Znani pochowani

Lesław Roman Karol Adam

 

(1908 - 1979)

 

Profesor Uniwersytetu Wrocławskiego, prawnik, specjalista w dziedzinie prawa finansowego i podatkowego

Edward Adamczyk

 

(1921 - 1993)

 

ADAMCZYK Edward [6-7-21], urodzony 30.11.1921 r. w Dortmundzie. Polski lekkoatleta-wieloboista. Karierę sportową rozpoczynał w OSV Dortmund (1938). Zawodnik klubów: Odra Wrocław, Kolejarz Poznań, OWKS (Okręgowy Wojskowy Klub Sportowy) Wrocław i Gwardia Warszawa. Olimpijczyk z Londynu (1948). Zwycięzca Światowych Igrzysk Studentów w 1949 (skok w dal), srebrny medalista w 1951 r. i 1954 r. (skok o tyczce), brązowy w 1947 r. (pchnięcie kulą). Czterokrotny laureat Plebiscytu Przeglądu Sportowego: 5. miejsce w 1948 r., 3. miejsce w 1949 r., 8. miejsce w 1951 r. i 8. miejsce w 1955 r. W rankingu Track and Field News za 1949 r. sklasyfikowany na 10. miejscu w skoku w dal, a w 1955 r. – na 10. miejscu w skoku o tyczce. Jedenastokrotny mistrz kraju. Tytuły mistrzowskie zdobywał w następujących konkurencjach: bieg na 110 m przez płotki (1947, 1949), skok w dal (1946, 1947, 1949-1951), skok o tyczce (1954), pięciobój lekkoatletyczny (1946) i dziesięciobój (1946, 1947). Był sześciokrotnym rekordzistą Polski (skok o tyczce – 4.43 m w 1955 r.; skok w dal – 7.44 m w 1949 r.). Rekordy życiowe: bieg 400 m – 51.2 s (1950), pływanie 110 m – 15.3 s (1948), skok w dal – 7.44 m (1949), skok o tyczce – 4.43 m (1955), skok wzwyż – 1.80 m (1948), trójskok – 12.64 m (1946), pchnięcie kulą – 14.80 m (1949), rzut dyskiem – 43.81 m (1950), pięciobój – 3636 (1950), dziesięciobój – 6907 (1950). Mąż rekordzistki Polski w skoku wzwyż – Danuty Ronczewskiej. W 1969 r. wyjechał do RFN. Zmarł 7.04.1993 r. w Heilbronn w Niemczech. (źródło: wikopedia)

Mieczysław Adamczyk

 

(1933 - 2017)

 

ADAMCZYK Mieczysław [6-9-15u], urodzony 2.12.1933 r. w Kluczkowicach w woj. lubelskim. Profesor doktor habilitowany nauk humanistycznych. Syn Antoniego i Stefanii Smętek. W 1947 r. ukończył miejscową szkołę podstawową, a w 1951 r. liceum ogólnokształcące w Opolu Lubelskim. W latach 1951–1955 studiował historię na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. W 1972 r. uzyskał stopień doktora na Uniwersytecie Jagiellońskim, a w 1982 r. – doktora habilitowanego w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie. 22 października 1996 r. otrzymał stanowisko profesora, a w 2000 r. tytuł profesora zwyczajnego. Od 1955 r. pracował we Wrocławiu i w Tarnowie oraz na Podhalu, jako kierownik szkoły i podinspektor szkolny. W 1974 r. ponownie podjął pracę we Wrocławiu, jako nauczyciel w III Liceum Ogólnokształcącym, kierownik sekcji w Okręgowym Ośrodku Metodycznym i wizytator Kuratorium Dolnośląskiego. W latach 1974–1984 był zatrudniony w Akademii Rolniczej we Wrocławiu. W latach 1984–1985 pracował w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Opolu, zaś w latach 1985–2005 był zatrudniony na Uniwersytecie Wrocławskim, jako docent, a następnie profesor nadzwyczajny. Od 1.02.1993 r. do 30 września 2002 r. pracował na drugim etacie na KUL-u, gdzie m.in. reaktywował zajęcia z pedagogiki porównawczej. Od 2005 r. był profesorem w Dolnośląskiej Szkole Wyższej we Wrocławiu. Jego zainteresowania naukowe koncentrowały się na pedagogice porównawczej i edukacji zagranicznej, a także na historii oświaty i wychowania (kontakty szkolne i kulturalne Polski w XVII–XIX w., szkolnictwo Małopolski i Galicji w XVII–XIX w.). Mieczysław Adamczyk był autorem 128 publikacji naukowych, w tym kilku monografii i skryptu dla studentów. Najważniejsze z nich to: „Edukacja w krajach rozwiniętych”, Stalowa Wola 1999, 2002 oraz „Wybrane zagadnienia szkolnictwa i wychowania w świecie”, Stalowa Wola 1998. Był m.in. członkiem Sekcji Historii Oddziału PAN we Wrocławiu oraz krajowych i zagranicznych towarzystw naukowych. Prace Profesora były niejednokrotnie recenzowane w czasopismach zagranicznych i trzykrotnie wyróżniane nagrodami ministerialnymi. Za pracę „Szkoły obce w edukacji Galicjan” otrzymał nagrodę Jury Nagrody im. prof. Jerzego Skowronka, a pracę „Kraje Korony Węgierskiej” opublikowaną w 2004 roku przez Oficynę Wydawnicza RYTM wytypowano do nagrody Ministra Edukacji. Profesor Adamczyk prowadził za granicą wykłady dla kadry naukowej oraz studentów, poświęcone reformom edukacyjnym w krajach Europy Środkowej i polskiemu systemowi opieki nad niepełnosprawnymi, ze szczególnym uwzględnieniem dzieci i młodzieży. W 1981 r. otrzymał Złoty Krzyż Zasługi, w 1983 r. – Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, a w 1994 r. – Złoty Medal KEN. Profesor Mieczysław Adamczyk zmarł 18.08.2017 r. Straciliśmy w osobie Pana Profesora wybitnego naukowca, specjalistę w zakresie historii wychowania, pedagogiki porównawczej i edukacji zagranicznej, wychowawcę wielu pokoleń studentów i kadr naukowych, człowieka o otwartym umyśle, życzliwego dla ludzi. (Źródło: dr hab. Ryszard Skrzyniarz, prof. KUL)

Witold Adamek

 

(1904 - 1998)

 

doktor nauk medycznych, chirurg

Piotr Adamowski

 

(1904 - 1972)

 

Magister prawa. Sędzia. Żołnierz Września II Dywizji Strzelców Pieszych. Internowany w Szwajcarii.

Janina Stefania Adamsbaum

 

(1929 - 2022)

 

ADAMSBAUM Janina Stefania [15-18-13], urodzona 31.01.1929 r. Inżynier – zaangażowana w budowę Mostu Grunwaldzkiego we Wrocławiu. Odznaczona Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, działaczka Solidarności. Zmarła 26.04.2022 r. (źródło: nekrolog Gazeta Wrocławska)

Andrzej Adam Adrabiński

 

(1949 - 2012)

 

ADRABIŃSKI Andrzej Adam [3-12-22], urodzony 25.12.1949 r. w Jeleniej Górze. Doktor informatyki w Instytucie Informatyki Uniwersytetu Wrocławskiego. Magister matematyki stosowanej UWr. Był pracownikiem Instytutu w latach 1973-1995, a w okresie 1989-1991 był zastępcą dyrektora Instytutu ds. dydaktycznych. Dyrektor Departamentu Systemów Informatycznych w Europejskim Funduszu Leasingowym. Wieloletni wykładowca na Wydziale Informatyki UWr. i Wydziale Informatyki Uniwersytetu Minnesota w USA. Specjalizował się w szkoleniach z zakresu finansów i zastosowań matematyki. Pod koniec lat 70. XX w., gdy przybył do Wrocławia na studia, od razu włączył się we wspólnotę duszpasterza akademickiego, biorąc czynny udział w modlitwie, w dniach skupienia, w Pielgrzymce Warszawskiej, co zaowocowało przyjaźniami w Gdańsku, Warszawie, Olsztynie, Lublinie. Był niezastąpiony w rajdach i wszelkich innych imprezach „duchowych” i „świeckich” w ramach duszpasterza akademickiego. Był też duchem ożywczym (wraz z innymi) rzadko spotykanego środowiska, które powstało 45 lat temu i trwa do dzisiaj. Zmarł 10.09.2012 r. (Nekrolog – rodzina i wspomnienia przyjaciół)

Hiltrudis Konstantyna Adydan

 

(1926 - 2018)

 

ADYDAN Hiltrudis Konstantyna [3-19-30], urodzona 10.07.1936 r. Od 22.02.1967 r. do 1.03.1972 r. kierownik Archiwum Politechniki Wrocławskiej. Zmarła 17.03.2018 r. (Źródło: historia Archiwum PWr)

Pro Memoria Leon Afeltowicz

 

(1895 - 1941)

 

Zginął w Obozie Koncentracyjnym Mautahues-Gusen.

Tomasz Afeltowicz

 

(1925 - 2010)

 

AFELTOWICZ Tomasz [18-30-7], urodzony 3.04.1925 r. we Włocławku. Docent, doktor, długoletni pracownik Wydziału Prawa, Administracji i Ekonomii Uniwersytetu Wrocławskiego. Był dyrektorem Instytutu Nauk Ekonomicznych, prezesem Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego, członkiem Komitetu Ekonomicznego PAN. Za działalność naukową i dydaktyczną został uhonorowany, między innymi: Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Złotym Krzyżem Zasługi, Złotą Odznaką Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego i Złotą Odznaką Związku Nauczycielstwa Polskiego. Zmarł 31.08.2010 r. (Źródło: nekrolog w „Gazecie Wyborczej”)

Grzegorz Agopsowicz

 

(1919 - 1981)

 

doktor nauk medycznych laryngolog.

Rozalia Agopsowicz

 

(1923 - 2019)

 

AGOPSOWICZ Rozalia [12-66-6], urodzona 15.02.1923 r. Lekarz internista, specjalista chorób wewnętrznych (1965 r. – specjalizacja II stopnia). Członek Dolnośląskiej Izby Lekarskiej. Wieloletni pracownik szpitala im. Ludwika Rydygiera i szpitala kolejowego we Wrocławiu. Zmarła 6.10.2019 r. (Źródło: nekrolog w „Gazecie Wyborczej”)

Henryk Albinger

 

(1926 - 1941)

 

Zmarł w Archangielsku w 1941r.

Lucjan Albinger

 

(1923 - 1941)

 

Zmarł w Archangielsku w 1941r.

Ali-Bek Alibekow

 

(1885 - 1947)

 

Wyznania Machometańskiego.

Zbigniew Andreasik

 

(1922 - 1997)

 

Profesor Doktor Habilitowany Nauk Medycznych. ANDREASIK Zbigniew [16B-10-24], urodzony 30.10.1922 we Lwowie. Doktor medycyny, absolwent Wydziału Lekarskiego Akademii Medycznej we Wrocławiu w 1950 r. Doktorat w 1951 r., habilitacja w 1968 r., tytuł naukowy prof. nadzwyczajnego w 1983 r. W latach 1950–1970 asystent, starszy asystent i adiunkt II Kliniki Chorób Wewnętrznych, w okresie 1970–1992 adiunkt, docent i prof. nadzwyczajny Kliniki Chorób Zawodowych (Kliniki Chorób Wewnętrznych i Zawodowych). Wieloletni kierownik Ośrodka Naukowo-Badawczego Chorób Zawodowych w Kudowie Zdroju. Zmarł 30.10.1997r. (źródło: https://wydawnictwo.umw.edu.pl)

Anna Andrzejewska

 

(1904 - 1986)

 

ANDRZEJEWSKA Anna z d. Dragun [12-81-4], urodzona 17.09.1904 r. w Wilnie. Żona Jerzego Andrzejewskiego, gospodyni domowa i matka dwóch synów. Starszy – Wiesław miał dwóch synów, Łukasza i Piotra. Młodszy – Piotr zmarł mając 50 lat, pochowany jest w grobie z prababcią Anną Dragun. Anna Andrzejewska zmarła 20.09.1986 r. (Wiesław Andrzejewski)

Bernard Andrzejewski

 

(1932 - 2016)

 

ANDRZEJEWSKI Bernard [15-25-21], urodzony 14.06.1932 r. Wieloletni, oddany pracownik przemysłu farb i lakierów w Gdańsku i Wrocławiu. Długoletni dyrektor i prezes „Polifarbu Cieszyn”, nagrodzony wieloma odznaczeniami i wyróżnieniami. Ukochany mąż, tata, dziadek i pradziadek. Zmarł w Cieszynie 28.05.2016 r. po długiej i heroicznej walce z chorobą. (Żona, córka i syn z rodzinami; nekrolog GW 31.05.2016 r.)

Jerzy Andrzejewski

 

(1902 - 1962)

 

ANDRZEJEWSKI Jerzy [12-81-5], urodzony 7.09.1902 r. w Legionowie Mąż Anny z d Dragun. Żołnierz V pułku Legionów. Walczył z Niemcami, uniknął aresztowania przez Rosjan. W czasie wojny, by nie rzucać się w oczy, pracował jako maszynista kolejowy. Współpracował z partyzantami AK, brał udział w walkach o Wilno. Ciężko ranny, nie powrócił już do pełni zdrowia. Zmarł 16.12.1962 r.; pochowany w grobie obok żony. (Wiesław Andrzejewski)

Łukasz Adrian Andrzejewski

 

(1958 - 2017)

 

ANDRZEJEWSKI Łukasz Adrian [12-13-5], urodzony 3.04.1958 r. Syn Wiesława i Krystyny z domu Niezbrzyckiej. Lekarz ginekolog. Zmarł 22.10.2017 r.

Piotr Andrzejewski

 

(1960 - 2010)

 

ANDRZEJEWSKI Łukasz Adrian [12-13-5], urodzony 3.04.1958 r. Syn Wiesława i Krystyny z domu Niezbrzyckiej. Lekarz ginekolog. Zmarł 22.10.2017 r.

Romuald Andrzejewski

 

(1906 - 1970)

 

ANDRZEJEWSKI Romuald [4-14-23], urodzony 26.07.1906 r. w Jarmolińcach w Rosji. Inżynier, syn Jana i Franciszki, żołnierz Powstania Warszawskiego (pseudonim „Jastrząb”) w stopniu podporucznika rezerwy artylerii. Oddział Armia Krajowa – Grupa "Północ" – zgrupowanie "Róg" – I batalion WSOP "Dzik" (Wojskowa Służba Ochrony Powstania). Walczył na terenie Śródmieścia w kompanii "Dzik", w batalionach "Iwo" i "Ostoja". Szlak bojowy: Stare Miasto – kanały – Śródmieście Północ – Śródmieście Południe. Po powstaniu: niewola niemiecka (numer jeniecki 224813). Zmarł 3.01.1970 r. (Muzeum PW)

Wiesław Andrzejewski

 

(1929 - 2012)

 

ANDRZEJEWSKI Wiesław [12-13-5], urodzony 16.11.1929 r. w Wilnie. Magister ekonomii, dyplom uzyskał w 1953 r. Syn Jerzego i Anny z d. Dragun; mąż Krystyny. Dzieci: Piotr (1960-2010); Łukasz (ur. w 1958 r.). Emerytowany pracownik Instytutu Organizacji i Zarządzania PWr., wspaniały nauczyciel, wysoko ceniony przez współpracowników i studentów. Ostatnie stanowisko – starszy wykładowca. Sekretarz TNOiK, członek komisji rewizyjnej Związków Zawodowych „Solidarność” (dyplom w 2006 r.); medal „Solidarności”. Zawsze pogodny, pełen zrozumienia dla drugiego człowieka. Był wspaniałym kolegą i nauczycielem akademickim, miał również mandat zaufania społecznego – był m.in. członkiem organów krajowych Towarzystwa Naukowego Organizacji i Kierownictwa, działał także w NSZZ Solidarność PWr, gdzie jeszcze w ostatnich latach swojego życia wielokrotnie pełnił dyżury. Pomimo niepozornej postury, uprawiał sport – m.in. piłkę nożną i boks. Wiele pozytywnych cech sportowca przenosił do codzienności. Jeszcze w jesieni życia dbał o kondycję i sprawność fizyczną, biegając wytrwale na bieżni stadionu Ślęży, grając w tenisa. Słowo było ważne dla niego i sam zaśpiewałby tę pieśń – niech więc wybrzmi Nadzieja zawarta w jej refrenie (za Psalmem 118): „Nie umrę, nie, lecz będę żył, Bóg okazał swą moc”. Wiesław zmarł 23.06.2012 r. (Milleniusz Nowak)

Henryk Antczak

 

(1921 - 1985)

 

ANTCZAK Henryk [15-32-20], urodzony 3.06.1921 r. Siatkarz. Mistrz Polski z AZS-em Wrocław w latach 1948 i 1950. Reprezentant Polski. Grał na pierwszych (rok 1949 - Czechosłowacja) i drugich (rok 1952, Moskwa) powojennych mistrzostw świata w siatkówce. Wykładowca akademicki. Zmarł 10.01.1985 r. (źródło: nekrolog)

Ryszard Antkowiak

 

(1930 - 1994)

 

ANTKOWIAK Ryszard [13-4-14], urodzony w 09.07.1930 r. Absolwent AWF (1953) – kajakarz, sześciokrotny mistrz Polski w wioślarstwie. Trenował pod kierunkiem Zbigniewa Schwarzera – wioślarza, olimpijczyka, trenera kadry narodowej. Po zakończeniu kariery zawodniczej został (jako pracownik Zakładu Sportów Różnych, a później – Sportów Wodnych) gorącym entuzjastą kajakarstwa. Prowadził zajęcia na obozach letnich oraz wędrownych, a także w sekcji kajakowej AZS-AWF. Początkowo krzewił i rozwijał kajakarstwo klasyczne, a z czasem kajakarstwo górskie. Dzięki Jego inicjatywie, na studia do AWF zaczęli przychodzić czołowi zawodnicy kajakarstwa górskiego trenujący w beskidzkich klubach. W dość krótkim czasie wrocławska sekcja kajakarstwa górskiego AZS-AWF była najsilniejszą w kraju. Ryszard Antkowiak został trenerem kadry narodowej, a Jego podopieczni zdobywali laury olimpijskie i tytuły Mistrzów Europy i Świata. Warto wymienić choćby tylko najbardziej utytułowanych mistrzów, a zarazem także absolwentów AWF: Jan Frączek (IO 1972), Wojciech Kudlik (IO 1972), Marek Łbik (IO 1980, 1988, mistrz świata), Jerzy Stanuch (IO 1972), Ryszard Seruga (IO 1972). Rozgrywane na wartkich, górskich rzekach zawody kajakowe, coraz częściej były rozgrywane na sztucznych torach wodnych i bez nich nie można było liczyć na sukcesy. Mimo usilnych starań, nie udało się Antkowiakowi pozyskać chętnych do sfinansowania takiego toru na terenie Wrocławia, co w konsekwencji doprowadziło to likwidacji sekcji kajakarstwa górskiego AZS-AWF we Wrocławiu. Wrocławskie kajakarstwo (klasyczne) z sukcesami rozwijali wychowankowie i współpracownicy Ryszarda Antkowiaka, m.in. Andrzej Gębarski (1962), Bronisław Rodak i wielu innych. Na uczelni kontynuatorem rozpoczętego przez Mistrza dzieła jest Jego wychowanek Wojciech Bigiel (1981), który z powodzeniem propaguje dzisiaj kajakarstwo na terenie Wrocławia, jako jedną z atrakcyjniejszych form aktywnego spędzania czasu na wodzie. Dla przykładu, od ponad siedmiu lat w ramach Wrocławskich Dni Nauki organizuje akcję pt. „Wrocław z pokładu kajaka”. W ramach wybieralnych zajęć szkolił przyszłych instruktorów kajakarstwa turystycznego. Nowością było wprowadzenie zajęć z piłki kajakowej. Tak więc dorobek MIstrza nie poszedł na marne, tylko – zgodnie z duchem czasu – przybrał nieco odmienny kierunek. Ryszard Antkowiak zmarł w 18.11.1994 r. (Ryszard Jezierski 30.01.2015)

Zygmunt Antkowiak

 

(1929 - 1996)

 

Doktor. Dziennikarz.

Zygmunt Antos

 

(1938 - 2014)

 

ANTOS Zygmunt [2-20-3], urodzony 4.11.1938 r. w Pszczonowie w woj. łódzkim. Do Wrocławia przyjechał w 1954 r. Zawodnik „Sparty Wrocław” w latach 1958-1971. Trzykrotne zdobywał z kolegami brązowy medal Drużynowych Mistrzostw Polski (1963, 1967, 1968) Najlepszą średnią biegopunktową uzyskał w sezonie 1968. Zmarł po długiej chorobie 15.11.2014 r. (Nekrolog GW 16.11.2014 r.)

Jan Anweiler

 

(1926 - 2002)

 

Porucznik Armii Krajowej. ANWEILER Jan [3-13-22], urodzony 11.01.1926 r. w Magierowie w województwie lwowskim. W okresie okupacji uzyskał tzw. małą maturę na kompletach tajnego nauczania. W latach 1942–1945 był żołnierzem Armii Krajowej. Szkołę średnią ukończył w 1946 r. w Gdańsku. W latach 1947–1952 r. studiował na Wydziale Matematyki, Fizyki i Chemii Uniwersytetu Wrocławskiego fizykę teoretyczną. Pracę zawodową rozpoczął w szkolnictwie średnim w Technikum Rachunkowości Rolnej w Namysłowie. W 1952 r. podjął pracę w Wyższej Szkole Rolniczej we Wrocławiu. Od 1956 r. pracował na stanowisku adiunkta, a od roku 1970 na stanowisku docenta. Tytuł naukowy doktora nauk technicznych uzyskał w roku 1962 na podstawie pracy pt. „Równanie krzywej zwierciadła wody w przedziale przelewu bocznego”; jej promotorem był prof. dr Jan Wierzbicki. W latach 1973–1979 pełnił funkcję zastępcy dyrektora Instytutu Geodezji i Zastosowań Matematyki. W latach 1975–1980 był pełnomocnikiem rektora ds. informatyki. Był wieloletnim Kierownikiem Zakładu Matematyki w Katedrze Matematyki, współorganizatorem i jednym z pierwszych pracowników Katedry Matematyki WSR we Wrocławiu. W latach 60. przewodniczył Radzie oraz Komisji Rewizyjnej ZNP, a także był członkiem Senackiej Komisji Dyscyplinarnej; w latach 1972–1978 był członkiem Komisji ds. Nauczania Matematyki na Studiach Zaocznych przy Ministrze Oświaty i Szkolnictwa Wyższego. Od 1973 r. był członkiem Polskiego Towarzystwa Matematycznego (PTM). W latach 1983–1987 należał do Zarządu i Komisji Rewizyjnej Oddziału Wrocławskiego PTM. Począwszy od 1997 r. był członkiem Prezydium organizacji kombatanckiej Wolność i Niezawisłość. Był promotorem 7 prac doktorskich obronionych na Wydziale Melioracji Wodnych macierzystej Uczelni, a także autorem 8 oryginalnych prac naukowych. W latach siedemdziesiątych utworzył zespół matematyków zajmujący się zastosowaniem metod matematycznych w gospodarce wodnej. Jest ono do dzisiaj platformą spotkań hydrologów i matematyków z Niemiec, Czech, Słowacji, Węgier, Gruzji oraz wielu ośrodków krajowych. W latach 1966 i 1972 otrzymał Nagrodę Ministra za działalność dydaktyczną i wychowawczą. W 1967 r. otrzymał Złotą Odznakę ZNP, w 1971 r. Odznakę Honorową „Za Zasługi w Rozwoju Województwa Zielonogórskiego”, w 1973 r. Złoty Krzyż Zasługi, a w 1989 r. Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski. Za swoje osiągnięcia naukowe, dydaktyczne i organizacyjne uzyskał 9 nagród Rektora Akademii Rolniczej we Wrocławiu. Zmarł 25.03.2002 r. (źródło: http://muzeum.upwr.edu.pl)

Tadeusz Arecki

 

(1923 - 1990)

 

ARECKI Tadeusz [14-19-24], urodzony 30.05.1923 r. w Przemyślu. Syn Stefanii i Józefa. Był kurierem górskim – przeprowadzał oficerów przez granicę z Węgrami. Angażował się także w pomoc Żydom. Zmarł 8.06.1990 r. (źródło: https://pamiecitozsamosc.pl/tadeusz-arecki)

Adolf Marcel Askenazy

 

(1886 - 1942)

 

Major

Stanisław Augustyn

 

(1936 - 2015)

 

Inżynier.

Jadwiga Aulich

 

(1921 - 2005)

 

Żołnierz Armii Krajowej.

Jan Babczyszyn

 

(1927 - 2003)

 

Prawnik, Podchorąży Armii Krajowej Gozdawa.

Stanisław Bac

 

(1929 - 2013)

 

BAC Stanisław Jr. [12-11-12], urodzony 09.01.1929 r. we Lwowie. Profesor doktor habilitowany inżynier. Szkołę średnią rozpoczął w Puławach, a ukończył we Wrocławiu w 1947 r. (II LO). Studiował na Wydziale Rolniczym Wyższej Szkoły Rolniczej we Wrocławiu, uzyskując w 1952 r. stopień inżyniera w zakresie ogrodnictwa i tytuł magistra inżyniera rolnictwa w 1953 r. Podczas studiów magisterskich rozpoczął pracę w Katedrze Meteorologii i Klimatologii WSR. Stopień doktora uzyskał na Wydziale Melioracji WSR w 1958 r. na podstawie dysertacji „Wpływ mikroklimatu na fenofazy drzew owocowych”. Tam też habilitował się w 1968 r. na podstawie rozprawy „Badania nad współzależnością parowania z wolnej powierzchni wodnej, parowania terenowego i ewapotranspiracji potencjalnej”. Stanowisko docenta otrzymał w 1969 r., profesora nadzwyczajnego – w 1978 r., a profesora zwyczajnego – w 1990 r. Był kierownikiem Katedry Agro- i Hydrometeorologii wrocławskiej Akademii Rolniczej od 1971 do 1992 roku, a w latach 1984–1992 kierownikiem Zakładu Meteorologii i Klimatologii Instytutu Geografii Uniwersytetu Wrocławskiego. Odbył krótko- i długoterminowe staże naukowe w Holandii oraz dawnych: ZSRR, NRD, NRF, Jugosławii i Czechosłowacji. Był członkiem honorowym Polskiego Towarzystwa Geofizycznego, wieloletnim (przez 20 lat) członkiem Rady Naukowej Instytuty Meteorologii i Gospodarki Wodnej oraz komitetów PAN: Meteorologii i Hydrologii, Geofizyki, Gospodarki Wodnej i Melioracji, Zagospodarowania Ziem Górskich. Był współautorem podręczników akademickich: „Meteorologia i klimatologia” (PWN, 1979 i 1981), „Agroklimatyczne podstawy melioracji wodnych w Polsce” (PWRiL, 1982), „Agrometeorologia” (PWN, 1988 i 1993), „Meteorologia i klimatologia w inżynierii środowiska” (Wydawnictwo AR, 1999). Był także współautorem 12 podręczników dla techników rolniczych i ogrodniczych. Jego dorobek naukowy obejmuje 123 prace, w tym 48 w językach obcych. Wyniki tych prac były prezentowane na licznych konferencjach krajowych i zagranicznych. Działalność naukowa Profesora Baca obejmowała problematykę bilansów wodnych obszarów rolniczych, agrometeorologii, klimatologii oraz doskonalenia aparatury pomiarowej (4 patenty). Większość prac dotyczy wyników badań w Obserwatorium Agro- i Hydrometeorologii, które zorganizował od podstaw w 1960 r. Jest to unikatowy ośrodek w skali europejskiej, stanowiący zaplecze badawcze dla wykonanych licznych prac magisterskich, doktorskich i habilitacyjnych oraz grantów naukowych. Profesor Stanisław Bac został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Medalem Rodła, Złotą Odznaką ZNP oraz Złotą Odznaką Polskiego Towarzystwa Geograficznego. Był wyróżniony pięcioma nagrodami ministra i 23 nagrodami rektora. W zmarłym straciliśmy zasłużonego uczonego i nauczyciela akademickiego, wychowawcę wielu pokoleń studentów, człowieka skromnego, o wielkiej kulturze osobistej. Zmarł 18.07.2013 r. (Nekrolog GW, www)

Stanisław Sebastian Bac

 

(1887 - 1970)

 

BAC Stanisław Sebastian [12-11-12] urodzony 30.03.1887 r. w Kazimierzy Wielkiej w woj. kieleckim. Po ukończeniu gimnazjum w Krakowie studiował na Wydziale Inżynierii Wodnej Politechniki Lwowskiej, uzyskując absolutorium. Rozpoczął pracę w Katedrze Inżynierii Wiejskiej Akademii Rolniczej w Dublanach, studiując równocześnie rolnictwo. Organizował i dowodził niepodległościowymi organizacjami zbrojnymi – ”Drużyny Bartoszowe”. W latach 1918–1920 walczył w szeregach Wojska Polskiego w stopniu kapitana i został odznaczony Krzyżem Walecznych oraz Medalem Niepodległości. W niepodległej Polsce organizował średnie szkolnictwo zawodowe, prowadząc równocześnie pracę dydaktyczną. W 1926 r. przeniósł się z Dublan na Politechnikę Lwowską, gdzie prowadził zajęcia dydaktyczne i kierował Działem Hydrotechnicznym Zakładu Doświadczalnego Uprawy Torfowisk pod Sarnami oraz brał udział w pracach Biura Melioracji Polesia. W 1929 r. uzyskał stopień doktora nauk technicznych na Wydziale Inżynierii Wodnej Politechniki Warszawskiej, a w 1933 r. habilitował się na Wydziale Rolniczym Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w zakresie melioracji wodnych. Do Państwowego Instytutu Gospodarstwa Wiejskiego w Puławach przeniósł się w 1937 r. Zorganizował tam Dział Gospodarki Wodnej, następnie otrzymał nominację na wicedyrektora i na tym stanowisku zastała Go wojna. Zagrożony aresztowaniem za współdziałanie z konspiracją opuścił Puławy na kilka miesięcy. Gdy w lipcu 1944 r. wycofujący się hitlerowcy podpalili gmach Instytutu, dzięki natychmiastowej akcji Profesora budynek ten ocalał. Od władz PKWN w Lublinie Profesor otrzymał nominację na wicedyrektora Instytutu, a od dowództwa I Frontu Ukraińskiego zezwolenie na pobyt w strefie frontowej. W wyludnionych Puławach chronił przez szereg miesięcy bibliotekę i zbiory naukowe Instytutu przed zniszczeniem, a w czasie forsowania Wisły przez I Armię WP brał udział w ratowaniu rannych żołnierzy. Z chwilą utworzenia Wydziału Rolniczego Uniwersytetu w Lublinie został mianowany profesorem zwyczajnym i Kierownikiem Katedry Melioracji i Meteorologii Rolniczej. W 1946 r. przeniósł się do Wrocławia, obejmując Katedrę Melioracji i Inżynierii Rolnej Uniwersytetu i Politechniki. Po wyodrębnieniu Wyższej Szkoły Rolniczej zorganizował Wydział Melioracji Wodnych i został pierwszym dziekanem, zachowując kierownictwo Katedry Melioracji Rolnych i Leśnych. Prekursorskie badania Profesora prowadzone w zakresie melioracji i uprawy torfowisk, drenowania, meteorologii rolniczej i agrohydrologii wyznaczyły nowe kierunki w nauce i praktyce. Wykazał istotne znaczenie technik melioracyjnych w kształtowaniu środowiska i regulowaniu obiegu wody w glebie i w zlewni. Profesor Bac uznawany jest za ojca polskiej szkoły erozyjnej. Jego obserwacje nad ruchami gleb wskutek przemarzania doprowadziły do skonstruowania przyrządu pomiarowego, stosowanego później w badaniach polarnych. W ostatnich latach życia największą Jego pasją były zagadnienia dotyczące relacji las – woda. Działalność w tej dziedzinie rozpoczął w połowie lat pięćdziesiątych, wprowadzając wykłady z melioracji leśnych (od 1955 r.) i tworząc w ramach Katedry Zakład Melioracji Leśnych oraz obejmując (w 1957 r.) kierownictwo nowo utworzonego Zakładu Gospodarki Wodnej Instytutu Badawczego Leśnictwa. Położył nacisk na podstawowe badania wpływu lasu na poszczególne elementy bilansu wodnego, środowisko geograficzne oraz gospodarkę rolną. Określał rolę zadrzewień w rolnictwie ograniczającą parowanie oraz erozję gleb. Jego zasługą była inicjatywa i twórcza inspiracja w zapoczątkowaniu działalności naukowej i dydaktycznej z zakresu melioracji leśnych w naszym kraju. Wydał pierwszy polski podręcznik melioracji leśnych. Profesor Bac był członkiem rzeczywistym PAN oraz m.in. członkiem Komitetu Nauk Leśnych PAN, Rady Naukowej IBL, Rady Naukowo-Technicznej przy Ministrze Leśnictwa, Państwowej Rady Ochrony Przyrody i Wojewódzkiego Komitetu Ochrony Przyrody we Wrocławiu, a także przewodniczącym Rady Naukowej Karkonoskiego Parku Narodowego. Należał do wielu towarzystw naukowych. W 1962 r. Wyższa Szkoła Rolnicza we Wrocławiu w uznaniu jego wybitnych zasług nadała Mu tytuł doktora honoris causa. Profesor Stanisław Bac był również znakomitym pedagogiem, wykształcił setki inżynierów oraz był promotorem wielu doktoratów. W uznaniu zasług został udekorowany Orderem Sztandaru Pracy I klasy, Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Komisji Edukacji Narodowej i wielu innymi odznaczeniami. Wyróżniał się nieprzeciętną pracowitością. Był typem mistrza – bezinteresownego, serdecznego opiekuna i przyjaciela swych uczniów, cieszącego się z ich osiągnięć bardziej niż z własnych. Lubił pogodną i życzliwą atmosferę i stale podkreślał potrzebę harmonijnego współżycia ludzi. Cechy te zjednały Mu ogromny autorytet moralny – nie tylko w środowisku wrocławskim. Zmarł 30.05.1970 r. (wspomnienia Stanisława Marcilonek)

Tadeusz Bacia

 

(1926 - 2021)

 

prof. dr hab. nauk medycznych. Wybitny neurofizjolog i neurolog. Absolwent pierwszego powojennego rocznika studiów medycznych we Wrocławiu. Jeden z twórców nowoczesnych metod leczenia padaczki.

Julian Baciński

 

(1922 - 1981)

 

Magister. Adwokat.

Władysław Baczmański

 

(1923 - 2014)

 

BACZMAŃSKI Władysław [16A-1-6] urodzony 1.06.1923 r. w Gańczarach koło Lwowa. Wychowany został przez ojca „peowiaka”, w tradycji patriotycznej i niepodległościowej. Wybuch wojny przerwał edukację chłopca, ale był sprawdzianem z wpajanych przez ojca zasad i ideałów. We wrześniu 1942 r. Baczmański wstąpił do AK. Należał do grupy, która miedzy innymi osłaniała miejsca alianckich zrzutów dla partyzantów, a także ubezpieczała polskie wsie, zagrożone przez nacjonalistów z UPA. Równocześnie, bo żyć przecież trzeba, handlował i kombinował we Lwowie. Tam poznał prawdziwych „batiarów”, z którymi się zaprzyjaźnił i w pewnym sensie stał się jednym z nich. Widomym śladem tej przyjaźni była piękna, lwowska gwara, którą pan Władysław posługiwał się chyba najlepiej we Wrocławiu… Do Lwowa wkroczyli ponownie bolszewicy. Zaczęły się represje i aresztowania. NKWD szukało akowców. „Do dziś słyszę stukot kopyt na lwowskim bruku” – wspominał Baczmański – „Płacz dzieci i krzyki – Ruki wwierch, NKWD! Tego nigdy nie zapomnę!”. W obawie przed aresztowaniem uciekł do Lublina. Wstąpił, jak wielu jego kolegów, do II Armii Wojska Polskiego. Potem został wojskowym zarządcą majątku w Anabergu, około 15 kilometrów od Drawska Pomorskiego. Razem z grupą żołnierzy nadzorował pracę pozostałych tu Niemców i pilnował majątku przed szabrownikami i Sowietami. Niemcy mieli do niego zaufanie, a on kilkakrotnie im pomagał. Pewnego razu, w pobliskim klasztorze, pojawili się Rosjanie, którzy gwałcili zakonnice. Baczmański wpadł tam ze swoimi chłopakami, przyłożył sowieckiemu dowódcy spluwę do głowy i w ten sposób udaremnił „sojusznikom” kontynuowanie jednego z ich ulubionych zajęć. Po zdemobilizowaniu 20 grudnia 1946 r. przyjechał na Dolny Śląsk. W styczniu 1947 r., namówiony przez kolegów ze Lwowa, wstąpił w szeregi zrzeszenia WiN. W ramach tej organizacji zajmował się wywiadem wojskowym, obserwował sowieckie lotnisko, Urząd Bezpieczeństwa w Trzebnicy, śledził ubeckich kapusiów. Aby zdobywać jak najwięcej informacji nawiązał znajomość z niejaką panią Gienią z wywiadu śledczego UBP. Ot, posunięcie godne lwowskiego batiara! Pozyskiwane informacje w formie raportów przekazywał dalej. Przede wszystkim jednak angażował się w przerzut zagrożonych aresztowaniem patriotów do Szwecji. Wręczał, komu trzeba, łapówki, załatwiał fałszywe papiery, organizował transport. Uratował w ten sposób kilkanaście osób, między innymi kolegę Staszka Tasa, który jako Zenon Zadurski dostał się do Szczecina i – ukryty w ładowni statku – bezpiecznie dotarł do Szwecji. W 1949 r. Baczmański rozpoczął we Wrocławiu studia prawnicze. Cóż z tego – zaraz potem został aresztowany. Przeszedł gehennę ubeckiego śledztwa, ale twardo nie przyznał się do stawianych zarzutów. Śledztwo trwało „w odcinkach” – najpierw sześć, potem dwa miesiące. Cele i korytarze sławnego „pałacyku pod blachą” na skrzyżowaniu Podwala i Łąkowej zapamiętał na zawsze. I bicie. Sadzanie na nodze odwróconego stołka, bicie po głowie, po piętach, brzuchu, polewanie wodą, karcer i podsuwani do celi ubeccy kapusie. Pamiętał też towarzyszy niedoli, między nimi starego, lwowskiego złodzieja, który kurował go po kolejnym przesłuchaniu. Nie zapomniał też oprawców – tych o obco brzmiącym akcencie i tych o mało słowiańskim wyglądzie... W maju 1950 r. rozpoczął się proces. Prokurator zażądał piętnastu lat dla bandyty Baczmańskiego. W końcu zapadł wyrok – osiem lat więzienia. Wyrok został obniżony do pięciu lat, z czego, koniec końców, pan Władysław odsiedział trzy. Poznał Sądową, Kleczkowską, kopalnię miedzi w Wilkowie, kopalnię glinki koło Strzegomia. I znów Kleczkowską. Cele, klawisze, współwięźniowie i kapusie. Na Kleczkowskiej słyszał, jak prowadzą na śmierć kilkunastoletnich chłopców, pewnie harcerzy, skazanych za przynależność do antykomunistycznej organizacji. „Pamiętam jak płakali i wołali – Mamo! Mamo! Ratuj!” – wspominał pan Władysław – „Potem rozmawiałem z katem, który ich wieszał. To był repatriant z Francji. Opowiadał, że żal mu się ich zrobiło, głaskał ich po głowach i obiecywał, że położy im trochę watki pod sznur, żeby ich nie bolało... ” Wyszedł z więzienia. Niby świat wokół zaczął się zmieniać, ale odium winowskiej przeszłości ciągnęło się za nim cały czas. Co robić w życiu? Na prawo nie chcieli przyjąć, na ekonomię też nie, bo bandyta nie może się kształcić. Dzięki pomocy lwowiaków – prof. Tołpy, red. Tadeusza Banasia z Polskiego Radia, a zwłaszcza jego szwagra prof. Hohenberga, dostał się do Wyższej Szkoły Rolniczej. Poznał też Andrzeja Waligórskiego i dzięki niemu współpracował z radiem. Ze Zbyszkiem Ogiełłą stworzył duet „Jóźku i Miśku”, wzorowany na „Szczepciu i Tońciu”. Niestety, mimo ogromnego zainteresowania słuchaczy, audycja została zdjęta – lwowskie resentymenty nie leżały w interesie partii. Potem była Estrada Radiowa i Estrada Dolnośląska, z którą Władysław Baczmański jeździł po całej Polsce. To kilka lat wspaniałej przygody, niezłych zarobków i popularności, współpraca ze znakomitymi autorami, bale w lokalach i piękne dziewczyny, mnóstwo pięknych dziewczyn kręcących się wokół artystów. Jednego tylko pan Władysław przeboleć nie mógł – tego, że niektóre teksty pisał... Wojciech Dzieduszycki. „Jakbym ja wówczas wiedział, że to kapuś... Ech!” – wzdychał. Baczmański skończył szkołę rolniczą, założył rodzinę, pracował zawodowo. Był zadowolony ze swego, jakże barwnego i ciekawego, życia. Nie żałował niczego. Był szczęśliwy. Ale oprawcom nigdy nie przebaczył. Władysław zmarł 11.06.2014 r. (wspomnienia Marcina Bratke)

Stanisława Badecka

 

(1884 - 1943)

 

BADECKA Stanisława z d. Strońska, PRO MEMORIA [2-18-7], urodzona 18.11.1884 r. Absolwentka seminarium nauczycielskiego, pracowała w zawodzie w latach 1920–1930. Wywieziona wraz z córką i wnukiem do Kazachstanu, zmarła tam 14.12.1943 r. i została pochowana w grobie oznaczonym katolickim krzyżem na miejskim cmentarzu w Usz-Tobe. Mąż Jakub Badecki (1879-1920) prowadził w Łańcucie kancelarię notarialną obsługującą m.in. ordynację Potockich (spoczywa w odrestaurowanym grobie na łańcuckim cmentarzu parafialnym). (Źródło: wnuk, Jacek Malko 5.03.2014 r.)

Eugeniusz Bagiński

 

(1930 - 2020)

 

profesor doktor habilitowany inżynier Wydział Architektury Politechniki Wrocławskiej. Specjalizował się w: gospodarce przestrzennej, planowaniu przestrzennym, socjologii miasta, urbanistce.

Andrzej Bajer

 

(1920 - 1993)

 

Magister Inżynier. Porucznik Armii Krajowej.

Władysława Bajko

 

(1909 - 1993)

 

BAJKO Władysława [14-28-27], urodzona 9.05.1909 r. w miejscowości Biała pow. Wilno. W latach 1944–1956 więźniarka sowieckich łagrów Ust-Um nad Kołymą. Dom w miejscowości Postawa, gospodarstwo rolne w Białej. Władysława zmarła 6.03.1993 r. Syn Olgierd Bajko (1935–2009) leży na polu [14-28-34]. (Źródło: synowa Jadwiga Bajko)

Krzysztof Wojciech Balawejder

 

(1978 - 2023)

 

prezes MPK Wrocław

Maria Balicka

 

(zm. 1941)

 

Zesłana z Chocimia. Zmarła w 1941r. na Syberii.

Brunon Balicki

 

(zm. 1941)

 

Zesłany z Chocimia. Zmarł w 1941r. na Syberii.

Cecylia Bamburowicz

 

(1928 - 2016)

 

BAMBUROWICZ Cecylia [18-24-1], urodzona 17.03.1928 r. pod Warszawą. Gdy wybuchła wojna, miała 11 lat. Przeżycia z tego okresu mocno zapadły Jej w pamięć. Mieszkała w rejonie najcięższych walk toczonych w 1944 r. na tzw. Przyczółku Warecko-Magnuszewskim. Jej rodzinny dom został zniszczony i rozebrany na budowę mostu przez Wisłę. Po wojnie Cecylia podjęła pracę jako nauczycielka, a następnie jako wychowawca przedszkolny. W latach 50. była aresztowana i więziona przez komunistyczny reżim w lochach zamku lubelskiego. Pobyt w więzieniu zaważył na Jej zdrowiu, utraciła pierwsze dziecko. W latach 90. zajmowała się ciężko chorym mężem. Mimo tych wszystkich ciężkich przeżyć i codziennej pracy znajdowała siły i czas, żeby pomagać potrzebującym, a pogodnym usposobieniem zjednywała sobie ludzi. Dzięki wrodzonej intuicji i inteligencji umiała doradzać innym, skutecznie pomagała rozwiązywać nieraz zawiłe problemy życiowe. Przez wiele lat prowadziła kiosk „Ruchu” przy ul. Partyzantów, naprzeciw poczty, była więc osobą powszechnie znaną. Cecylia wspomagała finansowo osoby ubogie, misjonarzy i klasztor. Swoje ideały dobroci i szacunku dla innych przekazała swoim synom. Dochowała się czworga wnuków. W ostatnim okresie życia zmagała się z ciężką chorobą. Zmarła 17.09.2016 r. (Źródło: mowa pogrzebowa)

Jurand Marek Banach

 

(1950 - 1980)

 

Doktor Nauk Humanistycznych.

Krystyna Banach

 

(1926 - 2010)

 

Magister Prawa.

Jerzy Banaszek

 

(1954 - 2020)

 

dr n. med. chirurg

Ksawery Banaszkiewicz

 

(1905 - 1945)

 

BANASZKIEWICZ Ksawery, PRO MEMORIA [2-27-13], urodzony 05.09.1905 r. w Żłobinie (dawna Rosja). Żołnierz Powstania Warszawskiego, pseudonim „Sapa“, w stopniu sierżanta. Nr. legitymacji AK 15203. Konspiracja: Okręg Warszawski Armii Krajowej – I Obwód "Radwan" (Śródmieście) – 3. Rejon "Ratusz" – VI zgrupowanie "Golski", oddział Armia Krajowa – I batalion szturmowy "Rum" – kompania szturmowa "Stefan" – II pluton. Po powstaniu – w niewoli niemieckiej (nr jeniecki 104395). Zmarł 30.03.1945 r. w Memmingen – Niemcy. (Źródło: Muzeum Powstania Warszawskiego)

Henryk Baraban

 

(1900 - 1972)

 

Docent Doktor Medycyny. Pułkownik Wojska Polskiego.

August Barabasz

 

(1929 - 2018)

 

BARABASZ August [8-23-47], urodzony 27.05.1929 r. w Nawarii koło Lwowa. W 1945 r., po ukończeniu szkoły podstawowej, wyjechał na Ziemie Odzyskane do Prudnika. Wyższe studia inżynierskie ukończył na Wydziale Budownictwa Politechniki Wrocławskiej. Pracował w Biurze Projektów Budownictwa Wiejskiego i Miejskiego we Wrocławiu, projektując drogi, mosty i powierzchnie użytkowe. Jako geodeta współpracował z jednostką wojskową przy budowie w Powidzu obiektów lotniczych (które później zostały przekazane NATO). Przez długie lata aktywnie uczestniczył w życiu społecznym, wierny swoim ideałom i wartościom. W grudniu 2011 r. był uhonorowany Medalem "Niezłomni" za ofiarność i bezinteresowność w obronie godności człowieka oraz za bohaterską walkę o suwerenną i niepodległą Polskę. W październiku 2016 r. został odznaczony Honorową Odznaką "Semper Fidelis". W okresie aktywności zawodowej był współzałożycielem grupy, która starała się zidentyfikować zabitych, pochowanych bezimiennie na cmentarzu Osobowickim. Po zakończeniu pracy zawodowej brał aktywny udział w zebraniach Krajowego Sekretariatu Emerytów i Rencistów NSZZ „Solidarność”, manifestacjach, akcjach protestacyjnych i wiecach „Solidarności”. Działał w Komitecie Pomocy w Odbudowie Kościoła w Nawarii koło Lwowa (któremu przewodził ksiądz kanonik Franciszek Rozwód). Bardzo pragnął ratować pomniki naszej kultury na Kresach Wschodnich. Uważał, że dźwiganie z gruzów kościołów, które wznosili nasi praojcowie, to nie tylko nasze prawo, ale i wspólny obowiązek. Był organizatorem wielu pielgrzymek do Nawarii i Lwowa. Dwa razy w roku – w okresie świąt wielkanocnych i Bożego Narodzenia – organizował cieszące się dużą popularnością spotkania byłych mieszkańców Kresów Wschodnich z okolic Lwowa. Aktywnie uczestniczył w ruchu Odnowa w Duchu Świętym oraz w szkole modlitwy przy kościele Matki Boskiej Częstochowskiej. Przez całe życie bardzo interesowały Go najnowsze osiągnięcia techniczne. Filmował kamerą i fotografował wszystkie wydarzenia rodzinne – samodzielnie wywoływał zdjęcia we własnej ciemni. W wieku 80 lat rozpoczął dwuletnią szkołę informatyki, którą ukończył z wynikiem bardzo dobrym. Dzięki zdobytej tam wiedzy, pomimo starszego wieku, mógł swobodne posługiwać się komputerem. Wierny swoim ideałom, czcił pamięć poległych w Smoleńsku, uczestnicząc we Mszy świętej 10. dnia każdego miesiąca. Przez całe życie był bardzo aktywny społecznie, a swoim działaniem zasłużył na miano prawdziwego patrioty. Zmarł 10.05.2018 r., po 7- tygodniowym pobycie w szpitalu. (Źródło: tekst oczytany podczas pogrzebu)

Alina Baranek

 

(1933 - 2021)

 

lekarz stomatolog

Jerzy Tadeusz Baranek

 

(1938 - 2014)

 

BARANEK Jerzy Tadeusz [10-15-2], urodzony 30.08.1938 r. Doktor inżynier, pracownik naukowo-dydaktyczny Instytutu Materiałoznawstwa i Mechaniki Technicznej PWr w latach 1963-2004; zastępca dyrektora Instytutu w latach 1981-1984. Wybitny nauczyciel akademicki z zakresu materiałoznawstwa i inżynierii materiałowej, przyjaciel i nauczyciel wielu pokoleń studentów i doktorantów. Jerzy zmarł 30.04.2014 r. (Nekrolog: dziekan, dyrektor, przyjaciele, koleżanki i koledzy z Instytutu PWr. 7.05.2014 r.)

Stanisław Wiesław Baranek

 

(1942 - 2018)

 

BARANEK Stanisław Wiesław [10-15-2], urodzony 9.04.1942 r. Był absolwentem Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej we Wrocławiu w klasie fletu Stanisława Michalika. Jako stypendysta Ministerstwa Kultury doskonalił swoje umiejętności u prof. F. Čecha w praskiej akademii muzycznej. Grał w orkiestrze symfonicznej w Białymstoku, w filharmonii wrocławskiej oraz jako solista w filharmonii w Wałbrzychu. Występował w Czechach, Niemczech, Słowacji i Wielkiej Brytanii. Zmarł 11.07.2018 r. (Źródło: strona internetowa Państwowej Szkoły Muzycznej II st. im. Ryszarda Bukowskiego)

Leszek Baraniecki

 

(1926 - 2007)

 

BARANIECKI Leszek [4-18-10], urodzony 21.11.1926 r. w Warszawie. Profesor doktor habilitowany Uniwersytetu Wrocławskiego, geograf, geomorfolog. Dzieciństwo spędził we Lwowie, gdzie w roku 1939 ukończył szkołę powszechną, następnie podjął naukę w gimnazjum w Warszawie, którą musiał przerwać ze względu na wybuch wojny. W 1940 r. został zesłany wraz z rodziną w głąb ZSRR, do Obwodu Archangielskiego, gdzie przebywał do 1944 r. Po powrocie do kraju kontynuował naukę, egzamin maturalny złożył w 1947 r. w Prudniku. W roku 1948 rozpoczął studia geograficzne na Uniwersytecie Wrocławskim. W czasie studiów uczestniczył w pracach naukowo-badawczych związanych z geomorfologią Polski. 30.06.1952 r. obronił pracę magisterską pt. „Plejstoceńskie zmiany hydrograficzne w dorzeczu Bystrzycy Dusznickiej”. Po ukończeniu studiów przez pięć lat (do 1.09.1957 r.) pracował jako asystent w Muzeum Ziemi PAN w Warszawie. Od września 1957 r. do przejścia na emeryturę pracował w Instytucie Geograficznym Uniwersytetu Wrocławskiego, który od 1999 r. nosi nazwę Instytutu Geografii i Rozwoju Regionalnego. Pracę doktorską pt. „Gliny peryglacjalne na przedpolu Sudetów” obronił 8.01.1960 r. Stopień doktora habilitowanego uzyskał 2.03.1967 r., po prezentacji na kolegium habilitacyjnym pracy zatytułowanej „Morfologia i dynamika podwodnych osadów piaszczystych polskiego wybrzeża Bałtyku na podstawie analizy zdjęć lotniczych”. Od 1.09.1965 r. do 31.07.1985 r. był zatrudniony na stanowisku docenta, a od 1.09.1985 r. – na stanowisku profesora nadzwyczajnego. 1.03.1995 r. otrzymał tytuł profesora zwyczajnego. 30.09.1997 r. przeszedł na emeryturę, jednak prowadził zajęcia dydaktyczne w Instytucie do grudnia 2001 r., kiedy to ze względu na stan zdrowia zrezygnował z dalszej pracy ze studentami. Był specjalistą w zakresie geografii regionalnej świata, geografem o bardzo szerokim horyzoncie zainteresowań naukowych, autorytetem naukowym Zakładu Geografii Regionalnej i Turystyki. Wykładał na uniwersytetach w Kanadzie, Meksyku, Stanach Zjednoczonych Ameryki. Początkowo jego zainteresowania koncentrowały się wokół geomorfologii i sedymentacji osadów czwartorzędowych, później także wokół interpretacji zdjęć lotniczych w geografii, geografii kultur, geografii turyzmu, dydaktyki geografii i geografii regionalnej świata, ze szczególnym uwzględnieniem geografii Ameryki Północnej. Był autorem ponad stu publikacji naukowych. W czasie swojej kariery naukowej wypromował 154 magistrów i 12 doktorów, był także recenzentem 3 prac habilitacyjnych. Za swą pracę otrzymał w 1979 r. Złoty Krzyż Zasługi oraz w 1981 r. Nagrodę II stopnia Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki. Zmarł 21.02.2007 r. (Źródło: Biografie pracowników naukowych UWr, 25.03.2015 r.).

Zofia Barbacka

 

(1933 - 2022)

 

Wieloletni pedagog

Wiktor Barbaro

 

(1899 - 1967)

 

BARBARO Wiktor [15-23-26], urodzony 26.09.1899 r. we Lwowie. Syn Kazimierza i Malwiny. Żołnierz Legionów Polskich (legitymacja nr 56268), 6. pułk piechoty. Zmarł 9.12.1967 r. (www 6.05.2015 r.)

Adam Barg

 

(1900 - 1973)

 

BARG Adam [4-3-7], urodzony 16.12.1900 r. w Żerebkach Królewskich w województwie tarnopolskim. W 1919 r. wstąpił jako ochotnik do formujących się oddziałów polskich walczących z Ukraińcami o Kresy Wschodnie i został zaszeregowany do 3. batalionu etapowego kieleckiego. Po zakończeniu walk z Ukraińcami podjął przerwaną naukę w seminarium nauczycielskim w Tarnopolu. W czasie najazdu bolszewickiego w 1920 r. zgłosił się ponownie do służby w Armii Ochotniczej generała Józefa Hallera otrzymując przydział do 205. Ochotniczego Pułku Artylerii Polowej. Uczestniczył we wszystkich bitwach tej jednostki odznaczając się szczególnie odwagą w czasie bitwy pod Kutkorzem, za co został mianowany kapralem i odznaczony Krzyżem Walecznych. Po demobilizacji ukończył w 1922 r. naukę w tarnopolskim seminarium nauczycielskim i otrzymał etat nauczyciela oraz kierownika szkoły podstawowej w Rożyskach (powiat Skałat). W 1932 r. został służbowo przeniesiony na równorzędne stanowisko do szkoły w Jaremczu (pow. Nadwórna, woj. Stanisławowski), które zajmował do 1939 r. Po zmobilizowaniu w 1939 r. uczestniczył w kampanii wrześniowej. W czasie okupacji Małopolski Wschodniej przez Rosjan do 1941 r. pracował w Jaremczu jako nauczyciel. W czasie okupacji niemieckiej był zwolniony ze szkolnictwa i pracował jako robotnik leśny i kolejowy. W 1942 r. wyjechał z rodziną do Tarnowa, tam na przedmieściu Krzyż otrzymał pracę stróża nocnego w tartaku, który po kilku miesiącach spłonął, podpalony prawdopodobnie przez niemieckich właścicieli. Barg oskarżony o sabotaż został wywieziony do obozu koncentracyjnego Auschwitz pod Oświęcimiem, a w 1944 r. przekazany do obozu koncentracyjnego w Mauthausen, z którego bezzwłocznie po wyzwoleniu przez Amerykanów w 1945 r. powrócił do kraju i przez kilka miesięcy był nauczycielem w Hałcnowie (pow. Bielsko-Biała), a od 1946 r. w Bystrzycy Kłodzkiej na Dolnym Śląsku. W 1955 r. został z powodu złego stanu zdrowia przeniesiony na rentę inwalidzką. Jego brat, Marian Barg, był po wojnie proboszczem w Polanicy Zdroju, a następnie pełnił posługę w Częstochowie, w zakonie paulinów (zmarł w 1973 r.). Jedyny syn A. Barga, Leszek ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Wrocławskim, przez wiele lat był kustoszem, a następnie dyrektorem Biblioteki Głównej Akademii Medycznej we Wrocławiu. Napisał wiele artykułów naukowych, stając się jednym z bardziej znanych historyków polskiej medycyny. Obaj synowie Leszka Barga są pracownikami Uniwersytetu Medycznego we Wrocławiu. Adam Barg zmarł 1.06.1973 r.

Janina Barg

 

(1903 - 1979)

 

BARG Janina z d. Skrzypek [4-3-7], urodzona 16.09.1903 r. w Krystynopolu w województwie lwowskim. Egzamin dojrzałości złożyła w 1922 r. w seminarium nauczycielskim w Tarnopolu i została zatrudniona jako nauczycielka w szkole podstawowej w Kaczanówce (pow. Skałat, woj. Tarnopolskie). Podczas nauki w seminarium Janina poznała swojego przyszłego męża. W 1923 r., po zawarciu związku małżeńskiego z Adamem Bargiem została przeniesiona do Rożysk, gdzie Adam był kierownikiem szkoły podstawowej. W 1932 r. na własną prośbę została wraz z mężem przeniesiona do szkoły w Jaremczu (pow. Nadwórna, woj. Stanisławowskie). Pracowała tam także podczas okupacji sowieckiej – do 1941 r. Mieszkała z mężem w budynku szkolnym, który rozbudowali, podnosząc go o jedno piętro. Byli prawdziwymi spiritus movens Jaremcza tamtych lat, bo wokół szkoły koncentrowało się życie kulturalne i oświatowe okolicy. Najstarszy brat Adama, Marian Barg (1891-1973) był księdzem, katechetą szkół w Stanisławowie, prefektem w tamtejszej bursie rzemieślniczej i często bywał gościnnie w Jaremczu (w tamtejszym kościele odprawiał m.in. pasterki). Siostra Janiny Bargowej, Czesława, była żoną Wincentego Goreckiego (1895-1950), legionisty, kapitana Wojska Polskiego, ostatniego polskiego wójta Jaremcza i właściciela domu wczasowego "Doboszanka". Bargowie byli powszechnie znani i szanowani w Jaremczu, również przez miejscowych Hucułów i Ukraińców, których edukowali w ich ojczystych językach. Dzięki temu nie zostali wywiezieni przez bolszewików na Sybir. Ale gdy w 1941 r. do Jaremcza weszli Niemcy, zaczął się dramat rodziny. W Czarnym Lesie pod Stanisławowem hitlerowcy rozstrzelali Klemensa (1903-1941) i Leontynę (1898-1941) – młodsze rodzeństwo Adama Barga (również nauczycieli), a jego z żoną wyrzucono ze szkoły. Utrzymywał się wówczas z pracy przy wyrębie drzewa i na kolei. Jedyny syn Bargów, Leszek (rocznik 1924), wspomina: „Pewnego wieczoru przyszedł do ojca stary, znajomy Hucuł i powiedział: Pane, wtikajte, czym skorsze wtikajte. My wam niczoho, pohanoho ne zrobymo, ale prijiżdżajut czużynci, rizuny. Wsi polsku nacju wyriżut. [Panie, uciekajcie, czym prędzej uciekajcie. My wam niczego złego nie zrobimy, ale przyjeżdżają obcy, ryzuny. Wszystkich Polaków wyrżną.] Rodzice zdecydowali szybko. W ciągu kilku dni za grosze sprzedali wszystko, co dało się sprzedać, a resztę – meble, obrazy, kilimy, książki, porcelanę, garderobę, bieliznę, sprzęt kuchenny itp. – zdeponowali u sąsiada Hucuła, który podpisał sporządzony po ukraińsku spis i zapewnił, że wszystko to odda, kiedy po wojnie wrócimy. Nikt z nas nie zobaczył więcej ani tych rzeczy, ani Jaremcza. W czasie okupacji niemieckiej Janina przebywała w Wojniczu (pow. Brzesko, województwo krakowskie), gdzie brała udział w tajnym nauczaniu. W 1945 r. osiedliła się w Bystrzycy Kłodzkiej, w 1946 r. została tam zatrudniona jako nauczycielka w szkole podstawowej, w której pracowała do emerytury w 1962 r. Janina Barg zmarła 16.06.1979 r.

Leszek Barg

 

(1924 - 2020)

 

BARG Leszek [4-3-8], urodzony 31.10.1924 r. w Rożyskach, woj. tarnopolskie, w rodzinie nauczycielskiej Adama i Janiny z domu Skrzypek. W latach 1932–1941 mieszkał z rodzicami i siostrą Ewą w Jaremczu w woj. stanisławowskim. Od 1936 do 1939 r. uczęszczał do I Państwowego Liceum i Gimnazjum w Stanisławowie, a w 1942 r. do Szkoły Rolniczej w Wojniczu. W 1942 r., uciekając przed prześladowaniami niemiecko-ukraińskimi, rodzina przeniosła się do Tarnowa, gdzie Leszek zaczął naukę w szkole średniej. Ojciec przebywał w obozach – w Oświęcimiu, Mauthausen i Wojniczu. Siostra Ewa zmarła w 1943 r. w Krakowie. Pod koniec 1945 r. rodzina Bargów wraz z ojcem, który powrócił z obozu, przyjechała na Ziemie Odzyskane, do Bystrzycy Kłodzkiej. Leszek kontynuował naukę w Liceum im. Bolesława Chrobrego w Kłodzku, gdzie w 1946 r. zdał maturę. W latach 1946–1950 studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Wrocławskiego. Osiadł na stałe we Wrocławiu. W 1951 r. pracował w Bibliotece Uniwersyteckiej we Wrocławiu, a w 1952 r. w Bibliotece Głównej Akademii Medycznej (gdzie w 1958 r. objął stanowisko dyrektora i był nim przez 33 lata). W 1953 r. ożenił się z Jadwigą Kosińską, lekarzem medycyny. Urodziło mu się dwóch synów: Wojciech (1956 r.) i Adam (1958 r.). Miał też troje wnucząt. W 1964 r. uzyskał stopień doktora nauk prawnych. Zainteresowania naukowe dr. Barga koncentrowały się przede wszystkim na historii medycyny i jej wybitnych przedstawicielach. Jego dorobek publikacyjny (88 pozycji) obejmuje prace z zakresu historii medycyny, prawa, bibliotekoznawstwa. Był jednym z założycieli utworzonego w 1957 r. Wrocławskiego Oddziału Polskiego Towarzystwa Historii Medycyny, w którym pełnił funkcję skarbnika (1963–1968) i sekretarza (1968–1972), a w latach 1979–1989 wiceprzewodniczącego. Dostąpił godności Honorowego Obywatela Polanicy-Zdroju, Honorowego Członka Towarzystwa Miłośników Polanicy (2000), Honorowego Członka Polskiego Towarzystwa Historii Medycyny i Farmacji (2003) oraz Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego (2004), którego członkiem zwyczajnym był od 1980 r. Wyrazem uznania zawodowych, naukowych i organizacyjnych osiągnięć dr. Leszka Barga są liczne odznaczenia i nagrody, m.in.: Odznaka XV-lecia Wyzwolenia Dolnego Śląska (1960), Srebrny Krzyż Zasługi (1970), Złota Odznaka Związku Zawodowego Pracowników Służby Zdrowia (1970), Złota Odznaka Akademii Medycznej we Wrocławiu (1973), Złoty Krzyż Zasługi (1975), Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1983) oraz liczne nagrody rektorskie. Zmarł 2.02.2020 r. (Źródło: strona internetowa UM we Wrocławiu – https://www.umed.wroc.pl/gazeta_uczelniana/2011/161.pdf)

Pro Memoria Ludwika Bartosiewicz

 

(1903 - 1943)

 

Zginęła w obozie w Oświęciumiu w 1943r.

Paweł Bartoszewicz

 

(1913 - 2016)

 

BARTOSZEWICZ Paweł [10-12-13], urodzony 10.02.1913 r. we wsi Rogowo Dwór. Wspomnienia Pawła Bartoszewicza: „Pochodzę nawet z dość zamożnej rodziny, ale widziałem ogromną nędzę, dzisiaj ludzie nie mają pojęcia, jaka bieda była w przedwojennej Polsce. Jan Nowak-Jeziorański nawet pisze w swojej książce, że inteligencja miejska nie wie, w jakiej nędzy żyją ludzie. Ale on tej nędzy nie widział. On tylko widział dzieci, którym zabrakło mleka. A przecież przed wojną prawie połowa gospodarstw wcale nie miała krów. Gdyby Nowak-Jeziorański widział to, co ja, te kurne chaty, z glinianą polepą zamiast podłóg, zostałby komunistą. Kiedy przyszła I wojna światowa, ewakuowano mnie wraz z rodziną w głąb Rosji, do smoleńskiego obwodu. Chorowałem tam na zapalenie płuc. Pamiętam to jeszcze, choć miałem wtedy może cztery lata. Wróciliśmy w końcu do naszej wsi, mieliśmy tam duży, ładny dom. Murowany. Budowany z takiej specjalnej cegły, licówki. Po powrocie okazało się, że jest w nim pełno książek rosyjskich. Miałem pięć czy sześć lat i dorwałem się do tych książek. Nauczyłem się czytać po polsku i rosyjsku. Naukę musiałem przerwać w wieku 14 lat, po śmierci ojca. Żałowałem, bo lubiłem się uczyć. Szczególnie matematyki. A ta była naprawdę na wysokim poziomie. Do dzisiaj pamiętam równania kwadratowe, funkcje... Chciałem nawet małą maturę eksternistycznie zdawać. Bo matematyki się nie bałem, z historii i geografii byłem obkuty, z fizyką było gorzej. Napisałem w tej sprawie, ale odpowiedzi nie dostałem. W Horoszczy życie biegło spokojnie. Nie wiem, jak to się stało, ale chociaż byłem najmłodszy w tym otoczeniu, cieszyłem się niemałą estymą. Może dlatego, że angażowałem się w różne rzeczy. Na przykład sztuki Fredry, takie jednoaktówki wystawiałem. Sam byłem reżyserem, scenografem i aktorem. Przyszła II wojna światowa. Dostałem przydział do 42. pułku piechoty, w karabinach maszynowych. Od razu dostałem przydział obserwatora. Walczyłem pod Nowogrodem i pod Ostrołęką. Pod Nowogrodem przyjechał konno goniec i powiedział, że jesteśmy otoczeni. Mamy się przebijać na Wschód. Ja wtedy mówię: «Karabiny maszynowe zakopujemy i idziemy na Wschód. Kto za mną?». Ale większość bała się. Ja tylko z kilkoma ludźmi poszedłem. Ci, co zostali, dostali się do niewoli, ale Niemcy na terenach, które potem Rosjanie przejęli, puszczali do domów. Nie brali do stalagów. Wróciłem do domu. Nie bardzo wiedziałem, co ze sobą zrobić, pomyślałem, że może jakiś kurs zrobię. Zgłosiłem się do sowieckich władz i zapytałem o możliwość kształcenia. Dowiaduję się, czy jakichś kursów nie ma, a oni mnie pytają: «A rosyjski znasz?» Ja na to: «Znam». «I na piśmie?». «Tak, i na piśmie». «To siadajcie i piszcie autobiografię». To siadłem i napisałem. A oni: «Po co wam kurs? Szkoła jest do objęcia, nauczyciela nie ma». I tak zostałem nauczycielem w czteroklasowej szkole. Przyjechał do mnie inspektor, jeszcze przedwojenny. Kiedy obejrzał szkołę, sprawdził, jak wyglądają lekcje, zapytał się, gdzie pan Bartoszewicz kończył gimnazjum nauczycielskie. Zdziwił się, kiedy usłyszał, że nigdzie. Ja mu nie powiedziałem, dlaczego tak dobrze wypadłem. A wszystko dlatego, że poprzedni nauczyciel prowadził wzorowo dzienniki lekcyjne. Ja te dzienniki lekcyjne zabezpieczyłem i zrobiłem sobie z nich wzór. I miałem pierwszą lokatę u tego inspektora. Właśnie ten inspektor zarekomendował mnie na kierownika nowo tworzonej szkoły niepełnośredniej, ośmiu nauczycieli w niej było: dwóch przedwojennych, trzech jeszcze z carskiej Rosji i trzech ze Związku Radzieckiego, i ja jako dyrektor. Ale miałem tam lżej, tylko historii i geografii uczyłem. Proszono mnie, żebym przeprowadził lekcję pokazową z geografii dla nauczycieli. Szczęścia nigdy dosyć. Kiedy Niemcy weszli na Białostocczyznę, zakończyłem swoją karierę nauczycielską. Powstała wtedy partyzantka, jak to mówili sowiecka, akowska i Narodowych Sił Zbrojnych. W Białostockiem szczególnie było burzliwie. Ja należałem do partyzantki wschodniej. Coś jest, co człowieka ratuje, chroni... Pamiętam, był rok 1944, mieszkałem u znajomych w Białymstoku, pokoik miałem na górce. Marynarkę powiesiłem jak zwykle na krześle. Był czerwiec, dzień długi, noc krótka, i nie wiem, po co podchodzę do marynarki i wyciągam podrobioną legitymację, a potem chowam do tylnej kieszeni spodni. W życiu tego nie robiłem. I schodzę na dół, słyszę pukanie: «Gestapo, otworzyć». To ja do drugich drzwi. Wychodzę i wpadam na Ukraińców, którzy tam stali. «Kuda?». «Ja familia, Karpowicz». Oni mnie wzięli i z powrotem do tych drzwi, w których Niemcy stali, wpakowali. Gestapowcy żądają ausweisu. Mówię: «Mam». I podaję tę sfałszowaną legitymację. A on mnie pyta o arbeitskarte. Ja mu na to, że jestem ze wsi. On mi oddaje dowód i wychodzę. Miałem kilka takich faktów. W końcu przyszedł koniec wojny. Zgłosiłem się do Sowietów. Wsadzili mnie do obozu przyfrontowego, sprawdzali, kim jestem. Potem przywieźli mnie do Białegostoku i przekazali wojewodzie do dyspozycji. Wojewoda zrobił mnie pełnomocnikiem PKWN do spraw reformy rolnej. Długo nie pobyłem na tym stanowisku. Pod koniec 1945 roku dostałem rozkaz: «Jak najdalej od Białegostoku». Były zamachy. Moich kilku znajomych zginęło z rąk NSZ. Był radnym – zamordowali, został sołtysem – zamordowali. Mnóstwo zginęło. Pojechałem do Katowic, bo tam byli moi koledzy. Ale, jeszcze przed wyjazdem, zgłosiłem się do Instytutu Pedagogicznego jako zaoczny student. To później okazało się bardzo mądrym posunięciem. Uczyłem się tam, egzaminy pisałem... W Katowicach trafiłem do tworzonego właśnie Ministerstwa Ziem Odzyskanych, którego szefem był Władysław Gomułka. Nie siedziałem w jednym miejscu, wysyłano mnie tam, gdzie trzeba było dobrego organizatora. Aż w końcu, w 1946 roku, dostałem delegację do Wrocławia, żeby rozkręcić Urząd Likwidacyjny. Wysłali mnie w delegacji do Wrocławia i jestem w niej do dzisiejszego dnia. We Wrocławiu poznałem żonę, lekarkę, we Wrocławiu urodził się mój syn, wnuki i prawnuczka. Praca w Urzędzie Likwidacyjnym nie była lekka. W końcu przyjechał wiceminister, klepie mnie po ramieniu i mówi: «Dobrze tu rozkręciliście robotę, teraz trzeba jechać do Szczecina.» Ale ja wiedziałem, że chodzi o coś innego. Bo z Wrocławia nie można było nic wywieźć bez zezwolenia. Nawet z UB przychodzili po pozwolenie na wywiezienie jakichś drobiazgów. Mało kto wie, że do Wrocławia Niemcy zwieźli prawie 100 dzwonów z polskich kościołów. Nie zdążono ich przetopić, stały wszystkie na pustej parceli na dzisiejszym placu Jana Pawła II. Dostałem zlecenie oddania ich właścicielom. Przyjechał do mnie ksiądz z parafii w Horoszczy, żebym ja załatwił organy, bo Niemcy zniszczyli organy w Horoszczy. Widać poszła w świat fama, że Bartoszewicz z Gomułką wszystko załatwią. A ja z Gomułką słowa osobiście nie zamieniłem. A organy załatwiłem, nawet podziękowanie od księdza i parafian dostałem. Kiedy Gomułka odszedł z ministerstwa, zaczęło się coraz gorzej pracować. Niesamowite kombinacje były. Odszedłem więc z Urzędu Likwidacyjnego do zakładów odzieżowych, potem do mięsnych. W końcu machnąłem ręką na stanowiska. Przekwalifikowałem się na radcę prawnego. Na tym etacie dotrwałem do emerytury. Przydało się zaświadczenie z Instytutu Pedagogicznego. Z tym zaświadczeniem na Uniwersytet się zgłosiłem i powiedziałem, że chcę prawo studiować. Musiałem tylko zdać egzamin z języka polskiego. I tu znowu moje szczęście się odezwało. Dostałem temat z Mickiewicza, a Mickiewicza miałem w małym palcu. Pierwszy rok na trójkach skończyłem, drugi – na czwórkach, a potem to już piątki były. Jestem zmęczony uroczystościami urodzinowymi. Ale z aktywnego życia nie rezygnuję. Co prawda, zdrowie już nie pozwala na pracę w ukochanym ogródku, ale do lektury mnie ciągnie. I do pisania, maszyna, przenośny Łucznik czeka, żebym znowu zaczął stukać w klawisze. Ale nie narzekam, bo miałem burzliwe życie... Jak dożyć 100 lat? Ważna jest dieta, przez całe życie na śniadanie mleko i biały ser z miodem jadłem. A jak miodu nie było, to z konfiturą z czarnej porzeczki. - I usposobienie mam. – Ja nie mam złości...” Paweł zmarł 10.12.2016 r. (Spisała Hanna Wieczorek, 9 marca 2013 r.)

Maria Elżbieta Bartoszewska

 

(1951 - 2013)

 

BARTOSZEWSKA Maria Elżbieta „BIBA” [1B-1-10], urodzona 3.04.1951 r. Absolwentka geografii Uniwersytetu Wrocławskiego (magister); specjalistka w dziedzinie urbanistyki i planowania przestrzennego. Pozostanie na zawsze w naszych sercach i pamięci jako wspaniały Człowiek i oddana Przyjaciółka, kochana Córka i Siostra, najukochańsza Ciocia. Zmarła 9.10.2013 r. (Nekrolog: dyrekcja, koleżanki i koledzy z Instytutu Rozwoju Terytorialnego, rodzina)

Hieronim Bartoszewski

 

(1912 - 1993)

 

Lekarz.

Krzysztof Bartoszewski

 

(1944 - 2002)

 

BARTOSZEWSKI Krzysztof [1B-1-9], urodzony 21.11.1944 r. w Krakowie. Prof. nadzwyczajny dr hab. inż. na Wydziale Inżynierii Środowiska PWr. Po zakończeniu działań wojennych, jego rodzice przenieśli się w 1945 r. do Wrocławia. Tu uczęszczał do Szkoły Podstawowej nr 36, którą ukończył w roku 1958, a potem do II LO im. Piastów Śląskich. Absolwentem tego liceum został w 1962 r. Po ukończeniu liceum został przyjęty na Wydział Inżynierii Sanitarnej PWr. Studia na tym Wydziale ukończył w 1968 r. z oceną bardzo dobrą i 1 kwietnia 1968 r. rozpoczął pracę w Instytucie Inżynierii Sanitarnej i Wodnej PWr (od 1972 r. Instytut Inżynierii Ochrony Środowiska) jako pracownik naukowo-dydaktyczny. Stopień doktora habilitowanego uzyskał w 1990 r. Od 1.08.1993 r. na stanowisku prof. nadzw. Jego zainteresowania naukowe dotyczyły oczyszczania ścieków, wpływu ścieków na odbiornik, gospodarki osadowej, kinetyki procesów, a w szczególności ich modelowania matematycznego. Drukowany dorobek naukowy obejmuje 121 prac, w tym: 1 monografia, 2 skrypty (współautor), 2 podręczniki (współautor), 2 książki (współautor), 98 publikacji krajowych i 16 w językach kongresowych. Był autorem lub współautorem 140 niepublikowanych prac naukowo-badawczych, szeregu ekspertyz naukowych, 3 patentów, recenzji wydawniczych, prac doktorskich i rozpraw habilitacyjnych. Był promotorem kilkudziesięciu prac magisterskich i inżynierskich, trzech przewodów doktorskich i sześciu otwartych. W latach 1980-1987 kierował zespołem badawczym; w latach 1984-1990 – zespołem dydaktycznym, a w 1990 r. został zastępcą dyrektora Instytutu Inżynierii Ochrony Środowiska, którą to funkcję pełnił do roku 1993. Przez kolejnych sześć lat (1993-99) był prodziekanem d.s. dydaktyki Wydziału Inżynierii Środowiska, a następnie dziekanem tego wydziału. W 2002 został ponownie wybrany na to stanowisko. Był członkiem Sekcji Inżynierii Sanitarnej Komitetu Inżynierii Lądowej i Wodnej PAN. Pełnił funkcję konsultanta w Biurze Projektów Budownictwa Komunalnego oraz IMiGW. Uhonorowany wieloma odznaczeniami, nagrodami i wyróżnieniami, m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1990), Medalem Edukacji Narodowej (2000), Złotą Odznaką PWr, Srebrną (1990) i Złotą (1995) Odznaką Honorową Polskiego Zrzeszenia Inżynierów i Techników Sanitarnych, nagrodą dydaktyczną Senatu PWr 1992, wieloma nagrodami Ministra Środowiska, Rektora, Dziekana Wydziału oraz Dyrektora Instytutu. Zmarł 21.06.2002r. (Jerzy Zwoździak)

Wilhelm Bartsch

 

(1874 - 1935)

 

BARTSCH Wilhelm [9-35-12], urodzony 8.05.1874 r. Zmarł 9.11.1935 r. Stela granitowa z napisem wyrytym gotykiem u góry; napis w kolorze stalowym Regierungs-Rechnungsrevisor – w tłumaczeniu: Rządowy Rewizor (Kontroler) Obrachunkowy. (Grób poniemiecki)

Janusz Bartyś

 

(1933 - 2003)

 

BARTYŚ Janusz [10-1-10], urodzony w 1933 r. Długoletni zastępca dyrektora ds. ekonomiczno-eksploatacyjnych Dolnośląskiego Centrum Onkologii we Wrocławiu. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz licznymi odznaczeniami resortowymi i regionalnymi. Zmarł 3.03.2003 r. (Źródło: „Gazeta Wyborcza” 31.10.2003 r.)

Józef Barycki

 

(1931 - 2023)

 

doktor inżynier, Wydział Chemiczny Politechniki Wrocławskiej

Teresa Maria Bassy p.v. Dąbrowska

 

(1928 - 1999)

 

Podporucznik Armii Krajowej. Powstaniec Warszawski.

JerzyJan Battek

 

(1927 - 1991)

 

BATTEK Jerzy Jan [5-17-18] urodzony 14.01.1927 r. w Zawoi. Docent, doktor. Był wśród pionierów, którzy kładli techniczne i organizacyjne podwaliny przyszłych zastosowań informatyki w Politechnice Wrocławskiej. Założyciel i pierwszym dyrektor Centrum Obliczeniowego, poprzednika Centrum Informatycznego. Okres wojny spędził w Krakowie, uczęszczając na tajne komplety nauczania, dzięki czemu w 1945 r. zdał małą maturę. Po wojnie trafił na Dolny Śląsk. Kontynuował naukę w Państwowym Liceum dla Dorosłych we Wrocławiu. Po egzaminie dojrzałości w 1947 r. wstąpił na Wydział Matematyczno-Fizyko-Chemiczny Uniwersytetu Wrocławskiego, który ukończył w 1952 r. uzyskując dyplom magistra filozofii. Pracę zawodową rozpoczął jeszcze podczas studiów; w latach 1949–1952 był nauczycielem w szkołach średnich w Wołowie i we Wrocławiu. Po ukończeniu studiów rozpoczął pracę na stanowisku zastępcy asystenta w Katedrze Matematyki Politechniki Wrocławskiej, kierowanej wówczas przez profesora Władysława Ślebodzińskiego. W 1953 r. podjął dodatkową pracę w Państwowym Instytucie Matematycznym, później przekształconym w Instytut Matematyki Polskiej Akademii Nauk, który stał się we Wrocławiu głównym ośrodkiem rozwijającym zastosowania matematyki. Pracował tam m.in. z prof. Julianem Perkalem, a także z prof. Hugonem Steinhausem. Skonstruował kilka modeli przyrządów realizujących pomysły prof. Steinhausa. Efektem działalności w Instytucie była praca doktorska „Optymalne wykładniki, a liczba kształtu drzewostanu”, którą obronił w 1961 r. na Wydziale Matematyczno-Fizyko-Chemicznym UWr. W 1961 r. uzyskał stanowisko adiunkta, a w roku następnym powierzono Mu kierowanie Zakładem Metod Numerycznych i Graficznych w Katedrze Matematyki Politechniki Wrocławskiej. Dostrzegł perspektywiczną rolę komputerów, wówczas nazywanych jeszcze maszynami matematycznymi, jako narzędzia do rozwiązywania problemów numerycznych związanych m.in. z zagadnieniami statystycznymi w naukach przyrodniczych i technicznych. Pierwsze oznaki zbliżania się ery komputerów przyniosła już zresztą druga połowa lat pięćdziesiątych, gdy rodziło się we Wrocławiu ELWRO, a w PAN-ie w Warszawie zainstalowano maszynę Ural-2. J. Battek najpierw wykorzystał dostęp do pierwszych sprowadzonych do Polski maszyn cyfrowych, m.in. do angielskiego Elliotta w Centrum Obliczeniowym UWr, zachodnioniemieckiej maszyny Zuse w ELWRO i pierwszej polskiej maszyny matematycznej UMC-1 zainstalowanej w 1964 r. w utworzonej, przez profesora Jerzego Bromirskiego Katedrze Konstrukcji Maszyn Cyfrowych PWr. Starał się równocześnie o stworzenie własnego ośrodka obliczeniowego. Formalnie katedralny, ale praktycznie ogólnouczelniany Ośrodek Obliczeniowy został utworzony w roku 1965, na bazie pierwszej wrocławskiej maszyny Odra-1003, a jego kierowanie przejął właśnie dr Battek. Odtąd Ośrodek rozwijał się szybko, był wyposażany w kolejne maszyny produkcji Zakładów Elektronicznych ELWRO: Odra-1013 i Odra-1204. W 1968 r. J. Battek został mianowany docentem, co było wyrazem uznania nie tylko dla Jego talentów, zasług organizacyjnych i zaangażowania w prowadzenie intensywnego szkolenia pracowników, ale także dla Jego osiągnięć na polu zastosowań matematyki w problematyce wydobycia i transportu węgla brunatnego, którymi zajmował się od początku lat 60. na zlecenie Dolnośląskiego Biura Projektów Górniczych. Wyniki, jakie uzyskał w tym zakresie zostały wyróżnione już w 1964 r. nagrodą Zjednoczenia Przemysłu Węgla Brunatnego. W 1968 r. wyjechał na dziewięciomiesięczny staż do ZSRR, a w 1970 r. odbył czteromiesięczny staż ONZ w USA i Wielkiej Brytanii. W 1971 r. Ośrodek Obliczeniowy został przekształcony w Centrum Obliczeniowe, jako samodzielna jednostka organizacyjna. Doc. Jerzy Battek pozostał dyrektorem Centrum aż do 1983 r., kiedy to choroba zmusiła go do urlopu zdrowotnego. Pod Jego kierownictwem Centrum Obliczeniowe przeszło ogromną ewolucję. Znaczącymi osiągnięciami, nie tylko w skali kraju, było wdrożenie na początku lat 70. pierwszego w polskich uczelniach wielodostępnego systemu komputerowego na bazie nowoczesnego wówczas komputera Odra-1304, a następnie – już w latach 80. – uruchomienie pilotażowej instalacji rozległej sieci komputerowej. Recenzował różne projekty, a także liczne prace doktorskie związane z zastosowaniem informatyki w dyscyplinach technicznych. Sam wypromował 2 doktorów. Praca dydaktyczna towarzyszyła Mu przez całe życie. Był utalentowanym wykładowcą – miał dar jasnego i prostego przekazywania wiedzy. Jego zdolności dydaktyczne zostały docenione przez Senat PWr, który przyznał Mu swą prestiżową nagrodę. W 1987 r. został prodziekanem Wydziału Informatyki i Zarządzania PWr i sprawował tę funkcję niemal do ostatnich dni kadencji, gdy nagle objawiona choroba przykuła go do łóżka prawie na cały rok. Za swoją działalność otrzymał 4 nagrody ministra i ponad 20 nagród rektora. Otrzymał też liczne odznaczenia i medale, m.in.: Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Medal Komisji Edukacji Narodowej, Złoty Krzyż Zasługi, Złotą Odznaką Politechniki Wrocławskiej, tytuły Zasłużonego dla Zakładów Górniczych Lubin i Zasłużonego dla Województwa Wrocławskiego. Zawsze pozostawał bardzo skromny, starał się schodzić na drugi plan. Względem siebie samego cechowała Go pewna surowość, równocześnie był wyczulony na wszelkie przejawy postępowania nieodpowiedzialnego lub marnotrawnego. Jerzy zmarł 12.08.1991 r. (Wspomnienie: Zbigniew Huzar – wrzesień 1991 r.)

Marek Jan Battek

 

(1953 - 2018)

 

BATTEK Marek Jan [5-17-18], urodzony 2.07.1953 r. we Wrocławiu. Magister inżynier, długoletni pracownik Politechniki Wrocławskiej, historyk górnictwa, speleolog, eksplorator podziemi, krótkofalowiec (SP6CSV), fotografik, krajoznawca, redaktor i publicysta. Człowiek o rozległych horyzontach, wielu pasjach, wyjątkowej odwadze i prawości. W 1972 r. ukończył XI Liceum Ogólnokształcące we Wrocławiu, następnie studiował na Wydziale Mechanicznym Politechniki Wrocławskiej (1972–1977). Po ukończeniu studiów przez kilka lat zajmował się nieniszczącymi metodami diagnostyki maszyn. Od 1982 do 1985 r. pracował jako elektromechanik w Spółdzielni Pracy „Elektron”. Następnie podjął pracę w Zakładzie Usług Wysokościowych „Taternik”, początkowo jako szeregowy pracownik, później – brygadzista. Podnosił swoje kwalifikacje zdobywając na kursach organizowanych przez Wojewódzki Uniwersytet Robotniczy uprawnienia spawacza elektrycznego i gazowego, kierowcy samochodu ciężarowego oraz dekarza-blacharza. W tym samym czasie, korzystając z zakładowego sprzętu, podejmował próby zastosowania komputerów do prac redakcyjnych. W 1990 r. podjął w niepełnym wymiarze godzin pracę w wydawnictwie Politechniki Wrocławskiej, gdzie wprowadził technikę komputerową. Jednocześnie w latach 1992–1993 był zatrudniony w telekomunikacyjnej firmie „Wimatron” m.in. jako kierownik serwisu. W latach 1994–2017 prowadził własną działalność gospodarczą w zakresie zarówno usług wydawniczych, jak i technicznych. W 2012 r. przeszedł z Oficyny Wydawniczej PWr na Wydział Geoinżynierii, Górnictwa i Geologii PWr, gdzie powierzono mu prace redakcyjne. Równolegle do działalności zawodowej pracował naukowo w dziedzinie geografii historycznej, historii górnictwa i budownictwa podziemnego. Był współautorem „Słownika nazewnictwa krajoznawczego, polsko-niemieckiego, niemiecko-polskiego” (7 wydań), a także autorem i współautorem licznych artykułów. Wolontariusz Fundacji Otwartego Muzeum Techniki, z którą współpracował od lat 90. XX w., tak z uwagi na swoje zainteresowania (historią, dokumentami dziedzictwa górnictwa rudnego i węgla kamiennego), jak i ze względu na potrzeby Fundacji związane z działalnością wydawniczą (redagował publikacje Fundacji, przygotowywał je do druku, a od roku 2003 do 2018 pełnił funkcję redaktora technicznego biuletynu „Prosto z Pokładu” – 172 numery). Od czasu szkoły podstawowej interesował się fotografią. W młodości uprawiał sporty, m.in. piłkę ręczną i pływanie. Przez wiele lat zajmował się (chociaż z przerwami) amatorską łącznością radiową. Był miłośnikiem turystyki (zwłaszcza górskiej) i speleologii. Uczestniczył w wielu wyprawach tatrzańskich, bardzo często bywał w Kletnie. Z czasem skoncentrował się na badaniu podziemnych budowli. Jego pasją była historia, przede wszystkim Dolnego Śląska. Mógł godzinami, wyjątkowo zajmująco, mówić na ten temat. Po długiej, heroicznej walce z chorobą odszedł do Pana 19.03.2018 r. (Źródło: nekrolog w „Gazecie Wyborczej” – żona Joanna, córki Anna i Katarzyna, zięciowie, wnuki, rodzina; Fundacja Otwartego Muzeum Techniki; Wojciech Augustyn)

Aleksandra Bauer

 

(1962 - 2020)

 

BAUER Aleksandra [8-1-10], urodzona 26.02.1962 r. we Wrocławiu. Absolwentka Medycznego Studium Zawodowego we Wrocławiu w 1982 r. (technik fizjoterapii) oraz Akademii Wychowania Fizycznego we Wrocławiu w 1988 r. (magister rehabilitacji ruchowej). W 1982 r. rozpoczęła pracę jako fizjoterapeuta. W latach 1982–1999 pracowała w szpitalu rehabilitacyjnym przy ul. Chopina we Wrocławiu. Od 1993 r. prowadziła wykłady i ćwiczenia z fizykoterapii w Medycznym Studium Fizjoterapii we Wrocławiu, a od 1999 r. w Wyższej Szkole Fizjoterapii we Wrocławiu. Była autorem programów dydaktycznych dotyczących fizykoterapii (również w medycynie weterynaryjnej). Przez kilkanaście lat prowadziła szkolenia z tego zakresu. Autorka i współautorka artykułów naukowych nt. fizjoterapii w polskich i zagranicznych czasopismach i publikacjach; współautorka trzykrotnie wydanego podręcznika pt. „Przewodnik metodyczny po wybranych zabiegach fizykalnych”. Zainteresowania zawodowe A. Bauer koncentrowały się na nowych dziedzinach fizykoterapii (np. wykorzystanie fizykoterapii w medycynie weterynaryjnej). W Centrum Rehabilitacji Sygnumedica we Wrocławiu zajmowała się zastosowaniem czynników fizykalnych w diagnostyce i terapii nietrzymania moczu u kobiet i mężczyzn. Była zaangażowana w działalność organizacyjną, m.in. w 2017 r. prowadziła sekretariat XXXII Międzynarodowego Zjazdu Naukowego Polskiego Towarzystwa Medycyny Sportowej (Wrocław 12–14.10.2017 r.). Zmarła 9.05.2020 r. (Źródło: Sekcja Historyczna Polskiego Towarzystwa Fizjoterapii – Beata Skolik, Mariusz Migała; dokumenty potwierdzające uzyskanie tytułu magistra i CV Aleksandry Bauer; artykuły w czasopismach naukowych)

Rajmund Bauer

 

(1895 - 1967)

 

emeryt PKP

Ryszard Bauer

 

(1926 - 2006)

 

Żołnierz Armii Krajowej ps. "Feluś".

Jan Bąk

 

(1891 - 1983)

 

BĄK Jan [13-6-4] urodził się 31.05.1891 r. w Kłaj k/Krakowa. Budowniczy mostów kolejowych. W grobie tym leży również jego żona Maria ur. 4.02.1892 we Lwowie, zm. 19.02.1980. Jan zmarł 25.03.1983 r.

Tadeusz Bąk

 

(1922 - 1997)

 

Doktor Weterynarii.

Jan Bąkowski

 

(1919 - 2010)

 

BĄKOWSKI Jan [13-14A-11], urodzony 31.01.1919 r. Absolwent (1951) i długoletni pracownik Akademii Wychowania Fizycznego. Z urodzenia Wielkopolanin, tuż po wojnie (w maju 1945 roku) przyjechał do płonącego jeszcze Wrocławia, wraz ze swoim wujem prof. Tadeuszem Konopińskim, który został oddelegowany do organizowania Wydziału Rolnego (później Wyższa Szkoła Rolnicza, Akademia Rolnicza, Uniwersytet Przyrodniczy) na Uniwersytecie i Politechnice Wrocławskiej. Początkowo podjął studia na weterynarii, aby wkrótce przenieść się do Studium Wychowania Fizycznego (zalążka przyszłej Wyższej Szkoły Wychowania Fizycznego, Akademii Wychowania Fizycznego) przy Wydziale Lekarskim. W trakcie studiów, mimo trudnych warunków materialnych (pracował m.in. w majątku rolnym w Nadolicach Wielkich), trenował pod kierunkiem sławnej olimpijki Genowefy Cejzikowej lekką atletykę, specjalizując się w biegach średnich. Aby nieco poprawić sobie byt, przeszedł z AZS do Gwardii, gdzie otrzymał skromne stypendium sportowe. Po studiach, jako pracownikowi pionu „gwardyjskiego”, zaproponowano mu pracę w ośrodku sportowym „Gwardia” w Jeleniej Górze. Nie godząc się na przejście z etatu trenerskiego na „milicyjny” zdołał uzyskać przeniesienie do Wrocławia, gdzie przez krótki czas pracował jako nauczyciel w-f w technikum geodezyjnym, następnie przez parę lat w Studium Wychowania Fizycznego Politechniki Wrocławskiej, a od 1955 r. aż do przejścia na emeryturę – w Zakładzie Lekkiej Atletyki macierzystej uczelni. W latach 70. pełnił funkcję prodziekana ds. studiów zaocznych. Do dzisiaj wielu absolwentów tych studiów z wdzięcznością wspomina jego wręcz ojcowską troskę, pomoc w godzeniu obowiązków studenta z pracą zawodową i sprawami rodzinnymi. J. Bąkowski przez cały czas związany był ze sportem. Zawsze niezmiernie serdecznie wspominają go jego wychowankowie, a niektórzy z nich – między innymi, Jacek Dolecki, Marian Issel, Zbigniew Dziubiński, Kazik Niemierka i wielu innych – odwiedzało swojego trenera do ostatnich lat jego życia. Był bardzo cenionym trenerem lekkoatletów głuchoniemych, z którymi bardzo szybko nawiązał nić porozumienia, nie tylko dzięki posiadanym walorom osobistym, ale także dzięki opanowaniu języka migowego. W każdym środowisku szybko zyskiwał sympatię i uznanie. Zmarł 14.07.2010 r.; pochowany został w rodzinnej mogile wraz z żoną Wandą i tragicznie zmarłym młodszym synem Maciejem. (Źródło: Ryszard Jezierski)

Maciek Bąkowski

 

(1958 - 1985)

 

BĄKOWSKI Maciej [13-14A-11], urodzony 25.09.1958 r. Student Wydziału Architektury. Był wspaniałym człowiekiem. Miał polot, dowcip i bardzo pogodny charakter. Zapowiadał się jako zdolny architekt. Zginął tragicznie w wypadku samochodowym 18.03.1985 r. (Źródło: ojciec Jan Bąkowski, 18.11.2005)

Józef Beck

 

(1903 - 1983)

 

Lekarz Weterynarii.

Wojciech Bednarz

 

(1895 - 1940)

 

Zamordowany w Miednoje - 1940 r.

Robert Behnisch

 

(1865 - 1931)

 

BEHNISCH Robert [1-5-4] urodzony 11.05.1865 r. Granitowa stela z krzyżem i napisem: „Rektor I R“. zmarł 08.04.1931 r. (Nagrobek poniemiecki)

Stanisław Bek

 

(1922 - 1999)

 

Doktor Inżynier. Odznaczony Krzyżem Armii Krajowej.

Ignacy Bekier

 

(1923 - 2013)

 

BEKIER Ignacy [12-43-10], urodzony 2.03.1923 r. w Chełmie Lubelskim. Spędził tam młodość i ukończył szkołę powszechną. Gdy rozpoczął naukę w gimnazjum, wybuchła wojna. Rodzina w obawie przed represjami uciekła – jak wiele innych – na wschód, szukając tam schronienia od łapanek i wywózek do obozów zagłady. W czasie wojny przebywał w Związku Radzieckim, gdzie pracował jako spawacz i równocześnie uzupełniał wykształcenie w dziesięciolatce radzieckiej. Po wojnie przybył na Dolny Śląsk, do Wałbrzycha. Rozpoczął działalność w organizacji młodzieżowej. W latach 1947–1950 pracował w szkolnictwie zawodowym w Dzierżoniowie, początkowo jako kierownik bursy, a następnie jako dyrektor szkoły. 15 lutego 1951 r. został powołany na dyrektora Ośrodka Szkolenia Zawodowego Państwowych Zakładów Lotniczych – Fabryka Silników nr 3 na Psim Polu. Miał za zadanie szybko stworzyć optymalne warunki do rozwoju średniej kadry technicznej dla przemysłu lotniczego i wojsk lotniczych. Sprostał wyzwaniu nadzorując największą inwestycję oświatową planu sześcioletniego na Dolnym Śląsku – nową siedzibę Technikum Budowy Silników na Psim Polu (późniejszych Lotniczych Zakładów Naukowych). Po realizacji tego przedsięwzięcia stał się pierwszym dyrektorem tej szkoły, a z czasem jej legendą. Już w latach 50. technikum pod Jego kierownictwem stało się znane. Do TBS-u garnęły się tłumy, setki młodych zapaleńców marzących o lataniu. Dobre zaplecze socjalne oraz różne zajęcia pozalekcyjne i sportowe dawały ubogiej młodzieży chłopskiej i robotniczej realną szansę zdobycia rzetelnego zawodu. Dyrektor Ignacy Bekier otworzył okno na świat inicjując kontakty z podobnymi szkołami w Niemczech i Czechosłowacji. Był prekursorem dzisiejszych wymian międzynarodowych. Już wtedy uczniowie mieli możność wyjazdu na praktyki zagraniczne, gdzie poznawali kulturę, obyczaje innych narodów i nawiązywali więzi koleżeńskie. Wprowadzone wówczas nowe metody dydaktyczne (pracownie przedmiotowe) wzbudzały zainteresowanie nie tylko władz oświatowych, ale także Ministerstwa Przemysłu Maszynowego. Zasada zdrowej konkurencji podnosiła wyniki wychowawczo-dydaktyczne. Mimo umundurowania i dyscypliny (rygorystyczny regulamin) placówka nigdy nie nosiła znamion szkoły paramilitarnej. 6.05.1967 r. – z okazji jubileuszu 20-lecia Lotniczych Zakładów Naukowych – Ignacy Bekier otrzymał Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski. W 1969 r. wyemigrował do Szwecji, ale zorganizowany przez Niego zespół nauczycielski funkcjonował nadal nie ulegając indoktrynacji socjalistycznej. Ignacy Bekier odwiedził szkołę dopiero po odwołaniu stanu wojennego. Wciąż interesował się jej życiem i losem. Uczestniczył w obchodach 50- i 60-lecia LZN, a w 2011 r. (z okazji 65-lecia) został wyróżniony Złotym Laurem Stowarzyszenia Absolwentów Nauczycieli i Sympatyków LZN. W liście Ignacego Bekiera (Wrocław, 14.06.2006 r.) czytamy: Prawie 20 lat pracowałem jako dyrektor tej szkoły. Kiedy zostałem skierowany do pracy w 1951 roku, szkoła liczyła 180 uczniów, a kiedy ją opuszczałem w 1968 roku, było ich już 1800. Zawsze bardzo miło wspominam okres pracy w LZN. Ignacy Bekier zmarł 13.08.2013 r. (Źródło: pracownicy i uczniowie; Stowarzyszenie Absolwentów Nauczycieli i Sympatyków Lotniczych Zakładów Naukowych)

Stanisław Bekier

 

(1924 - 2018)

 

Porucznik Armii Krajowej i LWP, pseudonim "Tajfun". BEKIER Stanisław [18-6-9], urodzony 1.08.1924 r. na Wołyniu, kolonia Łęczyce w powiecie kowelskim. Syn Stefana i Joanny Waniewskich. Dzieciństwo i młodość spędził na Wołyniu, gdzie dopadło go piekło II wojny światowej. W 1942 r. wstąpił do konspiracyjnego Związku Walki Zbrojnej. W 1943 r., podczas zdobywania broni z transportu wojskowego jadącego na front wschodni, został ciężko ranny w głowę i stracił palec prawej ręki. Wraz z kolegami zgłosił się 4.08.1943 r. (z posiadaną bronią) do oddziału partyzanckiego koło Kowla, pod dowództwem porucznika „Jastrzębia” Władysława Czernickiego. Podczas jednej z walk z UPA został ciężko ranny w nogę i przewieziony do szpitala w Kownie. W trakcie ewakuacji szpitala ponownie został ranny odłamkami z moździerza. Leczył się w szpitalu polowym armii sowieckiej w Zielonej koło Kowla. W marcu 1944 r. przeniesiono Go do szpitala 27 Wołyńskiej Dywizji Piechoty Armii Krajowej w Kupieczowie. W kwietniu szpital ewakuowano na tyły frontu do Chołup, a Stanisława przewieziono do Sum za Kijowem, na miejsce koncentracji I Armii Wojska Polskiego. Po przeszkoleniu z obsługi dział, 14.07.1944 r. został wcielony do 5 Brygady Artylerii Ciężkiej. Walczył na froncie pod Dolskiem nad rzeką Turią. Wraz ze swoją jednostką przeszedł cały szlak bojowy – przez Chełm, Lublin, Garwolin, Warszawę, Bydgoszcz, Wał Pomorski i Kołobrzeg – do Berlina. Po zdemobilizowaniu 15.03.1947 r. przyjechał do Wrocławia. Był uhonorowany, między innymi: Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Walecznych, Krzyżem Partyzanckim, Krzyżem Armii Krajowej, Srebrnym Medalem „Zasłużonym na Polu Chwały”, Odznaką „Weteran Walk o Wolność i Niepodległość Ojczyzny”, Odznaką „Akcja Burza”, Odznaką „Budowniczy Wrocławia” i Odznaką Honorową Wrocławia. Pracował w wielu przedsiębiorstwach budowlanych, a przed przejściem na emeryturę – w Zakładzie Remontowo-Budowlanym Uniwersytetu Wrocławskiego. Już jako emeryt udzielał się społecznie w komisjach socjalnych UWr. Był wspaniałym Ojcem, Dziadkiem i Pradziadkiem. Zmarł nagle 12.04.2018 r. – odszedł, by spotkać się ze swą ukochaną żoną Marianną i córką Elżbietą. (Źródło: fragmenty mów pogrzebowych wygłoszonych nad grobem śp. Stanisława)

Daniel Józef Bem

 

(1933 - 2014)

 

BEM Daniel Józef [6-10-5u], urodzony 28.08.1933 r. w Skierniewicach. Profesor doktor habilitowany inżynier. W Skierniewicach ukończył szkołę podstawową (1946) oraz gimnazjum i liceum (1951). Studiował na Wydziale Łączności w Politechnice Wrocławskiej (1951–1957). Doktorat (1965) i habilitację (1975) uzyskał również na Politechnice Wrocławskiej, gdzie zajmował kolejno stanowiska: zastępcy asystenta (1953–1955), asystenta (1955-1959), starszego asystenta (1959–1965), adiunkta (1965–70), docenta (1970-78), profesora nadzwyczajnego (1978–91) i profesora zwyczajnego (od 1992 r.). Jednocześnie był zatrudniony w innych instytucjach: Instytucie Łączności jako asystent (1955–1958); Zakładach Produkcji Urządzeń Radiowych we Wrocławiu jako doradca techniczny (1961-1962); Zakładach Radiowych i Telewizyjnych ZARAT we Wrocławiu jako konsultant naukowy (1972–1979); SAT-Audio-Video jako redaktor działowy czasopisma (od 1984 r.); JBR Naukowej i Akademickiej Sieci Komputerowej (NASK) jako pracownik naukowy (od 1994 r.). Był członkiem korespondentem PAN-u (od 1995 r.) i sekretarzem naukowym Oddziału PAN-u we Wrocławiu (od 1996 r.). W Politechnice Wrocławskiej pełnił funkcje kierownika: Zakładu Systemów Radiotechnicznych (1968–1976), Seminarium Systemów Komunikacyjnych (1976–1978), Zakładu Radiokomunikacji (od 1987 r.). Był również: pierwszym zastępcą dyrektora (1972–1975) i dyrektorem (1984–1987) Instytutu Telekomunikacji i Akustyki oraz prorektorem ds. dydaktyki (1981–1984). W Komitecie Badań Naukowych był członkiem Komisji Badań Stosowanych (1991–1997) i członkiem Zespołu ds. Infrastruktury Informatycznej (od 1994 r.), a w programie Akademickich i Naukowych Sieci Komputerowych – kierownikiem Centralnego Programu Badawczo-Rozwojowego nr 8.13 pod nazwą "Budowa Krajowej Akademickiej Sieci Komputerowej" (1986–1990), członkiem Zespołu Koordynacyjnego (1991–1993) i przedstawicielem Polski w Stowarzyszeniu Europejskim RARE (od 1991 r.). Działał ponadto jako członek: Centralnej Komisji ds. Stopni i Tytułów Naukowych (od 1991 r.), Rady Naukowej Instytutu Łączności (1970–1995), Komisji Krajowego Komitetu Międzynarodowej Unii Radiowej (URSI) (od 1982 r.) oraz przewodniczący: Rady Naukowej Instytutu Komputerowych Systemów Automatyki i Pomiarów (1986–1990), Rady Konsultacyjnej przy Ministrze Łączności (od 1990 r.), a także jako pełnomocnik wrocławskiego środowiska naukowego i akademickiego ds. budowy miejskiej sieci komputerowej we Wrocławiu (od 1993 r.). Był przedstawicielem Politechniki Wrocławskiej w Spółce POLSAT i przewodniczącym jej Rady Nadzorczej (1988–1995). Pracował w dziedzinie teorii systemów telekomunikacyjnych i kompatybilności elektromagnetycznej, a szczególnie — anten i propagacji fal radiowych, telekomunikacji satelitarnej i sieci komputerowych. Jego zainteresowania menedżerskie przejawiały się działalnością w dziedzinie organizacji kształcenia oraz badań i wdrożeń w obszarze telekomunikacji. Miał 10 lat praktyki przemysłowej w Zakładach Produkcji Urządzeń Radiowych we Wrocławiu (1961–1962) i w Zakładach Radiowych i Telewizyjnych we Wrocławiu (1972–1979). W ciągu ponad 45 lat działalności dydaktycznej i naukowej wypromował ponad 70 magistrów i ponad 25 doktorów nauk technicznych (w tym trzech obcokrajowców). Kilka prac doktorskich, uznanych za wyróżniające, zostało nagrodzonych przez Rektora Politechniki Wrocławskiej i Ministra Łączności. Spośród kręgu osób prowadzących wspólnie z Danielem Bemem badania – kilka uzyskało habilitacje, jedna – tytuł profesora, a dwie – stanowiska profesorów nadzwyczajnych. Za osiągnięcia w dziedzinie kształcenia kadry naukowej otrzymał nagrodę indywidualną stopnia drugiego MNSWiT (1979). Opracował 17 recenzji rozpraw doktorskich, 11 recenzji rozpraw habilitacyjnych, zaopiniował 4 wnioski o nadanie tytułu profesora nadzwyczajnego i 3 wnioski o nadanie tytułu profesora zwyczajnego. Jako członek Centralnej Komisji ds. Stopni i Tytułów Naukowych, opracował ok. 20 opinii dotyczących zatwierdzenia habilitacji i nadania tytułów profesora. Recenzował książki, artykuły, doniesienia konferencyjne, rozprawy doktorskie i habilitacyjne, wnioski o projekty badawcze, wnioski o nadanie tytułu profesora. Odbywał naukowe staże zagraniczne w Katedrze Elektrotechniki na Uniwersytecie w Birmingham w Anglii (1966–1967), na Uniwersytecie Technicznym w Bagdadzie (miesięczna wizyta naukowa w 1989 r.) oraz w amerykańskich firmach: Continental Electronics. Dallas; Stainless Steel Inc., North Wales; Lapp Insulator Co., Leroy; RCA, New York (miesięczna wizyta konsultingowa w 1970 r.). Uczestniczył w wielu konferencjach, seminariach i sympozjach międzynarodowych. Wygłosił 54 referaty, w tym 6 zaproszonych. Brał udział w pracach komitetów programowych 25 konferencji. Przewodniczył 10 sesjom naukowym. W latach 1980–84 pełnił funkcję wiceprzewodniczącego, a od roku 1986 – przewodniczącego Wrocławskich Międzynarodowych Sympozjów Kompatybilności Elektromagnetycznej. Opublikował (jako autor lub współautor) ok. 10 książek, 7 monografii, 5 skryptów oraz 183 artykuły, doniesienia konferencyjne i patenty. Jest autorem kilkudziesięciu publikacji popularnonaukowych z zakresu telekomunikacji, zwłaszcza telewizji satelitarnej i radiokomunikacji ruchowej. Prowadził wykład na temat anten i propagacji fal elektromagnetycznych (od 1962 r.). Napisał podręcznik akademicki "Anteny i rozchodzenie się fal radiowych" (WNT, 1973), za który otrzymał nagrodę drugiego stopnia MNSWiT (1974). Do programów studiów na Wydziale Elektroniki PWr wprowadził nowy przedmiot dla kierunku Telekomunikacja (1968) p.t. "Systemy telekomunikacyjne" (wykład, ćwiczenia, laboratorium i projekt) i rozpoczął prace nad pięciotomowym skryptem, którego pierwsze 3 tomy zostały opublikowane przez Wydawnictwo PWr (1978, 1983, 1990). Wszystkie części skryptu są stosowane także w Politechnice Poznańskiej i Politechnice Gdańskiej. W 1978 r. wprowadził przedmiot "Modelowanie systemów radiokomunikacyjnych" i napisał skrypt (Wydawnictwo PWr, 1985). Opracował przewodnik dydaktyczny dla kierunku Telekomunikacja (Wydawnictwo PWr, 1981). Prowadził zajęcia z przedmiotów autorskich: "Kodowanie w telekomunikacji" i "Modulacja cyfrowa". W czasie pełnienia funkcji prorektora ds. dydaktyki (1981–84) wprowadził zindywidualizowane kształcenie problemowe. W roku 2008 otrzymał tytuł doktora honoris causa Politechniki Wrocławskiej, jako profesor Politechniki Wrocławskiej, dyrektor Wrocławskiego Centrum Sieciowo-Superkomputerowego, członek rzeczywisty PAN i prezes jej wrocławskiego oddziału, o specjalności: radiokomunikacja, sieci komputerowe, systemy telekomunikacyjne, teoria elektromagnetyzmu. W roku 2003 tytuł doktora honoris causa przyznała mu Wojskowa Akademia Techniczna. Był członkiem stowarzyszeń i towarzystw: Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego, PTETiS, SEP, Komitetu Elektroniki i Telekomunikacji oraz Komitetu Badań Kosmicznych PAN, Komitetu Narodowego URSI, IEEE – Internet Society. W ramach działalności w PTETiS pełnił funkcję przewodniczącego Głównej Komisji Rewizyjnej (1996–1999). Przygotował i wygłosił 2 referaty na zjazdach PTETiS oraz 6 referatów na zebraniach naukowych organizowanych przez Oddział Wrocławski PTETiS. W roku 1996 otrzymał godność członka honorowego PTETiS (nr 57). Uhonorowano go wieloma odznaczeniami, wyróżnieniami i nagrodami, m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi (1974), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1979), Złotą Odznaką Politechniki Wrocławskiej (1972), Złotą Odznaką Zasłużonego Pracownika Łączności (1974), Brązowym Medalem za Zasługi dla Obronności Kraju (1982), Złotą Odznaką ZNP (1977), Srebrną (1981) i Złotą (1988) Odznaką Honorową SEP oraz ok. 10 innymi medalami pamiątkowymi oraz 6 nagrodami ministerialnymi wszystkich stopni. Był żonaty (z prof. dr hab. nauk medycznych Zdzisławą Bem), nie miał dzieci. Wolny czas spędzał jeżdżąc na nartach, rowerze i konno. Zmarł 21.10.2014 r. (40-lat PTETiS", Biuletyn nr 5 – jubileuszowy – pod red. A. J. Marusaka, Warszawa 2001, s.199. 25.10.2014 r.)

Tadeusz Stanisław Bem

 

(1926 - 2005)

 

BEM Tadeusz Stanisław [14-34-6], urodzony 18.09.1926 r. w Krystynopolu. Pracownik umysłowy; harcerz (stopień harcerski – ćwik). Służbę instruktorską rozpoczął w 1946 r. jako drużynowy w Hufcu Harcerzy w Górze Śląskiej. Następnie do 1948 r. kierował referatem służby Komendy Hufca. W styczniu 1958 r. został zweryfikowany jako instruktor w Hufcu Wrocław Krzyki, w którym podjął służbę jako kierownik referatu organizacyjnego, a następnie finansowo-gospodarczego Komendy Hufca. Zmarł 18.04.2005 r. (Źródło: A. Rumiński)

Zdzisława Emilia Bem

 

(1932 - 2018)

 

BEM Zdzisława Emilia [6-10-5u], urodzona 27.11.1932 r. Profesor doktor habilitowany medycyny. Znamienity lekarz, specjalista radiologii i diagnostyki obrazowej, naukowiec, współtwórca Dolnośląskiego Ośrodka Diagnostyki Obrazowej, nauczyciel kilku pokoleń radiologów, pionier tomografii komputerowej i rezonansu magnetycznego na Dolnym Śląsku. Uprawnienia lekarza otrzymała 2.10.1957 r. Ukończone specjalizacje: Rentgenodiagnostyka stopień I (13.10.1962 r.) i Radiologia stopień II (24.03.1966 r.). Uzyskane stopnie i tytuły naukowe: doktor nauk medycznych (26.06.1969 r.); doktor habilitowany (10.12.1976 r.); profesor nadzwyczajny nauk medycznych (10.07.1986 r.); profesor zwyczajny (1997 r.). Członek Rady Wydziału Lekarskiego Kształcenia Podyplomowego Uniwersytetu Medycznego im. Piastów Śląskich we Wrocławiu. Konsultant naukowy Dolnośląskiego Ośrodka Diagnostyki Obrazowej w Wojewódzkim Szpitalu Specjalistycznym we Wrocławiu. Główny kierunek działalności naukowej Zdzisławy Bem związany był z pionierskimi zastosowaniami informatyki w radiologii. Była inicjatorem komputerowego systemu opisu badań KT i gromadzenia danych o nazwie TOMOS. Swoje życie zawodowe związała z Katedrą i Zakładem Radiologii Akademii Medycznej we Wrocławiu. W 1984 r. została detaszowana do Wojewódzkiego Szpitala Specjalistycznego we Wrocławiu, gdzie objęła stanowisko kierownika Dolnośląskiego Zakładu Tomografii Komputerowej, w którym zainstalowano pierwszy tego typu aparat w całym regionie. Po przekształceniu Zakładu w Dolnośląski Ośrodek Diagnostyki Obrazowej (1994), prof. Z. Bem stworzyła tam szkołę, w której kształciło się wielu radiologów z kraju. Była członkiem Dolnośląskiej Izby Lekarskiej i wielu towarzystw naukowych. Otrzymała liczne nagrody. Odznaczona została Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Edukacji Narodowej i Odznaką Zasłużony dla Służby Zdrowia. Zmarła nagle 5.01.2018 r. (Źródło: nekrolog „Gazeta Wyborcza” – 11.01.2018; Narodowy Komitet Seniora)

Bogdan Berezecki

 

(1910 - 2007)

 

Doktor Nauk, Współzałożyciel Akademii Wychowania Fizycznego. BEREZECKI Bogdan [12-9-15], urodzony 16.03.1910 r. w Chełmie Lubelskim. Pionier Akademii Wychowania Fizycznego we Wrocławiu. Po skończeniu szkoły podstawowej w rodzinnym Chełmie, maturę uzyskał w Brześciu w 1931 r. Odbył służbę wojskową w Szkole Podchorążych Rezerwy w Krakowie. W 1933 r. przyjęty został na dwuletnie studia WF w Warszawie, po ich ukończeniu wrócił do Chełma jako nauczyciel w-f w Gimnazjum im. Stefana Czarnieckiego. W 1939 r. otrzymał przydział do kompanii 7 Pułku Piechoty Legionów, z którą uczestniczył w obronie Warszawy. Po jej kapitulacji przebywał w kilku obozach jenieckich w Prusach Wschodnich i Austrii. Ostatecznie trafił do oflagu w Woldenbergu (obecnie Dobiegniew na Pojezierzu Drawskim). Trudne lata niewoli wypełniał organizowaniem i prowadzeniem zajęć sportowych, rekreacyjnych dla towarzyszy niedoli, a także rehabilitacyjnych dla kolegów inwalidów wojennych. Jednocześnie nie zaniedbywał własnej sprawności fizycznej, ćwicząc systematycznie po dwie godziny dziennie. Po wyzwoleniu wrócił do Chełma, a w połowie 1946 r. przeniósł się do Wrocławia i pracował w Liceum Pedagogicznym. Za namową ówczesnego wizytatora kuratorium (Zbigniewa Skrockiego) został wykładowcą, jako pionier AWF, pierwszego rocznego kursu przygotowującego do zawodu przyszłych nauczycieli w-f. Jednocześnie uzupełniał studia w CIWF w Warszawie, uzyskując stopień magistra wychowania fizycznego. Po kilkunastu latach obronił pracę doktorską napisaną pod kierunkiem prof. Adama Wankego. Z chwilą postania WSWF (1950) otrzymał nominację na kierownika Zakładu Lekkoatletyki. Był instruktorem sportów walki (m.in. boksu), pływania; trenerem lekkoatletyki (kontynuator w tej dziedzinie dzieła rozpoczętego przez Genowefę Cejzik-Zimochowaj), sędzią i działaczem lekkoatletycznym OZLA. Zmarł 16.12.2007 r. Pogrzeb Bogdana Berezeckiego odbył się 21.12.2007 r. na cmentarzu na Sępolnie i miał godną oprawę – z udziałem uczelnianego pocztu sztandarowego. Rektor prof. Tadeusz Koszczyc wygłosił pożegnalną mowę, w której podkreślił, że nazwisko żegnanego pionierskiego wykładowcy zostało na trwale wyryte nie tylko na obelisku stojącym na terenie „Matecznika” przy ul. Witelona 25, ale nade wszystko w pamięci i sercach licznej rzeszy Jego wychowanków. (Nekrolog – Rektor i Senat AWF; www).

Elżbieta Emilia Bernhard

 

(1905 - 1983)

 

Sanitariuszka z 1939r. w Warszawie. BERNHARD Elżbieta Emilia [12-29-7], urodzona 28.01.1905 r. w Kielcach. W 1939 roku była sanitariuszką w Warszawie. Przez pięć lat pracowała w Szpitalu Ujazdowskim. Działała w konspiracji, była żołnierzem Armii Krajowej. Zmarła 5.11.1983 r.

Gerard Jan Besler

 

(1932 - 2022)

 

BESLER Gerard Jan [3-21-2], urodzony 27.12.1932 r. Profesor doktor inżynier Politechniki Wrocławskiej. Zasłużony nauczyciel akademicki i wieloletni pracownik Wydziału Inżynierii Środowiska. Wychowawca wielu pokoleń młodzieży. Promotor ponad 30 rozpraw doktorskich oraz przeszło 200 prac magisterskich. Specjalista w dziedzinie wentylacji, klimatyzacji, ogrzewnictwa i ciepłownictwa w tym szczególnie w zakresie bezprzeponowych gruntowych wymienników ciepła i masy, transportu pneumatycznego oraz akustyki. Był Prodziekanem na Wydziale Inżynierii Sanitarnej oraz kierownikiem Zakładu Wentylacji i Klimatyzacji. Wiele lat przewodniczył Sekcji Ogrzewnictwa, Ciepłownictwa i Klimatyzacji w ramach Komitetu Inżynierii Lądowej i Wodnej PAN. Kierował Komitetem Organizacyjnym cyklicznej konferencji Air Conditioning, Air Protection and District Heating, która odbywała się przez przeszło 30 lat. Człowiek otwartego serca, ducha i umysłu. Zmarł 4.07.2022 r. (źródło: nekrolog GW)

Jadwiga Stanisława Beszłej

 

(1930 - 2018)

 

BESZŁEJ Jadwiga Stanisława [1-5A-11], urodzona 2.11.1930 r. Jej życie było służbą innym – rodzicom, rodzeństwu, mężowi, dzieciom, wnukom. Była czwartym dzieckiem z sześciorga rodzeństwa. Jej dzieciństwo przypadło na trudne lata II wojny światowej. Przeżyła śmierć ojca, wcześniej pobitego przez niemieckich żołnierzy, zabranie brata na roboty do Niemiec i siostry do obozu koncentracyjnego. W 16. roku życia rozpoczęła pracę jako sanitariuszka, a następnie, po ukończeniu szkoły, jako pielęgniarka. Była pogodna, pracowita, rzetelna, nieabsorbująca sobą, cicha, zawsze gotowa pomóc innym, oddana pacjentom. Mimo drobnej postury – silna i wytrzymała. Opiekowała się troskliwie i z poświęceniem swoim ciężko chorym, leżącym przez kilka lat, mężem – aż do jego śmierci. Wspierała przez całe życie swoich 3 synów, była zaangażowana w wychowanie 13 wnucząt i doczekała się 9 prawnucząt. Tak długo, jak pozwalało jej zdrowie, była aktywnym członkiem Klubu Seniora przy parafii Świętej Rodziny. Pełna entuzjazmu uczestniczyła w klubowych spotkaniach, licznych pielgrzymkach i wycieczkach. Bardzo lubiła wspólne modlitwy, często odmawiała różaniec czy koronkę do Miłosierdzia Bożego. Lubiła także śpiewać – jej ulubiony repertuar to pieśni religijne i patriotyczne. Jadwiga zmarła 7.04.2018 r. (Źródło: wspomnienie rodziny odczytane podczas pogrzebu)

Stanisław Beszłej

 

(1920 - 2000)

 

Porucznik Batalionów Chłopskich i Armii Krajowej ps. "LUDWIK".

Stanisław Bezdek

 

(1900 - 1980)

 

Oficer Armii Krajowej Lwów ps. "WŁADYSŁAW". BEZDEK Stanisław [1-1A-7], urodzony 30.04.1900 r. we Lwowie. W latach 1926–1932 studiował geodezję na Politechnice Lwowskiej, pracując równocześnie jako geodeta u mierniczych przysięgłych w Ojcowie, Kosowie Huculskim, wreszcie – w magistracie m. Lwowa. Jeszcze przed zakończeniem studiów, w roku 1933, został asystentem w II Katedrze Miernictwa Politechniki Lwowskiej u prof. Wojtana. W roku 1934 uzyskał, z wynikiem bardzo dobrym, akademicki stopień inżyniera mierniczego. Na Politechnice pracował do roku 1935. Później rozpoczął samodzielną pracę geodety jako referent techniczny Izby Skarbowej w Krakowie. Wykonywał szereg oryginalnych prac: koncepcje rozwiązań sieci triangulacyjnych i poligonowych od projektu poprzez pomiar i wyrównanie (Grybów, Kosów Huculski, Sanok, Spisz). Od 1938 r. pracował w Izbie Skarbowej Lwowa na stanowisku referenta technicznego, skąd w styczniu 1939 r., wraz z rodziną, przeniósł się do Wilna. Został inspektorem mierniczym w Wojewódzkiej Komisji Klasyfikacyjnej. Prowadził kursy zawodowe, reorganizował szereg prac Wydziału, entuzjazmował się zastosowaniami fotogrametrii przy pomiarach Polesia. Wojnę spędził we Lwowie. W latach 1940 i 1941 pracował jako główny geodeta w Ukrnieftegazstroju, nadzorując trasowanie gazociągu Lwów–Daszawa. W okresie 1942–1944 był geodetą w biurze budowlanym inż. W. Śliwińskiego. Był aktywnym żołnierzem podziemia, pełniąc odpowiedzialne funkcje w Armii Krajowej pod pseudonimem „Władysław”. W lipcu 1944 r. został starszym asystentem Politechniki Lwowskiej. Dalszych dwanaście lat spędził w Związku Radzieckim, na zesłaniu w Kazachstanie. Po powrocie do Polski w roku 1956 rozpoczął pracę naukowo-dydaktyczną we Wrocławiu w Katedrze Miernictwa WSR. Mimo słabego zdrowia organizował z zapałem komórkę do spraw współpracy z gospodarką narodową. W latach 1959–1960 był zastępcą organizatora Oddziału Geodezji i Urządzeń Rolnych. Prowadził nieprzerwanie, aż do odejścia na emeryturę, wykłady dla studentów kierunku melioracja, podkreślając duże znaczenie geodezji dla właściwego przygotowania zawodowego inżyniera melioracji wodnych. Był doskonałym organizatorem i kierownikiem Pracowni Geodezyjnej, dbającym o ścisłe powiązanie nauki z praktyką. W roku 1962 uzyskał na podstawie pracy pt. „Mikrotriangulacyjny łańcuch trójkątów jako osnowa geodezyjna przy zdjęciach dolin rzek” stopień doktora nauk technicznych. W roku 1967 został mianowany docentem i przez dwa lata – do roku 1969 – pełnił obowiązki kierownika Katedry Geodezji Wyższej. Był odznaczony Krzyżem Walecznych (za udział w I wojnie światowej), Medalem Wolności i Zwycięstwa oraz Odznaką Grunwaldzką. Zmarł we Wrocławiu 28.09.1980 r. i pochowany został w Alei AK na cmentarzu Św. Rodziny. (źródło: http://muzeum.upwr.edu.pl)

Maria Biedrońska

 

(1911 - 1980)

 

Lekarz.

Sławomir Biegański

 

(1941 - 2022)

 

BIEGAŃSKI Sławomir [18-10-18], urodzony 30.04.1941 r. Magister inżynier, wieloletni kierownik Pracowni Mostów Biura Projektów Kolejowych i prezes BPK Mosty s.c. Człowiek szlachetny i prawy. Znany i ceniony specjalista w dziedzinie mostownictwa. Zmarł 23.04.2022 r. (Źródło: nekrolog „Gazeta Wyborcza”)

Aleksander Bielecki

 

(1930 - 1991)

 

Profesor Politechniki Wrocławskiej. BIELECKI Aleksander [4-14-5] urodzony 8.07.1930 r. w Przemyślu. Docent doktor habilitowany. W latach 1950–1955 studiował na Wydziale Mechanicznym i Mechaniczno-Energetycznym Politechniki Wrocławskiej; w 1962 r. ukończył podyplomowy kurs z automatyki w Gliwicach. Od 1965 r. pracował w Katedrze Pomiarów Maszyn PWr na stanowisku inżynieryjno-technicznym. W 1969 r. obronił pracę doktorską i został zatrudniony na stanowisku adiunkta. W 1982 r. habilitował się na Wydziale Mechaniczno-Energetycznym PWr i w tymże roku został docentem. W latach 1983–1985 pracował na Uniwersytecie Technicznym w Makurdi w Nigerii na stanowisku starszego wykładowcy. Od 1985 r. zajmował się w Zakładzie Automatyki PWr automatyzacją i badaniami właściwości statycznych i dynamicznych kotłów wodnych i ciepłowni. Pełnił funkcję prodziekana (lata 1987–1990), a następnie dziekana (od 1990 r.) Wydziału Mechaniczno-Energetycznego PWr. W 1991 r. został profesorem nadzwyczajnym. Zmarł 18.08.1991 r. (Źródło: www, 13.03.2015 r.)

Elżbieta Bielicka

 

(1953 - 2000)

 

Lekarz. Okulista.

Elżbieta Bielicka

 

(1918 - 1996)

 

Laryngolog.

Franciszek Bielicki

 

(1921 - 1999)

 

Profesor Doktor Habilitowany Medycyny. Chirurg. BIELICKI Franciszek [15-19A-2], urodzony 15.07.1921 r. Chirurg endokrynolog, prof. nadzwyczajny absolwent Wydziału Lekarskiego Akademii Medycznej we Wrocławiu w 1950 r. Doktorat w 1961 r., habilitacja w 1965 r., tytuł naukowy prof. nadzwyczajnego w 1983 r. W latach 1951–1990 asystent, starszy asystent, adiunkt, docent i profesor nadzwyczajny w I Klinice Chirurgii (I Klinice Chirurgii Ogólnej) Akademii Medycznej we Wrocławiu. W okresie 1956–1989 dyrektor Państwowego Szpitala Klinicznego nr 3. W latach 1981–1987 prorektor ds. rozwoju uczelni Akademii Medycznej we Wrocławiu. Zmarł 11.01.1999 r. (źródło: https://wydawnictwo.umw.edu.pl)

Jerzy Bielicki

 

(1953 - 1982)

 

Lekarz. Asystent Kliniki Chirurgii.

Władysław Biełowicz

 

(1920 - 2003)

 

Dziennikarz.

Ignacy Jan Bieniek

 

(1925 - 1993)

 

BIENIEK Ignacy Jan [17-22-25], urodzony 14.05.1925 r. w Bystrej Krakowskiej. Studiował na Wydziale Malarstwa w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem, między innymi, Zbigniewa Pronaszki, Henryka Gotliba, Jerzego Fedkowicza i Zygmunta Radnickiego. Mistrz malarstwa sztalugowego, grafik, rysownik, twórca i wykonawca projektów medali, mozaik i innych dzieł z zakresu sztuki użytkowej, m.in. mozaiki na ścianie tkalni „Welux" w Bielsku-Białej. Żył i działał w Bielsku-Białej, gdyż bliskość gór sprzyjała jego twórczości. Sam mówił: Jestem góralem, sobą! Maluję niepokoje swojego serca, miłość do tego, co kocham od lat dziecięcych. Otrzymał niezliczoną ilość nagród i wyróżnień. Jego obrazy znajdują się w wielu muzeach, instytucjach i placówkach kulturalnych, a także w domach prywatnych. Był – jak wspominają inni – twórcą profesjonalnym, uwielbianym przez artystów amatorów, uczył ich rozumienia współczesnej sztuki, był też dla nich „bratnią duszą”, kompanem od pędzla i lampki absyntu. Koledzy po fachu mówili o nim krótko: To był prawdziwy mistrz, nigdy się nie wywyższał. Zmarł 17.01.2001 r. (Źródło: Galeria Bielska BWA)

Zdzisław Bieńkowski

 

(1929 - 2015)

 

BIEŃKOWSKI Zdzisław SP6LB [7-23-4], urodzony 1.01.1929 r. Magister inżynier. Długoletni członek ZG Polskiego Związku Krótkofalowców; UKF Manager PZK; wielokrotny delegat na konferencje IARU (International Amateur Radio Union). Wybitny krótkofalowiec wyróżniony Honorową Odznaką PZK o numerze 35, szczególnie zaangażowany w rozwój łączności UKF-owych w Polsce. Na wniosek PZK został w 1985 r. odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Autor wielu konstrukcji oraz książek, opracowań i artykułów, między innymi „Poradnika Ultrakrótkofalowca” będącego kompendium wiedzy i osiągnięć z dziedziny radiokomunikacji w radioamatorskich pasmach UKF. To jedno z najbardziej znanych Jego dzieł, które służy po dziś dzień hobbystom radioamatorom. Zmarł 3.02.2015 r. Cześć Jego Pamięci! [Źródło: SP8MAK 5.02.2015 r.]

Tadeusz Pomian Biesiekierski

 

(1921 - 2013)

 

BIESIEKIERSKI Tadeusz Pomian [19-15-12], urodzony 4.06.1921 r. w Święcicach koło Płocka. Docent, doktor inżynier architektury. Uczęszczał do szkół w Częstochowie, Toruniu i Ostrzeszowie, gdzie – oprócz zdobywania wiedzy – rozwijał zamiłowanie do sportu. 1 września 1939 r. 18-letni młodzian w patriotycznym uniesieniu zgłosił się na ochotnika do Wojska Polskiego, a po bitwie stoczonej pod Warszawą 15 września dostał się do niewoli niemieckiej, gdzie przeżył trudy więzień i choroby. Po zwolnieniu podjął walkę konspiracyjną z okupantem, jako plutonowy podchorąży (pseudonim „Wyrwa”), w oddziałach 7 Dywizji Armii Krajowej. W ramach akcji „Burza” w sierpniu 1944 r. wyruszył na pomoc walczącej Warszawie. Rozkaz Komendy Głównej AK zawiesił dalszą akcję. Z partyzantki kieleckiej droga wiodła do Wrocławia, gdzie Tadeusz zdał egzamin na Wydział Architektury Politechniki Wrocławskiej. W 1951 r. zdobył dyplom i pracę asystenta w Katedrze Architektura III u mistrza prof. Andrzeja Frydeckiego. Pierwszą pracę podjął już w 1945 roku w Wydziale Pomiarów Urzędu Wojewódzkiego, następnie zatrudnił się w Studenckiej Spółdzielni Pracy „Arkady”. W latach 1952–1954 pracował „na nakazie” w Centralnym Biurze Projektów Budownictwa Wiejskiego we Wrocławiu, gdzie pełnił kolejno funkcje: projektanta, kierownika zespołu i kierownika pracowni architektonicznej, wykonując znakomite opracowania zagospodarowania przestrzennego wielu miast oraz osiedli Dolnego Śląska. W 1960 r. T. Biesiekierski obronił pracę doktorską. Od 1971 r. był kierownikiem Zakładu Architektury i Planowania Wiejskiego; w 1982 r. został powołany na stanowisko docenta; w latach 1987–1990 pełnił funkcję prodziekana Wydziału Architektury. Zajmował się głównie architekturą wiejską i regionalną. Wypromował około 50 magistrów i doktorów. w 1991 r. przeszedł na emeryturę. Był członkiem: SARP – od 1950 r.; Dolnośląskiej Okręgowej Izby Architektów RP.; Rady Naukowo-Technicznej przy Ministrze Rolnictwa.; PAN-u (Oddział we Wrocławiu) – od 1984 r.; Stowarzyszenia Absolwentów PWr – od 1978 r. oraz (przez dwie kadencje) radnym Rady Osiedla Biskupin, Dąbie, Sępolno, Bartoszowice. Ważniejsze projekty autorstwa Tadeusza Biesiekierskiego: budynek szkoły podstawowej w Mańczycach – 1956 r. i szkoły podstawowej w Dusznikach-Zdroju (współautor) – 1960 r.; kompleks XI LO we Wrocławiu przy ul. Spółdzielczej (do spółki z architektem Z. Gumiennym) – 1961 r.; odbudowa i rozbudowa kościołów św. Stanisława i Najświętszej Marii Panny w Oleśnicy; Sanktuarium Golgoty Wschodu we Wrocławiu przy kościele parafialnym oo. Redemptorystów przy ul. Wittiga – 1996 r.; rozbudowa kościoła oo. Redemptorystów w Paczkowie – 1998 r.; rozbudowa zabytkowego kościoła parafialnego filialnego we wsi Unikowice koło Paczkowa – 2001 r. Ważniejsze prace naukowe Tadeusza Biesiekierskiego: „Karta Sudecka” – 1976 r.; „Architektura na obszarze Sudetów – Sudety Środkowe, Wschodnie i Pogórze Sudeckie” (współautor) – 1999 r. (nagroda w konkursie na najlepszą książkę 1999); artykuły i raporty poświęcone architekturze regionalnej Sudetów (współautor) – lata 1982, 1984, 1985, 1987, 1994 i 2000. Nagrody i odznaczenia: 12 nagród JM Rektora PWr; Złota Odznaka PWr – 1971 r.; Złoty Krzyż Zasługi – 1973 r.; Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski – 1983 r.; Medal „Za Zasługi dla Województwa Wałbrzyskiego” – 1987 r.; Medal Komisji Edukacji Narodowej – 1991 r. Tadeusz Biesiekierski zmarł 29.01.2013 r. (Źródło: http://wsa.dbc.wroc.pl/biogramy/dane/688.html; „Pryzmat” nr. 239)

Wilhelm Bigda

 

(1914 - 1996)

 

Żołnierz Armii Krajowej ps. "Strzemię".

Tadeusz Bigo

 

(1894 - 1975)

 

Profesor Doktor.

Piotr Billewicz

 

(1909 - 1999)

 

BILLEWICZ Piotr [4-14-18], urodzony 22.09.1909 r. we Lwowie. Elektryk. W związku z uczestnictwem w walkach II wojny światowej uhonorowany medalem „Za udział w walkach o Berlin”. Po wojnie zamieszkał we Wrocławiu z żoną Katarzyną (1904–1970). Jest z nią pochowany we wspólnej mogile. Żona – by przeżyć w czasie okupacji – dorabiała szyjąc ubrania. Piotr Billewicz zmarł 26.12.1999 r. (Źródło: syn Andrzej, zmarły 20.03.2016 r., pochowany na cmentarzu w Kiełczowie)

Eugeniusz Bilski

 

(1932 - 2020)

 

BILSKI Eugeniusz [13-8D-2], urodzony 17.09.1932 r. w Mircu na Kielecczyźnie. W 1951 r. został finalistą II Olimpiady Matematycznej i zdał maturę w LO w Starachowicach. W 1957 r. ukończył Wydział Elektroniki Politechniki Wrocławskiej, specjalizując się w zakresie miernictwa elektronowego (jako student był asystentem i starszym asystentem w Katedrze Miernictwa Elektronowego PWr). W latach 1957–1959 pracował w Zakładach Radiowych Unitra-Diora jako konstruktor w dziale przyrządów pomiarowych. W tym czasie wynalazł sposób strojenia głowic UKF na taśmie montażowej odbiorników radiowych (wynalazek ten w 1960 r. uzyskał patent). W latach 1959–1971 był zatrudniony we Wrocławskich Zakładach Elektronicznych „Elwro”, początkowo jako konstruktor w dziale przyrządów pomiarowych. Opracował tam urządzenie służące do kontroli zespołów odchylania odbiorników TV. W 1961 r. stworzył zespół, który we współpracy z Politechniką Warszawską uruchomił pierwszą w Polsce produkcję seryjną komputerów UMC-1. W 1966 r. rozpoczął współpracę z Wojskową Akademią Techniczną, w wyniku której w Elwro uruchomiono produkcję komputerów analogowych ELWAT-1. W 1967 r., jako dyrektor techniczny, uczestniczył w negocjacjach i podpisał w imieniu Elwro umowę software’ową z angielską firmą ICL. Umowa ta umożliwiła opracowanie i uruchomienie w Elwro produkcji komputerów serii Odra 1300, zgodnych programowo z komputerami ICL 1900, dobrze oprogramowanych, niezawodnych i cieszących się dużym uznaniem użytkowników. W tamtych latach był to wielki sukces na skalę europejską. E. Bilski, równolegle z pracą w Elwro, przez cztery lata studiował zaocznie matematykę na Uniwersytecie Wrocławskim. W 1971 r. został w Zakładzie Informatyki Politechniki Wrocławskiej głównym projektantem Wielodostępnego Abonenckiego Systemu Cyfrowego (WASC), opartego na komputerach Odra 1300. Posiadający 8 terminali system pilotowy opracowano, uruchomiono i przekazano do eksploatacji w 1973 r. Następnie zbudowano system obsługujący terminale na PWr, Akademii Medycznej i Uniwersytecie Wrocławskim. Kolejny system obsługiwał terminale w pracowni dydaktycznej PWr. Były to pierwsze systemy abonenckie na wschód od Łaby. Pod koniec lat 70. rozpoczęto na PWr prace nad sieciami komputerowymi, w wyniku których w 1984 r. zbudowano i uruchomiono trójwęzłową pilotową Międzyuczelnianą Sieć Komputerową z węzłami komutacji pakietów (X25), zlokalizowanymi w Politechnice Wrocławskiej, Instytucie Podstaw Informatyki PAN oraz w Politechnice Śląskiej. Od połowy lat 80. E. Bilski brał udział w pracach normalizacyjnych w dziedzinie informatyki; od 1993 r. pełnił funkcję przewodniczącego Komitetu Technicznego nr. 171 ds. Sieci Komputerowych i Oprogramowania. Był współautorem sześciu książek – przewodników po normach z dziedziny informatyki. Za pionierską działalność w polskiej informatyce Polskie Towarzystwo Informatyczne wyróżniło Go Medalem XXX-lecia PTI, a w 2018 r. Medalem 70-lecia Polskiej Informatyki. Eugeniusz Bilski zmarł we Wrocławiu 30.11.2020 r.

Irena Birecka

 

(1923 - 1984)

 

Lekarz Medycyny.

Władysław Birecki

 

(1920 - 1992)

 

BIRECKI Władysław [12-26-17], urodzony 4.04.1920 r. Więzień Auschwitz od 1940 r. Profesor Akademii Medycznej, laryngolog. Zmarł 9.04.1992 r. (Źródło: napis na nagrobku)

Anna Bissen vel Bizenowicz

 

(1922 - 2013)

 

Lekarz Medycyny.

Władysława Bisztyga

 

(1909 - 1994)

 

BISZTYGA Władysława z d. Maluga [1-4A-6], urodzona 17.05.1909 r. Córka Leopolda (urodzonego w 1853 r.) i Ludwiki Zalewskiej-Paciorek (urodzonej w 1869 r.). Władysława miała ośmioro rodzeństwa. W roku 1932 wyszła za mąż za Tadeusza Bisztygę (podpułkownika Saperów Wojska Polskiego). Mieli dwoje dzieci. Władysława zmarła 12.04.1994 r. W grobie z nią leży córka Anna Rompolt, urodzona 11.08.1934 r., zmarła 24.08.2017. (Źródło: www, genealogia) BISZTYGA Tadeusz PRO MEMORIA [1-1A-6], urodzony 15.11.1893 r. w Krakowie. Podpułkownik saperów Wojska Polskiego. W 1910 r. ukończył ośmioklasowe III Gimnazjum w Krakowie i złożył maturę. Przez rok studiował w Akademii Handlowej w Krakowie. W latach 1911–1912 ochotniczo szkolił się w jednorocznej pionierskiej szkole oficerskiej w Klosterneuburgu pod Wiedniem. Jako podchorąży odbywał staż w 3 Tyrolskim Pułku Strzelców Cesarskich w Rovereto. W latach 1914–1918 przebywał na froncie z 10 Batalionem Pionierów na stanowiskach dowódcy plutonu i kierownika prac fortyfikacyjnych. W lutym 1915 roku trafił do niewoli rosyjskiej, z której po krótkim pobycie uciekł i wrócił w szeregi armii austriackiej. Pod koniec wojny został przeniesiony na front włoski, dostał się tam do niewoli, w której przebywał do stycznia 1919 roku. Następnie włączył się do organizowanego we Włoszech Wojska Polskiego, był komendantem obozu oficerskiego w Casagiove, dowódcą batalionu piechoty w Santa Maria i dowódcą kompanii w batalionie inżynieryjnym (u kapitana Lucasa) w La Mandria di Chivasso. Potem przedostał się do armii gen. Hallera we Francji, z którą przybył do Polski jako dowódca kompanii inżynieryjnej. Po powrocie do kraju uczestniczył w wojnie polsko-ukraińskiej jako dowódca plutonu i kompanii w 12 Batalionie Saperów w 5 Dywizji Piechoty, a w 1920 roku – w wojnie polsko-bolszewickiej, jako kierownik wyszkolenia technicznego, z 20 Batalionem Saperów (później 3 Batalionem Saperów Zapasowych). W bitwie stoczonej 15 czerwca 1920 roku dzięki swym saperom odrzucił bolszewików za Zbrucz, tam też został ranny. Po wojnie, będąc oficerem, ukończył studia prawnicze i pozostał w służbie czynnej. Był dowódcą 28 Batalionu Saperów w 1 Pułku Saperów (1922 rok). W okresie od 15 stycznia do 17 października 1923 r. kierował Kursem Doszkolenia Oficerów Saperów, w ramach którego przeszkolił 72 saperów. W latach 1923–1925 dowodził 28 Batalionem Saperów w 1 Pułku Saperów Legionów w Modlinie. W połowie roku 1925 został przeniesiony do 4 Pułku Saperów jako dowódca 7 Batalionu Saperów. 31 grudnia 1925 r. został przeniesiony do 5 Pułku Saperów w Krakowie na stanowisko dowódcy 6 Batalionu Saperów. 16 lutego 1926 r. został przesunięty na stanowisko dowódcy 21 Batalionu Saperów, a 25 października 1926 r. – na stanowisko zastępcy dowódcy pułku. W 1929 r. został przeniesiony do 2 Pułku Saperów Kaniowskich w Puławach na zastępcę dowódcy pułku. Po przeformowaniu pułku na batalion, został jego dowódcą w 1932 r. W kwietniu 1929 r. został szefem inżynierii Okręgu Korpusu Nr IV w Łodzi. 26 marca 1931 r. został przeniesiony do 2 Batalionu Saperów Kaniowskich w Puławach na stanowisko zastępcy dowódcy batalionu. 28 czerwca 1933 r. został przeniesiony do 4 Batalionu Saperów w Przemyślu na stanowisko zastępcy dowódcy batalionu. W 1935 r. został dowódcą 4 Batalionu Saperów. W 1938 r. sformował i kierował szkoleniem Zmotoryzowanego Batalionu Saperów, który w sierpniu 1939 r. został przydzielony do 10 Brygady Kawalerii. Następnie do września 1939 r. dowodził 4 Pułkiem Saperów. W czasie kampanii wrześniowej kierował mobilizacją szeregu jednostek saperskich, w tym: 2, 22, 24 i 46 Batalionu Saperów oraz Ośrodka Zapasowego Saperów nr 4. Po zakończeniu kampanii wrześniowej przedostał się do Francji, gdzie był dowódcą saperów 4 Dywizji Piechoty. Po kapitulacji Francji przetransportowany został do Anglii i tam wyznaczony na dowódcę saperów I Korpusu Polskiego, a następnie na szefa wydziału inżynieryjnego w Sztabie Naczelnego Wodza. Z tego stanowiska, na własną prośbę, został skierowany na dowódcę saperów 1 Brygady Pancernej. Awanse: podporucznik – zweryfikowany ze starszeństwem z 1 listopada 1914 r.; porucznik –warunkowo przyznany w 1920 r. do czasu weryfikacji; kapitan – zweryfikowany ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 r.; major – 31 marca 1924 r. ze starszeństwem z 1 lipca 1923 r. i 8. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów; podpułkownik – ze starszeństwem od 1 stycznia 1935 r. i 1. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów. Ordery i odznaczenia: Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1921); Złoty Krzyż Zasługi (1937); Order Żelaznej Korony III klasy; Krzyż Zasługi Wojskowej III klasy; Medal za Odwagę I klasy; Medal za Odwagę II klasy. Opinie: Bardzo pracowity, lojalny i ambitny. Nie zawsze wykazywał dostateczną inicjatywę, co prawdopodobnie wynikało z nadmiernej delikatności. Bardzo dobrze orientował się w zagadnieniach taktyczno-technicznych i w zupełności nadaje się na zajmowane stanowisko (14 września 1938r. – gen. Kutrzeba). Inteligentny ambitny dowódca. Taktycznie – brak doświadczenia we współpracy dla wyższych szczebli dowodzenia (gen. Szylling). Po wojnie osiedlił się w Anglii. Zmarł 29.01.1958 r. w Edynburgu. (Źródło: Wikipedia)

Stanisław Blicharz

 

(1952 - 2014)

 

BLICHARZ Stanisław [7-22-9], urodzony 8.04.1952 r. Pracownik Miejskiego Zarządu Ulic i Mostów, Zarządu Dróg i Komunikacji oraz Zarządu Dróg i Utrzymania Miasta. Wspaniały człowiek, pełny pogody ducha i życzliwości, którą obdarzał pokolenia pracowników. Zmarł 28.04.2014 r. (Źródło: nekrolog – dyrekcja, koleżanki i koledzy z Zarządu Dróg i Utrzymania Miasta we Wrocławiu 29.04.2014 r.)

Tomasz Blumensztajn

 

(1990 - 2014)

 

BLUMENSZTAJN Tomasz [12-73-13], urodzony 17.01.1990 r. Bardzo utalentowany łucznik, wieloletni zawodnik UKS Talent Wrocław. W latach 2005–2007 medalista Mistrzostw Polski Juniorów Młodszych, Juniorów oraz reprezentant Polski w łucznictwie. Zmarł 27.05.2014 r. (Źródło: Zarząd UKS Talent Wrocław)

Stanisław Błahuta

 

(1904 - 1996)

 

Żołnierz Armii Krajowej.

Irena Błaszczyńska

 

(1900 - 1991)

 

Żołnierz Armii Krajowej.

Grzegorz Błęcki

 

(1947 - 1994)

 

Doktor Inżynier.

Adolf Błonarowicz

 

(1937 - 2001)

 

Architekt.

Mieczysław Bobołowicz

 

(1909 - 1983)

 

Porucznik. Kombatant 1939r.

Bogusław Bobrański

 

(1904 - 1991)

 

Profesor. Obrońca Lwowa. BOBRAŃSKI Bogusław [18-29-4], urodzony 10.05.1904 r. Chemik, wykładowca akademicki, profesor, absolwent Wydziału Chemicznego Politechniki Lwowskiej. Prowadził badania nad lekami psychotropowymi – zsyntetyzował proksybarbal, który był pierwszym po wojnie całkowicie oryginalnym lekiem opracowanym w Polsce. W latach 1948–1950 dyrektor Oddziału Farmaceutycznego Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu i Politechniki we Wrocławiu, w 1950 r. dziekan Wydziału Farmaceutycznego Akademii Medycznej we Wrocławiu, 1957–1962 rektor tej uczelni. Akademia Medyczna w 1978 r. przyznała mu tytuł doktora honoris causa. Zmarł 28.06.1991 r. (źródło: https://wydawnictwo.umw.edu.pl)

Leszek Bochdalek

 

(1964 - 2006)

 

BOCHDALEK Leszek [18-35-46], urodzony 22.05.1964 r. Lekarz stomatolog. Specjalizacje: chirurgia szczękowa stopień I (1991); chirurgia szczękowa stopień II (1995). Zmarł 30.05.2006 r. (Źródło: Centralny Rejestr Lekarzy)

Danuta Bodkowska

 

(1939 - 2020)

 

lekarz medycyny

Helena Józefa Boehm-Michańków

 

(1923 - 2017)

 

BOEHM-MICHAŃKÓW Helena Józefa [6-1-10], urodzona 11.03.1923 r., emerytowany pracownik Dolnośląskiej Biblioteki Publicznej, zmarła 16.03.2017 r.

Ziemowit Bogatkowski

 

(1930 - 2011)

 

Przewodnik Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego. BOGATKOWSKI Ziemowit [15-23-14], urodzony 11.02.1930 r. Krótkofalowiec (SP6GB). Od 1949 r. należał do Polskiego Związku Krótkofalowców, którego wrocławski oddział współorganizował i w którym pełnił wiele funkcji. Licencję otrzymał w 1951 r. Zapalony miłośnik zawodów i techniki QRP. Był współautorem wydanej w 1952 r. broszury pt. „Co każdy krótkofalowiec wiedzieć powinien” – chyba pierwszego w PRL podręcznika dla krótkofalowców. W biuletynach związkowych, w „Świecie Radiu” i „Magazynie Krótkofalowców QTC”, opisał specyfikę pracy na QRP, opublikował wiele układów skrzynek antenowych i urządzeń QRP, a także (w 2006 r.) artykuł o zabezpieczeniu PA trx-a FT-817. Zbierał, opracowywał i publikował archiwalia z historii wrocławskiego i dolnośląskiego krótkofalarstwa. Współautor logotypu Dolnośląskiego OT PZK. Członek SPDXC, SPOTC, a także czeskiego i angielskiego klubu QRP. W listopadzie 2007 r. wyróżniony Odznaką Honorową PZK. Przemieszczając się z fotoaparatem po peerelowskiej Polsce, pozostawił całkiem pokaźną kolekcję zdjęć. Był wytrawnym turystą PTTK. Klucz Ziemowita zamilkł na zawsze 26 maja 2011 r. (Źródło: strona www)

Jan Bogdanowicz

 

(1925 - 1997)

 

Profesor doktor habilitowany nauk rolniczych. BOGDANOWICZ Jan [18-13-3], urodzony 25.05.1925 r. w Hancewiczach na Polesiu. Studiował na Wydziale Rolniczym Uniwersytetu i Politechniki Wrocławskiej w latach 1946–1951. W 1960 r. na Wydziale Rolniczym Wyższej Szkoły Rolniczej we Wrocławiu obronił pracę doktorską pt. „Użytkowanie ciągników i narzędzi rolniczych w warunkach górskich”, a w roku 1964 – także na Wydziale Rolniczym WSR we Wrocławiu – uzyskał stopień doktora habilitowanego na podstawie rozprawy pt. „Dobór i rejonizacja ciągników i maszyn rolniczych w gospodarstwach państwowych Dolnego Śląska”. Tytuł profesora uzyskał w 1980 r., a na stanowisko profesora zwyczajnego został mianowany w 1990 r. Jego zainteresowania naukowe koncentrowały się głównie wokół spraw związanych z regionalnymi potrzebami w zakresie szeroko pojętej techniki rolniczej. Stworzył szkołę naukową zajmującą się problemami mechanizacji rolnictwa na terenach górzystych. Zajmował się również problemami rolnictwa związanymi bezpośrednio z regionem Dolnego Śląska. Świadczą o tym 23 prace naukowe, których wyniki wdrożono do praktyki. Profesor Jan Bogdanowicz był członkiem Rady Naukowo-Technicznej przy Ministrze Rolnictwa w latach 1960–1970, jednocześnie w latach 1960–1968 członkiem Rady Naukowej przy Wojewódzkiej Radzie Narodowej we Wrocławiu, a od 1965 r. członkiem Prezydium i przewodniczącym Komisji Mechanizacji Rady Głównej Krajowego Związku Rolników, Kółek i Organizacji Rolniczych. Był również członkiem Komitetu Techniki Rolniczej PAN. Ogółem dorobek naukowy Profesora obejmuje 139 pozycji, w tym 104 publikacje i 35 opracowań nieopublikowanych. Współpracował z wieloma ośrodkami naukowymi w kraju i za granicą. Był członkiem Rady Naukowej Instytutu Budownictwa, Mechanizacji i Elektryfikacji Rolnictwa i przez wiele lat członkiem Rady Naukowej Przemysłowego Instytutu Maszyn Rolniczych w Poznaniu. W znacznym stopniu przyczynił się do rozwoju kadry naukowo-technicznej, m.in. jako promotor 17 przewodów doktorskich. Zasługą prof. Jana Bogdanowicza było zorganizowanie studiów w zakresie mechanizacji rolnictwa i powołanie tego kierunku we Wrocławiu. Dzięki jego staraniom wybudowano obiekty Instytutu Mechanizacji Rolnictwa. Za swoją pracę otrzymał wiele odznaczeń, nagród i dyplomów, m.in. Krzyż Oficerski i Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Złoty Krzyż Zasługi, Budowniczy Wrocławia, Medal Staszica oraz 3 nagrody Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego. Zmarł 27.03.1997 r. (źródło: http://muzeum.upwr.edu.pl)

Dominik Bogocz

 

(1886 - 1949)

 

Doktor Nauk Prawnych.

Leon Bogucki

 

(1933 - 2021)

 

emerytowany pułkownik WP

Ryszard Bojanowicz

 

(1928 - 1991)

 

BOJANOWICZ Ryszard [18-1-9], urodzony 1.01.1928 r. w Białobrzegach. Syn Franciszka i Janiny. Żołnierz Powstania Warszawskiego (pseudonim „Kłos”), w stopniu strzelca. Oddział: Armia Krajowa – I Obwód "Radwan" – Grupa Bojowa "Krybar" – 1 kompania – pluton 105; następnie – zgrupowanie "Harnaś" – kompania "Lewara". Szlak bojowy: Powiśle – Śródmieście Północ. Po Powstaniu – niewola niemiecka (numer jeniecki 141116). Zmarł 25.02.1991 r. (Źródło: Muzeum Powstania Warszawskiego)

Alfons Bojko

 

(1907 - 1981)

 

Działacz Polonijny z Kowna.BOJKO Alfons [5-1-9] (grób przeniesiony z [11-19-6]), urodzony 27.02.1907 r. w Kownie. Publicysta, działacz, redaktor pism młodzieżowych „Iskry” i „Głos Młodych” w Kownie, poeta (wiersze drukował pod pseudonimem Tadeusz Alb). Członek zarządów wielu organizacji kulturalnych i sportowych. W 1947 r. przyjechał do Polski i zamieszkał we Wrocławiu. Zmarł 1.08.1981 r. (Źródło: Bohdan Paszkiewicz w: „Pod znakiem Omegi ”, Wydawnictwo Neriton, Instytut Historii PAN, 2003)

Helena Bojko

 

(1907 - 1992)

 

Farmaceutka.BOJKO Helena z d. Mikulicz-Radecka [5-1-9; grób przeniesiony z 11-19-6], urodzona 25.04.1907 r. Farmaceutka, córka Pawła (patrz: Mikulicz-Radecki Paweł) – aptekarza i radnego Kowna w okresie międzywojennym. W roku 1899 po podziale majątku Wielopol (koło Poniewieża) między nim a jego bratem, Paweł – za pieniądze ze sprzedaży swojej części – kupił dom i aptekę w dzielnicy Aleksota w Kownie. Ksiądz Krzysztof Bojko wspomina: Jego ojciec – właściciel majątku – nazywał się Tytus Mikulicz-Radecki. Pradziadek ożenił się w 1896 roku z Aleksandrą z Michałowskich, której rodzina posiadała majątek w okolicach Wiłkomierza. Po wojnie moi pradziadkowie byli repatriowani do Warszawy wraz z moimi dziadkami – Heleną i Alfonsem Bojko oraz z moim ojcem Jerzym Bojko. Zmarli: prababcia w 1948 roku w Warszawie, pradziadek w 1949 we Wrocławiu. Helena zmarła 9.08.1992 r. (Źródło: ksiądz dr Krzysztof Bojko)

Jerzy Jacek Bojko

 

(1936 - 2024)

 

mgr, tata ks. Krzysztofa

Krzysztof Jerzy Bojko

 

(1963 - 2013)

 

Ksiądz Kanonik, Harcmistrz, Harcerz Rzeczypospolitej, Kapelan Naczelny ZHR, Kapelan Okręgu Dolnośląskiego ZHR, Kapelan Kresowian i Sybiraków, Proboszcz Parafii Biała.BOJKO Krzysztof Jerzy [5-1-8], urodzony 27.01.1963 r. we Wrocławiu. Ksiądz, kanonik, doktor, harcmistrz ZHR. Syn Jerzego Jacka Bojko i Romany z d. Kaczorowskiej. Ochrzczony 14.04.1963 r. w kościele pw. Świętej Rodziny we Wrocławiu. W roku 1970 rozpoczął naukę w szkole podstawowej nr 45 we Wrocławiu przy ul. Krajewskiego 1, którą ukończył w r. 1978. W rodzinnej parafii w 1973 r. przystąpił do I Komunii Świętej i został ministrantem (od 4 maja 1980 r. pełnił funkcję lektora); wstąpił do drużyny zuchowej, a w rok później – do drużyny harcerskiej. Pełnił funkcję zastępowego w 27 WDH im. Mariana Langiewicza, potem przybocznego i drużynowego w 4 WDZ „Leśnych przyjaciół”. Od 1979 r. instruktor harcerski i drużynowy 27 WDH, od 1981 drużynowy 72 WDH im. Andrzeja Romockiego (przyszłego szczepu i Hufca „Wigry”). W 1980 r. wstąpił do oazowego Ruchu Światło-Życie. W 1982 r. ukończył II LO im. Piastów Śląskich we Wrocławiu przy ul. Rosenbergów i złożył podanie o przyjęcie do Metropolitalnego Wyższego Seminarium Duchownego we Wrocławiu. Realizując zadania stawiane na kolejnych etapach formacji seminaryjnej, przyjął strój duchowny (8.12.1984 r.; bp Adam Dyczkowski), posługę lektoratu (28.02.1985 r.; bp Józef Pazdur), posługę akolity (24.06.1986 r.; bp Tadeusz Rybak), a także został włączony do grona kandydatów do przyjęcia święceń diakonatu i prezbiteratu (31.10.1986 r.; bp A. Dyczkowski). 23.06.1987 r. złożył publicznie wyznanie wiary oraz przysięgę przed przyjęciem diakonatu. Święcenia te otrzymał przez posługę biskupa J. Pazdura w Archikatedrze Wrocławskiej w uroczystość Narodzin św. Jana Chrzciciela (24.06.1987 r.). Kontynuował formację seminaryjną na roku szóstym, studia zakończył egzaminem „ex universa theologia” 12.03.1988 r. Uchwałą Rady Profesorskiej MWSD we Wrocławiu z 14 marca tegoż roku otrzymał absolutorium studiów filozoficzno-teologicznych w zakresie Wyższego Seminarium Duchownego. 9.05.1988 r. obronił z wynikiem bardzo dobry pracę magisterską pt. „Udział duchowieństwa katolickiego w polskim ruchu harcerskim 1911–1920”, napisaną pod kierunkiem ks. prof. dr. hab. Kazimierza Doli i ks. Dr. Józefa Patera. Całość formacji seminaryjnej ukoronowało przyjęcie święceń prezbiteratu w Archikatedrze Wrocławskiej. Szafarzem tego sakramentu był ks. Henryk kard. Gulbinowicz. Następnego dnia neoprezbiter Krzysztof Bojko odprawił Mszę św. prymicyjną w rodzinnej parafii. W latach 1986–1988 współorganizował Krajowe Porozumienie Kręgów Kleryckich przy Krajowym Duszpasterstwie Harcerskim jako jego przewodniczący. Podczas pobytu w Seminarium pisał artykuły do „Czuwajmy” pod pseudonimem Jerzego Mikulicza, zamieszczając tam szereg tekstów na temat kapelanów harcerskich, co łączyło się z tematem jego pracy magisterskiej. Był autorem pierwszego powojennego podręcznika duszpasterza harcerskiego oraz licznych artykułów w prasie harcerskiej: „Drogowskazach”, „Pobudce”, „Rzodkiewce”, „Kierunkowskazach” i „Instruktorze”. Kolejnym etapem w życiu Krzysztofa była służba kapłańska na wskazywanych placówkach duszpasterskich. Wszędzie tam posługiwał jako wikariusz i katecheta. W każdym z tych miejsc prężnie rozwijał działalność harcerską. Po święceniach prezbiteratu pracował jako wikariusz w Wałbrzychu, w parafii pw. Świętych Aniołów Stróżów. Rozpoczął tam pracę jako wikariusz i jednocześnie Rejonowy Duszpasterz Harcerski. W tym samym czasie rozpoczął studia licencjackie na Papieskim Wydziale Teologicznym we Wrocławiu na specjalizacji Historia Kościoła. Tytuł licencjata świętej teologii otrzymał 29.10.1991 r. po egzaminie zdanym z notą velde bene. W listopadzie 1988 r. założył przy parafii drużynę, która w momencie powstania ZHR wraz z nim wstąpiła do organizacji. Zweryfikowany w stopniu podharcmistrza w roku 1990 otrzymał stopień harcmistrza. We wrześniu 1989 r. został Komendantem Szczepu, a następnie Komendantem Związku Drużyn Męskich ZHR „WADMAL” w Wałbrzychu. Po zmianie struktury kościelnej w r. 1992 został mianowany Diecezjalnym Duszpasterzem Harcerskim Diecezji Legnickiej. W tym czasie kontynuował studia na wcześniej podjętej specjalizacji. We wrześniu 1993 r. został mianowany Kapelanem Zespołu Głównej Kwatery Harcerzy ZHR. W tym czasie został również członkiem Rady Krajowej Duszpasterstwa Harcerskiego przy ks. biskupie Kazimierzu Górnym. Na III Walnym Zjeździe był wybrany do Rady Naczelnej ZHR oraz powołany przez Przewodniczącego ZHR na szefa Wydziału Duszpasterskiego i przewodniczącego Związkowej Rady Duszpasterskiej. Był również członkiem Komisji Statutowej (choć tu właściwie tylko nominalnie) i członkiem Komisji Instruktorskiej Dolnośląskiej Chorągwi Harcerzy. W czerwcu 1994 r. przeniesiono go do parafii pw. św. Michała Archanioła w Polkowicach, a po roku otrzymał skierowanie do parafii pw. św. Jana Chrzciciela w Zgorzelcu. Przebywał tam przez kolejny rok organizując drużynę harcerską przy parafii. Na IV Zjeździe ZHR wycofał się z pracy we władzach naczelnych. Było to w lutym 1995 r. W czerwcu 1996 r. przeniesiony został do Legnicy, do parafii pw. Podwyższenia Krzyża Świętego. W styczniu 1997 r. na Papieskim Wydziale Teologicznym obronił pracę doktorską z Historii Kościoła pt. „Działalność duchowieństwa katolickiego w Związku Harcerstwa Polskiego w latach 1921–1939”. W czerwcu 1997 r. kierował Białą Służbą w Legnicy jako jej komendant z ramienia Biskupa Legnickiego. Latem 1997 r. zorganizował w Legnicy męską 7 LDH „Krzyżowcy” i sprawował opiekę nad drużyną żeńską 3 LDH „Fiat”. Kierował tym środowiskiem przez kolejnych pięć lat. W czerwcu 1999 r. współtworzył Dolnośląski Hufiec Harcerzy „Zachód” obejmujący swym zasięgiem środowiska w Jeleniej Górze, Wałbrzychu, Świebodzicach, Strzegomiu, Legnicy i Głogowie, i stał na jego czele jako Komendant. Brał udział w Białej Służbie w 1999 r. w Warszawie i Łodzi wraz z harcerzami ze swego Hufca. Organizował wyjazd Hufca na Zlot Jubileuszowy ZHR, gdzie pełnił funkcję kapelana gniazda zlotowego. Na prośbę biskupa Tadeusza Rybaka, troszcząc się o miejsce pamięci – były obóz koncentracyjny „Gross Rosen” w Rogoźnicy – organizował na jego terenie w kolejnych latach (1999–2013) zloty Hufca. Przygotowywał także wyprawy zagraniczne Hufca na Litwę (Kowno, Wilno), Ukrainę (Lwów, Drohobycz), gdzie spotykał się z miejscowymi środowiskami harcerskimi. W tym czasie prowadził obozy letnie środowiska legnickiego oraz organizował w Hufcu kursy drużynowych i instruktorskie. Wchodził w skład Komendy Chorągwi Dolnośląskiej Harcerzy, był członkiem Komisji Instruktorskiej, Kapituły HO i HR przy Hufcu. W związku z rozwojem ilościowym Hufca w 2001 r. doszło do odłączenia środowiska jeleniogórskiego i stworzenia samodzielnego Związku Drużyn. W roku 2000 rozpoczęła się w Hufcu kampania Bohater związana z osobą bł. ks. phm. Stefana Wincentego Frelichowskiego, za którą ks. Bojko był odpowiedzialny. Została ona zakończona 1.09.2002 r. podczas IV Zlotu Hufca, gdy Hufiec otrzymał Sztandar z rąk Komendanta Chorągwi. Sztandar został pobłogosławiony przez papieża Jana Pawła II w Rzymie 9.03.2002 r. podczas Narodowej Pielgrzymki Polaków, w której wzięli udział Harcerze z Hufca. Pielgrzymka harcerska zorganizowana przez ks. K. Bojko łączyła się z pielgrzymką narodową z okazji 10-lecia zmian w strukturach eklezjalnych w Polsce. Podczas uroczystej celebry pod przewodnictwem Prymasa Polski w Bazylice św. Piotra na Watykanie, harcerze z Dolnego Śląska podejmowali służbę liturgiczną. W tym czasie doszło do zmiany nazwy Hufca „Zachód” na Hufiec „Gniazdo”. We wrześniu 2001 roku ks. Bojko zrezygnował z funkcji hufcowego i objął funkcję zastępcy oraz kapelana Hufca. Decyzja podyktowana była wieloma obowiązkami parafialnymi. Wchodził w tym czasie również w skład Diecezjalnej Rady Duszpasterskiej, jako odpowiedzialny za harcerstwo w diecezji. W tym czasie także rozwijał pracę naukową na polu dziejów polskiej mniejszości narodowej w państwie litewskim w latach 1918–1945. Pisał na ten temat szereg artykułów w prasie naukowej i kresowej. A podsumowaniem tego stało się przygotowanie publikacji „Działalność polskiego harcerstwa na terenie Litwy w latach 1918–1945”. W czerwcu 2002 r. został mianowany proboszczem w parafii pw. Przemienienia Pańskiego w Białej (dekanat Chojnów, 20 km na zachód od Legnicy). Założył tam kolejne drużyny harcerskie: męską „Białe Orły” i żeńską „Biała Polana”. Był wykładowcą Papieskiego Wydziału Teologicznego, duszpasterzem Nauczycieli, Sybiraków i Dawnych Mieszkańców Ziem Wschodnich. Jako wieloletni instruktor harcerski posługiwał jako kapelan naczelny ZHR oraz kapelan Okręgu Dolnośląskiego ZHR. Pełnił również funkcję Komendanta Hufca „Gniazdo”. Zaangażowany w pracę z dziećmi i młodzieżą, wspierał działalność organizacji kresowych. Pełnił funkcję diecezjalnego kapelana Kresowian i Sybiraków. W sierpniu 2002 r. wraz ze swoimi harcerzami brał udział w kolejnej Białej Służbie w Krakowie. Posługę duszpasterską w parafii Biała łączył z pracą katechety oraz diecezjalnego kapelana Kresowian i Sybiraków. W swojej działalności wiele czasu poświęcał popularyzacji kultury i historii dawnych kresów II Rzeczypospolitej. Współtworzył i rozwijał działalność organizacji kresowych. Szczególnym dziełem są „Wrześniowe Kresowiana”, a także działania podejmowane w Stowarzyszeniu „Kresy – Przeszłość i Przyszłość”. Ks. Bojko był m.in. kapelanem TML i Kresów Południowo-Wschodnich oraz Towarzystwa Miłośników Wilna i Ziemi Wileńskiej, a także wielu innych organizacji kresowych. W roku 2009, na wniosek Towarzystwa Miłośników Wilna i Ziemi Wileńskiej, odznaczony został przez Prezydenta RP – pana Lecha Kaczyńskiego – Złotym Krzyżem Zasługi. Ponadto przyznano mu Krzyż Honorowy ZHR „Semper Fidelis” (15.08.2013 r.). Biskup Polowy WP przyznał pierwszemu Kapelanowi Naczelnemu ZHR Medal Błogosławionego ks. Jerzego Popiełuszki, który przyznawany jest osobom duchownym i świeckim, które na wzór ks. Jerzego służą prawdzie, miłości i przebaczeniu. Ksiądz Bojko nigdy nie ukrywał pasji do historii i Kresów Wschodnich. Napisał kilka książek, które z sukcesem opublikował. Dzięki jego zaangażowaniu zaczęła być szerzej znana postać bł. ks. Stefana Wincentego Frelichowskiego. Najczęściej, w swojej twórczej pracy opisywał podróże do różnych krajów, skupiając się na relacjach z innymi ludźmi. Wielokrotnie zaznaczał, że podróże te są dla niego pielgrzymkami, a także okazją do poszukiwania wiary i sensu istnienia. Napisał m.in. książkę „Moje podróże w przeszłość” (wyd. Biała 2005). Książka składa się z 9 rozdziałów: 1 – „Na tropach V Ewangelii – Pielgrzymka kapłańska do Ziemi Świętej”; 2 – „Pielgrzymka Harcerska do Krzeszowa w 1998 r.”; 3 – „Litwo, Ojczyzno moja”; 4 – „Wyprawa do Lwowa i Drohobycza;” 5 – „Spotkanie z przeszłością (Jezioro Wigry, Sejny, Wilno, Troki, Kowno, Wysoki Dwór, Łopia)”; 6 – „Pielgrzymka do Rzymu”; 7 – „Wyprawa do korzeni (Polana, Buczacz, Lwów, Jazłowiec)”; 8 – „Wędrówka śladami bł. Stefana Wincentego Frelichowskiego”; 9 – „Cmentarz Orląt Lwowskich”. Ksiądz Krzysztof Bojko zmarł 10.11.2013 r. Został pochowany w przeddzień wspomnienia Matki Bożej Ostrobramskiej, patronki ukochanego przez niego Wilna. Kapłana żegnali przedstawiciele wszystkich grup, którym poświęcił swoje życie. Począwszy od mieszkańców poszczególnych parafii, w których pracował, przez członków ZHR, ZHP, Związku Sybiraków, Ochotniczej Straży Pożarnej, a także chojnowskich szkół. Łącznie było to kilkaset osób. Eucharystię koncelebrowało ponad 100 kapłanów. Dzięki kilkudziesięciu przybyłym harcerzom nie zabrakło harcerskich akcentów – jak przepięknie odegranej na trąbce pieśni „Płonie ognisko...” czy też odśpiewanej harcerskiej modlitwy „O Panie Boże, Ojcze nasz, w opiece swej nas miej...”. (Źródło: rodzina; ks. phm dr Mariusz Majewski HR i phm. Krzysztof Szpala HR, dokumenty Archiwum Legnickiej Kurii Biskupiej oraz Archiwum Okręgu Dolnośląskiego ZHR – 15.11.2013 r., Andrzej Rumiński)

Tekla Bojko

 

(1876 - 1958)

 

BOJKO Tekla z d. Gudalewska [5-1-8] urodzona 23.05.1876 r. we wsi Ejgule (obecnie dzielnica Kowna) na Litwie. Córka Jerzego i Karoliny z domu Chrulskiej. W roku 1896 wyszła za mąż za starszego o 12 lat Stanisława Bojkę – po ślubie zamieszkali w Kownie. Tekla prowadziła dom i wychowywała czterech synów i córkę. Stanisław pracował w Teatrze Miejskim w Kownie przy obsłudze dekoracji i sprzętu technicznego. Po wybuchu I wojny światowej Kowno zostało twierdzą, a rodzina ewakuowała się w głąb Rosji, do Woroneża. Tam, w 1917 r. zastała ją rewolucja październikowa, do walki w której włączyli się dwaj najstarsi synowie Bojków. Obaj zginęli. Córka – Stanisława oraz dwaj synowie – Józef i najmłodszy Alfons (późniejszy dziadek śp. księdza Krzysztofa Bojko) wrócili w 1918 r. do Kowna. Tragedii rodzinnej jednak nie było końca. Józef wyjechał do Polski, kilkakrotnie nawiązał z rodziną kontakt w okresie międzywojennym (z Warszawy) i słuch po nim zaginął. Jedyna córka Tekli, Stanisława, z powodu zawiedzionej miłości popełniła samobójstwo. Tak więc, ze wszystkich dzieci pozostał tylko najmłodszy, Alfons (1907-1981). Po śmierci męża w 1935 r. Tekla zamieszkała w Kownie z synem i synową Heleną z Mikuliczów-Radeckich. Prowadziła im dom i opiekowała się wnukami – Krystyną i Jerzym. W roku 1947 cała rodzina została repatriowana do Polski i osiedliła się na Sępolnie we Wrocławiu. Marzeniem Tekli było, aby wnuk Jerzy Bojko został księdzem. Stało się inaczej. Marzenie to spełnił prawnuk, syn Jerzego, Krzysztof Bojko, urodzony 5 lat po śmierci prababci (jest pochowany we wspólnym z nią grobie). Tekla zmarła 24.07.1958 r. (Źródło: wnuk – Jerzy Bojko, 14.03.2015 r.)

Andrzej Boleszczyc-Polkowski

 

(1922 - 1979)

 

Aktor.

Danuta Boniecka

 

(1940 - 2012)

 

BONIECKA Danuta [2-3-20], urodzona 8.03.1940 r. Magister, nauczyciel szkół średnich, wychowawca, wieloletni pracownik oświaty. Pracowała w Liceum Ogólnokształcącego nr XIII im. Aleksandra Fredry we Wrocławiu. Żona, matka i babcia. Siostra Alicji i Zbigniewa. Zmarła 18.11.2012 r. (Źródło: nekrologi – rodzina, przyjaciele, Kuratorium Oświaty)

Paweł Boniecki

 

(1909 - 1944)

 

Zamordowany w Obozie Hitlerowskim.

Kazimierz Borajkiewicz

 

(1888 - 1971)

 

Inżynier, leśnik.

Kazimierz Boratyński

 

(1906 - 1991)

 

BORATYŃSKI Kazimierz [4-5-11], urodzony 30.07.1906 r. w Gródku w woj. nowosądeckim. Studia chemiczne ukończył w 1928 r. na Uniwersytecie Poznańskim, tam też w 1932 r. doktoryzował się pod kierunkiem prof. F. Terlikowskiego w zakresie chemii. W 1945 r. habilitował się na Wydziale Rolniczo-Leśnym Uniwersytetu Poznańskiego, po czym objął stanowisko kierownika Katedry Żywienia Roślin i Nawożenia Wydziału Rolniczego UMCS w Lublinie. W 1945 r. powołany został na profesora nadzwyczajnego, obejmując równocześnie kierownictwo Katedry Chemii Rolnej Uniwersytetu i Politechniki we Wrocławiu. Tytuł naukowy profesora zwyczajnego otrzymał w 1955 r. W latach 1947–1951 pełnił funkcję prodziekana, od 1951 do 1954 dziekana Wydziału Rolniczego, a w latach 1955–1959 prorektora. Oprócz wielkiej aktywności w badaniach naukowych we własnej Katedrze i Instytucie Uprawy, Nawożenia i Gleboznawstwa sprawował szereg ważnych funkcji w Polskiej Akademii Nauk, był również członkiem i przewodniczącym wielu rad naukowych, w tym rady przy Ministrze Rolnictwa, w Komitecie Nauki i Techniki i innych. Na emeryturę przeszedł w 1976 r. Pod jego kierunkiem doktoryzowało się 19 osób, z których 7 habilitowało się, a 25 osób wykonało prace magisterskie. Na całokształt dorobku składa się 150 oryginalnych prac naukowych oraz 4 podręczniki akademickie, których był redaktorem naukowym i współautorem. Wyniki swych prac referował na międzynarodowych kongresach nawozowych oraz w ramach prac komisji naukowych RWPG. Był wybitnym specjalistą w dziedzinie chemii rolnej. Pod jego kierownictwem powstał we Wrocławiu jeden z najbardziej znanych w kraju ośrodek naukowy. W dowód uznania w 1966 r. powołany został na członka korespondenta, a w 1973 r. na członka zwyczajnego Polskiej Akademii Nauk. W 1964 r. wyróżniony został najwyższą godnością akademicką doktora honoris causa przez Wyższą Szkołę Rolniczą w Poznaniu, a w 1986 r. przez Akademię Rolniczą we Wrocławiu. Zmarł 2.12.1991 r. (źródło: http://muzeum.upwr.edu.pl)

Augustyn Borcz

 

(1925 - 1993)

 

Profesor zwyczajny habilitowany Politechniki Wrocławskiej.

Zuzanna Borcz

 

(1935 - 2024)

 

BORCZ Zuzanna [3-24-26], urodzona 8.09.1935 r. w Stryju, prof. dr hab. inż. arch. Naukę rozpoczęła we Lwowie, kontynuowała w Krakowie, a od 1950 r. we Wrocławiu. Po złożeniu egzaminu maturalnego w III LO we Wrocławiu rozpoczęła studia na Wydziale Architektury Politechniki Wrocławskiej. Dyplom magistra architekta otrzymała w 1960 r., równocześnie pracując w Wyższej Szkole Rolniczej w Katedrze Mechaniki Budowli i Konstrukcji Budowlanych. W latach 1960–1977 pracowała w zawodzie architekta w biurach projektów we Wrocławiu, m.in. w Biurze Studiów i Projektów Łączności na stanowisku projektanta i kierownika zespołu projektowego. Wiele jej projektów zostało zrealizowanych. W 1964 r. uzyskała uprawnienia budowlane w specjalności architektonicznej. W 1976 r. obroniła na Wydziale Architektury Politechniki Wrocławskiej pracę doktorską pt. „Budownictwo pocztowe w Polsce (od jego początków do II wojny światowej)”. Jako wynik studiów związanych z doktoratem ukazała się w 1992 r. Jej książka „Polskie poczty” wydana przez Ossolineum. W roku 1977 podjęła pracę w Instytucie Budownictwa Rolniczego Akademii Rolniczej we Wrocławiu na stanowisku adiunkta. W trakcie prowadzonych badań naukowych zajmowała się planowaniem przestrzennym i architekturą wsi, a szczególnie rozwojem funkcji pozarolniczych na terenach wiejskich. Z tej problematyki w roku 1988 przedstawiła na Wydziale Architektury Politechniki Wrocławskiej rozprawę habilitacyjną pt. „Funkcje pozarolnicze wsi dolnośląskiej (wybrane zagadnienia)”. Po uzyskaniu stopnia doktora habilitowanego otrzymała na Akademii Rolniczej stanowisko docenta, a następnie w 1993 r. profesora nadzwyczajnego. W roku 2000 uzyskała tytuł profesora. Wieloletni pracownik Wydziału Inżynierii Kształtowania Środowiska i Geodezji Uniwersytetu Przyrodniczego we Wrocławiu, wybitny naukowiec, wspaniały, życzliwy pedagog, wychowawca wielu pokoleń studentów i naukowców. Ceniona specjalistka w zakresie architektury i architektury krajobrazu, a w szczególności przemian zachodzących w krajobrazie wsi oraz małych miasteczek. Była kierownikiem kilku ministerialnych projektów związanych z tą tematyką. Pracowała również w biurach projektów we Wrocławiu, miała uprawnienia budowlane w specjalności architektonicznej. Była współtwórcą kierunku studiów architektura krajobrazu na UPWr, a także pełniła funkcję prodziekana ds. tego kierunku i gospodarki przestrzennej. Była zastępcą dyrektora Instytutu Architektury Krajobrazu i kierownikiem Zakładu Projektowania Krajobrazu oraz redaktorem naczelnym kwartalnika naukowego Architektura Krajobrazu-Landscape Architecture. Promotorka 7 prac doktorskich, wielu prac magisterskich i inżynierskich, wielokrotnie nagradzanych oraz autorka i współautorka wielu cenionych publikacji naukowych i popularnonaukowych. Była członkiem założycielem Stowarzyszenia Polskich Architektów Krajobrazu, członkiem SARP, Komitetu Techniki Rolniczej PAN, Sekcji Polskiej ECOVAST, Towarzystwa Uniwersytetów Ludowych i Rady Naukowej Acta Scientiarum Polonorum. Wielokrotnie nagradzana i wyróżniana, w tym m.in. Złotym Krzyżem Zasługi i Medalem za zasługi dla Akademii Rolniczej we Wrocławiu. Odeszła od nas zacna, wyjątkowo skromna, przyjazna i życzliwa osoba, ceniona i lubiana zarówno przez studentów oraz współpracowników. Zmarła 8.02.2024 r. (Źródło: https://upwr.edu.pl/ogloszenia/zmarla-prof-dr-hab-inz-arch-zuzanna-borcz-611.html)

Jan Borkowski

 

(1926 - 2011)

 

BORKOWSKI Jan [3-14-1A], urodzony 12.07.1926 r. w Gawryłowcach na Wileńszczyźnie. Profesor zwyczajny doktor habilitowany. W 1951 roku ukończył studia na Wydziale Rolniczym Uniwersytetu i Politechniki we Wrocławiu. Już w czasie studiów w 1950 roku rozpoczął pracę jako zastępca asystenta w Katedrze Gleboznawstwa kierowanej przez prof. dr. hab. Jana Tomaszewskiego i pod jego kierunkiem wykonał pracę „Studia nad utworami i glebami pyłowymi i pylastymi Śląska”, na podstawie której w 1960 roku uzyskał stopień doktora nauk rolno-leśnych. Dorobek naukowy i przedłożona rozprawa habilitacyjna – „Gleby brunatne Sudetów” – stanowiły podstawę do nadania uchwałą Rady Wydziału Rolniczego Wyższej Szkoły Rolniczej we Wrocławiu w 1967 roku stopnia naukowego docenta. W 1979 roku uzyskał tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego, a w roku 1993 został profesorem zwyczajnym. Jego dorobek naukowy obejmuje 110 publikacji (30 z nich stanowi oryginalne prace twórcze). Profesor Borkowski był autorytetem w zakresie: kartografii; klasyfikacji i genezy gleb; degradacji i ochrony środowiska glebowego; gleb łąkowych i czynników kształtujących żyzność i urodzajność gleb; gleb górskich Sudetów i ich zagospodarowania. Jego opracowania dotyczące gleb górskich i gleb darniowych wielokrotnie cytowano w kraju i za granicą. Był współautorem jednego podręcznika i dwóch skryptów do ćwiczeń z gleboznawstwa oraz wydanego w 1963 r. (i do tej pory użytkowanego) "Komentarza do tabeli klas gruntów", a ponadto – „Mapy gleb Polski” (1:300000), map glebowych 1:100000 wielu powiatów Dolnego Śląska, „Mapy gleb Karkonoskiego Parku Narodowego” (1:10000 i 1:25000), „Albumu gleb Polski” i „Atlasu Śląska Dolnego i Opolskiego”. Wypromował 4 prace doktorskie i sprawował opiekę nad kilkudziesięcioma pracami magisterskimi. W latach 1979–1982 pełnił funkcję kierownika Zakładu Gleboznawstwa. Od roku 1987 kierował Zakładem Gleb Darniowych i Górskich. Pracował również w Instytucie Geograficznym Uniwersytetu Wrocławskiego. Od roku 1999 był honorowym członkiem Komitetu Zagospodarowania Ziem Górskich Polskiej Akademii Nauk, przez dwie kadencje pełnił funkcję przewodniczącego Sekcji Sudeckiej i zastępcy przewodniczącego Komitetu PAN. Należał do Polskiego Towarzystwa Gleboznawczego, Międzynarodowego Towarzystwa Gleboznawczego, Polskiego Towarzystwa Geograficznego i Polskiego Towarzystwa Nauk Agrotechnicznych. Był współzałożycielem i członkiem Polskiego Towarzystwa Łąkarskiego i Towarzystwa Rozwoju Ziem Górskich oraz członkiem Rady Naukowej Karkonoskiego Parku Narodowego. Brał udział w kongresach Międzynarodowego Towarzystwa Gleboznawczego w Bukareszcie i Moskwie oraz w konferencji Międzynarodowej Organizacji Ochrony Gleb w Bonn (w 1996 roku). W osobie Profesora utraciliśmy Człowieka szlachetnego serca, cieszącego się powszechnym szacunkiem. Zmarł 24.11.2011 r. (Źródło: Rektor, Senat, Dziekan, Rada Wydziału Przyrodniczo-Technologicznego oraz pracownicy Instytutu Nauk o Glebie i Ochrony Środowiska Uniwersytetu Przyrodniczego we Wrocławiu; www 3.03.2015 r.)

Edward Bogdan Boroński

 

(1949 - 2024)

 

BOROŃSKI Edward Bogdan [15-35-24], urodzony 1.07.1949 r. dr hab. Uniwersytetu Opolskiego, fizyk teoretyczny. W roku 1967 ukończył XII LO we Wrocławiu, a w 1972 został magistrem fizyki teoretycznej na Wydziale Mat. Fiz. Chem. Uniwersytetu Wrocławskiego. Następnie w latach 1972-1977 był doktorantem w Instytucie Niskich Temperatur i Badań Strukturalnych Polskiej Akademii Nauk (INTiBS PAN) we Wrocławiu. W 1977 roku uzyskał stopień doktora nauk fizycznych na podstawie rozprawy „Rozkład ładunku elektronowego wokół pozytronu w gazie elektronowym”. W roku 1977 podjął pracę w Instytucie Niskich Temperatur i Badań Strukturalnych Polskiej Akademii Nauk, którą kontynuował do 2007 roku, jako adiunkt kolejno w zakładach: Teorii Ciała Stałego, Teorii Metali i Teorii Struktury Elektronowej. Był to okres intensywnej pracy badawczej. Pracowitość, talent i aktywność naukowa Edwarda Borońskiego były docenione nie tylko poprzez zaproszenia na długoterminowe staże naukowe na Uniwersytecie Jyvaskyla i Uniwersytecie Genewskim w latach 1982-1999. Zaproszono go także na cztery miesiące w charakterze visiting professor na Politechnikę w Lozannie. Był stałym uczestnikiem, również w charakterze wykładowcy (invited talks, Sombathely 1991, Pekin 1994), na Międzynarodowych Konferencjach Anihilacji Pozytronów. Kierował projektami badawczymi Komitetu Badań Naukowych oraz projektem badawczym Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej w Wiedniu. Recenzował rozprawy doktorskie i habilitacyjne, regularnie pisał recenzje dla Physical Review B. W 2006 roku dr Edward Boroński przedstawił rozprawę habilitacyjną pt. „Wpływ efektów wielociałowych oraz niejednorodności układu na charakterystyki anihilacji pozytronów w metalach”. Już jako pracownik Instytutu Fizyki Uniwersytetu Opolskiego (1.02.2007), decyzją Rady Naukowej INTiBS PAN, w 2007 roku uzyskał stopień naukowy doktora habilitowanego nauk fizycznych. W Instytucie Fizyki UO pracował na stanowisku adiunkta z habilitacją (2007-2014) i profesora nadzwyczajnego w Katedrze Zastosowań Fizyki Jądrowej (2014-2017). W środowisku doświadczalnym – jako fizyk-teoretyk – służył swoim doświadczeniem w zakresie badań wspieranych numerycznie (dedykowane wersje metody Monte Carlo), nadal publikując artykuły w periodykach naukowych. Dopiero po podjęciu pracy na Uniwersytecie Opolskim, Edward Boroński odkrył swoje powołanie dydaktyczne. Wcześniejsza praca w Polskiej Akademii Nauk nie sprzyjała bowiem częstym kontaktom ze studentami. Z wielkim zaangażowaniem przygotowywał się do zajęć i czerpał satysfakcję z kontaktów z młodzieżą. Zwłaszcza, gdy zauważał prawdziwe zainteresowanie fizyką, otwartość i żywą ciekawość świata. Prowadził też niełatwe wykłady kursowe i monograficzne na temat fizyki ciała stałego, elektrodynamiki, modelowania komputerowego i procesów fizycznych. Był interesującym i ciekawym człowiekiem z licznymi i niebanalnymi zainteresowaniami. Pasjonowały go: muzyka klasyczna (słuch absolutny), radioelektronika (tester dźwięku), turystyka górska, turystyka rowerowa, narciarstwo biegowe, kajakarstwo (spływy), żeglarstwo i wędkarstwo. Dla nas, koleżanek i kolegów Edwarda Borońskiego na Uniwersytecie Opolskim, ważne może być zdanie rodziny: „W Instytucie Fizyki znalazł prawdziwie przyjazne środowisko, życzliwych przełożonych, współpracowników i serdecznych kolegów. Zawsze był bardzo zadowolony z decyzji podjęcia pracy w Opolu i wdzięczny za tych dziesięć dobrych lat w jego życiu.” Pozostaje też najważniejsze wspomnienie – był dobrym Człowiekiem i Kolegą, którego naukowe i pozanaukowe opinie miały dla nas znaczenie… Zmarł 5.04.2024 r.(Źródło: https://www.uni.opole.pl/page/6307/zmarl-dr-hab-edward-boronski-prof-uo)

Anna Boye-Guerquin

 

(1922 - 2001)

 

Żołnierz Armii Krajowej. Architekt. BOYE-GUERQUIN Anna [11-6-8], urodzona 24.04.1922 r. w Kościanie. Architekt, konserwator zabytków. Żołnierz AK (pseudonim "Hanka"), uczestniczka Powstania Warszawskiego, sanitariuszka w stopniu strzelca – oddział "Bakcyl" (Sanitariat Okręgu Warszawskiego Armii Krajowej) – batalion "Zaremba" – "Piorun" – Szpital Polowy, ul. Wilcza 61; po Powstaniu wyszła z ludnością cywilną. Absolwentka Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej (1949); członek Stowarzyszenia Architektów Polskich (SARP) Wrocław; projektantka w ZOR Warszawa. Autorka projektów odbudowy warszawskich budowli zniszczonych podczas wojny, m.in.: kamienic przy Krakowskim Przedmieściu i ul. Koziej; kamienicy "Na Lasockiem" przy ul. Długiej 28 (1951-53); Pałacu Marii Radziwiłłowej (1951-1957); kamienicy „Salwator” zwanej też kamienicą „Pod Chrystusem” (1953-54). W tym samym grobie leży mąż Anny - Bohdan Guerquin, prof. dr hab. inż. historyk architektury (1904-1979). Anna zmarła 1.08.2001 r. (Źródło: http://www.pamiecmiasta.pl/projektant/anna_boye-guerquin, Muzeum Powstania Warszawskiego)

Gretel Bräuler

 

(1914 - 1929)

 

BRÄULER Gretel [2-4-16], urodzona 17.06.1914 r. Poniemiecka płyta nagrobna z ciemnoszarego granitu, flankowana kolumnami kwadratowymi, z naczółkiem. Na płycie napis: Teure Tochter ruh in Frieden, Ach der Tod hat Dich zu früh, Aus der Eltern Arm geschieden, Aber aus dem Herzen nie (Droga Córko, spoczywaj w pokoju, ach, śmierć dla ciebie była za wczesna, opuściłaś nasze ramiona, ale serca nigdy). Zmarła 2.08.1929 r. (Źródło: napis na nagrobku)

Tadeusz Brauliński

 

(1906 - 1993)

 

Żołnierz Armii Krajowej, ps. "BURZA".

Jerzy Bressel

 

(1925 - 2006)

 

BRESSEL Jerzy [19-15-22], urodzony 17.06.1925 r. w Będzinie. Mieszkał kolejno w Będzinie, Łodzi, Lwowie, Wrocławiu. W 1947 r. musiał opuścić ojczyznę przez „zieloną granicę”, w związku z faktem, że Jego ojciec był majorem, a następnie pułkownikiem u generała Maczka. Jerzy początkowo przebywał w RFN, następnie we Francji, Szkocji i Anglii. W latach 50. wyemigrował do Ameryki. Po otrzymaniu obywatelstwa został powołany do wojska i wysłany z jednostką techniczną do Wietnamu. Za zasługi w służbie wojskowej otrzymał od stanu Indiana Certificate of Appreciation. Po powrocie z Wietnamu zamieszkał w Michigan City i studiował w Technical College w South Bend (Indiana). Następnie przeniósł się do San Diego w Kalifornii, po czym otrzymał państwową posadę w Panamie i aż do emerytury kierował ruchem statków po Kanale Panamskim. Ułatwiał ucieczki polskich marynarzy i pomagał im urządzić się w USA. Wszędzie, gdzie przebywał, bronił dobrego imienia Polski. Do kraju powrócił w 1990 r. Zmarł 11.03.2006 r. Pochowany został w pobliżu pomnika Orląt Lwowskich na cmentarzu św. Rodziny. (Źródło: Halina Jagodzińska-Bressel)

Jerzy Bromirski

 

(1915 - 1989)

 

BROMIRSKI Jerzy [15-32-2], urodzony 13.05.1915 r. w Kijowie. Profesor doktor habilitowany inżynier. W 1920 r. wraz z rodzicami przyjechał do Polski. W Pabianicach w latach 1924–1932 uczęszczał do Państwowego Gimnazjum im. J. Śniadeckiego. Po otrzymaniu świadectwa dojrzałości w roku akademickim 1932/33 był słuchaczem Wydziału Matematyczno-Przyrodniczego Uniwersytetu Warszawskiego. W 1933 r. wstąpił do wojska, w 1937 r. ukończył Szkołę Podchorążych Inżynierii w Warszawie w stopniu podporucznika saperów i rozpoczął służbę w Nowym Dworze, w batalionie elektrotechnicznym. W 1938 r. otrzymał zezwolenie na studia (poza służbą) na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej. W 1939 r., po zmobilizowaniu, brał udział w kampanii wrześniowej, dostał się do niewoli niemieckiej i tam przebywał do 1945 r. W tym też roku powrócił do kraju, zamieszkał w Łodzi i ze względu na zaginięcie dokumentów został przyjęty ponownie na I rok studiów na Wydziale Elektrycznym Politechniki Łódzkiej. W 1946 r. przeniósł się na II rok studiów na Wydziale Mechaniczno-Elektrotechnicznym Politechniki Wrocławskiej (specjalność Telekomunikacja – telemechanika). Kolejne etapy kariery naukowej: 1950 r. – magister inżynier elektryk (telemechanika); zastępca profesora – 1954 r.; docent – 1958 r.; profesor nadzwyczajny – 1964 r.; profesor zwyczajny – 1972 r. Zatrudniony w Politechnice Wrocławskiej od 1948 r. W latach 1955–1956 – dziekan Wydziału Łączności; prodziekan Wydziału Łączności; w latach 1971–1978 – dziekan Wydziału Elektroniki; w latach 1978–1981 – dziekan Wydziału Informatyki i Zarządzania. Współorganizator Katedry Telemechaniki i Automatyki (1952 r.), kierownik Zakładu Urządzeń Telemechanicznych w ramach tej Katedry (od roku 1954). Jeden z pomysłodawców i organizatorów Wrocławskich Zakładów Elektronicznych ELWRO; główny konstruktor ELWRO (lata 1959–1961); w latach 1961–1966 przewodniczący Rady Techniczno-Naukowej ELWRO. Po okresie formalnego zatrudnienia związki profesora z ELWRO trwały nadal, a efektem „eksperymentu” było powołanie na Wydziale Łączności Politechniki Wrocławskiej w 1962 r. specjalności Maszyny matematyczne, a w 1963 r. utworzenie pierwszej w Polsce Katedry Konstrukcji Maszyn Cyfrowych (równocześnie z Politechniką Warszawską). Katedra stała się kuźnią kadr dla rozwijającego się przemysłu komputerowego. W latach 1966–1968 zorganizował w ramach NOT-u we Wrocławiu szkolenie w zakresie elektronicznej techniki obliczeniowej. Członek-założyciel czasopisma „Maszyny matematyczne” (następnie „Informatyka”); członek Rady Programowej, a w latach 1968–1969 jej przewodniczący; od 1976 r. zastępca redaktora naczelnego kwartalnika PAN „Podstawy sterowania”. Członkostwo w organizacjach i udział w pracach komitetów: 1960 r. – Komitet Teorii IFAC; 1962 r. – Podkomitet Teorii Automatów IFAC (przedstawiciel Polski); 1966 r. – prezydium Polskiego Komitetu Automatycznego Przetwarzania Informacji; lata 1969–1970 – Komisja Nauki SEP we Wrocławiu (przewodniczący); lata 1969–1972 – Zespół ds. ETO Rady Głównej Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki; lata 1969–1971 Komitet Automatyki i Cybernetyki PAN; lata 1971–1985 – Komitet Informatyki PAN; lata 1971–1975 – Państwowa Rada Informatyki; lata 1973–1983 – zespoły dydaktyczno-wychowawcze Ministerstwa Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki; lata 1976–1983 – Centralna Komisja Kwalifikacyjna (dwie kadencje). Autor około 70 prac naukowych i kilku podręczników akademickich (najbardziej znany, to „Teoria automatów”); wypromował 34 doktorów. Odznaczenia i nagrody – m.in.: Złoty Krzyż Zasługi (1958), Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1967), Zasłużony Nauczyciel PRL (1975), Medal „Za udział w wojnie obronnej 1939” (1982), Złota Odznaka Politechniki Wrocławskiej (1970), Złota Odznaka ZNP (1970), Medal „Za wybitne zasługi dla rozwoju Politechniki Wrocławskiej” (1975), Medal Komisji Edukacji Narodowej (1980). Jerzy był człowiekiem niezwykle skromnym i serdecznym, życzliwym dla pracowników i studentów. Mimo przejścia na emeryturę w 1985 r. i skomplikowanej operacji oczu nie zerwał kontaktów z Uczelnią. Zmarł nagle 14.03.1989 r. (Źródło: fragmenty wystąpienia Witolda Komorowskiego podczas uroczystości nadania imienia Profesora Jerzego Bromirskiego sali 409 w Nowym Gmachu Informatyki (B-4), 29.11.2005 r.; Alina Starań; Ryszarda Bieganowska)

Bronisława Broniek

 

(1918 - 2003)

 

żołnierz Armii Krajowej pseudonim "Mila"

Anna Broniewska de Bezdzieca

 

(1934 - 2021)

 

mgr inż. architekt BRONIEWSKA de BEZDZIECA Anna [12-64-17], urodzona 1.08.1934 r. Magister inżynier architektury. Była córką Tadeusza Andrzeja Broniewskiego, architekta, przedstawiciela modernizmu, historyka i krytyka architektury, rysownika, konserwatora zabytków. Zmarła w wieku 86 lat, 31.05.2021r. (Źródło: Internet)

Ewa Broniewska

 

(1949 - 1984)

 

Magister Bibliotekoznawstwa.

Janina Broniewska

 

(1910 - 2008)

 

Muzyk Pedagog. BRONIEWSKA Janina z d. Radwan Machalska [2-20-9], urodzona 12.07.1910 r. Pedagog, muzyk. Ukończyła Instytut Muzyczny w Krakowie w zakresie historii muzyki, estetyki muzycznej, form muzycznych i nauki o instrumentach muzycznych oraz kurs nauki dla szkół muzycznych w Krakowie. Zatrudniona była na uczelni jako starszy wykładowca w latach 1954–1993. Autorka licznych artykułów, juror ogólnopolskich konkursów muzycznych dla młodzieży szkół ogólnokształcących. Medale, odznaczenia i nagrody: Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski; „Zasłużony Nauczyciel PRL"; Złoty i Srebrny Krzyż Zasługi; Medal 40-lecia PRL; Medal Komisji Edukacji Narodowej; „Zasłużony Działacz Kultury"; „Zasłużony dla Województwa Wrocławskiego i Miasta Wrocławia"; trzykrotnie przyznana nagroda Ministra Kultury i Sztuki; Złota Odznaka Stowarzyszenia Polskich Artystów Muzyków. Zmarła 29.12.2008 r. (Źródło: www, 3.03.2015 r.)

Zofia Maria Broniewska

 

(1894 - 1972)

 

BRONIEWSKA Zofia Maria z d. Mińska [12-64-17], urodzona 2.07.1894 r. w Krakowie. Od 1900 r. mieszkała we Lwowie, gdzie ukończyła gimnazjum. W 1913 r. podjęła naukę w pomaturalnej szkole w Enfieldzie (ob. dzielnica Londynu), przygotowującej do studiów uniwersyteckich. Po wybuchu I wojny światowej musiała wrócić do Lwowa. W 1919 r. poślubiła Tadeusza Broniewskiego. W 1931 r. rodzina przeniosła się do Jarosławia, gdzie Tadeusz został dyrektorem Państwowej Szkoły Budownictwa. W latach 1944–1946 Zofia pracowała jako nauczycielka języka angielskiego. Od sierpnia 1946 r. mieszkała we Wrocławiu, przy ul. Sempołowskiej. Zmarła 17.05.1972 r. (Źródło: Andrzej Rumiński)

Jan Broniewski

 

(1901 - 1982)

 

BRONIEWSKI Jan herbu Tarnawa [1-1A-4], urodzony 29.10.1901 r. Porucznik rezerwy Wojska Polskiego i Armii Krajowej. Komendant III Rejonu AK – obwód Chełm Lubelski (pseudonim „Tarnawa”). Zmarł 7.11.1982 r. (Źródło: napis na nagrobku)

Tadeusz Andrzej Broniewski

 

(1894 - 1976)

 

BRONIEWSKI Tadeusz Andrzej [12-64-17], urodzony 29.08.1894 r. w Nowej Wsi Narodowej koło Krakowa. Syn Henryka i Michaliny. Profesor architektury, historyk sztuki. W 1912 r. ukończył z wyróżnieniem gimnazjum w Krakowie. Studia na Wydziale Architektury Politechniki Lwowskiej przerwała w 1914 r. mobilizacja. W 1922 r. powrócił na uczelnię i w 1925 r. uzyskał dyplom z wyróżnieniem inżyniera architekta. W latach 1923–1925 był asystentem w Katedrze Architektury Historycznej Politechniki Lwowskiej, a w latach 1926–1931 r. w Katedrze Architektury Monumentalnej. W 1931 r. objął, na własne życzenie, stanowisko dyrektora Państwowej Szkoły Budownictwa w Jarosławiu, którą kierował do 26.08.1939 r. Powołany został do służby wojskowej i jako kapitan saperów odbył kampanię 1939 r. Swoją kolumnę rozwiązał w Nadwórnej (na granicy węgierskiej). Powrócił do Jarosławia, gdzie aresztowało Go na miesiąc SS. W latach 1940–1944 kierował Technische Schule für Bauwesen. Ukrywał się przed NKWD w Przemyślu, pod przybranym nazwiskiem Tomasz Borowiec. Występował tam na scenie Teatru Fredreum. Wiosną 1945 r. wyjechał do Krakowa, gdzie otrzymał ofertę stanowiska zastępcy dyrektora Państwowej Szkoły Budownictwa w Bytomiu, natomiast w kwietniu 1946 r. został powołany na kierownika Katedry Historii Architektury PWr. Dwukrotnie pełnił funkcję dziekana Wydziału Architektury PWr (w latach 1949–1951 i 1958–1960). Uczył także w Państwowej Szkole Sztuk Plastycznych we Wrocławiu i wykładał historię sztuki na UWr. Znana była Jego godna i szlachetna postawa niesienia pomocy. W trudnych latach 1945–1956 miał odwagę bronić studentów – działaczy AK, którzy otrzymali miano „zaplutego karła reakcji” i byli przez partyjne komisje społeczne eliminowani jako niegodni podjęcia nauki na Wydziale Architektury. Prof. Broniewski otoczył opieką tych ludzi i umożliwił im studiowanie, z narażeniem własnej kariery (sam mógł być bowiem „rozliczony” przez władze komunistyczne jako wysokiej rangi oficer jednego ze wschodnich okręgów AK). Był świetnym nauczycielem, życzliwym, serdecznym, szlachetnym człowiekiem, którego szanowali, cenili i kochali studenci i współpracownicy. Nazwisko Profesora umieszczono na tablicy „Wybitnie Zasłużeni dla Rozwoju Politechniki Wrocławskiej”, znajdującej się w Gmachu Głównym PWr. Jego studentami byli m.in. Olgierd Czerner i Tadeusz Zipser. Był doskonałym rysownikiem – Jego wspaniałe rysunki kredą na tablicy wyczarowywały rzuty, przekroje, elewacje, perspektywy wnętrz i aksonometrie wielu światowych zabytków. Był także poliglotą (władał językiem angielskim, francuskim, niemieckim i rosyjskim), wyjątkowym znawcą języka staroniemieckiego (skrupulatnie badał XVI-wieczne teksty niemieckie). Tytuł profesora uzyskał w 1956 r. W latach 1953–1956 pełnił funkcję prezesa Oddziału PTTK przy PWr. Szczególną troską otaczał zabytki. Jeszcze przed wojną konserwował zabytkowe kamienice w Jarosławiu, zbudował tam także Dom Żołnierza i Miejską Kasę Oszczędności. Po wojnie kierował odbudową i konserwacją m.in. kościoła św. Marii Magdaleny we Wrocławiu, kościoła parafialnego w Świętej Katarzynie i ratusza w Lubaniu. Opracował projekt i nadzorował budowę gmachu Wydziału Chemicznego przy wybrzeżu Stanisława Wyspiańskiego. Był autorem wielu prac naukowych, napisał m.in. „Historię architektury w zarysie” (1959) i 5-tomową „Architekturę dla wszystkich” (1963–1969). Współredagował z Mieczysławem Zlatem serię „Śląsk w zabytkach sztuki” (1959–1976), gdzie pisał o Kłodzku, Lubaniu, Srebrnej Górze i Trzebnicy. Uhonorowano Go, między innymi, Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i Złotą Odznaką Politechniki Wrocławskiej. Zmarł 3.01.1976 r. (Źródło: Zenon Prętczyński „Wspomnienia o profesorach Wydziału Architektury”, http://www.sobieski.krakow.pl/slawni-absolwenci/tadeusz-broniewski/)

Cecylia Brońska

 

(1925 - 1994)

 

Lekarz Stomatologiczny.

Marian Michał Broński

 

(1914 - 1996)

 

Adwokat.

Zdzisław Broński

 

(1912 - 1949)

 

Oficer Armii Krajowej, pseudonim "Uskok".

Bolesław Broś

 

(1921 - 2006)

 

BROŚ Bolesław [8-23-39], urodzony 16.11.1921 r. w Borysławiu, woj. lwowskie. Szkołę powszechną i VIII Gimnazjum im. Kazimierza Wielkiego ukończył we Lwowie w 1940 r. Studia wyższe odbywał na Wydziale Inżynierii Politechniki Lwowskiej w latach: 1940–1944, kończąc je egzaminem dyplomowym w roku 1948 na Wydziałach Politechnicznych Akademii Górniczej w Krakowie i uzyskując tytuł magistra inżyniera budownictwa lądowego. Stopień doktora nauk technicznych otrzymał w roku 1964 na Politechnice Wrocławskiej na podstawie rozprawy pt. „Wpływ ruchu odkształcalnej ściany oporowej na parcie gruntu sypkiego” (promotor – prof. dr inż. Igor Kisiel). Tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego otrzymał w 1976 r., a profesora zwyczajnego nauk technicznych w 1989 r. Specjalnością naukową profesora jest budownictwo i inżynieria geotechniczna. Odbył staże naukowe w Wielkiej Brytanii (Londyn, Imperial College, University of London, 1967–1968), a także w Norwegii (Oslo, 1975 oraz jako stypendysta międzynarodowego stypendium im. K. Terzaghiego w latach: 1976 i 1985 w Norweskim Instytucie Geotechnicznym). Kierownik Katedry Gruntoznawstwa i Budownictwa Ziemnego (1956–1970), kierownik Zakładu Geotechniki (1974–1978), a następnie Zakładu Fundamentowania i Konstrukcji Inżynierskich (1979–1982) w Instytucie Budownictwa Wodnego i Ziemnego. Pełnił funkcję opiekuna studenckiego ruchu naukowego (1970–1989) oraz uczestniczył w działalności Komisji Dyscyplinarnej dla studentów (1962–1972). Przewodniczący Senackiej Komisji ds. Inwestycji, Remontów i Gospodarki Lokalami (1981–1992). Członek Rady Naukowej Instytutu Budownictwa Wodnego PAN w Gdańsku (1981–1992), członek Prezydium Rady Naukowej Instytutu Badawczego Dróg i Mostów w Warszawie (1977–1990). Był promotorem 9 doktoratów oraz 35 prac magisterskich. Opracował 21 recenzji w przewodach doktorskich oraz 3 recenzje w przewodach habilitacyjnych. Był opiniodawcą o nadanie tytułu naukowego profesora w 4 przypadkach, w tym 1 za granicą (Uniwersytet w Rostocku). Autor 83 publikacji naukowych, w tym 25 w językach obcych oraz ok. 330 ekspertyz, recenzji, opinii i prac badawczych nieopublikowanych. Wyniki swoich badań prezentował na licznych konferencjach zagranicznych, m.in.: Brno (1966), Madryt (1972), Brighton (1979), Warna (1980), Lipsk (1980, 1984), Genewa (1981), Stockholm (1981), Helsinki (1983), Budapeszt (1984), San Francisco (1985), Nottingham (1987), Pekin (1989), Glasgow (1990). Wykładał na Uniwersytecie w Rostocku w latach: 1978, 1986 i 1988 oraz prowadził seminaria od 1978 do 1988. W latach: 1978–1990 wykładał budownictwo ziemne na Politechnice Wrocławskiej. Od przybycia do Wrocławia w sierpniu 1945 r. przez 17 lat zaangażowany był w odbudowę wielu obiektów ze zniszczonych w czasie wojny we Wrocławiu i na Ziemiach Zachodnich, począwszy od zabytkowego Ratusza i Państwowej Fabryki Wagonów. Długoletnia działalność naukowa obejmuje zagadnienia właściwości geotechnicznych podłoża oraz problematykę fundamentowania we Wrocławiu. Nagrodzony licznymi odznaczeniami państwowymi i resortowymi, w tym m.in.: nagrodą Ministra Budowy Miast i Osiedli (1964), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1978), tytułem „Zasłużony Nauczyciel” (1986), Odznaką Budowniczego Wrocławia (1968) i Złotą Odznaką „Zasłużony dla Energetyki” (1984). Wyróżniony 16 nagrodami Rektora Akademii Rolniczej we Wrocławiu. Zmarł 26.01.2006 r. (źródło: http://muzeum.upwr.edu.pl)

Arkadiusz Bryczkowski

 

(1924 - 1995)

 

Nauczyciel akademicki.

Krystyna Brzecka

 

(1925 - 2020)

 

doktor nauk przyrodniczych

Andrzej Brzecki

 

(1921 - 2022)

 

prof. dr hab. neurolog. BRZECKI Andrzej [15-3-5], urodzony 17.05.1921 r. w Warszawie. Profesor doktor habilitowany nauk medycznych, neurolog. W 1939 r. ukończył X Gimnazjum Humanistyczne im. Henryka Sienkiewicza we Lwowie. Edukację medyczną rozpoczął w 1943 r. jako słuchacz Państwowych Medycznych Kursów Zawodowych, pracując jednocześnie jako laborant w Instytucie Behringa. Następnie, w latach 1944–1945, był zatrudniony w Klinice Chorób Wewnętrznych w Krakowie. Po zakończeniu II wojny światowej kontynuował studia medyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim, a później na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu i Politechniki Wrocławskiej. Jeszcze jako student podjął 1.04.1948 r. pracę laboranta w Klinice Neurologii we Wrocławiu, gdzie – po uzyskaniu 2.05.1949 r. dyplomu lekarza – został zatrudniony na stanowisku starszego asystenta. W czerwcu 1951 r. obronił pracę doktorską pt. „Oczopląs górnika”. W latach 1959–1960 przebywał na stażu naukowym w Szwajcarii, kształcąc się w dziedzinie neurologii dziecięcej, elektromiografii i neuropatologii. W grudniu 1964 r., w oparciu o wyniki badań eksperymentalnych, przedstawionych w pracy habilitacyjnej pt. „Zachowanie się obrzęku mózgu pod wpływem niektórych czynników nerwowych”, uzyskał stopień naukowy doktora habilitowanego, po czym został mianowany na stanowisko docenta Akademii Medycznej we Wrocławiu. Tytuł naukowy profesora uzyskał w 1979 r. Po przejściu na emeryturę prof. Stanisławy Falkiewiczowej, kierował przez 20 lat (od 1.10.1971 r. do 30.09.1991 r.) Katedrą i Kliniką Neurologii Akademii Medycznej we Wrocławiu. Zainteresowania naukowe Profesora koncentrowały się na zagadnieniach związanych z neuroreanimacją i rozpoznawaniem śmierci mózgu, szczególnie istotnych w perspektywie rozwijającej się transplantologii. Zajmował się także neurotoksykologią (w kontekście wpływu przemysłowych zanieczyszczeń środowiska metalami ciężkimi, dwusiarczkiem węgla, rozpuszczalnikami) oraz działaniem mikrofal i wibracji na układ nerwowy. Po przejściu na emeryturę kontynuował swoje pasje i zainteresowania naukowe, pracując przez trzy lata we wrocławskiej Klinice Neurologii oraz pełniąc funkcję konsultanta i inspiratora prac badawczych w Centrum Rehabilitacji i Neuropsychiatrii „Celestyn” w Mikoszowie. Za swoją działalność naukową, dydaktyczną i organizacyjną Profesor Andrzej Brzecki był wielokrotnie nagradzany – m.in. Złotym Krzyżem Zasługi oraz Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł 25.03.2022 r. (Źródło: „Medium 38”, gazeta Dolnośląskiej Izby Lekarskiej)

Marian Brzeziński

 

(1930 - 2017)

 

BRZEZIŃSKI Marian [13-10-11], urodzony 1.02.1930 r. w Wieruszowie. Działacz NSZZ „Solidarność”. Jego młodość przypadła na czas wojny. Związany z Wrocławiem, tu podjął pierwszą pracę. Sakramentalny związek małżeński zawarł z Krystyną Rogowską. Bóg pobłogosławił ich dwoma synami: Andrzejem i Jackiem. W 1980 r. pracował w Miejskim Kombinacie Robót Drogowo-Mostowych we Wrocławiu. Stamtąd został oddelegowany do prac społecznych w MKZ NSZZ „Solidarność” w komisji budownictwa. W grudniu 1980 r. został członkiem Komisji Mieszanej, powołanej, aby kontrolować realizację Porozumień Gdańskich, przygotowanie założeń do rozwiązań i egzekwowanie Porozumień przez zjednoczenia, przedsiębiorstwa i inne jednostki organizacyjne oraz zbieranie informacji o realizacji Porozumień. Był członkiem Prezydium Komitetu Porozumiewawczego Przedsiębiorstw Budowlanych NSZZ przy Dolnośląskim Komitecie Założycielskim NSZZ „Solidarność” oraz kierownikiem Działu Interwencji. Internowany 18 grudnia 1981 r. na podstawie decyzji o aresztowaniu wydanej 13.12.1981 r., w której napisano, że obywatela nie można pozostawić na wolności, bo to zagrażałoby bezpieczeństwu Państwa i porządkowi publicznemu przez to, że nawoływał do niepokoju społecznego. Trafił do aresztu przy ul. Sądowej, do celi w piwnicy, potem na Kleczkowską, a stamtąd po kilku dniach – do obozu internowania w Nysie. Wyszedł na wolność 29 kwietnia 1982 r. Kolega z celi sportretował Go z brodą, którą zapuścił w czasie internowania... M. Brzeziński powrócił do pracy w poprzednim miejscu zatrudnienia, ale w charakterze magazyniera (oczywiście proponowano Mu wyjazd na Zachód). Po jakimś czasie znalazł etat w spółdzielni rzemieślniczej w Oławie, następnie został prezesem podobnej spółdzielni w Oleśnicy. W 1989 r. odmówił kandydowania jako poseł do Sejmu, ponieważ uważał, że tam zbyt łatwo można oddalić się od tych codziennych, zwykłych ludzkich spraw. W grudniu 2013 r. został odznaczony Medalem „Niezłomni” za bohaterską walkę o niepodległą Polskę. Marian pomagał ludziom proszącym o pomoc, angażował się wszędzie tam, gdzie mógł być przydatny. Tak było też w przypadku organizowania Klubu Seniora przy parafii Świętej Rodziny (którego był aktywnym członkiem, dopóki zdrowie pozwalało). Zmarł 17.10.2017 r. (Źródło: „U Świętej Rodziny” – numery 6/2017 i 7/2011; zapiski z homilii mszy pogrzebowej)

Jan Brzostowski

 

(1898 - 1946)

 

Uczestnik I i II Wojny Światowej.

Krystyna Brzyska

 

(ur. 1938)

 

Bibliotekarz

Jan Brzyski

 

(1933 - 2019)

 

Magister inżynier, wieloletni emerytowany nauczyciel fizyki w IX Liceum Ogólnokształcącym i w Lotniczych Zakładach Naukowych.

Zdzisław Bubnicki

 

(1938 - 2006)

 

BUBNICKI Zdzisław [19-23-1], urodzony 17.06.1938 r. we Lwowie. Profesor doktor habilitowany inżynier. Specjalista w zakresie automatyki, informatyki i robotyki. W znacznym stopniu przyczynił się do rozwoju: teorii sterowania i decyzji, identyfikacji, rozpoznawania, systemów ekspertowych i systemów z reprezentacją wiedzy, kompleksów operacji oraz podstaw i metodyki systemów informatycznych. Dyplom magistra inżyniera otrzymał w 1960 r. na Wydziale Elektrycznym Politechniki Śląskiej. Od 1962 roku pracował na Politechnice Wrocławskiej, gdzie w 1964 r. uzyskał stopień doktora nauk technicznych, a w roku 1967 – doktora habilitowanego. W 1973 r. otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego a w 1979 r. – zwyczajnego. Wieloletni dyrektor Instytutu Sterowania i Techniki Systemów (obecnie: Instytut Informatyki Technicznej) na Wydziale Informatyki i Zarządzania PWr. Od 1986 r. – członek korespondent, a od 1994 r. – członek rzeczywisty PAN. Doktor honoris causa Politechniki Szczecińskiej, Politechniki Poznańskiej oraz Wojskowej Akademii Technicznej. Wypromował 44 doktorów, z których 16 zajmuje obecnie stanowiska profesorskie. Rezultaty jego pracy naukowej, zwłaszcza dotyczące teorii zmiennych niepewnych i jej zastosowań do sterowania, zarządzania i diagnostyki, na trwałe weszły do światowego dorobku w omawianej dziedzinie. Efekty pracy naukowej zostały przedstawione w przeszło 250 publikacjach oraz 8 książkach. Otrzymał wiele wyróżnień oraz odznaczeń krajowych i zagranicznych, m.in. Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, Medal IFIP. Zmarł 12.03.2006 r. (Źródło: Wikipedia)

Janina Katarzyna Buchholtz

 

(1893 - 1969)

 

BUCHHOLTZ Janina Katarzyna, z d. Bloch, pseudonim konspiracyjny Bukolska [1-22-6], urodzona 30.04.1893 r. w Skąpem. Tłumaczka z 11 języków obcych, magister psychologii, antropozofka, działaczka Rady Pomocy Żydom „Żegota” przy Delegaturze Rządu na Kraj oraz Żydowskiego Komitetu Narodowego. Janina była córką Henryka Blocha i Izabeli z domu Wodzińskiej oraz wnuczką Jana Gottlieba Blocha –przemysłowca, „króla kolei żelaznych”, filantropa i działacza na rzecz światowego pokoju. W 1914 r. jako narodowa kurierka przewiozła przez granicę, poza linię bojową, wiadomość o utworzeniu Naczelnego Komitetu Narodowego i Legionów Polskich. Należała do Związku Pracy Obywatelskiej Kobiet, działała w stowarzyszeniu „Zrąb”, pisała artykuły do czasopism. W 1919 r. poślubiła Jana Buchholtza (po wojnie profesora Politechniki Łódzkiej) , z którym miała córkę Marię Rafaelę. W 1939 r. ukończyła studia na Uniwersytecie Warszawskim i obroniła pracę magisterską. W czasie okupacji prowadziła biuro tłumaczeń i pisania podań w kancelarii przy ulicy Miodowej. Kancelaria ta stała się punktem kontaktowym uciekinierów z gett i nieformalnym sztabem Barbary Tempkin-Bermanowej oraz Adolfa Bermana, w którym zajmowano się organizowaniem miejsc pracy i mieszkań dla Żydów, przekazywaniem zasiłków czy załatwianiem fałszywych dokumentów.„Bukolska” aż do wyzwolenia uczestniczyła w tych działaniach, bezustannie narażając życie dla ratowania prześladowanych Żydów. Po zakończeniu wojny zamieszkała z mężem w Łodzi, gdzie do 1949 r. pracowała na stanowisku wykładowcy w łódzkim Kolegium Pedagogicznym, a później jako tłumacz przysięgły. Miała także w dorobku przekłady twórczości Edgara Wallace’a, Rabindranatha Tagore’a, Luisy May Alcott, Ethel M. Dell, Alfreda Adlera. Za działalność społeczną otrzymała w 1963 r. Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, a w 1965 r., na mocy decyzji Parlamentu Izraelskiego i organizacji Yad Vashem, została uhonorowana odznaczeniem „Sprawiedliwy wśród Narodów Świata”. Zmarła 26.07.1969 r. we Wrocławiu. (Źródło: wnuk Krzysztof Januszewski na podstawie dokumentów archiwalnych oraz zachowanej korespondencji) Więcej informacji o losach Janiny Buchholtz i jej rodziny znaleźć można w książkach: „Jan Gottlieb Bloch (1836–1902) i dzieje rodu” autorstwa J. Ewy Leśniewskiej; „Bohaterki drugiego planu. Buchholtz, Auerbach oraz Berman” Ewy Małkowskiej-Bieniek, a także w Wikipedii.

Kazimierz Buchman

 

(1942 - 2017)

 

BUCHMAN Kazimierz [3-11-0], urodzony 10.10.1942 r. w Mokrej Wsi koło Starego Sącza jako drugi syn Wiktora Buchmana i Anny z d. Zabilińskiej. Ochrzczony w kościele pod wezwaniem św. Jakuba Apostoła w Podegrodziu (w parafii, która istnieje od 1014 roku). W 1945 r. rodzina Buchmanów przeniosła się na Ziemie Zachodnie do Jarnołtówka koło Głuchołaz. Kazimierz już w wieku ośmiu lat, wraz ze starszym o dwa lata bratem, podjął swoją pierwszą wyprawę górską – zdobył Rysy. Po ukończeniu szkoły podstawowej uczył się w Technikum Przemysłu Leśnego w Sobieszowie koło Jeleniej Góry. Tam również bardzo intensywnie rozwijał pasje turystyczne (miał pod ręką piękne Karkonosze). Po maturze rozpoczął studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Wrocławskiej, które ukończył w 1969 roku. W 1975 r. uzyskał stopień doktora nauk technicznych w Instytucie Technologii Budowy Maszyn. Był pracownikiem naukowo-dydaktycznym Zakładu Konstrukcji Obrabiarek w Instytucie Technologii Maszyn i Automatyzacji Wydziału Mechanicznego, cenionym specjalistą w dziedzinie konstrukcji obrabiarek i obróbki skrawaniem (specjalizował się w badaniu wymiany ciepła w obrabiarkach). Jego prace były znane w kraju i za granicą. K. Buchman intensywnie uprawiał turystykę kwalifikowaną. Był aktywnym członkiem Wrocławskiego Klubu Wysokogórskiego, zdobył Kartę Taternika Polskiego Związku Alpinistycznego, a następnie uprawnienia Starszego Instruktora Taternictwa Jaskiniowego. Nie bał się żadnej pracy fizycznej. Remontował wieże kościelne w swojej archidiecezji, przeprowadzał konserwacje wieżowych zegarów, dwa razy malował dach kościoła Świętej Rodziny, pracował fizycznie przy budowie domu parafialnego. Prowadząc własną pasiekę zdobył tytuł Mistrza Pszczelarstwa. Posiadał uprawnienia elektryczne, wykonał napędy elektryczne do dzwonów w około 30 kościołach i przez wiele lat je serwisował – między innymi w Katedrze Wrocławskiej, w kościołach św. Krzyża, św. Henryka i Świętej Rodziny (na wieść o śmierci Papieża Jana Pawła II przybiegł do kościoła i włączył dzwony). Ważnym etapem Jego życia była praca w Technikum Kolejowym w 1992 roku, gdzie nie tylko uczył, ale też rozbudzał w młodzieży pasje turystyczne. To właśnie z Jego inicjatywy i przy dużym nakładzie pracy powstała pierwsza na Dolnym Śląsku ścianka wspinaczkowa. Rok później, wraz z trójką uczniów technikum, założył Klub Traperów, co zaowocowało powstaniem Sekcji Wspinaczki Linowej na Politechnice Wrocławskiej. K. Buchman był twórcą i propagatorem wspinaczki i speleologii oraz inicjatorem założenia Klubu Speleologicznego PWr. Niestrudzenie promował swą ulubioną dyscyplinę i szkolił następców. Był Członkiem Honorowym Sekcji Grotołazów Wrocław i Wrocławskiego Klubu Wysokogórskiego. W latach 1968–2014 K. Buchman organizował wakacyjne pobyty w Tatrach Zachodnich dla studentów oraz uczestniczył w 70 zagranicznych wyprawach. Zdobył wiele jaskiń na całym świecie, a były to: w Tatrach – Wysoka, Zimna, Miętusia, Śnieżna (trzykrotnie), Za Smrekiem, Za Siedmioma Progami, Nad Kotliny, Ptasia, Bańdzioch; w Sudetach – Niedźwiedzia; jaskinie w Alpach Julijskich (dwukrotnie); w Andach – Viracocha; w Kordylierach – Xilitla; na Malajach – Batu; na Krecie – Leuká Óre. Niektóre wyprawy zakończyły się odkryciami: górne partie Wysokiej (Tatry); Brezno pri Gamsovi Glavici, Pološka Jama (Alpy Julijskie); Viracocha – 7 jaskiń na wysokości 4200–4700 m, w tym Cueva de Wrocław na wysokości 4530 m n.p.m (Andy); Xilitla – 78 małych jaskiń (Kordyliery); Leuká Óre (rekonesans z doraźną płytą eksploracyjną – Kreta); Batu (rekonesans z doraźną płytą eksploracyjną – Malaje). Jako podróżnik odwiedził wiele egzotycznych miejsc, jak Chiny, Maroko, Meksyk, Gwatemalę, Belize, Salwador, Indie, Cejlon, Etiopię, Birmę, Mongolię, Jordanię, Turcję, Syrię, Spitsbergen. Poza działalnością jaskiniową Kazimierz Buchman zajmował się edukacją i szkoleniem młodego pokolenia. Po powodzi w 1997 roku przez całe wakacje pracował z grupą studentów wycinając ręcznymi piłami 43 duże uschłe drzewa. W środowisku grotołazów ceniono Go w szczególności za wieloletnią pracę szkoleniową. Był autorem powszechnie znanego i wykorzystywanego podczas kursów skryptu „Wspinaczka linowa – alpinizm przemysłowy”. Swoimi przeżyciami chętnie dzielił roku 2011 opracował program pielgrzymki na Białoruś i Litwę „Śladami Sługi Bożego ks. Aleksandra Zienkiewicza”. Znał doskonale Pismo święte, które (niezależnie od okoliczności) było Jego codzienną lekturą. Pięknym zwyczajem Kazimierza Buchmana stało się wręczanie wychowankom-nowożeńcom Biblii dla ich nowych rodzin. Po ciężkiej operacji, jaką przeżył w 2012 r. Kazimierz wziął jeszcze udział w ośmiu wyprawach, między innymi do Pompei i Ziemi Świętej. W 2014 roku środowisko grotołazów wrocławskich zorganizowało Kazimierzowi obchody jubileuszu 50-lecia działalności. Z tej okazji w intencji Jego zdrowia została odprawiona nieopodal jaskini w Kletnie Msza święta. Powstał też film okolicznościowy „50 lat w Jaskiniach – Kazimierz «Kaziu» Buchman” autorstwa Andrzeja Żaka i Małgorzaty Maciaś. Kazimierz Buchman był człowiekiem nietuzinkowym, o szerokich zainteresowaniach (grotołaz, podróżnik, szkoleniowiec, starszy instruktor taternictwa jaskiniowego), pasjonatem o wspaniałej, dzisiaj coraz rzadziej spotykanej osobowości. Cechowała Go stanowczość i wyrozumiałość, siła i wrażliwość, powaga i radość, żywiołowość i spokój. Posiadał ogromny hart ducha – nigdy się nie skarżył na żadne niewygody, nawet walcząc z chorobą zawsze był życzliwy, pomocny i uśmiechnięty. Był wzorowym dziadkiem, bardzo kochał swoje wnuki. Takim Go zapamiętamy. Na granicy drogi nie ma drogi – jest meta, na granicy wspinaczki nie ma wspinaczki – jest szczyt, na granicy nocy nie ma nocy – jest świt, na granicy zimy nie ma zimy – jest wiosna, na granicy śmierci nie ma śmierci – jest życie. Ja jestem życiem i zmartwychwstaniem – mówi Chrystus. Kazimierz zmarł na rękach swego syna 30.10.2017 roku. (Źródło: Sekcja Wspinaczki Linowej PWr; homilia ks. prałata Janusza Prejznera;)

Anna Buchta

 

(1909 - 1973)

 

BUCHTA Anna [5-20-11], urodzona 19.11.1911 r. Magister. W październiku 1945 r. rozpoczęła pracę na Wydziale Nauk Przyrodniczych Uniwersytetu Wrocławskiego jako starszy asystent w Katedrze Anatomii Porównawczej Zwierząt. Następnie organizowała Bibliotekę Instytutu Zootechniki. Będąc jej kustoszem zgromadziła księgozbiór, który zawierał ponad 37 tysięcy woluminów, w tym ok. 13 tysięcy druków zwartych, ponad 24 tysiące czasopism i wydawnictw ciągłych, 8 tysięcy odbitek prac naukowych i niemal 56 tysięcy klatek mikrofilmów. Anna zmarła 20.04.1984 r. (Źródło: Księga Jubileuszowa Uniwersytetu Wrocławskiego 1945–1970)

Marek Buck

 

(1952 - 2015)

 

BUCK Marek [1-11-13], urodzony 6.04.1952 r. Architekt. Członek Dolnośląskiej Okręgowej Izby Architektów Rzeczypospolitej Polskiej. 2012 r. – II nagroda w konkursie „Opracowanie koncepcji urbanistyczno-architektonicznej placu Piłsudskiego we Wrocławiu” (współautorzy: Dominika Buck, Paweł Buck, Monika Dobrakowska, Aleksandra Majdzik, Paweł Tatara, Agata Pierożyńska). Zmarł 24.07.2015 r. (Źródło: „In memoriam – Pamięci Architektów Polskich”, 31.07.2015 r.)

Stanisław Buczek

 

(1933 - 2013)

 

BUCZEK Stanisław [2-15-14], urodzony 6.03.1933 r. Mąż, tato, dziadek i pradziadek. Od 1968 roku zastępca dyrektora, następnie (przez ponad trzydzieści lat) pełniący obowiązki dyrektora Zarządu Inwestycji Szkół Wyższych we Wrocławiu, byłej jednostki ówczesnego Ministerstwa Szkolnictwa Wyższego. Sprawował efektywnie funkcję inwestora zastępczego dla nowo budowanych obiektów naukowo-dydaktycznych i socjalno-bytowych Politechniki Wrocławskiej, Uniwersytetu Wrocławskiego, Akademii Ekonomicznej oraz Akademii Rolniczej we Wrocławiu. Był osobowością o ogromnej wiedzy, niespotykanie wysokim poziomie etycznym, a jego relacje z innymi cechowała sumienność, życzliwość i wyrozumiałość. Zasłużył się wielce dla budownictwa ośrodków akademickich we Wrocławiu, a także w innych rejonach kraju. Zmarł 12.05.2013 r. (Źródło: nekrolog – rodzina, zespół byłych pracownic i pracowników Zarządu Inwestycji Szkół Wyższych we Wrocławiu)

HansJoachim Buder

 

(1923 - 1944)

 

BUDER Hans Joachim [13-12-16], urodzony 15.12.1923 r. Stela z piaskowca w kształcie prostopadłościanu z ramką na krawędzi, napisy wypukłe. Zmarł 21.07.1944 r. (Grób poniemiecki)

Margarete Buder

 

(1904 - 1943)

 

BUDER Margarete [13-12-16], urodzona 17.01.1904 r. Stela z piaskowca w kształcie prostopadłościanu z ramką na krawędzi, napisy wypukłe. Zmarła 24.07.1943 r. (Grób poniemiecki)

Marian Budrewicz

 

(1926 - 1967)

 

Żolnierz Armii Krajowej.

Janina Bugajska

 

(1924 - 2014)

 

Lekarz Medycyny. BUGAJSKA Janina [16B-5-15], urodzona 9.04.1924 r. Lekarz medycyny; specjalizacje: choroby wewnętrzne i medycyna przemysłowa. Długoletnia pracownica Dolnośląskiego Wojewódzkiego Ośrodka Medycyny Pracy we Wrocławiu. Matka Dzidki. Zmarła 13.10.2014 r. (Nekrolog: dyrektorzy i pracownicy DWOMP)

Adam Bugajski

 

(1922 - 1996)

 

Doktor Medycyny. Chirurg.

Bożena Bujnowska

 

(1938 - 1995)

 

Profesor Doktor Habilitowany.

Krystyna Bukietyńska-Słopecka

 

(1934 - 2017)

 

BUKIETYŃSKA-SŁOPECKA Krystyna [3-20-25], urodzona 16.12.1934 r. w Brześciu. Córka Władysława i Matyldy. Doktor habilitowany, emerytowany profesor Uniwersytetu Wrocławskiego, prorektor Uniwersytetu Wrocławskiego (1990–1995). Internowana w okresie 17.05.–30.06.1982 r. Cała Jej kariera zawodowa związana była z Uniwersytetem, w którym przeszła kolejne szczeble awansu naukowego. W roku 1964 obroniła pracę doktorską zatytułowaną Struktura elektronowa związków U(IV) w związkach chemicznych (promotor – prof. dr hab. Bogusława Jeżowska-Trzebiatowska). Habilitowała się w 1975 r. pracą pt. Analiza intensywności przejść f-f w badaniach struktury związków lantanowców w roztworach. Przez wiele lat kierowała zespołem naukowym oraz Zakładem Analizy Instrumentalnej. Jej działalność naukowa w dziedzinie fizykochemii lantanowców była bardzo ceniona w kraju i za granicą. W swoich badaniach (pierwszych tego typu na świecie) zastosowała metodę Judda-Ofelta, która doprowadziła do pełnego określenia symetrii otoczenia jonu lantanowca dla wielu układów. Inne jej badania umożliwiły uzyskanie neodymowych materiałów laserowych, na bazie których, w Instytucie Niskich Temperatur i Badań Strukturalnych, zbudowano pierwszy w Polsce laser cieczowy. Wielokrotna laureatka nagród ministra i rektora, uhonorowana m. in.: Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Wolności i Solidarności, Złotym Krzyżem Zasługi, Nagrodą Pełnomocnika Rządu ds. Pokojowego Wykorzystania Energii Jądrowej, Medalem Komisji Edukacji Narodowej. Była cenionym nauczycielem akademickim. Pozostanie w naszej pamięci jako życzliwy, uśmiechnięty, a przede wszystkim dobry Człowiek. Zmarła 27.05.2017 r. (Źródło: Dziekan i pracownicy Wydziału Chemii UWr)

Bogdan Wojciech Burczyk

 

(1930 - 2022)

 

BURCZYK Bogdan Wojciech [15-25-21], urodzony 25.07.1930 r. w Przesławicach. Wybitny chemik, emerytowany pracownik Instytutu Technologii Organicznej i Tworzyw Sztucznych Wydziału Chemicznego Politechniki Wrocławskiej. Studia na Wydziale Chemicznym Politechniki Wrocławskiej ukończył w roku 1955. W 1962 r. obronił pracę doktorską przygotowaną pod kierunkiem prof. Mieczysława Bukały. Habilitował się w roku 1970 na Politechnice Warszawskiej, 1976 roku uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1990 – profesora zwyczajnego. Pełnił m.in. funkcje prodziekana Wydziału Chemicznego PWr (1969-1972), zastępcy dyrektora (1972-1981) oraz dyrektora (1991-1996) Instytutu Technologii Organicznej i Tworzyw Sztucznych, przewodniczącego Komisji Rektorskiej ds. Etyki (2002-2008). Był członkiem Centralnej Komisji ds. Tytułu Naukowego i Stopni Naukowych (1994-2002), Komitetu Chemii PAN (1993-1995), rad naukowych: Instytutu Chemii Przemysłowej (1978-1990), Instytutu Ciężkiej Syntezy Organicznej „Blachownia” (1986-1990), Instytutu Katalizy i Fizykochemii Powierzchni PAN (1990-2002), a także wielu polskich i zagranicznych stowarzyszeń naukowych. Współorganizator konferencji naukowych „Chemia i Technologia Środków Powierzchniowo Czynnych” (1972-1988), inicjator i opiekun specjalności dydaktycznej „Chemia surfaktantów i układów zdyspergowanych” (1991). Odznaczony między innymi Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi, medalami: Komisji Edukacji Narodowej, Politechniki Wrocławskiej, 100-lecia Uczelni Technicznych we Wrocławiu, Medalem Zasłużony dla Wydziału Chemicznego PWr, Medalem Okolicznościowym Polskiego Towarzystwa Chemicznego. Autor i współautor ok. 120 artykułów naukowych, trzech książek i sześciu rozdziałów w książkach, blisko 50 patentów. Miał znaczące zasługi w kształceniu kadry naukowej, był twórcą szkoły naukowej Chemia związków powierzchniowo czynnych i układów zdyspergowanych. Wypromował ośmiu doktorów, z których sześciu uzyskało habilitację, a pięciu – tytuł profesorski. Zmarł 25.11.2022 r. (źródło: https://pwr.edu.pl/uczelnia/aktualnosci/zmarl-prof-bogdan-burczyk-12721.html)

Krystyna Burczyk

 

(1930 - 2020)

 

BURCZYK Krystyna [15-25-21], urodzona 26.09.1930 r. Długoletni nauczyciel akademicki języka niemieckiego Studium Języków Obcych Politechniki Wrocławskiej. Pracowała od stycznia 1957 r. do emerytury. Była serdeczną koleżanką, osobą pełną optymizmu i zaangażowania. Zmarła 9.09.2020 r. (Źródło: nekrolog – pracownicy Studium Języków Obcych PWr)

Cecylia Burtowska

 

(1895 - 1985)

 

BURTOWSKA Cecylia z d. Treuman [12-55-21], urodzona 14.03.1895 r. Repatriantka z Estonii, matka trzech córek, z których dwie – Lidia i Marta – nie żyją (dane na dzień 18.10.2017 r.). Cecylia zmarła 22.07.1985 r.

Andrzej Adam Bury

 

(1944 - 2024)

 

BURY Andrzej Adam [5-8-24], urodzony 18.04.1944 r. dr inż. arch. Emerytowany pracownik naukowo-dydaktyczny w Zakładzie Architektury Budowli Przemysłowych. Autor lub współautor wielu architektonicznych i urbanistycznych opracowań konkursowych oraz projektów, projektant kilkuset realizacji z zakresu budownictwa, promotor prac dyplomowych na Wydziale Architektury PWr, odznaczony przez Prezydenta Złotym Medalem za Długoletnią Służbę, wyróżniony uchwałą Rady Wydziału medalem Zasłużony dla Wydziału Architektury Politechniki Wrocławskiej. Zmarł 12.05.2024 r. (źródło: https://wa.pwr.edu.pl/o-wydziale/aktualnosci/z-zalem-informujemy--ze-12-maja-2024-zmarl-dr-inz-arch-andrzej-adam-bury-11781.html)

Elżbieta Burzyńska-Czekanowska

 

(1930 - 2012)

 

BURZYŃSKA-CZEKANOWSKA Elżbieta [9-37-16], urodzona 27.03.1930 r. Emerytowana pracownica Katedry Botaniki Uniwersytetu Przyrodniczego. Uhonorowana 5 grudnia 2011 r. przez władze Dolnośląskiej „Solidarności” odznaczeniem „Niezłomny”, przyznawanym za stawianie oporu komunistycznym władzom po wprowadzeniu stanu wojennego w Polsce 13 grudnia 1981 r. Uroczystość odbyła się podczas niezwykłego wieczoru 5 grudnia 2011 r. w Operze Wrocławskiej. Elżbieta zmarła 13.10.2012 r. (Źródło: córka Ewa; Dolnośląska „Solidarność” nr 12 z 15.12.2011 r.)

Marek Buslik

 

(1946 - 1985)

 

Lekarz Medycyny. BUSLIK Marek [7-19-11], urodzony 7.08.1946 r. Lekarz chirurg (uprawnienia lekarza – 1970 r.); specjalizacja – chirurgia ogólna, stopień I, 1974 r. Zmarł 18.01.1985 r. (Źródło: strona www)

Zdzisław Byczkowski

 

(1919 - 1974)

 

BYCZKOWSKI Zdzisław [13-1-31], urodzony 19.10.1919 r. w Warszawie. Syn Mariana i Barbary. Żołnierz Powstania Warszawskiego, pseudonim „Borsuk”, w stopniu plutonowego; oddział Armii Krajowej – batalion Zaremba-Piorun – 3 kompania – I pluton; szlak bojowy Śródmieście Południe. Po Powstaniu – niewola niemiecka (numer jeniecki 104500). Zmarł 19.10.1974 r. (Źródło: Muzeum Powstania Warszawskiego)

Włodzimierz Cajbel

 

(1927 - 2004)

 

były więzień obozu Gross-Rosen; żołnierz II Korpusu Polskiego.

Józefa Cebula

 

(1893 - 1983)

 

CEBULA Józefa z d. Trzcińska [12-29-2], urodzona 17.02.1893 r. W Związku Harcerstwa Polskiego od 1914 r., harcmistrzyni. W latach 1946-48 była członkiem Dolnośląskiej Chorągwi Harcerek.

Maria Cenin

 

(1951 - 2018)

 

CENIN Maria z d. Wojciechowska [19-14-10], urodzona 22.12.1951 r. w Ostrowie Wielkopolskim. Córka Zofii i Stanisława. Ukończyła liceum ekonomiczne, a następnie studiowała rachunkowość i finanse na Akademii Ekonomicznej w Poznaniu. W 1973 r. poślubiła Mieczysława, z którym miała dwoje dzieci – córkę i syna. Pracowała jako księgowa. W 1980 r. zamieszkała we Wrocławiu i podjęła pracę na stanowisku głównej księgowej we wrocławskim oddziale PKS; następnie awansowała na zastępcę dyrektora tego oddziału. W 2004 r. ciężko zachorowała. Nie wróciła już do pełnego zdrowia. Zmarła 16.12.2018 r. (Źródło: mowa pogrzebowa)

Mieczysław Cenin

 

(1948 - 2021)

 

CENIN Mieczysław [19-14-8], urodzony 22.04.1948 r. Inżynier konstruktor (absolwent Politechniki Poznańskiej). Doktorat z psychologii inżynieryjnej uzyskał na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu. Jego zainteresowania naukowe koncentrowały się na zagadnieniach funkcjonowania człowieka w trudnych i ekstremalnych sytuacjach zadaniowych oraz na problematyce stresu zawodowego. Był ekspertem krajowym w tej dziedzinie. Projektował i kierował produkcją automatycznych systemów zabezpieczających życie załóg czołgów i samolotów oraz w psychologicznym przygotowaniu załóg do długotrwałych lotów kosmicznych w ramach programu Interkosmos. Tak zróżnicowane zainteresowania i doświadczenia wykorzystał w pracy nad multidyscyplinarną i zarazem całościową koncepcją kultury, przedstawioną w monografii „Prawia – mit dziejotwórczy. Systemowa teoria kultury”. Jego dorobek naukowy i badawczo-wdrożeniowy zawarty jest w 9 książkach z zakresu psychologii inżynieryjnej, zarządzania i dowodzenia, ponad 100 artykułach krajowych i zagranicznych, w licznych raportach i ekspertyzach oraz referatach konferencyjnych. Pracował jako adiunkt w Zakładzie Psychologii Zarządzania w Instytucie Psychologii Uniwersytetu Wrocławskiego, a także jako pracownik naukowy na kilku innych wyższych uczelniach. Przez okres pracy w Uniwersytecie Wrocławskim zajmował się podyplomowym kształceniem kadry kierowniczej i dowódczej w formacjach mundurowych oraz w strukturach zarządzania kryzysowego kraju. Uczestniczył w stworzeniu 2 ustaw sejmowych dla straży pożarnych, dzięki którym została powołana do życia nowoczesna Państwowa Straż Pożarna. Był też samodzielnym autorem wdrożonego projektu służby psychologicznej dla ratownictwa w PSP na Dolnym Śląsku oraz współautorem projektu służby psychologicznej w Wojsku Polskim. Dzięki tym ostatnim pracom M. Cenina jednostki wojskowe mają swojego psychologa pierwszego kontaktu dla wszystkich żołnierzy służby zasadniczej, co umożliwia opanowanie zjawisk patologicznych w koszarach. Zmarł 22.01.2021. (Źródło: https://konstytucja2020.pl/index.php/o-nas/biogram-mc/)

Władysława Cesarz

 

(1915 - 1984)

 

Nauczycielka

Stefania Chabudzińska

 

(1923 - 2010)

 

Doktor Nauk Medycznych. CHABUDZIŃSKA Stefania [11-7-5], urodzona 22.02.1923 r. Doktor nauk medycznych, pediatra. Człowiek szlachetny, mądry, o wielkim sercu i zawsze gotowy do pomocy innym. Doświadczenie lekarskie jako pediatra zdobywała najpierw w szpitalu dziecięcym im. Korczaka (1951–1954), następnie w klinice pediatrycznej pod kierunkiem prof. Hanny Hirszfeldowej. Była asystentem prof. Janiny Czyżewskiej, ówczesnej ordynator oddziału gruźliczego. W tamtych czasach był to chyba jeden z najtrudniejszych oddziałów, gdyż dzieci często chorowały na różne postacie gruźlicy, w tym najcięższe gruźlicze zapalenie mózgu i opon oraz inne skomplikowane postacie płucne i wielonarządowe. Towarzyszenie w cierpieniu dzieciom porażonym, głuchym czy oślepionym na skutek choroby, a także wspomaganie ich rodzin wymagało specjalnej siły duchowej, cierpliwości, troskliwości i współczucia – tymi cechami charakteryzowała się Stefania, nazywana zdrobniale przez przyjaciół Funią. Prof. Janina Czyżewska po objęciu stanowiska kierownika Kliniki Chorób Zakaźnych Wieku Dziecięcego, otwartej w 1961 r. przy ul Bujwida 44, wzięła ze sobą Funię jako najbardziej doświadczonego adiunkta i współpracownika. W tej klinice Stefania Chabudzińska pozostała aż do emerytury (1983 r.) pełniąc wszelakie obowiązki związane z pracą w klinice – od lekarskich, naukowych i dydaktycznych po gospodarcze. Wykonywała swój zawód z prawdziwym oddaniem, skutecznością, sumiennością, a nade wszystko z uprzejmością, wyczuciem potrzeb i problemów innych ludzi, w tym swoich koleżanek i kolegów. W pamięci kolegów pozostała mistrzynią rozwiązywania bez kolizji i w koleżeńskiej zgodzie spraw spornych. Jej naukowe zainteresowania koncentrowały się wokół leczenia gruźliczego zapalenia opon i mózgu u dzieci, ciężkich postaci zapalenia wątroby oraz zastosowania wspomaganej terapii oddechowej w leczeniu ciężkich przyodrowych zapaleń mózgu i rdzenia. W trudnych dniach ospy wrocławskiej w 1963 r. dr Chabudzińska z oddaniem zajmowała się diagnostyką różnicową wysypek zakaźnych, przyczyniając się do rozpoznania ospy prawdziwej u dzieci, co pomagało eliminować szerzącą się epidemię. Liczne roczniki studentów i lekarzy Akademii Medycznej we Wrocławiu pamiętają Jej starania o poziom nauczania, przyjazny stosunek do młodzieży i skrupulatność w wykonywaniu zawodu nauczyciela akademickiego. W uznaniu wielkich zasług na polu dydaktyki Stefania Chabudzińska została uhonorowana Krzyżem Orderu Odrodzenia Polski. Skromną, pracowitą, gospodarną, uczciwą i przyjacielską Osobą pozostanie w pamięci rodziny, przyjaciół i znajomych. Zmarła 22.08.2010 r. (Źródło: nekrolog; prof. Zbigniew Rudkowski, prof. Leszek Szenborn, „MEDIUM”, październik 2010)

Zenon Chabudziński

 

(1925 - 1979)

 

Profesor Nauk Chemicznych. CHABUDZIŃSKI Zenon [11-7-5], urodzony 14.05.1925 r. Inżynier, chemik, absolwent Wydziału Chemicznego Politechniki Wrocławskiej. Doktorat (kandydat nauk) w 1958 r., habilitacja w 1962 r. W latach 1949–1963 asystent, starszy asystent i adiunkt II Katedry Chemii Organicznej Politechniki Wrocławskiej. W okresie 1963–1979 kierownik Zakładu Chemii Organicznej AM we Wrocławiu. Od 1969 r. prof. nadzwyczajny, a od 1976 r. prof. zwyczajny. W latach 1964–1968 prodziekan, a w okresie 1968–1972 dziekan Wydziału Farmaceutycznego AM we Wrocławiu. 25.05.1979 r. (źródło: https://wydawnictwo.umw.edu.pl)

Jerzy Charytonowicz

 

(1946 - 2023)

 

CHARYTONOWICZ Jerzy [5-10-26], urodzony 21.03.1946 r. w Homburgu (Niemcy), profesor dr hab. inż. architekt w Wydziale Architektury Politechniki Wrocławskiej. Pracował na Uczelni w latach 1969-2016. W roku 1978 uzyskał stopień doktora, w 1994 stopień doktora habilitowanego, a w 2010 uzyskał tytuł profesora. W latach 1989-2015 był kierownikiem wydziałowego Zakładu Architektury Wnętrz i Form Przemysłowych. Prowadził zajęcia projektowe, wykłady i seminaria. Kształcił pokolenia studentów architektury, był promotorem prac dyplomowych i doktorskich. Recenzował wiele prac naukowych, wniosków habilitacyjnych i profesorskich. W latach 1981-1986 wykładał także na uniwersytetach w Erbilu i Mosulu w Iraku, a w latach 2000. w Wyższej Szkole Sztuki i Projektowania w Łodzi oraz Państwowej Wyższej Szkole Zawodowej w Wałbrzychu. W Politechnice Wrocławskiej prowadził aktywną działalność badawczą, czego efektem było opublikowanie dziesiątków prac naukowych, w tym książek i artykułów. Należał do prekursorów badań z zakresu zastosowania ergonomii w architekturze. Był redaktorem naczelnym serii wydawniczej Zastosowania Ergonomii. Z tymi badaniami łączyła się też Jego aktywność organizacyjna. Od roku 1999 był prezesem Wrocławskiego Oddziału Polskiego Towarzystwa Ergonomicznego - PTErg, a w latach 2003-2018 przewodniczącym Komisji Ergonomii Wrocławskiego Oddziału Polskiej Akademii Nauk. Był autorem wielu projektów i realizacji z zakresu architektury, wnętrz i wzornictwa przemysłowego. W latach 1987-1990 w ramach Instytutu Wzornictwa Przemysłowego kierował badaniami pt.: „Zunifikowane rodziny mebli laboratoryjnych", czego efektem było uzyskanie patentu i wdrożenie mebli do produkcji. Był członkiem wrocławskiego oddziału Stowarzyszenia Architektów Polskich oraz Dolnośląskiej Okręgowej Izby Architektów. Był wielokrotnie nagradzany za działalność dydaktyczną, naukowo-badawczą i organizacyjną przez kolejnych Rektorów Politechniki Wrocławskiej i Dziekanów Wydziału Architektury. Uzyskał Złotą Odznakę Politechniki Wrocławskiej (1987), Honorowy Medal PTErg za zasługi dla polskiej ergonomii (1997), Srebrny Krzyż Zasługi (1998), Medal Zarządu Głównego PTErg im. W. Jastrzębowskiego (2006), Medal 100-lecia Uczelni Technicznych we Wrocławiu (2010), Medal Złoty za Długoletnią Służbę (2010), Medal Komisji Edukacji Narodowej (2014). Zmarł 6.01.2023r. (Źródło: http://www.wroclaw.sarp.org.pl/pl/news/informator/pozegnanie-profesor-dr-hab-inz-arch-jerzy-charytonowicz)

Zofia Teresa Chęcińska

 

(1935 - 2015)

 

Doktor nauk medycznych.CHĘCIŃSKA Zofia Teresa [18-16-1], urodzona 20.04.1935 r. Doktor medycyny. Specjalizacje: choroby wewnętrzne, stopień I – 1963 r.; choroby wewnętrzne, stopień II – 1966 r.; endokrynologia – 1970 r. Długoletni pracownik kliniki endokrynologii we Wrocławiu, troskliwy lekarz, sumienny pracownik, wspaniały Człowiek, wychowawca wielu pokoleń lekarzy. Zofia Chęcińska zmarła 12.05.2015 r. (Źródło: koleżanki i koledzy z kliniki; nekrolog „Gazeta Wyborcza”, 15.05.2015; Centralny Rejestr Lekarzy)

Zdzisław Chichłowski

 

(1926 - 2023)

 

CHICHŁOWSKI Zdzisław [4-5-15], urodzony 9.06.1926 r. doktor, emerytowany nauczyciel akademicki Studium Wychowania Fizycznego i Sportu Akademii Rolniczej we Wrocławiu. Znakomity nauczyciel i wychowawca, organizator, sportowiec, trener, społecznik, a przede wszystkim wspaniały przyjaciel. Absolwent pionierskiego rocznika AWF (1946-1949) oraz Uniwersytetu Wrocławskiego, wydziału historii. Zasłużony dla Akademii Rolniczej, wieloletni Kierownik Studium WFiS, związany z uczelnią w latach1952 -1991, ceniony nauczyciel w pracy dydaktyczno-wychowawczej, trener koszykówki i narciarstwa, inicjator budowy obiektów sportowych dla ówczesnej Akademii Rolniczej. Wyróżniony wieloma nagrodami JM Rektora AR. Zmarł 7.02.2023 r. (Źródło: https://upwr.edu.pl/ogloszenia/zmarl-dr-zdzislaw-chichlowski-432.html)

Maria Chitroń

 

(1898 - 1986)

 

CHITROŃ Maria z d. Górska [12-22B-2], urodzona 25.11.1898 r. w Stanisławowie. Emerytowana nauczycielka szkoły podstawowej. Żona Konstantego. Zmarła 25.10.1986 r. (źródło: Andrzej Rumiński)

Jan Chmiel

 

(1895 - 1977)

 

Żołnierz Legionów.CHMIEL Jan [9-3-6], urodzony 9.08.1895 r. Uczeń seminarium. Żołnierz Legionów Polskich: 13 kompania, 2 pułk, Ropczyce; 10 kompania III Baon 2 pułku. Zmarł 7.03.1977 r. (Źródło: pismo Związku Strzeleckiego w Rzeszowie „Strzelec”, nr 4/2008.)

Mieczysław Chmiel

 

(1923 - 2021)

 

doc. dr inż. Wydział Architektury Politechniki Wrocławskiej

Salomea Chmielewska

 

(1923 - 1984)

 

Nauczycielka.

Felicja Chodkiewiczowa

 

(1888 - 1977)

 

Zginęła na Wołyniu.

Hanna Chojnacka

 

(1926 - 1951)

 

Uczestnik powstania warszawskiego.

pro memoria Andrzej Witold Chojnacki

 

(1900 - 1900)

 

Pochowany w Berlinie.

Pro memoria Tadeusz Maciej Chołociński

 

(ur. 1910)

 

CHOŁOCIŃSKI Tadeusz Maciej PRO MEMORIA [12-72-16], urodzony 9.06.1910 r. w Gerlachowie, w powiecie sandomierskim. Absolwent Pomaturalnego Technikum Budowy Młynów w Bydgoszczy (1931). Ziemianin. Porucznik rezerwy broni pancernej. Jeniec Starobielska. Zamordowany w kwietniu 1940 r. w Charkowie. Pochowany na cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu na Piatichatkach w Charkowie. (Źródło: Andrzej Rumiński)

Kazimierz Choma

 

(1922 - 1999)

 

Żołnierz Armii Krajowej.

Jarosław Chomicki

 

(1911 - 1991)

 

Ksiądz Kanonik. Doktor. CHOMICKI Jarosław [13-2-10] urodzony 29.10.1911 r. w Jabłonowie, doktor, ksiądz kanonik. Studiował we Lwowie, święcenia kapłańskie otrzymał w 1938 r. Po wojnie przyjechał na Ziemie Zachodnie i osiedlił się w Jaworzynie Śląskiej, gdzie był przez kilka lat proboszczem. Od 1964 był proboszczem w kościele Bożego Ciała przy ul. Świdnickiej we Wrocławiu. W grobowcu spoczywa z siostrą Kreczko Kazimierą i jej córką Bożeną. Zmarł 11.10.1991 r. (źródło: Danuta Tatomir).

Władysław Chowaniec

 

(1901 - 1987)

 

Profesor Doktor Inżynier.

Józef Chryplewicz

 

(1906 - 1957)

 

Komendant Armii Krajowej Dzielnicy Lwów "Zachód".

Kazimierz Chrzanowski

 

(1931 - 1996)

 

CHRZANOWSKI Kazimierz [19-17-27], urodzony 5.04.1931 r. we Lwowie. Lekarz stomatolog. Specjalności: stomatologia ogólna, stopień I (1975); stomatologia zachowawcza, stopień II (1978). Zmarł 16.10.1996 r. (Źródło: Centralny Rejestr Lekarzy)

Andrzej Chyliński

 

(1930 - 2003)

 

CHYLIŃSKI Andrzej [4-22-32], urodzony 30.03.1930 r. w Warszawie. Syn Mariana i Barbary. Żołnierz Powstania Warszawskiego w stopniu strzelca, z funkcją łącznika, pseudonim „Kajtek”. Legitymacja Armii Krajowej nr 12142; oddział AK – I Obwód "Radwan" (Śródmieście), zgrupowanie "Chrobry II", 2. batalion "Lecha Grzybowskiego", 6. kompania "Jeremi”, II pluton; szlak bojowy Śródmieście Północ. Po Powstaniu w niewoli niemieckiej – nr jeniecki 103344. Andrzej Chyliński zmarł 29.08.2003 r. (Źródło: Muzeum Powstania Warszawskiego)

Ignacy Ciapało

 

(1900 - 1970)

 

Legionista Marszałka Józefa Piłsudskiego, żołnierz Bitwy Warszawskiej w 1920r. CIAPAŁO Ignacy [4-16-16], urodzony 20.07.1900 r. Legionista Marszałka Józefa Piłsudskiego, żołnierz Bitwy Warszawskiej. Kierownik stolarni MPK we Wrocławiu. Zmarł 23.06.1970 r. (Źródło: tabliczka przy grobie)

Michał Ciapało

 

(1938 - 2012)

 

CIAPAŁO Michał [12-19-8], urodzony 29.09.1938 r. w Hajnówce w woj. białostockim. Syn Jerzego, miał żonę Kazimierę (1944–26.04.2006 r.) i córkę Kamilę. Po wojnie osiedlił się z rodzicami na stałe we Wrocławiu, gdzie ukończył szkołę podstawową, następnie szkołę zawodową o profilu elektrycznym, a w 1956 r. Technikum Budowy Maszyn Elektrycznych. W 1957 r. rozpoczął pracę we Wrocławskich Zakładach Gastronomicznych jako elektryk-konserwator. Pierwszą próbą literacką M. Ciapały było opowiadanie pt. „Trans”, a w 1962 r. „Pewien Dzień”. Pisał teksty do tygodnika „Odra” oraz nowele, drukowane w kilku wydawnictwach. Michał Ciapało zmarł 5.05.2012 r. i został pochowany w grobie z żoną (Źródło: Ambroży Grzenia – 31.07.2012 r.; strona www)

Weronika Janina Ciastoń-Małolepszy

 

(1933 - 2015)

 

Lekarz Pediatra. CIASTOŃ-MAŁOLEPSZY Weronika [19-23-17], urodzona 27.05.1933 r. Doktor nauk medycznych, pediatra. Honorowana wielokrotnie przez władze Wrocławia dyplomami uznania za ofiarną pracę na rzecz swoich małych pacjentów. Wspaniała kobieta o wyjątkowej osobowości, kochana przez najbliższych i grono przyjaciół. Zmarła 23.09.2015 r. Pozostawiła po sobie pustkę i smutek. Zmarła 23.09.2015 r. (Źródło: nekrolog „Gazeta Wrocławska”)

Jerzy Cichoń

 

(1922 - 2007)

 

CICHOŃ Jerzy [18-1-7], urodzony 10.01.1922 r. w Borysławiu. Magister inżynier. W listopadzie 1945 r. przybył do Wrocławia jako repatriant i został przyjęty na pierwszy rok studiów Wydziału Hutniczego Politechniki Wrocławskiej. Wstąpił do straży akademickiej, w której pełnił służbę do grudnia 1945 r. Mieszkał początkowo w budynku dawnego gimnazjum św. Marii Magdaleny (obecnie II Liceum Ogólnokształcące im. Piastów Śląskich) przy ul. Parkowej. Po otrzymaniu z Bratniej Pomocy przydziału na zakwaterowanie, od stycznia 1946 r. mieszkał w domu akademickim przy ul. Kotsisa 27. W związku z likwidacją Wydziału Hutniczego przeniósł się na Wydział Mechaniczno-Elektrotechniczny (Oddział Mechaniczny) Politechniki Wrocławskiej. Pracę zawodową rozpoczął w Dolnośląskim Biurze Projektów Górniczych „Poltegor”. W 1987 r. przeszedł na emeryturę. Był uhonorowany licznymi odznaczeniami państwowymi i resortowymi. Zmarł 22.04.2007 r. (Źródło: archiwum PWr)

Tadeusz Cichy

 

(1928 - 2017)

 

CICHY Tadeusz [16A-1G-24], urodzony 27.05.1928 r. w Horodence w byłym woj. Stanisławowskim. Emerytowany docent, doktor w Katedrze Matematyki Uniwersytetu Przyrodniczego we Wrocławiu. Szkołę podstawową ukończył w Horodence, a gimnazjum w Hrubieszowie. W 1947 roku w Strzelinie ukończył liceum ogólnokształcące. W tym samym roku rozpoczął studia na Wydziale Matematyki, Fizyki i Chemii ówczesnego Uniwersytetu i Politechniki Wrocławskiej, które ukończył w 1952 r., gdzie uzyskał tytuł magistra fizyki. Pracę na Wydziale Melioracji Wodnych we wrocławskiej Wyższej Szkole Rolniczej rozpoczął 1.03.1952 r. kolejno na stanowiskach: asystenta, adiunkta i docenta. W roku 1962 uzyskał stopień naukowy doktora nauk technicznych po złożeniu rozprawy doktorskiej „Statystyczna ocena dokładności odtworzenia rzeźby terenu na planie”. W latach 1962-1980 T. Cichy był kierownikiem Katedry Matematyki. Jest jednym z pierwszych, którzy niemal od zera tworzyli podwaliny działalności dydaktycznej, naukowej, kadrowej i organizacyjnej tej katedry. W latach 1969-1972 i 1975-1978 był prodziekanem Wydziału Melioracji Wodnych. W latach 60. był członkiem Senackiej Komisji ds. Odznaczeń i Przewodniczącym Senackiej Komisji ds. Rozwoju Młodej Kadry Naukowej. W latach 70. przez dwie kadencje pełnił funkcję przewodniczącego Senackiej Komisji Dyscyplinarnej ds. Studenckich, a następnie – również przez dwie kadencje – przewodniczącego Senackiej Odwoławczej Komisji Dyscyplinarnej ds. Studenckich. Był promotorem 3 przewodów i recenzentem 2 prac doktorskich. Był przedstawicielem Akademii Rolniczej podczas „14th European Meeting of Statisticians”, konferencji zorganizowanej w 1981 r. we Wrocławiu. Opublikował 4 prace naukowe (2 pozostały nieopublikowane). Był uhonorowany licznymi medalami i odznaczeniami, m.in.: Medalem Komisji Edukacji Narodowej i Krzyżem Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski. Otrzymał wielokrotnie nagrody Rektora oraz I nagrodę Ministra. Tadeusz Cichy był również myśliwym, członkiem wrocławskiego Koła Łowieckiego „Jeleń” (a od 1960 r. jego prezesem). Zmarł 2.02.2017 r. (Nekrolog: Dziekan i pracownicy Wydziału Inżynierii Kształtowania Środowiska i Geodezji; rodzina 7.02.2017r.)

Edward Ciechanowski

 

(1925 - 2015)

 

Podporucznik Armii Krajowej.

Teresa Ciesielczyk

 

(1948 - 2022)

 

CIESIELCZYK Teresa [16A-6-19], urodzona 11.06.1948 r. Doktor, długoletni pracownik naukowo-dydaktyczny Instytutu Informatyki Ekonomicznej byłego Wydziału Zarządzania, Informatyki i Finansów. Zmarła 16.05.2022 r. (źródło: http://www.ue.wroc.pl)

Władysław Ciesielski

 

(1900 - 1987)

 

P.P. Wojska Polskiego, Powstania Wielkopolskiego.

Emilia Cieszewska

 

(1903 - 1988)

 

CIESZEWSKA Emilia z d. Starzewska [4-2-4], urodzona 18.04.1903 r. we Lwowie. Wyszła za mąż za Stefana Cieszewskiego (urodzonego w Woroneżu), z którym miała dwoje dzieci – syna Adama i córkę Bronisławę. Przed wojną pracowała w Książnicy „Atlas” we Lwowie. Mąż Emilii zginął w 1943 r. w Majdanku, natomiast ona wraz dziećmi została repatriowana do Wrocławia. W styczniu 1946 r. zamieszkała przy ul. Monte Cassino i rozpoczęła pracę w drukarni naukowej przy ul. Lelewela, w której odnalazła lwowskie środowisko drukarzy. Poświęciła pracy w tym zawodzie 43 lata życia. Na zasłużoną emeryturę odeszła w 1966 r. Zmarła 6.01.1988 r. Na grobie Emilii złożono ziemię z obozu zagłady w Majdanku i umieszczono płytę granitową PRO MEMORIA Stefan Cieszewski. (Źródło: córka i syn Adam †2018).

Adam Cieszewski

 

(1939 - 2018)

 

CIESZEWSKI Adam [10-10-7], urodzony 22.02.1939 r. we Lwowie. Syn Stefana i Emilii z domu Starzewskiej. Przez całe życie pracował w jednej firmie – Remontowej Stoczni Rzecznej. Dużo jeździł na nartach, uprawiał amatorsko kolarstwo (przejechał ponad 40 tys. kilometrów), pływał kajakiem, uprawiał turystykę górską. Odszedł bez przygotowania, bez ostrzeżenia. Odszedłeś cicho, bez słów pożegnania, tak jakbyś nie chciał swym odejściem smucić. Tak jakbyś wierzył w godzinę rozstania, że masz niebawem z dobrą wieścią wrócić. Adam zmarł 8.02.2018 r. (Źródło: wspomnienie rodziny zmarłego)

Ludwik Cieszewski

 

(1910 - 1943)

 

Zginął w Majdanku w 1943r.

Andrzej Cieślak

 

(1901 - 1974)

 

Uczestnik Walk pod Monte Cassino.

Barbara Jadwiga Ciok

 

(1946 - 2021)

 

CIOK Barbara Jadwiga [12-55-7], urodzona 11.11.1946 r. długoletnia pracownica kancelarii parafialnej. Odznaczona medalem Świętej Jadwigi. Zmarła 1.07.2021 r.

Adam Cybulski

 

(1896 - 1996)

 

Profesor.

Janina Jadwiga Cyranowska

 

(1913 - 1984)

 

Żołnierz Armii Krajowej.

Adolf Cyranowski

 

(1909 - 1992)

 

Żołnierz Armii Krajowej. Więzień Łagrów Syberyjskich.

Roman Cywka

 

(1924 - 2016)

 

żołnierz Armii Krajowej

Józefa Czachor

 

(1910 - 1995)

 

pracownik drukarni

Władysław Czapliński

 

(1907 - 1956)

 

CZAPLIŃSKI Władysław [9-47-17], urodzony 20.10.1907 r. w Drohobyczu. Technik chłodnictwa. Zmarł tragicznie 3.02.1956 r. Obok Władysława została pochowana Jego żona Stefania (1907–1999). Syn Ryszard (1933–2006) spoczywa w osobnym grobie [9-1-14]. (Źródło: synowa, 6.09.2014)

Lesław Czarniecki

 

(1929 - 2007)

 

CZARNIECKI Lesław [13-20-9], urodzony 29.04.1929 r. we Lwowie. Profesor doktor habilitowany nauk medycznych. W 1947 r. rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu i Politechniki Wrocławskiej, które ukończył w 1953 r. Już w czasie studiów pracował w II Klinice Chirurgicznej kierowanej w tym czasie przez prof. dr. hab. Wiktora Brossa (należał do bezpośrednich wychowanków i uczniów szkoły chirurgicznej prof. Brossa). Doktorat uzyskał w 1964 r. na podstawie rozprawy zatytułowanej „Morfologiczna ocena własnych przeszczepów żylnych oraz przeszczepów sztucznych przy użyciu i bez użycia środków przeciwzakrzepowych”. Trzynaście lat później (1977 r.) uzyskał stopień naukowy doktora habilitowanego na podstawie dorobku naukowego i pracy pt. „Ocena przydatności drenażu przepływowo-płuczącego w rozlanym zapaleniu otrzewnej na podstawie badań klinicznych i doświadczalnych”. W rok po habilitacji piastował stanowisko docenta w ówczesnym Instytucie Chirurgii Akademii Medycznej we Wrocławiu. W 1988 r. otrzymał tytuł profesora. W latach 1955–1958, w ramach obowiązkowej służby wojskowej, pracował w IV Wojskowym Szpitalu Okręgowym na oddziale chirurgicznym, kierowanym wówczas przez prof. dr. hab. Tadeusza Orłowskiego. Od roku 1982 do 1992 był ordynatorem oddziału chirurgicznego Szpitala Miejskiego im. Rafała Czerwiakowskiego. Po likwidacji szpitala w 1992 r. zatrudnił się ponownie w II Katedrze i Klinice Chirurgii Akademii Medycznej we Wrocławiu, gdzie pracował do emerytury, tj. do 1999 r. Profesor L. Czarniecki był współtwórcą obecnego Wydziału Zdrowia Publicznego (dawnego Wydziału Pielęgniarskiego) i założycielem Zakładu Pielęgniarstwa Klinicznego, którym zarządzał jako pierwszy kierownik w latach 1978–1999. Pod jego kierunkiem przygotowano i obroniono ponad 100 prac magisterskich. Dorobek naukowy Profesora Czarnieckiego to przede wszystkim publikacje na temat chirurgii jamy brzusznej. W klinice chirurgicznej był pionierem leczenia rozlanego zapalenia otrzewnej metodą drenażu przepływowego. Przeprowadzone przezeń badania oraz promowanie nowoczesnej w tym okresie metody leczenia przyczyniły się do zmniejszenia śmiertelności w przebiegu zapalenia otrzewnej. Po odbyciu stażu naukowego w uniwersyteckiej klinice w Amsterdamie, Profesor Leszek Czarniecki wprowadził w swojej klinice metodę gastrektomii sposobem Boeremy, m.in. w leczeniu krwotoków z żylaków przełyku. Poza pracą naukową i dydaktyczną udzielał się czynnie w Okręgowej Komisji Kontroli Zawodowej oraz Wrocławskim Towarzystwie Naukowym (przez dwie kadencje pełnił funkcję sekretarza i wiceprzewodniczącego V Wydziału WTN, a od 2003 r. – zastępcy sekretarza generalnego tego Towarzystwa). Był aktywnym członkiem Towarzystwa Chirurgów Polskich (przez jedną kadencję pełnił funkcję przewodniczącego Dolnośląskiego Oddziału TChP, uzyskał też godność członka honorowego Towarzystwa). Za swoją działalność naukową i społeczną został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi oraz Medalem Komisji Edukacji Narodowej. Wielokrotnie otrzymywał nagrody indywidualne i zespołowe JM Rektora Akademii Medycznej. Po przejściu na emeryturę Profesor Czarniecki utrzymywał ścisłe kontakty z II Kliniką Chirurgiczną, uczestniczył we wszystkich jej dorocznych uroczystościach. Jako pacjent macierzystej jednostki z pełnym zaufaniem poddawał się okresowym badaniom i leczeniu operacyjnemu. Lesław Czarniecki zmarł 16.10.2007 r. Odszedł świetny nauczyciel, znakomity lekarz, szczególnie zasłużony dla chirurgii polskiej, oddany swoim chorym. Pozostanie zawsze w pamięci rodziny, z którą był bardzo mocno związany i kolegów. (Źródło: Zygmunt Grzebieniak)

Maciej Wojciech Czarniecki

 

(1890 - 1949)

 

Doktor Praw, zamieszkały we Lwowie. Kombatant wojny 1914r. 1918r. I 1920r. Pionier Dolnego Śląska. Członek Śląskiej Grupy Operacyjnej Ministerstwa Przemysłu Rzeczpospolitej Polskiej. Kierownik Delegatury T.Z.P. w Wałbrzychu. Aresztowany przez M.B.P. w 1947 r. Więzień Obozów Pracy Przymusowej w latach 1947-1949.

Bogusława Ewa Czarnik-Matusewicz

 

(1956 - 2015)

 

CZARNIK-MATUSEWICZ Bogusława Ewa [16B-3G-6u], urodzona 5.12.1956 r. Profesor doktor habilitowany, fizykochemik na Wydziale Chemii Uniwersytetu Wrocławskiego. Wysokiej klasy specjalistka o ugruntowanej, międzynarodowej pozycji i dużym dorobku naukowym w dziedzinie oddziaływań molekularnych, chemometrii i biospektroskopii oscylacyjnej. Laureatka wielu nagród ministra i rektora. Wspaniały wychowawca młodzieży. Jej wiedza i talent szły w parze z niezwykłą wręcz pracowitością i rzetelnością. Na zawsze pozostanie w pamięci jako osoba uśmiechnięta, bardzo dynamiczna i pełna twórczych pomysłów. Swoim ogromnym, wręcz młodzieńczym entuzjazmem zarażała i zjednywała koleżanki, kolegów i studentów. Odeszła zbyt wcześnie i będzie Jej wszystkim bardzo brakowało. Zmarła. 21.04.2015 r. (Źródło: dziekan, Rada Wydziału, koleżanki i koledzy z Wydziału Chemii Uniwersytetu Wrocławskiego)

Helena Czechowska

 

(1898 - 1981)

 

Powstanie Warszawskie K.L. Stutthof.

Aleksandra Maria Czekańska

 

(1949 - 2024)

 

CZEKAŃSKA Aleksandra Maria [1-16-7], urodzona 20.12.1949 r. nauczycielka i lektorka języka niemieckiego, wieloletni pracownik dydaktyczny Politechniki Wrocławskiej. Zmarła 17.09.2024 r. (źródło: nekrolog)

Leszek Czerchawski

 

(1939 - 2025)

 

doktor nauk medycznych pediatra, hematolog.

Tadeusz Czereda

 

(1919 - 2000)

 

CZEREDA Tadeusz [18-27-12], urodzony 24.12.1919 r. w Jeziernej. Profesor doktor habilitowany medycyny, chirurg. Długoletni pracownik naukowy Katedry i Kliniki Chirurgii Serca Akademii Medycznej im. Piastów Śląskich we Wrocławiu. Świadectwo dojrzałości uzyskał w 1938 r. w Tarnopolu. W latach 1938–39 odbywał służbę wojskową w Szkole Podchorążych Sanitarnych Centrum Wyszkolenia Sanitarnego w Warszawie, studiując równocześnie na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego im. Józefa Piłsudskiego. W 1939 r., jako kapral podchorąży, brał udział w walkach z najeźdźcą hitlerowskim pod Warszawą, Brześciem i Kockiem. Od maja 1944 r. w szeregach I i II Armii Ludowego Wojska Polskiego brał udział w walkach frontowych, dowodząc oddziałem szturmowym, forsując Nysę Łużycką, zdobywając tereny łużyckie i graniczne miasta czeskie. W latach 1945–46 studiował w Katedrze Medycyny Wojskowej Uniwersytetu w Lublinie, a następnie na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu i Politechniki Wrocławskiej, uzyskując w 1950 r. dyplom lekarza. Od 1951 r. pracował w Szpitalu Powiatowym w Jaworze, a 1.11.1954 r. rozpoczął pracę w Akademii Medycznej we Wrocławiu, początkowo w II Klinice Chirurgicznej, kierowanej przez prof. Wiktora Brossa, a następnie (aż do przejścia na emeryturę w 1990 r.) w Klinice Chirurgii Serca. Na podstawie rozprawy pt. „Oporność włośniczek w wadach wrodzonych serca” uzyskał w 1963 r. stopień naukowy doktora medycyny. W 1970 r. habilitował się na podstawie dorobku naukowego i pracy pt. „Zmiany hemodynamiczne w doświadczalnych zespoleniach tętnic obwodowych”. W 1978 r. otrzymał stanowisko docenta Akademii Medycznej we Wrocławiu. 11.06.1987 r. Rada Państwa nadała Mu tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego nauk medycznych. Posiadał I i II stopień specjalizacji z zakresu chirurgii, przeszedł wszystkie szczeble kariery akademickiej – od asystenta, adiunkta, poprzez docenta do profesora. W latach 1965–66, w ramach stypendium naukowego Uniwersytetu w Rochester (USA), odbył roczne szkolenie i prowadził badania naukowe w klinice chirurgicznej pod kierunkiem znakomitego angiochirurga, prof. Roba. Tam też opracował własną technikę ponadłonowego przeszczepu naczyniowego, tzw. przeszczepu skrzyżowanego, którą wprowadził później do kliniki we Wrocławiu. W 1966 r. przebywał przez dwa miesiące w klinice chirurgicznej Mercy Hospital w Nowym Jorku, kierowanej przez prof. A. Wesolowskiego, a w 1968 r. w klinice torakochirurgicznej Uniwersytetu Aarhus (Dania) kierowanej przez prof. Tyge Sondegarda. Profesor Tadeusz Czereda uczestniczył w pracach naukowych i pionierskich zabiegach kardiochirurgicznych wykonywanych przez prof. W. Brossa, a w ostatnich latach działalności zawodowej koncentrował się głównie na angiochirurgii. Jego dorobek naukowy to około 100 publikacji, w tym 2 monografie oraz współautorstwo podręcznika pt. „Chirurgia tętnic” pod redakcją prof. H. Rykowskiego. W zajęciach dydaktycznych i szkoleniu młodych lekarzy wykorzystywał swój talent do rysowania. Wszystkie pionierskie zabiegi kardiochirurgiczne ilustrował w książce operacyjnej. Wypromował 30 prac magisterskich na Wydziale Pielęgniarskim. W latach 1973–76 był specjalistą wojewódzkim w zakresie chirurgii dla województwa wrocławskiego. Członek Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego, Członek Honorowy Towarzystwa Chirurgów Polskich i Polskiego Towarzystwa Lekarskiego. Za swoją działalność i zasługi otrzymał wiele nagród, odznaczeń i medali, a wśród nich: Krzyż Walecznych, Medal za Odrę, Nysę, Bałtyk, Medal Zwycięstwa i Wolności 1945, Medal „Za udział w walkach o Berlin”, Medal „Za udział w wojnie obronnej 1939”. Profesor Tadeusz Czereda był niezwykle skromnym, serdecznym i życzliwym człowiekiem, wspaniałym kolegą i przyjacielem, świetnym lekarzem chirurgiem. Zmarł 24.08.2000 r. (Źródło: prof. Bogdan Łazarkiewicz)

Halina Czerek Jaguczańska

 

(1923 - 2014)

 

Doktor Nauk Medycznych.

Aleksander Czerniawski

 

(1891 - 1968)

 

Artystka, śpiewaczka.

Helena Czernic

 

(1908 - 1990)

 

CZERNIC Helena [7-20-25], urodzona 9.05.1908 r. Zasłużona dla powstającego z gruzów Wrocławia, współorganizatorka i współredaktorka „Pioniera” – pierwszego powojennego dolnośląskiego dziennika wychodzącego od 27.08.1945 r., przemianowanego później na „Słowo Polskie”. Była członkiem Wojewódzkiej Komisji ds. Nazewnictwa nadającej polskie nazwy ulicom Wrocławia i zatwierdzającej polskie nazwy dolnośląskich miejscowości. Po powtórnym zamążpójściu (pierwszy mąż Heleny, Szczęsny Januszewski, członek AK, zginął w Powstaniu Warszawskim) na długie lata opuściła Wrocław, by powrócić tu pod koniec życia. Helena zmarła 31.01.1990 r. W tym samym grobie spoczywa Jej drugi mąż, Stefan Czernic (1902–1976), który zawsze z dumą wspominał swoją wojenną lekarską służbę w Batalionach Chłopskich – konspiracyjnej organizacji wojskowej. (Źródło: Hanna Szreter)

Stefan Czernic

 

(1902 - 1976)

 

Lekarz Batalionów Chłopskich.

Bożena Czerska

 

(1931 - 2022)

 

CZERSKA Bożena z d. Struszyńska [11-8-14], urodzona 7.01.1931 r. Magister, nauczycielka wychowania fizycznego w Szkole Podstawowej nr. 66. Zmarła 8.11.2022 r. (źródło: nekrolog)

Paulina Czerwińska

 

(1896 - 1958)

 

CZERWIŃSKA Paulina z d. Kozłowska [9-25-12], urodzona 8.09.1896 r. Akuszerka, która tuż po wyzwoleniu odbierała porody w domach na Sępolnie we Wrocławiu i w najbliższych okolicach. Jej wnuk szczególnie zapamiętał wyprawę „na Pöpel” (dawna wieś tuż za kanałami Odry). Most na Odrze, na kanale powodziowym, był w tym czasie zniszczony. Opodal mostu zbudowano prowizoryczną kładkę. Babcia bardzo bała się upadku do wody, zarzuciła więc walizkę na plecy i na czworakach przeszła przez tę kładkę. Zmarła 10.11.1958 r. Podczas pogrzebu licznie żegnały ją matki z dziećmi w wózeczkach. We wspólnym grobie została pochowana jej córka Janina Kowaczyk z domu Czerwińska, urodzona w 1923 r., zmarła w 2002 r. (Źródło: wnuk Józef Marek Kowalczyk, 75 lat)

Augustyna Czup

 

(1922 - 2013)

 

Podporucznik Armii Krajowej. Łączniczka "RENA" ze Lwowa. CZUP Augustyna [1-6-10], urodzona 31.08.1922 r. we Lwowie. Córka Augustyna Franciszka Czupa, maszynisty kolejowego urodzonego 10.10.1885 r. we Lwowie (zamordowanego 9.07.1941 r.) i Anieli Anny z d. Krawiec urodzonej 27.01.1887 r. we Lwowie (zmarłej 15.03.1969 r. we Wrocławiu, pochowanej w tym samym grobie). Augustyna była w czasie wojny podporucznikiem Armii Krajowej, pseudonim „Rena”. 3 miesiące przebywała w więzieniu sowieckim. Miała wyjść za mąż za majora Karskiego, którego na 3 dni przed ślubem wywiezionego na Syberię, skąd nie wrócił. Augustyna zmarła 19.01.2013 r. (Źródło: przodkowie Albina Czernichowskiego – strona „Rodzina Matki Albina”)

Aniela Czyszewicz

 

(1930 - 2013)

 

CZYSZEWICZ Aniela [9-36-10], urodzona 05.07.1930 r. Emerytowana nauczycielka Centrum Kształcenia Ustawicznego we Wrocławiu. Zmarła 19.07.2013 r. (Źródło: nekrolog „Gazeta Wrocławska” – Dyrekcja i Pracownicy Centrum Kształcenia Ustawicznego, 24.07.2013 r.)

Julian Czyżewski

 

(1890 - 1968)

 

Profesor Uniwersytetu Wrocławskiego.

Jerzy Dacko

 

(1938 - 1988)

 

DACKO Jerzy [14-9-19], urodzony 21.03.1938 r. we Lwowie. Ojciec Piotra. Od 1945 r. mieszkaniec Wrocławia. Magister ekonomii, absolwent Akademii Ekonomicznej w Łodzi. W czasie studiów poznał przyszłą żonę Mirosławę, absolwentkę Wydziału Stomatologii Akademii Medycznej w Łodzi. Karierę zawodową rozpoczął jako nauczyciel ekonomii w liceum ekonomicznym. Piastował stanowisko dyrektora handlowego w ZURiT, później – w Urzędzie Wojewódzkim; następnie był wiceprezesem i prezesem WSS „Społem” we Wrocławiu. Przez kilka ostatnich lat przed śmiercią pełnił funkcję prezesa SDH „Feniks”. Zmarł 11.11.1988 r. na dworcu we Lwowie, w drodze powrotnej ze swojego rodzinnego miasta do Wrocławia. (Źródło: syn, Piotr Dacko)

Krystyna Dałkowska

 

(1917 - 2013)

 

DAŁKOWSKA Krystyna [19-13-5u], urodzona 25.12.1917 r. Wielokrotna mistrzyni Dolnego Śląska w tenisie. Trener i wychowawca młodzieży. Miała dwoje dzieci – Ewę i Cezarego. Zmarła 7.01.2013 r. (Źródło: nekrolog przygotowany przez Rodzinę)

Cezary Dałkowski

 

(1953 - 1987)

 

Artysta Plastyk

Stefan Dałkowski

 

(1918 - 2001)

 

Adwokat

Leopold Emil Danel

 

(1916 - 2005)

 

Lekarz Chirurg. DANEL Leopold Emil [19-23-21], urodzony 13.11.1916 r. w Aleksandrowicach (obecnie w granicach Bielska-Białej). Lekarz chirurg. Po maturze w 1935 r. rozpoczął studia medyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim. W ukończeniu studiów przeszkodziła Mu wojna. Ukończył je w 1945 r. Specjalizacje: stopień I, choroby chirurgiczne (1954 r.); stopień II, medycyna przemysłowa (1956 r.); stopień II, choroby chirurgiczne (1958 r.). Pracę lekarską rozpoczął w Spółce Brackiej w Wałbrzychu, skąd został oddelegowany do Nowej Rudy, gdzie pracował przez 55 lat (do czasu przejścia na emeryturę) jako chirurg ortopeda. Był prezesem Towarzystwa Kulturalnego, które powołał razem z Leonem Estreicherem. Swoją pasję społecznikowską realizował pełniąc wiele funkcji w izbie lekarskiej i sądzie koleżeńskim. Był radnym Powiatowej i Wojewódzkiej Rady Narodowej. Długie lata prowadził przychodnię górniczą przy kopalni węgla „Piast” będąc jednocześnie ordynatorem oddziału chirurgiczno-urazowego miejscowego szpitala im. Marii Curie-Skłodowskiej. Był wielokrotnie uhonorowany odznaczeniami resortowymi i państwowymi, m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł 18.07.2005 r. (Źródło: zięć Andrzej Kamiński, 12.12.2013 r.)

Leon Danielski

 

(1911 - 1984)

 

DANIELSKI Leon [4-24-26], urodzony 17.12.1911 r. w Nowym Sączu. Docent, doktor Politechniki Wrocławskiej. Tytuł inżyniera dróg i mostów uzyskał w 1938 r. na Wydziale Inżynierii Lądowej i Wodnej Politechniki Lwowskiej. Do 1941 r. pracował w Katedrze Budowy Mostów na tej uczelni. W czasie okupacji niemieckiej był zatrudniony w firmie Siemens-Bauunion w Krakowie. Po wojnie podjął pracę w Państwowym Przedsiębiorstwie Budowlanym nr 5 i równocześnie w Katedrze Budowy Mostów Politechniki Gdańskiej. Jego dalsza kariera zawodowa przebiegała następująco: w 1954 r. został adiunktem i zastępcą profesora w Katedrze Budowy Mostów Politechniki Wrocławskiej, od 1961 r. powierzono Mu stanowisko starszego wykładowcy; w latach 1960–1962 był kierownikiem Katedry Budowy Mostów; stopień naukowy doktora uzyskał w 1964 r. w Instytucie Budownictwa Ogólnego PWr (pod promotorstwem prof. Adama Mitzela); w 1968 r. otrzymał stanowisko docenta; w latach 1968–1975 kierował Zakładem Mostów Stalowych; od 1975 r. pełnił funkcję kierownika Zespołu Dydaktycznego w Zakładzie Mostów w Instytucie Inżynierii Lądowej. Był autorem 24 publikacji dotyczących teorii i technologii mostów stalowych (w tym wymiarowania mostowych konstrukcji zespolonych, analizy pracy i wymiarowania ortotropowych płyt pomostowych z żebrami otwartymi i zamkniętymi) i kilku prac z zakresu badań doświadczalnych na modelach i obiektach rzeczywistych. Był twórcą nowatorskiej normy PN 82/S152 Obiekty mostowe. Konstrukcje stalowe. Projektowanie. Wypromował trzech doktorów. Był uhonorowany m.in. Złotą Odznaką Politechniki Wrocławskiej (1966) i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1981). Zmarł 11.03.1984 r. (Źródło: spis biografii architektów, 13.03.2015 r.)

Maria Dasiewicz

 

(1902 - 1989)

 

DASIEWICZ Maria z d. Dragun [11-23-1], urodzona 23.09.1902 r. w Wilnie. Po przyjeździe do Wrocławia zajmowała się handlem. Mąż Władysław Dasiewicz, oficer służb wywiadu, aresztowany przez Rosjan zaginął bez wieści. Zmarła 29.09.1989 r. (Źródło: Wiesław Andrzejewski)

Anna Dąbrowska

 

(1920 - 1995)

 

Magister Farmacji. Żołnierz Armii Krajowej.

Bronisława Dąbrowska

 

(1901 - 1983)

 

DĄBROWSKA Bronisława z d. Świszcz [3-19A-4], urodzona 8.07.1901 r. we Lwowie. Bezdzietna wdowa po Kazimierzu Dąbrowskim, przedwojennym nadleśniczym. Miała siostrę Wandę i braci Władysława oraz Tadeusza, z którymi łączyły Ją silne więzy. Pracowała do emerytury jako skarbnik w NBP. Z powodu zasad „starego portfela” Jej emerytura była bardzo niska, co zmusiło Bronisławę do podjęcia pracy chałupniczej. Mieszkała razem z niezamężną siostrą Wandą Świszcz. Obie opiekowały się bardzo troskliwie swoją mamą Bronisławą Świszcz. Bronisława Dąbrowska zmarła 21.05.1983 r. Spoczywa we wspólnym grobie z mamą i siostrą. (Źródło: Małgorzata Wedler)

Irena Dąbrowska

 

(1919 - 2017)

 

DĄBROWSKA Irena z d. Gołkowska [1-8-1], urodzona 10.03.1919 r. w Rzeszowie. Do 1945 r. mieszkała we Lwowie, skąd wraz z mężem Henrykiem i córką Ewą została przesiedlona do Wrocławia. Osobą pogodna, energiczna, obdarzona niezwykłą pamięcią. Była szczerze oddana córce i wnukom. Zmarła 3.11.2017 r. Spoczęła w grobie obok swego męża Henryka. (Źródło: mowa wygłoszona w czasie pogrzebu)

Jerzy Romuald Dąbrowski

 

(1929 - 2018)

 

DĄBROWSKI Jerzy Romuald [6-6-25u], urodzony 7.02.1929 r. w Wilnie. Uczęszczał do szkoły powszechnej i gimnazjum prowadzonego przez jezuitów. Po zakończeniu wojny wraz z rodzicami przyjechał do Wrocławia. Tu ukończył liceum oraz studia na Wydziale Architektury Politechniki Wrocławskiej. Był zatrudniony m.in. w pracowni konserwacji zabytków, w Polskiej Akademii Nauk oraz w biurze projektowym PREDOM. Był wielkim miłośnikiem wędrówek po Tatrach i odkrywania nowych miast i krajów. Pod koniec lat 90. opiekował się chorą żoną, a po jej śmierci ożenił się ponownie. Podróżował, pielęgnował ogródek, czytał książki. Zmarł 3.08.2018 r. w rocznicę śmierci swojego najmłodszego brata. (Źródło: biogram odczytany podczas mszy żałobnej)

Kazimierz Dąbrowski

 

(1925 - 2014)

 

Lekarz.

Otton Dąbrowski

 

(1922 - 2016)

 

Profesor Politechniki Wrocławskiej. DĄBROWSKI Otton [19-15-27], urodzony 13.12.1922 r. w Krośnie. Profesor doktor inżynier. Był jednym z pierwszych absolwentów Wydziału Budownictwa Lądowego Politechniki Wrocławskiej (rocznik 1949). Na Politechnice Wrocławskiej przepracował 50 lat. Zajmował się mechaniką ciała odkształcalnego, teorią płyt i powłok, zastosowaniem tych teorii w praktyce inżynierskiej oraz teorią i technikami badań modelowych. Pracę zaczynał w Katedrze Wytrzymałości Materiałów i Statyki Budowli. Był kierownikiem Katedry Mechaniki Budowli, a później kierownikiem Zakładu Wytrzymałości Materiałów. Pełnił funkcję dyrektora Instytutu Inżynierii Lądowej, dziekana Wydziału Budownictwa Lądowego i prorektora Uczelni (w latach 1981–1982). Był profesorem na Uniwersytecie Ahmadu Bello w Zarii (Nigeria), gdzie m.in. pełnił funkcję dziekana. Profesor aktywnie działał także poza uczelnią. Był przewodniczącym i sekretarzem wrocławskiego oddziału Polskiego Towarzystwa Mechaniki Teoretycznej i Stosowanej, członkiem jego Zarządu Głównego oraz jednym z członków honorowych tego Towarzystwa. Był także przewodniczącym Wydziału VI Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego oraz członkiem komisji rewizyjnej tej organizacji. Sprawował funkcję przewodniczącego Komisji Nauki Oddziału Wrocławskiego Polskiego Związku Inżynierów i Techników Budownictwa. Przez wiele lat był członkiem Komitetu Inżynierii Lądowej i Wodnej PAN. Sprawował funkcję przewodniczącego zespołu rzeczoznawców. Mimo pełnego zaangażowania w pracę naukowo-dydaktyczną na Politechnice Wrocławskiej, profesor Dąbrowski nie zapomniał, że po skończeniu studiów otrzymał dyplom inżyniera. Już w okresie 1950–1962 pracował równolegle we wrocławskim Miastoprojekcie, a potem w Biurze Projektów Budownictwa Komunalnego. W tym czasie był autorem wielu projektów konstrukcji inżynierskich, takich jak wieże i zbiorniki wodne, mosty czy oczyszczalnie ścieków. Współuczestniczył w projektach rozbudowy sieci kanalizacyjnych i wodociągowych. Był projektantem mostu im. Bolesława Krzywoustego we Wrocławiu oraz wielu konstrukcji budynków mieszkalnych i przemysłowych. Był prezesem Zarządu Wrocławskiej Międzyuczelnianej Fundacji „Pro Homine” i współtwórcą unikatowego w Polsce Ośrodka Seniora Wyższych Uczelni Wrocławia. Odznaczony Krzyżem Oficerskim i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Medalem Politechniki Wrocławskiej i Złotą Odznaką Politechniki Wrocławskiej, Złotymi Odznakami PZITB i NOT oraz Odznaką „Budowniczy Wrocławia”. W historii Politechniki Wrocławskiej zapisał się jako oddany wychowawca wielu pokoleń inżynierów budownictwa i życzliwy nauczyciel kadry akademickiej. Zmarł 16.05.2016 r. (Źródło: dziekan, Rada Wydziału i pracownicy Wydziału Budownictwa Lądowego i Wodnego; prof. Piotr Konderla; „Pryzmat” – wspomnienia)

Anna Dembna

 

(1937 - 2011)

 

Wieloletni pracownik służby zdrowia.

Tadeusz Demeter

 

(1901 - 1971)

 

Profesor Politechniki Wrocławskiej. DEMETER Tadeusz [3-22-14], urodzony w 1901 r. we Lwowie. Profesor doktor habilitowany inżynier, mechanik. Tytuł magistra inżyniera zdobył w 1945 r., stanowisko docenta objął w 1951 r., zastępcą profesora został w 1954 r., a profesorem nadzwyczajnym Politechniki Wrocławskiej w 1966 r. Kierownik Katedry Elementów Maszyn, potem Katedry Podstaw Konstrukcji Maszyn w latach 1959–1966 r.; kierownik Zakładu Sprzęgieł i Połączeń w okresie 1966–1970 r.; prodziekan Wydziału Mechanicznego PWr w latach 1952–1954 r. oraz 1960–1964 r.; kierownik Studium Zaocznego na Wydziale Mechanicznym w latach 1954–1958 r. Szkoła naukowa: Podstawy konstrukcji maszyn. Wypromował 11 doktorów nauk technicznych. Wśród Jego wychowanków było 3 doktorów habilitowanych, 2 docentów i 4 profesorów. Opublikował 8 książek i skryptów oraz 33 artykuły. Był autorem 4 wynalazków. Został uhonorowany: Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotą Odznaką Politechniki Wrocławskiej. Zmarł 15.04.1971 r. (Źródło: „Pryzmat” PWr, 13.03.2015 r.)

Johanna Demnig

 

(1864 - 1943)

 

DEMNIG Johanna z d. Neuman [12-59-10], urodzona 26.01.1864 r. Krzyż drewniany dębowy z ciekawym zdobieniem na części pionowej, zwieńczony drewnianym daszkiem pokrytym blachą cynkową. Napisy wyrzeźbione w drewnie, wypukłe. Zmarła 26.01.1943 r. (grób poniemiecki)

Krystyna dePiaseckaKaleta

 

(1923 - 2000)

 

Lekarz Stomatolog. Lwowianka.

Barbara Derubska

 

(1918 - 1999)

 

Docent Doktor Habilitowany Medycyny. Podporucznik Armii Krajowej.

Jerzy Derubski

 

(1920 - 2016)

 

Podporucznik Armii Krajowej. DERUBSKI Jerzy [3-20-15], urodzony 6.09.1920 r. w Nowym Sączu. Kapitan I Pułku Strzelców Podhalańskich Armii Krajowej, pseudonim „Potok”. Weteran Walk o Wolność i Niepodległość Ojczyzny. Dzieciństwo spędził w Nowym Sączu, tam też rozpoczął naukę w gimnazjum. Nauczycielem matematyki był Jego ojciec, którego bezgranicznie szanował i który był dla niego największym autorytetem. Dwa ostatnie lata gimnazjum kończył we Lwowie. Wrzesień 1939 r. zastał go w mundurze podchorążego kawalerii. Wspominał dzień 20 września, gdy podjął udaną próbę ucieczki z kolumny polskich żołnierzy prowadzonych na wschód pod bagnetami sowieckich sołdatów. Zawsze mówił, że w tym dniu dostał drugie życie. Dziś, wiedząc co kryją w sobie nazwy: Katyń, Charków, Miednoje, Ostaszków, rozumiemy znaczenie słów dostać drugie życie. W czasie okupacji niemieckiej Jerzy pracował w instytucie prof. R. Weigla. we Lwowie, skąd następnie wyjechał w rodzinne strony. W okolicach Nowego Sącza i Gorlic walczył z okupantem jako kapitan I Pułku Strzelców Podhalańskich AK. Wojna skończyła się dla niego w okolicach Poronina, w styczniu 1945 r. W Poroninie poznał swą przyszłą żonę Barbarę, z którą przeżył ponad 50 lat. Tak jak wielu żołnierzy AK, postanowił ułożyć sobie życie na Dolnym Śląsku. Był jednym z pierwszych mieszkańców polskiego Wrocławia, gdzie przyjechał 1.06.1945 r. i wkrótce ściągnął swoją ocalałą z wojny rodzinę, a potem rodziców żony Barbary. Był pionierem dolnośląskiego sportu, pierwszym wrocławskim tenisistą i współtwórcą AZS Wrocław. Razem ze szkolnym przyjacielem ze Lwowa, późniejszym profesorem Politechniki Wrocławskiej, Zdzisławem Gergowiczem rozegrał 6 czerwca 1945 r. pierwszy we Wrocławiu mecz tenisa. W 1946 r. zdobył w tej dyscyplinie mistrzostwo Dolnego Śląska. Niedawno (14.11.2014 r.), z inicjatywy pasjonatów tenisa, na domku klubowym na Stadionie Olimpijskim odsłonięto upamiętniającą to wydarzenie tablicę. Po zdobyciu mistrzostwa Polski w siatkówce w 1948 r., drużyna klubu AZS właśnie Jerzego Derubskiego wytypowała do odbioru pucharu. Kolejną pasją Jerzego było łowiectwo. Został zresztą uhonorowany odznaką „Za Zasługi dla Łowiectwa Dolnośląskiego” oraz Złotym Medalem Zasługi Łowieckiej. Snuł niekończące się wspomnienia o ludziach, których łączyła ta pasja, o polowaniach, o corocznych, szczególnych wyjazdach na rykowisko w Górach Bystrzyckich. Jego dumą było medalowe poroże, które od paru lat zdobi pałac w Wiśle, rezydencję polskich prezydentów. J. Derubski przepracował wiele lat w Oddziale Wojewódzkim Narodowego Banku Polskiego we Wrocławiu. Został odznaczony: Krzyżem Zasługi z Mieczami, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Partyzanckim, Medalem „Za udział w wojnie obronnej 1939”. Był człowiekiem prawym, skromnym, o dużej kulturze osobistej. Taki pozostanie na zawsze w pamięci rodziny i przyjaciół. Po przebytym zawale serca żył jeszcze pięć lat. Zmarł 4.03.2016 r. (Źródło: wspomnienia Ewy i Mariusza Jackiewiczów oraz rodziny i przyjaciół; nekrolog 8.03.2016 r.)

Władysław Dewojno

 

(1915 - 1991)

 

Aktor DEWOJNO (DEWOYNO) Władysław [17-22-23], urodzony 10.07.1915 r. w Moskwie. Aktor. Przed wojną studiował rolnictwo i leśnictwo na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu i współpracował z poznańską rozgłośnią Polskiego Radia jako lektor. W 1939 r. został przyjęty na Wydział Aktorski Państwowego Instytutu Sztuki Teatralnej. Studia kontynuował w konspiracji. Po Powstaniu Warszawskim był zesłany na roboty do Niemiec. W 1945 r. zdał eksternistycznie egzamin aktorski. Aktor Teatru Kameralnego Domu Żołnierza w Łodzi (1945–1947), Teatru Ziemi Pomorskiej w Toruniu (1947–1948), Teatru Polskiego w Poznaniu (1948–1949), Teatru Dramatycznego we Wrocławiu (1949–1963, 1966–1968), Teatru Rozmaitości we Wrocławiu (1963–1966), Teatru Polskiego we Wrocławiu (1968–1974) i Teatru Nowego w Łodzi (1974–1982). W latach 1982–1984, mimo przejścia na emeryturę, grał nadal na scenie Teatru im. Juliusza Słowackiego w Krakowie. W latach 1985–1990 kontynuował współpracę z Teatrem im. Stefana Jaracza w Łodzi. Odznaczenia i nagrody: 1955 r. – Złoty Krzyż Zasługi; 1965 r. – Nagroda Artystyczna Miasta Wrocławia; 1960 r. – nagroda na I Festiwalu Teatrów Śląska i Opolszczyzny za role Księdza i Wernyhory w "Weselu" S. Wyspiańskiego; 1968 r. – Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski; 1981 r. – nagroda na XXII Festiwalu Polskich Sztuk Współczesnych we Wrocławiu – wyróżnienie za rolę Tomasza w "Trans-Atlantyku" W. Gombrowicza. Władysław Dewoyno zmarł w Łodzi 22.01.1991 r. (Źródło: internetowa baza filmu polskiego – filmpolski.pl)

Adam Dębowski

 

(1912 - 2007)

 

DĘBOWSKI Adam [1-7-11], urodzony 21.12.1912 r. w Stanisławowie, na Kresach Wschodnich. Dyplom nauczyciela szkół powszechnych uprawniający do nauczania w języku wykładowym polskim i rosyjskim otrzymał 6.06.1933 r. w Stanisławowie. 15.07.1939 r. ożenił się ze Stefanią Zauer. We wrześniu 1939 r., wraz z innymi polskimi oficerami, został jeńcem wojennym Armii Czerwonej. Podczas konwoju kolejowego udało mu się zbiec, dzięki czemu uniknął niechybnej śmierci w lasach katyńskich. Do Wrocławia przybył w maju 1944 r. wraz z żoną i synem. Po ukończeniu dwuletniego Wyższego Kursu Nauczycielskiego został nauczycielem matematyki. Przez wiele lat był kierownikiem Szkoły Podstawowej nr 54, a potem nr 32. Przed przejściem na emeryturę pracował jako nauczyciel i bibliotekarz w Szkole Podstawowej nr 59. Uhonorowany Złotym Krzyżem Zasługi i Odznaką „Budowniczy Wrocławia”. Zmarł 03.11.2007 r. (Źródło: córka)

Stanisław Dębowski

 

(1921 - 1995)

 

Profesor. Prekursor Doradztwa Rolnicznego. DĘBOWSKI Stanisław [18-31-9], urodzony 20.04.1921 r. w Kęszycach (woj. skierniewickie). Studia rolnicze ukończył w roku 1953 w Wyższej Szkole Rolniczej we Wrocławiu, uzyskując dyplom magistra inżyniera. Pracę doktorską pt. „Próba ustalenia zasad lokalizacji uprawy roślin zielarskich w okręgu wrocławsko-opolskim” obronił w 1966 r. na Wydziale Rolniczym WSR we Wrocławiu.Tytuł naukowy doktora habilitowanego w 1971 r.; tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego w 1982 r., zaś tytuł naukowy profesora zwyczajnego w 1989 r. Jego specjalnością naukową było doradztwo rolnicze. Odbył staże zagraniczne w Holandii (1974) i Niemczech (1971, 1976, 1977, 1979). W Akademii Rolniczej we Wrocławiu zajmował stanowiska asystenta (1951–1954), starszego asystenta (1954–1958), adiunkta (1964–1971), docenta (1971–1982, profesora nadzwyczajnego (1982–1989), profesora zwyczajnego (1989–1991). Na Uczelni pełnił funkcje kierownika: Zakładu Praktyk (1964–1971) i Zakładu Doradztwa Rolniczego (1971–1991). Był promotorem 6 doktoratów oraz 118 prac magisterskich. Recenzował 9 prac doktorskich, 2 habilitacyjne i 2 w postępowaniu o nadanie tytułu naukowego profesora nadzwyczajnego. Opracował 2 skrypty z zakresu doradztwa rolniczego (1974, 1977) oraz książkę. Był autorem 147 prac, w tym 66 oryginalnych prac twórczych. Brał udział w 36 konferencjach naukowych, w tym 8 międzynarodowych. Uczestniczył w 3 kongresach Międzynarodowego Stowarzyszenia Doradców Rolniczych. Otrzymał 3 odznaczenia państwowe: Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Złoty Krzyż Zasługi, Medal 40-lecia Polski Ludowej. Był 15 razy nagradzany przez Rektora za działalność naukową i dydaktyczno-wychowawczą. Zmarł 29.09.1995 r. (źródło: http://muzeum.upwr.edu.pl)

Halina Dmochowska-Cedler

 

(1927 - 2007)

 

Żołnierz Armii Krajowej.

Antoni Dmochowski

 

(1891 - 1968)

 

Nauczyciel.

Wacław Dmochowski

 

(1921 - 2010)

 

Porucznik Armii Krajowej.

Zygmunt Dmowski

 

(1923 - 2004)

 

DMOWSKI Zygmunt [5-16-3], urodzony 28.07.1923 r. Architekt, sportowiec. W 1935 r., w wieku 12 lat uczestniczył w Międzynarodowym Zlocie Harcerstwa w Spale. Po ukończeniu gimnazjum, odbył kurs żeglarski nad jeziorem Narocz i zdobył wymarzony stopień sternika. Jego szczęśliwą młodość przerwał 1.09.1939 r. wybuch niemieckiej bomby w Brześciu nad Bugiem. Zygmunt wyjechał z miasta ze swoim ojcem, wozem bojowym straży pożarnej. Jadąc w kierunku Zaleszczyk zetknął się po raz pierwszy z okropnościami wojny, klęską naszej armii, rabunkami i mordowaniem żołnierzy polskich przez miejscową ludność ukraińską. Wrócił z Łucka do Brześcia, gdy Armia Czerwona brała udział wraz z hitlerowską Rzeszą w rozbiorze Polski. Tragiczna była dla Zygmunta jesień i zima okupacji sowieckiej. Próbując uciec przez granicę do Generalnej Guberni, został złapany przez patrol sowiecki. Pisał: Rozwścieczeni żołnierze bili mnie i kopali, aż do swego zmęczenia. Później więzienie NKWD „Brygidki” w Brześciu i szczęśliwy powrót do domu. Gdy ojciec obejmuje stanowiska dyrektora Wytwórni Torfu w Kobryniu, pracuję przy formowaniu brykietów. 22.06.1941 r., po klęsce „niezwyciężonej” Armii Czerwonej, Zygmunt Dmowski wrócił do Brześcia i pracował przy przewożeniu wagonami drewna z Polesia do Brześcia (wagony atakowane przez partyzantów często wylatywały w powietrze!). W lipcu 1944 r., na dwa tygodnie przed wybuchem Powstania Warszawskiego, przyjechał do wujostwa w Warszawie. Ocalał, został przewieziony do obozu w Pruszkowie, skąd uciekł pod Grodzisk, gdzie aż do wyzwolenia pracował u rolnika. W związku z faktem, że podlegał obowiązkowi służby wojskowej, zgłosił się do Oficerskiej Szkoły Artylerii w Chełmie Lubelskim. Tam otrzymał buty z gwoździami i ostrogami. Pisał: Radziecki dowódca polskiej szkoły oficerskiej – generał Hulej – grozi, że jako dekownika unikającego wojny, odda do dyspozycji NKWD. W końcu zdenerwowany krzyczał "Niech ta swołocz idzie gdzieś na pohybel”. Dmowski został wysłany do jednostki wojskowej w Baligrodzie – do walk z UPA. Po różnych perypetiach, aresztowaniach, w lutym 1946 r., dzięki siostrze Jance, powrócił do cywila. Po 7-letniej tułaczce przyjechał do Wrocławia, gdzie rozpoczął studia na Wydziale Architektury Politechniki Wrocławskiej. W 1948 r. współorganizował Spółdzielnię Pracy Studentów Architektury „ARKADY” i przez dwa lata był jej prezesem. Studia ukończył latem 1951 r. W 1955 r. został zatrudniony w Miastoprojekcie Wrocław, objął stanowisko generalnego projektanta Kopalni Węgla Brunatnego „Turów”. Opracował wraz z Kazimierzem Oziewiczem projekt osiedla dla 20 tysięcy mieszkańców w Zgorzelcu. Wspólnie z Zenonem Nasterskim i K. Oziewiczem był autorem założeń techniczno-ekonomicznych Ośrodka Administracyjnego Przemysłu Węglowego „Poltegor” we Wrocławiu. Od września 1968 r. do 1981 r. był głównym specjalistą ds. architektury. Następnie wyjechał do Algierii. Pisał: W październiku przyleciała do Algierii Ziuta z Amurem. Amur (ukochany pies) podróżował jako bagaż w wiklinowym koszu. Na lotnisku moje spotkanie z żoną było humorystyczne. Nie mogła mnie poznać, bo przez te parę miesięcy tak dostałem w kość, że wyglądałem jak zasuszony staruszek. Zimą 1985 r. (już bez Amura, niestety), wrócili samochodem, z wielkimi przygodami, przez góry i przełęcze, do Wrocławia. Sport był pasją Zygmunta przez całe życie. Żeglarz, szermierz, lekkoatleta (mistrz Wrocławia w biegu na 1500 m w 1946 r.) oraz narciarz, który odcisnął ślady swych nart na lodowcach austriackich Alp, stokach bułgarskich Dolomitów oraz Karpat i Sudetów. Upodobał sobie też sport motorowy – zdobył licencję sportową na motocyklach, był mistrzem okręgu, w klasie II, w samochodach wyścigowych. Dmowski przez 5 lat piastował funkcję wiceprezesa wrocławskiego oddziału Stowarzyszenia Architektów Polskich; przez 11 lat był członkiem Wojewódzkiej Komisji Urbanistyczno-Architektonicznej; pełnił funkcję sędziego sportów motorowych klasy podstawowej. Uhonorowano Go odznaką „Budowniczy Wrocławia” i Złotą Odznaką Polskiego Związku Motorowego. Przyjaciel, Człowiek twórczy, godny, życzliwy, zawsze uśmiechnięty. Odszedł 19.04.2004 r. (Źródło: Komunikat SARP 9-10/1978; Komunikat SARP 7-8/2005; Zenon Prętczyński – "Zygmunt Dmowski 1923–2004")

Aleksander Włodzimierz Dobicki

 

(1933 - 2007)

 

DOBICKI Aleksander Włodzimierz [19-15-30], urodzony 20.06.1933 r. w Warszawie. Szkołę podstawową ukończył w Hrubieszowie, a gimnazjum i Liceum Administracji Gospodarczej we Wrocławiu (1952). Następnie odbył roczny staż pracy w Przedsiębiorstwie Elektromontaż we Wrocławiu. Studia inżynierskie na Wydziale Zootechnicznym w Wyższej Szkole Rolniczej we Wrocławiu ukończył w 1953 r., a magisterskie w 1958 r. Stopień doktora nauk rolniczych uzyskał w 1969 r. a stopień doktora habilitowanego nadano mu w 1974 r. Po studiach pracował w Przedsiębiorstwie Gospodarki Zwierzętami Rzeźnymi we Wrocławiu na stanowisku zootechnika (1958–1961), równolegle pracował jako nauczyciel zawodu w szkole przysposobienia rolniczego w Chocianowcu (1958–1959) oraz w Cieszkowie (1959–1966), następnie w 1966 r., został zatrudniony na stanowisku starszego asystenta w Zakładzie Hodowli Bydła, Koni i Owiec WSR we Wrocławiu, gdzie pracował, mimo przejścia na emeryturę, do ostatnich godzin życia. Tytuł naukowy profesora otrzymał w 1982 r., a stanowisko profesora zwyczajnego w 1992 r. Pełnił funkcje prodziekana (1975–1976) i dziekana (1976–1981) Wydziału Zootechnicznego oraz kierownika Katedry Hodowli Bydła i Produkcji Mleka (2000–2003). Odbył staże naukowe: na Uniwersytetach w Lipsku (Niemcy), w Nachkommenprüf u. Versuchstation (Austria) w Helsinkach (Finlandia). Otrzymał stypendium USDA Cochran Fellowship Programm for Cattle Breeding, USA. Był członkiem Rady Głównej przy Ministrze Szkolnictwa Wyższego (1975–1981); Rady Parku Narodowego Ujście Warty, kolegiów redakcyjnych czasopism naukowych i popularnych. Realizował tematy badawcze: genetyczne i środowiskowe uwarunkowania budowy wymion i zdolności wydojowej krów, polimorfizm białek mleka u mlecznych i mięsnych ras bydła, ocena wartości hodowlanej buhajów, ocena przydatności opasowej i wartości rzeźnej bydła ras czystych i mieszańców, krzyżowanie ras krajowych z rasami mlecznymi i mięsnymi, modyfikacje składu i cech fizycznych mleka, doskonalenie żywienia krów w okresie okołoporodowym, behawior bydła. Opracował metodę organizacji hodowli i technologii produkcji mleka i żywca wołowego oraz modelowe programy hodowli bydła mięsnego w populacjach ras czystych i syntetycznych na trwałych użytkach zielonych oraz w gospodarstwach ekologicznych. Dorobek naukowy obejmuje blisko 300 publikacji, w tym ponad 100 oryginalnych prac oraz 6 skryptów i 4 podręczniki. Był promotorem 6 doktorów, wykonał 9 recenzji dorobku naukowego do tytułu profesora, 11 recenzji rozpraw habilitacyjnych oraz 13 doktorskich, był opiekunem 133 prac magisterskich. Zorganizował 7 konferencji międzynarodowych „Aktualne problemy hodowli bydła mięsnego”, pokazy, wystawy, szkolenia hodowców bydła we współpracy ze wiązkami hodowców i ośrodkami doradztwa rolniczego. Organizator stad hodowli bydła mięsnego, gdzie od 1978 r. prowadził prace hodowlane. Był współorganizatorem Krajowego Związku Hodowców Bydła Mięsnego, przewodniczącym Zarządu Krajowego i Zarządu Regionu Związku. Został wyróżniony: honorowym członkostwem Związku Hodowców Bydła Mięsnego, Polskiego Towarzystwa Zootechnicznego, 20 nagrodami Rektora, 2 nagrodami Ministra, medalem „Zasłużony dla Akademii Rolniczej we Wrocławiu”, „Zasłużony dla Akademii Rolniczo-Technicznej w Olsztynie”, Medalem Komisji Edukacji Narodowej oraz odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim i Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł 18.09.2007 r. w Warszawie. (źródło: http://muzeum.upwr.edu.pl

Jadwiga Dobrowolska

 

(1922 - 2005)

 

Członek Przysposobienia Wojskowego Kobiet, Żołnierz Armii Krajowej, pseudonim "Skała".

Kazimierz Dobrowolski

 

(1916 - 1998)

 

Żołnierz Armii Krajowej, pseudonim "Wulkan", akcja "Burza".

Maciej Dobrowolski

 

(1944 - 2012)

 

DOBROWOLSKI Maciej [17-17-1], urodzony 23.07.1944 r. w Warszawie. Doktor inżynier, absolwent Wydziału Architektury Politechniki Wrocławskiej. W latach 1993–1999 pełnił funkcję prodziekana Wydziału Architektury ds. ogólnych. W latach 1998–2003 pracował w Urzędzie Miejskim we Wrocławiu na stanowisku dyrektora Wydziału Architektury i Budownictwa (architekt miasta); w latach 2004–2005 pełnił funkcję zastępcy wojewódzkiego inspektora nadzoru budowlanego. Swoje doświadczenie zawodowe wykorzystywał również pracując społecznie, m.in. w Radzie Muzeum Architektury we Wrocławiu, Stowarzyszeniu „Przyjazna Wyspa”, Wodnym Ochotniczym Pogotowiu Ratunkowym. Był uhonorowany Złotą Odznaką Politechniki Wrocławskiej, Brązową i Srebrną Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej” (1991, 2002), Srebrną Odznaką „Zasłużony Działacz Turystyki”, Honorowymi Odznakami WOPR „Za Zasługi”, dwukrotnie odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi, w tym przez Wojewodę Dolnośląskiego za ofiarną akcję pomocy w czasie powodzi we Wrocławiu. Zmarł 9.03.2012 r.(Źródło: nekrolog – koleżanki i koledzy, dziekan i Rada Wydziału Architektury PWr, rektor PWr)

Zdzisław Dobrowolski

 

(1921 - 1995)

 

Żołnierz Batalionu "Parasol" Armii Krajowej. Podporucznik, pseudonim "Mag".

Urszula Dobrucka

 

(1932 - 1987)

 

DOBRUCKA Urszula z d. Stocka [2-3-9], urodzona 25.01.1932 r. w Warszawie. W 1945 r. zamieszkała we Wrocławiu. Magister, nauczycielka wychowania fizycznego i matematyki w szkołach podstawowych we Wrocławiu oraz Rościszowie koło Dzierżoniowa. Zmarła 01.07.1987 r. (Źródło: Adam Dobrucki)

Irena Dobrzańska Ostowska

 

(1925 - 2013)

 

Lekarz Medycyny.

Jerzy Dobrzański

 

(1919 - 2000)

 

Więzień Oświęcimia.

Barbara Maria Dobrzęcka-Sartys

 

(1936 - 2018)

 

Lekarz.DOBRZĘCKA-SARTYS Barbara Maria [3-21-25], urodzona 19.11.1936 r. Lekarz medycyny, laryngolog. Specjalizację pierwszego stopnia ukończyła 25.04.1967 r. Była członkiem Dolnośląskiej Izby Lekarskiej we Wrocławiu. W 1968 r. zawarła związek małżeński z Januszem Andrzejem Sartysem, miała 2 dzieci. Zmarła 11.01.2018 r. (Źródło: Centralny Rejestr Lekarzy RP; Andrzej Rumiński)

Łucja Róża Dobska

 

(1914 - 1996)

 

Żołnierz Armii Krajowej ps. "LIZA".

Józef Dobski

 

(1911 - 1992)

 

Kapitan Armii Krajowej ps. "MARYŚKA". Komendant Kieleckiej Chorągwi Szarych Szeregów. Kawaler VIRTUTI MILITARII.

Jerzy Dołęga

 

(1922 - 1980)

 

Docent Doktor Habilitowany Inżynier.

Stanisław Domin

 

(1928 - 2019)

 

DOMIN Stanisław [6-7-20], urodzony 26.04.1928 r. Lekarz internista, pulmonolog, członek Dolnośląskiej Izby Lekarskiej. Został Honorowym Obywatelem Gminy Mieroszów, był wielce zasłużony dla Sokołowska, jako wieloletni szef tamtejszych ośrodków sanatoryjnych. Uprawnienia lekarskie uzyskał 1.01.1954 r. Uzyskał specjalizację I stopnia z ftyzjatrii w 1956 r. i II stopnia z chorób płuc – w 1964 r. Zmarł 25.02.2019 r. (Źródło: strona internetowa Gminy Mieroszów; Naczelna Izba Lekarska)

Kazimierz Donatt-Kryński

 

(1892 - 1959)

 

Doktor. Były Dyrektor Elektroprojektu.

Artur Maciej Donesz

 

(1949 - 2023)

 

DONESZ Artur Maciej [12-53-11], urodzony 21.06.1949 r., był sportowcem, osiągał bardzo dobre wyniki w trójskoku. W Technikum Żeglugi Śródlądowej od 1974, pracował jako nauczyciel WF, bardzo lubiany przez uczniów i nauczycieli. Zmarł 29.10.2023 r. (źródło: strona „Bractwa Mokrego Pokładu”)

Maria Donesz

 

(1949 - 2019)

 

nauczyciel II LO

Andrzej Dorobisz

 

(1948 - 2023)

 

profesor doktor habilitowany nauk medycznych, chirurg naczyniowy angiolog. DOROBISZ Andrzej [12-64-16], urodzony 17.12.1948r. prof. dr hab. nauk med., wieloletni pracownik Katedry i Kliniki Chirurgii Naczyniowej, Ogólnej i Transplantacyjnej Uniwersytetu Medycznego we Wrocławiu. Pełnił funkcję konsultanta krajowego w dziedzinie chirurgii naczyniowej, prezesa Polskiego Towarzystwa Chirurgii Naczyniowej oraz prezesa Polsko-Niemieckiego Towarzystwa Chirurgów Naczyniowych. Zmarł 17.06.2023r. (źródło:https://www.umw.edu.pl/pl/aktualnosci/zmarl-prof-andrzej-dorobisz)

Tadeusz Dorobisz

 

(1916 - 1973)

 

Profesor Doktor Medycyny. DOROBISZ Tadeusz [12-64-16], urodzony 17.07.1916 r. Chirurg, profesor na AM we Wrocławiu, absolwent Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu w Zurychu. W latach 1946–1950 starszy asystent I Kliniki Chirurgicznej Uniwersytetu Wrocławskiego, 1950–1955 adiunkt, od 1955 r. docent, a od 1966 r. profesor przy I Katedrze Chirurgii Akademii Medycznej we Wrocławiu. W latach 1969–1972 kierownik I Katedry i Kliniki Chirurgii, a w okresie 1972–1973 kierownik Kliniki Chirurgii Naczyniowej Instytutu Chirurgii AM we Wrocławiu. W latach 1966–1968 prodziekan Wydziału Lekarskiego, a w okresie 1968–1970 prorektor ds. klinicznych AM we Wrocławiu. Zmarł 12.02.1973 r.(źródło: https://wydawnictwo.umw.edu.pl)

Wojciech Dostal

 

(1928 - 2005)

 

Oficer Marynarki Handlowej.

Anatol Dowgiałło-Chmorowicz

 

(1915 - 1994)

 

DOWGIAŁŁO-CHMOROWICZ Anatol [15-3-25], urodzony 25.10.1915 r. w Smoleńsku. Absolwent Korpusu Kadetów w Rawiczu (1935) i Szkoły Podchorążych Piechoty w Komorowie (1938). Do 11 września 1939 służył jako drugi adiutant dowódcy 11. pułku piechoty w Tarnowskich Górach. Od 12 do 20 września dowodził plutonem działek przeciwpancernych oraz kompanią ciężkich karabinów maszynowych. Dwukrotnie lekko ranny. W dniach 20-22 września, wraz z częścią oddziałów Armii "Kraków", do których należał jego pułk, uczestniczył w bitwie w rejonie Janowa Lubelskiego. Po rozkazie dowódcy Armii "Kraków", aby starać się wyjść z okrążenia, próbował przedostać się na południowy wschód. Wzięty się do niewoli, w okolicach Zawiercia zbiegł z pociągu wiozącego go do obozu. W grudniu 1939 próbował na nartach w okolicach Muszyny przekroczyć granicę, ponownie dostał się do niewoli i znowu udało mu się zbiec. Działalność w konspiracji podjął w grudniu 1940, początkowo w Kielcach, gdzie organizował i szkolił małe wojskowe oddziały oraz prowadził poszukiwania w tym rejonie broni i amunicji ukrytej w 1939 roku. Następnie w Warszawie, w latach 1943-1944 był instruktorem konspiracyjnych kursów podchorążych. Trzykrotnie wyznaczany na dowódcę oddziału dywersyjnego - dwukrotnie do wykolejenia i zniszczenia pociągów wiozących zaopatrzenie (amunicję, paliwo i żywność) dla frontu wschodniego i raz do zatrzymania i przekazania dla potrzeb AK, transportu samochodowego materiałów włókienniczych. Zadania zostały wykonane. W 1943 awansowany przez Komendanta AK do stopnia porucznika. W końcu czerwca 1944 otrzymał przydział do pułku Komendy Głównej AK "Baszta", w którym objął funkcję zastępcy dowódcy kompanii B-1 w batalionie "Bałtyk". Oddziały: Komenda Główna Armii Krajowej - pułk "Baszta" - batalion "Bałtyk" - kompania B-1 - zastępca dowódcy kompanii B-1, od 16.08.1944 dowódca kompanii B-2 w batalionie "Bałtyk". Losy po powstaniu: Niewola niemiecka - jeniec Stalagu X B Sandbostel. Po siedmiu miesiącach, w kwietniu 1945 w grupie jeńców dotarł w kolumnie marszowej na przedmieścia Lubeki, gdzie doczekał uwolnienia z niewoli. W czerwcu 1945, koło miasteczka Geesthacht, wraz z grupą polskich oficerów i podchorążych - uczestników Powstania Warszawskiego, współorganizował obóz dla ok. 3,5 tys. osób powracających z niewoli. Wyjechał po żonę i córkę do kraju i powrócił do Hamburga, gdzie przebywał do wiosny 1946. Ze względu na zaawansowaną ciążę żony powrócił do Polski. Mieszkał i pracował we Wrocławiu. Prześladowany przez UB. Był członkiem Światowego Związku Żołnierzy AK i Środowiska Żołnierzy Pułku Armii Krajowej "Baszta". Zmarł 30.06.1994 r. https://www.1944.pl/powstancze-biogramy/anatol-dowgiallo-chmorowicz,8649.html

Andrzej Drak

 

(1949 - 2009)

 

Doktor Medycyny, Chirurg.

Danuta Drak

 

(1919 - 1999)

 

Profesor Medycyny. Pediatra.

Juliusz Władysław Antoni Drak

 

(1921 - 1978)

 

Doktor Medycyny, Chirurg.

Pro memoria Marian Edward Drobik

 

(1898 - 1944)

 

Zginął prawdopodobnie w 1944r., pseudonim "Dzięcioł", Pułkownik Wojska Polskiego, Szef Wywiadu i Kontrwywiadu Armii Krajowej w latach 1942-1943, odznaczony Orderem Virtuti Militari.

Jan Władysław Drozd

 

(1905 - 1970)

 

Oficer Wojsk Polskich i Armii Krajowej.

Mieczysław Drozd

 

(1926 - 1990)

 

DROZD Mieczysław[17-21-18], urodzony 25.07.1926 r. w miejscowości Prusy w powiecie lwowskim. Do szkoły podstawowej uczęszczał w Prusach i we Lwowie. Po zakończeniu wojny zamieszkał w Dobrzyniu, powiat Brzeg, gdzie w 1948 r. uzyskał świadectwo dojrzałości w Liceum Matematyczno-Fizycznym. Studia ukończył w 1953 r. na Wydziale Rolniczym WSR we Wrocławiu i rozpoczął pracę w Katedrze Mechanizacji Rolnictwa. Tytuł naukowy doktora nauk rolniczych uzyskał w 1962 r. na Wydziale Rolniczym Wyższej Szkoły Rolniczej we Wrocławiu. W roku 1968 został mianowany na stanowisko docenta. W latach 1970–1990 był zastępcą dyrektora Instytutu Mechanizacji Rolnictwa i kierownikiem Zakładu Mechanizacji Produkcji Zwierzęcej. Pełnił funkcję prodziekana Wydziału Rolniczego w latach 1977–1981. Był członkiem ogólnopolskich zespołów dydaktycznych uczelni rolniczych i współtwórcą programów nauczania dla kierunku studiów mechanizacja rolnictwa. Działalność naukową koncentrował na zagadnieniach teorii pracy maszyn i narzędzi rolniczych w terenach górzystych oraz technologii prac maszynowych w rolnictwie. Następnie specjalizował się w zagadnieniach związanych z mechanizacją produkcji zwierzęcej. Współpracował z przedsiębiorstwami i instytucjami związanymi z techniczną obsługą rolnictwa, jak: Archimedes we Wrocławiu, Centralne Laboratorium Przemysłu Paszowego, Instytut Budownictwa, Elektryfikacji i Mechanizacji Rolnictwa w Warszawie, Przemysłowy Instytut Maszyn Rolniczych w Poznaniu, Meprozet w Brzegu. Był promotorem 5 prac doktorskich, 58 prac magisterskich. Współautor 5 skryptów i 2 podręczników akademickich, m.in. „Technologia prac maszynowych w rolnictwie”, „Mechanizacja produkcji zwierzęcej z elementami budownictwa inwentarskiego”. Autor ponad 30 opublikowanych prac oraz wielu opracowań naukowych i projektów badawczych dotyczących kompleksowej mechanizacji ferm tuczu trzody chlewnej i bydła, modernizacji wytwórni pasz przemysłowych, doskonalenia procesu doju mechanicznego oraz prognoz wyposażenia rolnictwa w środki techniczne. Za działalność naukową i dydaktyczną był odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Komisji Edukacji Narodowej. Wyróżniony 4 nagrodami Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego oraz 9 nagrodami Rektora, a także odznaczeniami regionalnymi. Zmarł 13.08.1990 r. (źródło: http://muzeum.upwr.edu.pl)

Pelagia Maria Drozd

 

(1909 - 1973)

 

Żołnierz Armii Krajowej.

Monika Klara Drulis

 

(1942 - 2024)

 

DRULIS Monika Klara [6-1-12], urodzona 18.02.1942 r. doktor, wieloletni pracownik Zakładu Badań Magnetycznych oraz Zakładu Badań Wodorków w Instytucie Niskich Temperatur i Badań Strukturalnych PAN we Wrocławiu. Zmarła 13.05.2024 r. (źródło: nekrolog Gazeta Wrocławska)

Jan Nepomucen Dryjański

 

(1931 - 2019)

 

DRYJAŃSKI Jan Nepomucen [5-17-6], urodzony 9.05.1931 r. Polonista, do 1994 r. uczył w Liceum Ogólnokształcącym nr 1 we Wrocławiu, był też wizytatorem metodykiem języka polskiego. W opinii uczniów był wymagający, nie tolerował cwaniactwa i kłamstwa, wszystkich traktował jednakowo. Zmarł 1.03.2019 r. (Źródło: strona LO nr 1 we Wrocławiu)

Alfred Drypczyński

 

(1896 - 1970)

 

Kapitan.

Zofia Dubińska

 

(1924 - 2024)

 

DUBIŃSKA Zofia [11-22-20], urodzona 20.04.1924 r. magister farmacji. Specjalistka drugiego stopnia w zakresie farmacji aptecznej, wieloletnia kierownik apteki we Wrocławiu przy ul. Partyzantów. Zmarła 30.09.2024 r. (źródło: https://dia.oia.gov.pl/informacje/nekrologi/kondolencje-83/)

Sławomir Dudek

 

(1930 - 1984)

 

Magister Geolog.

Czesław Dudzik

 

(1918 - 1994)

 

Prawnik.

Marian Dul

 

(1939 - 2011)

 

Doktor Inżynier.

Henryk Maria Dunin Juniewicz

 

(1948 - 2015)

 

Doktor Inżynier.

Egon Dworzak

 

(1895 - 1964)

 

Profesor Doktor Inżynier.

Konrad Dyba

 

(1907 - 1991)

 

Docent, doktor habilitowany. Wykładowca geometrii wykreślnej na Politechnice Lwowskiej i Wrocławskiej.

Antoni Dziama

 

(1924 - 2019)

 

DZIAMA Antoni [14-5-14], urodzony 6.04.1924 r. Doktor inżynier, docent, emerytowany pracownik Wydziału Mechanicznego Politechniki Wrocławskiej. Ceniony naukowiec i dydaktyk. W pracy naukowej koncentrował się na rozwijaniu metody konstruowania maszyn, szczególnie napędów mechanicznych. Był prodziekanem Wydziału Mechanicznego (1981–1990), wieloletni kierownikiem Zakładu Przekładni Mechanicznych oraz Zespołu Dydaktycznego Podstaw Konstrukcji Maszyn. Za długoletnią i sumienną pracę został wyróżniony: Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Odznaką 25-lecia Wyzwolenia Dolnego Śląska, Odznaką 1000-lecia, Złotą Odznaką ZNP, Złotą Odznaką Politechniki Wrocławskiej. Otrzymał także wiele nagród: Ministra Edukacji Narodowej, Rektora PWr, Dziekana Wydziału Mechanicznego PWr i Dyrektora Instytutu Konstrukcji i Eksploatacji Maszyn PWr. Był wspaniałym, życzliwym Człowiekiem. Zmarł 9.01.2019 r. (Źródło: nekrolog PWr)

Stanisław Dziduszko

 

(1922 - 1995)

 

Żołnierz Armii Krajowej. Więzień polityczny.

Zofia Dziduszko

 

(1925 - 1996)

 

Więzień polityczny.

Alfred Franciszek Dziendziel

 

(1931 - 2017)

 

DZIENDZIEL Alfred Franciszek [11-29-18], urodzony 29.01.1931 r. w Kochłowicach. Syn Jerzego i Franciszki. Docent, dr inż., absolwent Wydziału Budownictwa Lądowego Politechniki Wrocławskiej. W latach 1972–1976 I sekretarz Komitetu Uczelnianego PZPR przy PWr. W latach 1979–1981 Prorektor Politechniki Wrocławskiej. W okresie od 1.10.1978 do 1.10.1991: Prodziekan Wydziału Budownictwa Lądowego; Dyrektor i Zastępca Dyrektora Instytutu Budownictwa; Kierownik Zakładu Konstrukcji Sprężonych i Zakładu Konstrukcji Betonowych. Jego ogromny wysiłek organizacyjny i twórczy przyczynił się do rozwoju Instytutu Budownictwa, przede wszystkim do rozwoju młodej kadry naukowej. Jako Dyrektor Instytutu zorganizował pierwsze studium doktoranckie. Inicjator budowy nowoczesnych laboratoriów naukowych i dydaktycznych, a także nowego gmachu Instytutu. Koncentrując naukowe wysiłki w zakresie budownictwa w całym ośrodku wrocławskim był w roku 1977 promotorem wielkiego programu badawczego „Budownictwo i sieć osiedleńcza”, zespalającego potencjał naukowy 12 różnych jednostek organizacyjnych PWr. Wielokrotnie wyróżniany wysokimi odznaczeniami państwowymi, stowarzyszeniowymi i regionalnymi za wybitne osiągnięcia naukowe, dydaktyczne i organizacyjne. Kawaler Krzyża Oficerskiego Orderu Odrodzenia Polski. W historii Politechniki Wrocławskiej zapisał się jako oddany wychowawca wielu pokoleń inżynierów budownictwa i życzliwy nauczyciel kadry akademickiej. Zmarł 16.04.2017 r. (Nekrolog – Rektor, Senat PWr).

Kazimiera Dziewięcka

 

(1913 - 2000)

 

Nauczycielka.

Bolesław Dziewięcki

 

(1913 - 1989)

 

Żołnierz Armii Krajowej ps. "Koraban". Więzień Oświęcimia. Nauczyciel.

Zbigniew Dziewoński

 

(1901 - 1983)

 

Profesor Doktor Inżynier. DZIEWOŃSKI Zbigniew [12-56-3], urodzony 27.08.1901 r. w Kętach, województwo krakowskie, w rodzinie inteligenckiej. Wykształcenie średnie zdobył w gimnazjum klasycznym w Krakowie, a studia politechniczne z inżynierii wodnej ukończył na Politechnice Lwowskiej w latach 1919–1928. W okresie studiów przebył kampanię frontową lat dwudziestych. Po uzyskaniu dyplomu inżyniera hydrotechnika podjął pracę w 1929 r. w Biurze Projektów Melioracji Polesia. W latach 1929–1932 pracował w Zarządzie Miejskim – Budowlanym w Krakowie, a w latach 1933–1939 był kierownikiem Wytwórni Maszyn Chłodniczych w Warszawie. W okresie okupacji, w latach 1939–1941, był biegłym w Sądzie Grodzkim w Warszawie, a następnie – poszukiwany przez Gestapo – ukrywał się, pracując w PCK w Warszawie i Krakowie. Od 1945 r. prof. Dziewoński brał udział w organizacji administracji polskiej na Ziemiach Odzyskanych. Do Wrocławia przybył 10 maja 1945 r. jako jeden z pionierów, gdzie na krótko objął stanowisko dyrektora Zakładów Kanalizacji m. Wrocławia. Już od września 1945 r. powrócił do wyuczonego zawodu hydrotechnika, obejmując stanowisko naczelnika Wydziału w Dyrekcji Dróg Wodnych we Wrocławiu. W latach 1949–1952, podczas organizacji służb państwowych, był kierownikiem Biura Studiów Kanału Odra – Dunaj, „Hydroprojektu”, Biura Projektów Budownictwa Morskiego Oddział we Wrocławiu. W tym samym okresie podjął również pracę jako adiunkt na Uniwersytecie i Politechnice Wrocławskiej, gdzie prowadził zajęcia z przedmiotów drogi wodne i porty śródlądowe dla pierwszych studentów Politechniki. Tamże w roku 1952 uzyskał stopień naukowy doktora nauk technicznych. Z chwilą likwidacji studiów hydrotechnicznych na Politechnice Wrocławskiej i utworzeniu Wydziału Melioracji Wodnych przy Wyższej Szkole Rolniczej prof. Dziewoński przeniósł się na tę Uczelnię na stałe, prowadząc wykłady z regulacji rzek, gospodarki wodnej, budownictwa wodnego i zbiorników wodnych. W czerwcu 1954 r. został docentem, w styczniu 1957 r. profesorem nadzwyczajnym, a w październiku 1968 r. profesorem zwyczajnym. Od roku 1971 pozostawał na zasłużonej emeryturze. W 1946 r. był ekspertem delegacji polskiej na Międzynarodową Konferencję Pokojową, w 1947 r. ekspertem Biura Prac Kongresowych Ministerstwa Spraw Zagranicznych i członkiem Komitetu Polsko-Czechosłowackiego ds. Drogi Wodnej Odra – Dunaj i członkiem Komisji Gospodarki Wodnej w Centralnym Urzędzie Planowania. W latach 1954–1956 pełnił funkcję prodziekana Wydziału Melioracji Wodnych, od 1955 do 1959 r. prorektora Uczelni, w latach 1968–1970 kierownika Katedry Budownictwa Wodnego. W latach 1960–1962 był profesorem na Uniwersytecie Bagdadzkim w Iraku. Był członkiem Stronnictwa Pracy, radnym m. Wrocławia; brał czynny udział w pracach Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Wodnych i Melioracyjnych NOT oraz kilku towarzystw naukowych. Był dobrym organizatorem. Posiadał znaczący i trwały dorobek naukowy, który prezentował w licznych publikacjach, ekspertyzach, projektach oraz wielu referatach i odczytach. Z jego inicjatywy i przy jego udziale rozwinięto w Polsce problem tzw. małej retencji. Opracował pierwszy i jedyny dotychczas podręcznik akademicki pt. „Rolnicze zbiorniki retencyjne”. Zmarł 19.01.1983 r. (źródło: http://muzeum.upwr.edu.pl)

Pro Memoria Zdzisław Dzioba

 

(1958 - 1993)

 

Zginął tragicznie na morzu.

Władysław Dziubek

 

(1895 - 1971)

 

Pułkownik Wojska Polskiego. Kawaler Virtuti Militari.

Wacława Irena Eckert

 

(1935 - 2015)

 

ECKERT Wacława Irena [19-14-34u], urodzona 5.06.1935 r. w Radomiu. Po wojnie przeprowadziła się do Wrocławia. W 1954 r. wyszła za mąż za Henryka, z którym miała trzech synów. Doczekała się pięciorga wnuków i prawnuka. Była osobą pogodną, życzliwą i pełną energii. Lubiła się uśmiechać. Zmarła 5.11.2015 r. (Źródło: mowa pogrzebowa)

Bronisław Eifler

 

(1910 - 1940)

 

Kapitan. Zginął w Starobielsku.

Eugeniusz Andrzej Ekiert

 

(1929 - 2023)

 

EKIERT Eugeniusz Andrzej [12-2-14], urodzony 2.10.1929 r. w Galicji w dolinie rzeki Strwiąż. Po wojnie osiedlił się w gminie Żarów. Pierwszą pracę podjął na PKP. Po odbyciu służby wojskowej w 1952 r. na podstawie skierowania z jednostki wojskowej rozpoczął pracę w Żegludze na Odrze, we Wrocławiu początkowo w zaopatrzeniu. Życie zawodowe związał z żeglugą śródlądową a głównie z wrocławskimi portami, którymi przez wiele lat kierował, będąc cenionym i szanowanym szefem. Wymagający od siebie i załogi – ludzki szef zawsze na stanowisku. Poświęcał całą swoją energię pracy dla portów na Odrze, brał udział w wielu opracowaniach technicznych racjonalizujących przewozy odrzańską drogą wodną. W Bractwie od 2008 r. Jak wspomina zmarłego pani Zofia Matyszkiewicz ''Port Miejski to był dla Genka Jego domem, a ludzie tam pracujący rodziną. Będąc inicjatorem odbudowy usług portowych oddał całe życie dla Żeglugi na Odrze portów Odry Środkowej". Zmarł 7.07.2023 r. (źródło https://bractwomp.eu/)

Irena Endel Ragis

 

(1927 - 2011)

 

Porucznik Armii Krajowej "CYGANKA".

Jerzy Fabiszewski

 

(1936 - 2024)

 

FABISZEWSKI Jerzy [4-1-26], urodzony 7.10.1936 r. w Tosiach (Ziemia Siedlecka). Profesor doktor habilitowany botanik, lichenolog, ekolog Uniwersytetu Przyrodniczego we Wrocławiu. Szkołę średnią ukończył w Wolsztynie Welkopolskim, a studia wyższe na Wydziale Nauk Przyrodniczych Uniwersytetu Wrocławskiego. Doktoryzował się w roku 1965 na tymże Uniwersytecie na podstawie rozprawy pt. „Porosty Śnieżnika i Gór Bialskich – studiumflorystyczno-ekologiczne (promotor – prof. S. Tołpa). Habilitował się w roku 1975 w Instytucie Biologii Stosowanej Akademii Rolniczej we Wrocławiu na podstawie rozprawy pt. „East Canadian peat-bog ecosystems and the biological role of their lichens”. Profesorem nadzwyczajnym jest od roku 1982, zwyczajnym od 1988. Jego zainteresowania naukowe skupiały się wokół problemów ekologii roślin – zarówno zarodnikowych, jak i roślin wyższych. Interesował się sukcesją roślin na przedpolach lodowców, a także tzw. ekologią skażeniową wokół hut miedzi oraz bioróżnorodnością szaty roślinnej w Sudetach. Na szeroką skalę wykorzystywał porosty i rośliny wyższe do bioindykacji skażeń metalami ciężkimi i siarką w Sudetach. Dłuższe staże naukowe odbywał w Kanadzie, USA i Japonii oraz uczestniczył w dwóch wyprawach polarnych (Spitsbergen, Antarktyka). Na Uczelni zajmował stanowiska m.in. prorektora (1990–1992) oraz kierownika Katedry Botaniki i Ekologii Roślin (1977–2007). Z licznych funkcji pozauczelnianych należy wymienić: Polskie Towarzystwo Botaniczne – Przewodniczący Oddziału Wrocławskiego (1978–1984), PTB – prezes i wiceprezes krajowy (1988–1992), Rada Główna Szkolnictwa Wyższego – członek (1988–1990), członek 4 komitetów PAN (1985–2010) i w tym samym czasie był członkiem dwóch rad naukowych Instytutów PAN, redaktorem naczelny czasopisma „Acta Societatis Botanicorum Poloniae” (1993–2010), przewodniczącym i członkiem Rady Naukowej Karkonoskiego Parku Narodowego (1980–1986), członkiem Komitetu Badań Naukowych (1991–1993) oraz Centralnej Komisji ds. Stopni i Tytułów (1991–2010), członek Prezydium Oddziału Wrocławskiego PAN (2007–2010), przewodniczący Komisji Ochrony Środowiska przy PAN we Wrocławiu (od 1990 r.). W 2006 roku został wyróżniony tytułem doktora honoris causa Uniwersytetu Przyrodniczego we Wrocławiu. Był opiekunem 22 prac magisterskich oraz promotorem 12 prac doktorskich i „opiekunem” 6 habilitacji. Recenzował też 2 prace doktorskie za granicą. Jest autorem m.in. „Roślin Sudetów” (5 wydań) i redaktorem „Przyrody Dolnego Śląska”. Z ramienia Centralnej Komisji ocenił 33 wnioski o tytuł profesora i napisał 61 opinii w sprawie nadania stopni naukowych doktora habilitowanego oraz 15 wniosków o uprawnienia rad wydziału. Był też wielokrotnie (ok. 15 razy) recenzentem dorobku naukowego w przewodach doktorskich i habilitacyjnych. Na dorobek naukowy składa się ponad 140 oryginalnych prac naukowych (w tym 4 książki) związanych z szeroko rozumianą ekologią roślin. Część dorobku (38 publikacji) ukazała się w wydawnictwach zagranicznych. Brał udział w kilkudziesięciu międzynarodowych konferencjach i kongresach, gdzie wygłosił ok. 30 wykładów. Wykładał na University Laval, Ohio State University, Technicznym Uniwersytecie w Berlinie i w kilku innych ośrodkach. Główne osiągnięcia naukowe związane są z badaniami ekologicznymi torfowisk w Polsce i Kanadzie oraz badaniami ekologicznymi nad porostami i roślinami wyższymi w Sudetach, potwierdzającymi hipotezę o obniżającej się bioróżnorodności szaty roślinnej i całych ekosystemów w naszym regionie. Poza tym wyjaśnił rolę glebowych czynników troficznych w migracji roślinności na przedpolach cofających się lodowców w obszarach polarnych. Był członkiem rzeczywistym PAN, odznaczony Medalem Komisji Edukacji Narodowej oraz Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł 3.02.2024r. (źródło: http://muzeum.upwr.edu.pl/muzeum)

Tadeusz Falkowski

 

(1892 - 1979)

 

Inżynier. Leśnik.

Irena Maria Fałatowicz

 

(1926 - 2018)

 

FAŁATOWICZ Irena Maria z d. Barteczek [18-26-14], urodzona 9.02.1926 r. w Sporyszu koło Żywca. Córka Bronisławy i Sylwestra Barteczków. Dzieciństwo i czas wojny spędziła w Bielsku-Białej. Po ukończeniu szkoły handlowej w 1950 r. przeniosła się do Wrocławia. Pracowała w Narodowym Banku Polskim, gdzie poznała przyszłego męża Mariana. Następnie pracowała w Wyższej Szkole Rolniczej jako technik redakcyjny w Dziale Wydawnictw Naukowych. Urodziła córkę Annę, doczekała się dwójki wnuków – Jędrzeja i Urszuli – oraz trójki prawnuków – Michała, Mai i Adasia. Była żywo zaangażowana w działalność „Solidarności” na uczelni. Osoba o ogromnej kulturze, delikatności i takcie. Zawsze pomocna i pogodna, kochająca i oddana rodzinie i bliskim. Zmarła 11.05.2018 r. (Źródło: tekst odczytany przez kapłana podczas pogrzebu)

Janina Fatyga

 

(1929 - 2011)

 

Profesor Zwyczajny Doktor Habilitowany Nauk Rolniczych.

Józef Fatyga

 

(1926 - 2003)

 

Profesor Zwyczajny Doktor Habilitowany Nauk Rolniczych. FATYGA Józef [16A-2G-2], urodzony 4.07.1926 r. w Podchojnach k. Jędrzejowa. W 1948 r. ukończył Liceum Ogólnokształcące im. Stefana Żeromskiego w Kielcach. Po ukończeniu Szkolnej Kompanii Oficerów Rezerwy w stopniu podporucznika w 1949 r. rozpoczął studia na Wydziale Rolniczym Uniwersytetu i Politechniki we Wrocławiu. Studia ukończył w Wyższej Szkole Rolniczej, uzyskując dyplom inżyniera rolnika w 1953 r. i magistra rolnictwa w 1954 r. Stopień doktora nauk rolniczych otrzymał w 1964 r., a stopień doktora habilitowanego nauk rolniczych w 1969 r. Tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego nauk rolniczych nadano mu w 1978 r., a profesora zwyczajnego w 1989 r. Odbył staże naukowe: w Czechosłowacji (Praga, Brno, Nitra), Francji (Grignon, Grenoble, Montpelier), na Węgrzech (Uniwersytet Rolniczy w Debreczynie), w RFN (Uniwersytet Rolniczy w Norymberdze), na Ukrainie(Akademia Rolnicza w Kijowie). Ponadto zapoznał się z rolnictwem NRD (Drezno, Lipsk, Rostock). Zatrudniony w Katedrze Szczegółowej Uprawy Roślin (1953–1990). Zastępca Dyrektora Instytutu Uprawy Roli i Roślin AR we Wrocławiu (1972–1984), opiekun studiów doktoranckich w Katedrze Szczegółowej Uprawy Roli i Roślin (1970–1984), członek Senatu Uczelni (1973–1984). Członek Komitetu Uprawy Roślin PAN (1973–1984), Międzynarodowego Zespołu Badań nad gryką, Wojewódzkiej Komisji Rejonizacyjnej we Wrocławiu (1965–1989), rzeczoznawca Państwowej Komisji Produkcji Roślinnej przy GUS (1977). Promotor 11 doktoratów oraz 225 prac magisterskich. Wykonał 26 recenzji doktorskich, 5 habilitacyjnych, 5 do tytułu naukowego profesora, wiele wydawniczych. Autor 191 publikacji naukowych. Wyniki badań prezentował na licznych konferencjach krajowych i międzynarodowych (Moskwa). Jest znanym specjalistą z zakresu uprawy roślin zbożowych. Jego osiągnięcia naukowe dotyczą: rejonizacji odmian, rozwoju roślin, technologii uprawy, plonowania i jakości surowca. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim oraz odznakami „Zasłużony Nauczyciel PRL”, „Zasłużony dla Wydziału Rolniczego i Akademii Rolniczej we Wrocławiu”, Odznaką ZNP. Wyróżniony 3 nagrodami MEN i 11 nagrodami Rektora. Zmarł 30.10.2003 r. (źródło: http://muzeum.upwr.edu.pl)

Michał Fedusiewicz

 

(1911 - 1972)

 

Inżynier, leśnik.

Jan Wacław Ferencowicz

 

(1902 - 1985)

 

Ochotnik Wojny w 1920r., Żołnierz Armii Krajowej. Profesor Politechniki Wrocławskiej.

Józef Bohdan Ferencowicz

 

(1890 - 1939)

 

Legionista, Żołnierz Kompanii Kadrowej, Podpułkownik Wojska Polskiego. Odznaczony Czterokrotnym Krzyżem Walecznych.

Władysław Ferencowicz

 

(ur. 1891)

 

Legionista, Żołnierz Kompanii Kadrowej, Podporucznik Wojska Polskiego.

Kazimiera Władysława Fiałkowska

 

(1923 - 2015)

 

Sędzia, Oficer Armii Krajowej Okręgu Lwowskiego, ps " Nina".

Zbigniew Fichtel

 

(1914 - 1983)

 

Żołnierz II Korpusu.

Bogumiła Fichtel-Ciaś

 

(1939 - 2024)

 

artystka fotografii

Jerzy Andrzej Fidziński

 

(1931 - 2013)

 

Żołnierz Armii Krajowej.FIDZIŃSKI Jerzy Andrzej [17-18-4], urodzony 2.11.1931 r. w Warszawie. Syn Edwarda i Stefanii z domu Mazurkiewicz. Żołnierz Armii Krajowej i Powstania Warszawskiego, pseudonim „Lulu”, w stopniu strzelca, łącznik. Walczył w zgrupowaniu „Żywiciel” (na Żoliborzu) i „Żmija” (pluton 257). Po powstaniu opuścił Warszawę. Po wojnie wyjechał najpierw do Dzierżoniowa, gdzie uprawiał zawodowo boks, a następnie do Wrocławia. W 1953 r. ukończył Akademię Wychowania Fizycznego we Wrocławiu. Jako asystent Zakładu Spotów Różnych AWF, wprowadził na uczelni specjalizację instruktorską i trenerską boksu, która później realizowana była także w ramach Studium Doskonalenia Kadr. W tym czasie współpracował ściśle z legendarnym polskim trenerem Feliksem Stammem. To dzięki J. Fidzińskiemu wielu wspaniałych zawodników podejmowało studia i zdobywało uprawnienia szkoleniowców pięściarskich. Do Jego uczniów zaliczyć można m.in.: Czesława Ptaka, Wiesława Rudkowskiego, Romana Rożka, Józefa Grudnia, Józefa Grzesiaka, Zbigniewa Pietrzykowskiego, Henryka Kukiera, Bogdana Gajdę czy Henryka Niedźwiedzkiego. Dr Jerzy Fidziński cieszył się szacunkiem i poważaniem ludzi boksu. Zawsze był Człowiekiem pełnym pasji, otwartym i gotowym do podejmowania coraz to nowych wyzwań. Zmarł 30.12.2013 r. (Źródło: zasoby Muzeum Powstania Warszawskiego; „Boks Team Oława”)

Piotr Fielek

 

(1900 - 1996)

 

żołnierz ZWZ i AK Okręg Lwowski

Tadeusz Filipiak

 

(1950 - 2019)

 

FILIPIAK Tadeusz [14-24-17], urodzony 12.10.1950 r. Wieloletni prezes Koła Polskiego Związku Wędkarskiego Belona przy Komendzie Wojewódzkiej Policji we Wrocławiu. W 1997 r. przyjął funkcję wiceprezesa tego Koła oraz uzyskał mandat delegata na zebranie sprawozdawczo-wyborcze Okręgu PZW, podczas którego został wybrany na członka zarządu. Był kapitanem sportowym i działał w Komisji ds. Sportu. W 2001 roku został prezesem Koła Belona i powtórnie członkiem zarządu Okręgu PZW Wrocław. Przez wiele kadencji pełnił tam funkcję wiceprezesa ds. sportu. W latach 2005–2009 był członkiem Głównego Kapitanatu Sportowego w Warszawie. Jako prezes Belony inicjował i organizował różnego rodzaju zawody i imprezy sportowe lokalne i o zasięgu krajowym, a niekiedy międzynarodowym. Były one zawsze udane, dopracowane w najdrobniejszych szczegółach, ponieważ Tadeusz był człowiekiem niezwykle skrupulatnym, zagorzałym przeciwnikiem zasady „jakoś tam będzie”. Potrafił zarazić swoim zapałem i optymizmem osoby, które dobierał do realizacji swoich przedsięwzięć. Organizował Mistrzostwa Policji, w których również brał czynny udział jako zawodnik i odnosił znaczne sukcesy. Koło Belona pod Jego kierownictwem przez szereg lat zajmowało I miejsce (a kilka razy II) w rankingu najbardziej usportowionych Kół Okręgu PZW we Wrocławiu. Tadeusz inicjował szereg imprez wędkarskich, m.in. Puchar Srebrnego Orła, Mistrzostwa Dolnego Śląska, Mistrzostwa Służb Mundurowych, a w Kole Belona ranking na Wędkarza Roku, Wędkarza Pięciolecia itp. Był wulkanem pomysłów i miał bardzo dobry kontakt z ludźmi – cieszył się powszechnym szacunkiem i poważaniem. Posiadając licencję sędziego klasy państwowej, bywał zastępcą sędziego głównego lub sędzią głównym na zawodach spławikowych z cyklu Grand Prix Polski czy sędzią głównym na mistrzowskich zawodach w Okręgu. Tadeusz Filipiak został wyróżniony przez zarząd Okręgu Złotą odznaką PZW z wieńcami. Na ostatnim zjeździe Okręgu był nominowany do tytułu Honorowego Członka PZW. Zmarł 18.02.2019 r. (Źródło: strona internetowa Okręgu Polskiego Związku Wędkarskiego Wrocław – www.pzw.org.pl/wroclaw)

Mieczysław Firlej-Bielański

 

(1914 - 1983)

 

FIRLEJ-BIELAŃSKI Mieczysław [7-19-18a], urodzony 4.10.1914 r. w Nowicy na Pokuciu. Lutnik. Uczył się gry samemu. W 1932 został członkiem założycielem Stowarzyszenia Polskich Artystów Lutników. W 1954 r. wybrano go do zarządu stowarzyszenia, w którym pełnił m.in. funkcję wiceprezesa zarządu (1970–1976). Był laureatem pierwszej i czwartej nagrody Międzynarodowego Konkursu Lutniczego im. Henryka Wieniawskiego (1957, 1972). Budował smyczkowe instrumenty muzyczne, przede wszystkim skrzypce, altówki i wiolonczele, wykonywane według modeli mistrzów szkoły kremońskiej. Wśród jego prac znajdują się także polskie ludowe instrumenty smyczkowe (kilka jego prac stanowi eksponaty rekonstrukcyjne w Muzeum Ludowych Instrumentów Muzycznych w Szydłowcu i w Muzeum Instrumentów Muzycznych w Poznaniu). Został odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi oraz odznaką "Zasłużony Działacz Kultury". Zmarł 9.11.1983 r. (źródło: Wikipedia)

Witold Frankel

 

(1892 - 1949)

 

Sędzia Sądu Okręgowego we Lwowie.

Krystyna Maria Frankowska

 

(1940 - 2022)

 

mama księdza

Dariusz Frankowski

 

(1938 - 2002)

 

przewodnik PTTK

Marian Fuchsa

 

(1888 - 1953)

 

Doktor.

Fanciszek Fuglewicz

 

(1904 - 1998)

 

Odznaczony Krzyżem za udział w wojnie 1918-1921.

Sylwia Maria Fuglewicz

 

(1945 - 2013)

 

Lekarz Medycyny.

Kazimiera Joanna Fulińska

 

(1917 - 2007)

 

Żołnierz Armii Krajowej Okręgu Lwowskiego. Docent Politechniki Wrocławskiej.

Maria Fulińska-Rzehak

 

(1925 - 2000)

 

Nauczycielka.

Jacek Maria Fuliński

 

(1915 - 1998)

 

Profesor Doktor Habilitowany Inżynier Architektury. FULIŃSKI Jacek Maria [2-22-14], urodzony 6.01.1915 r. we Lwowie. Wychowanek Wydziału Architektonicznego Politechniki Lwowskiej, którą ukończył w 1940 r., uzyskując dyplom inżyniera nostryfikowany na Politechnice Gdańskiej w 1959 r. Stopień doktora nauk technicznych otrzymał w 1960 r. w Wyższej Szkole Rolniczej we Wrocławiu. Stopień doktora habilitowanego nauk technicznych nadano mu na Wydziale Architektury Politechniki Wrocławskiej w 1968 r. Tytuł naukowy profesora uzyskał w 1985 r. Działalność dydaktyczną rozpoczął w roku akademickim 1947–1948 na Wydziale Architektury Politechniki Wrocławskiej jako starszy asystent i po czteroletniej przerwie kontynuował jako adiunkt na Akademii Rolniczej we Wrocławiu w latach 1952–1970, następnie jako docent 1970–1984, prodziekan Wydziału Melioracji Wodnych w latach 1972–1975 i profesor nadzwyczajny od 1985 r. Przeszedł na emeryturę w roku 1985. Jest twórcą dyscypliny „morfologia budownictwa”, czyli nauki o kształtowaniu przestrzeni. W swoich pracach o wielościanach sformułował geometryczne zasady budowy cząsteczkowej fullerenów. W latach 1948–1952 był dyrektorem technicznym i naczelnym ponad 100-osobowego Biura Projektów Przemysłu Roszarniczego, które zostało uznane za najlepsze w kraju. Uczestniczy w odbudowie przemysłu lekkiego na Ziemiach Zachodnich i Północnych Polski. W latach 1946–1948 był kierownikiem wydziału budowlanego Polskiej Żeglugi na Odrze. Opublikował ponad 50 prac naukowych, w tym 4 monograficzne. Uzyskał 3 wyróżnienia w konkursach architektonicznych. Wypromował jednego doktoranta i prowadził część geometryczną w trzech pracach doktorskich. Był recenzentem 8 prac doktorskich, 2 habilitacyjnych, raz w postępowaniu o nadanie tytułu profesora. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej. Wyróżniony tytułem honorowym „Zasłużony Nauczyciel Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej”. Wielokrotnie nagradzany przez Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego oraz Rektora Akademii Rolniczej we Wrocławiu. Zmarł w 28.10.1998 r. (źródło:http://muzeum.upwr.edu.pl)

Stefan Fuliński

 

(1919 - 1984)

 

Żołnierz Armii Krajowej Okręgu Lwowskiego. Docent Politechniki Wrocławskiej.

Wojciech Maria Fuliński

 

(1921 - 2001)

 

Profesor doktor habilitowany inżynier.

Tadeusz Futujma

 

(1920 - 1991)

 

Lekarz Weterynarii.

Krzysztof Gabryś

 

(1934 - 2004)

 

GABRYŚ Krzysztof [14-35-21], urodzony 17.05.1934 r. w Ostrowie Wielkopolskim, w rodzinie kolejarza. Profesor medycyny, specjalista chorób wewnętrznych, hematolog, absolwent Wydziału Lekarskiego Akademii Medycznej we Wrocławiu. Od III roku studiów pracował w Zakładzie Anatomii Opisowej AM pod kierunkiem prof. dr. hab. Tadeusza Marciniaka. Uprawnienia lekarza uzyskał w 1961 r. We wrześniu 1961 r. został asystentem III Kliniki Chorób Wewnętrznych kierowanej przez prof. dr. hab. Edwarda Szczeklika. Specjalizację I stopnia z chorób wewnętrznych ukończył w 1965 r. W latach 1965–1970 pracował w Miejskich Zakładach Kąpielowych we Wrocławiu, gdzie prowadzono m.in. kompleksową rehabilitację pozawałową i poudarową (od 1970 r. pełnił tam funkcję lekarza naczelnego). W 1967 r. ożenił się z Wandą (polonistka, korektor w Wydawnictwie Zakładu Narodowego im. Ossolińskich), z którą miał troje dzieci (córka Joanna, doktor nauk medycznych, psychiatra; syn Łukasz, magister rehabilitacji po Akademii Wychowania Fizycznego we Wrocławiu, syn Piotr – lekarz ortopeda). W 1968 r. obronił pracę doktorską pt. „Heterogenność fosfatazy zasadowej w chorobach wątroby i dróg żółciowych”. W 1970 r. został adiunktem Katedrze Hematologii w Instytucie Chorób Wewnętrznych. W 1971 r. odbył miesięczny staż w pracowniach biochemicznych Instytutu Chorób Wewnętrznych w Bukareszcie, gdzie częściowo opracował metodykę badań biochemicznych wykorzystaną następnie w pracy habilitacyjnej (którą obronił w 1976 r.), a zatwierdzoną przez Centralną Komisję Kwalifikacyjną w lutym 1977 r. W 1979 r. ukończył specjalizację z hematologii, w marcu 1980 został zatrudniony na stanowisku docenta, w grudniu 1989 r. uzyskał tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego, a w lutym 1990 r. zatrudniono Go jako profesora nadzwyczajnego w Klinice Hematologii i Chorób Rozrostowych AM we Wrocławiu. 1.07.1997 r. otrzymał tytuł profesora zwyczajnego. W pracach badawczych koncentrował się głównie na aktywności fosfatazy zasadowej granulocytów w różnych chorobach wewnętrznych i nowotworowych oraz aktywności i niejednorodności niektórych enzymów surowicy i krwinek białych. Pełnił wiele funkcji naukowych i dydaktycznych w macierzystej uczelni, wykładał w Centrum Medycznym Kształcenia Podyplomowego w Warszawie. W latach 1981–1984 pełnił funkcję prodziekana ds. studentów III–VI roku studiów Wydziału Lekarskiego. Był promotorem 2 prac doktorskich oraz recenzentem 6 prac doktorskich, 3 habilitacyjnych i 2-krotnie – dorobku naukowego kandydatów do tytułu profesora. Kierował specjalizacją (I i II stopnia) 25 lekarzy z zakresu chorób wewnętrznych. Recenzował prace publikowane w „Gastroenterologii Polskiej”. Był aktywnym członkiem Polskiego Towarzystwa Lekarskiego, Towarzystwa Internistów Polskich oraz Polskiego Towarzystwa Hematologii i Transplantologii. Uhonorowano Go m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi, Srebrną Odznaką Akademia Medica Wratislaviensis, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Wielokrotnie otrzymywał Nagrody Rektora Akademii Medycznej we Wrocławiu. Jego dorobek naukowy stanowi istotny wkład w rozwój hematoonkologii. Ogłosił drukiem 162 prace naukowe w czasopismach polskich i zagranicznych. Wygłosił ok. 100 referatów na posiedzeniach różnych towarzystw medycznych, na zjazdach krajowych i zagranicznych (Rumunia, Jugosławia, Czechosłowacja). Był autorem dwóch rozdziałów skryptu „Hematologia”. Recenzenci Jego naukowego i zawodowego dorobku podkreślali szerokie horyzonty naukowe, prestiż w środowisku hematologów krajowych i zagranicznych oraz uczciwość i nienaganną postawę etyczną. Krzysztof Gabryś zmarł 19.08.2004 r. (Źródło: „MEDIUM”, grudzień 2014)

Wanda Gabryś

 

(1937 - 2018)

 

GABRYŚ Wanda [14-35-21], urodzona 7.06.1937 r. Magister filologii polskiej. W 1967 r. wyszła za mąż za Krzysztofa. Pracowała jako korektor w Wydawnictwie Zakładu Narodowego im. Ossolińskich. Miała troje dzieci: córkę Joannę, która ukończyła studia medyczne (jest doktorem psychiatrii) i kulturoznawcze; syna Łukasza, absolwenta Akademii Wychowania Fizycznego we Wrocławiu (magister rehabilitacji) i syna Piotra – lekarza ortopedę. Wanda zmarła 16.06.2018 r. (Źródło: Andrzej Kierzak – wlkp24.info)

Piotr Gadziński

 

(1888 - 1943)

 

Kapitan Wojska Polskiego. Zginął w hitlerowskim obozie śmierci.

Adam Gajda

 

(1931 - 2022)

 

żołnierz AK

Maria Gajda

 

(1908 - 1998)

 

Żołnierz Armii Krajowej. Więzień Sybiru.

Eugeniusz Gajos

 

(1936 - 2019)

 

GAJOS Eugeniusz [8-19-1Bu], urodzony 12.11.1936 r. Doktor habilitowany, docent, wieloletni pracownik naukowo-dydaktyczny Wydziału Inżynieryjno-Ekonomicznego Akademii Ekonomicznej (obecnie Uniwersytetu Ekonomicznego) we Wrocławiu. Zmarł 13.01.2019 r. (Źródło: nekrolog w „Gazecie Wyborczej”)

Aleksander Galus

 

(1918 - 1996)

 

Żołnierz Armii Krajowej.

Ewa Gałdecka

 

(1947 - 2004)

 

Doktor. Fizyk- Krystalograf.

Marian Zdzisław Gałdecki

 

(1924 - 2000)

 

Profesor Doktor. Chemik- Krystalograf.

Bronisław Gancarz

 

(1912 - 2002)

 

GANCARZ Bronisław [1-9-20], urodzony 29.10.1912 r. w Winnikach – obecnie Lwów Winniki. Po ukończeniu szkoły podstawowej, a następnie 8-klasowego państwowego gimnazjum we Lwowie, w latach 1933–1934 odbył służbę wojskową w szkole podchorążych rezerwy. W latach 1934–1939 studiował na Akademii Medycyny Weterynaryjnej we Lwowie, gdzie 18 marca 1939 r. uzyskał absolutorium. Od września 1942 r. do marca 1943 r. pracował na stanowisku asystenta naukowego w Państwowej Weterynaryjnej Pracowni Rozpoznawczej w Krakowie. W latach 1943–1944 był asystentem naukowym w Katedrze Chorób Wewnętrznych Lekarsko-Weterynaryjnych Kursów Zawodowych we Lwowie. W 1944 r. ponownie objął stanowisko asystenta Katedry Chorób Wewnętrznych Lwowskiego Weterynaryjnego Instytutu, gdzie pracował do 1946 r. W międzyczasie był asystentem w Katedrze Biochemii u profesora Moraczewskiego. Od maja 1946 został zaangażowany początkowo jako starszy asystent, a od 1947 r. jako adiunkt w Katedrze Chorób Wewnętrznych Wydziału Medycyny Weterynaryjnej Uniwersytetu i Politechniki we Wrocławiu. W latach 1947–1949, oprócz zajęć w Katedrze Chorób Wewnętrznych, prowadził wykłady z biologii na kursie wstępnym Politechniki we Wrocławiu. W 1949 r. doktoryzował się. W 1951 r. po śmierci kierownika Katedry prof. Markowskiego został mianowany zastępcą profesora, a w 1952 r. – kierownikiem Katedry Chorób Wewnętrznych. Funkcję tę pełnił do przejścia na emeryturę w 1983 r. W 1954 r. otrzymał nominację na docenta, a w 1960 r. – na profesora nadzwyczajnego. W latach 1953–1956 pełnił obowiązki prodziekana, a od 1962 do 1964 r. dziekana Wydziału Medycyny Weterynaryjnej. W 1953 i 1955 r. przebywał w Katedrze Chorób Wewnętrznych Akademii Medycyny Weterynaryjnej w Budapeszcie, a w roku 1958 w Klinice Chorób Wewnętrznych Tierärztliche Hochschule w Wiedniu, w której odbywał 8-miesięczny staż. Był promotorem 13 doktorantów. Jego dorobek stanowi 87 pozycji ogłoszonych drukiem. Jego główne zainteresowania naukowe skupiają się wokół kwestii związanych ze schorzeniami morzyskowymi koni i chorobami przemiany materii u bydła. Odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Odznaką 1000-lecia Państwa Polskiego, Medalem 10-lecia PRL, Odznaką 15-lecia Wyzwolenia Dolnego Śląska oraz medalem „Zasłużony Nauczyciel PRL”. Zmarł 17.05.2002 r. (źródło: http://muzeum.upwr.edu.pl)

Tadeusz Wojciech Garbiński

 

(1922 - 1964)

 

Profesor Doktor Medycyny. Były żołnierz Armii Krajowej. GARBIŃSKI Tadeusz Wojciech [4-26-19], urodzony 23.01.1922 r. w Warszawie. Żołnierz AK, Ftyzjatra, profesor na AM we Wrocławiu, absolwent Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Warszawskiego. W latach 1946–1950 asystent Kliniki Gruźlicy Uniwersytetu Wrocławskiego, od 1950 r. adiunkt, w latach 1951–1958 docent tej kliniki, od 1958 r. profesor nadzwyczajny. W latach 1951–1963 kierownik Katedry i Kliniki Gruźlicy. W okresie 1956–1957 prodziekan Wydziału Lekarskiego Akademii Medycznej we Wrocławiu, a w latach 1957–1959 prorektor ds. nauczania tej uczelni. Zmarł 13.07.1964 r. (źródło: https://wydawnictwo.umw.edu.pl)

Bronisława Garstka

 

(1931 - 1981)

 

Lekarz Medycyny.

Franciszek Gawrych

 

(1896 - 1967)

 

Major Wojska Polskiego.

Kazimierz Władysław Gąsiorowski

 

(1949 - 2021)

 

GĄSIOROWSKI Kazimierz Władysław [5-10-4], urodzony 12.09.1949 r. Profesor doktor habilitowany nauk medycznych. Ukończył w 1973 r. studia na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej we Wrocławiu. Doktorat realizował w Centrum Medycyny Doświadczalnej i Klinicznej PAN w Warszawie, gdzie również pracował jako adiunkt. Od 1980 r. był adiunktem na AM we Wrocławiu. Pełnił funkcję kierownika Zakładu Bioanalizy i Badania Środowiska na Wydziale Farmaceutycznym AM i dziekana tego wydziału. Był ponadto jednym z koordynatorów Centrum Doskonałości, a także współorganizatorem programu dotyczącego nauczania farmacji przemysłowej. Skupiał się nie tylko na pracy naukowo-badawczej. Wiele energii i czasu poświęcał sprawom organizacyjnym i dydaktyce. Prowadził wykłady z fizjologii, anatomii, patofizjologii i patomorfologii. Aktywnie działał w Senacie Akademii Medycznej, komisjach senackich, rektorskich i wydziałowych. Był członkiem towarzystw naukowych w Polsce i za granicą – m.in. Europejskiej Sekcji Mutagenezy Środowiskowej (EEMS), Polskiego Towarzystwa Genetycznego oraz Polskiego Towarzystwa Lekarskiego. Został uhonorowany Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Medalem "Ambasador Farmacji" i tytułem Strażnika Wielkiej Pieczęci Aptekarstwa Polskiego". Zmarł 27.04.2021 r. (Źródło: https://nazdrowie.pl/farmaceuta-z-zamilowania-kazimierz-gasiorowski/ oraz https://www.umed.wroc.pl/)

Tadeusz Gąszczyński

 

 

Zginął w Oświęcimiu.

Tomasz Gdowski

 

(1955 - 2018)

 

GDOWSKI Tomasz [14-14-3], urodzony 31.07.1955 r. we Wrocławiu. Wieloletni okręgowy inspektor pracy. Po liceum podjął studia na Politechnice Wrocławskiej i ukończył je w 1980 r. (specjalność: konstrukcja i eksploatacja maszyn). Tuż po studiach wyjechał w długą podróż po Europie. Po powrocie do kraju został mistrzem, a później kierownikiem warsztatów transportu samochodowego we wrocławskim przedsiębiorstwie "Poldrób". W połowie 1981 r. wyjechał do RFN do legalnej, co podkreślał, pracy w branży transportowej i w rolnictwie. Miał już wykupiony powrotny bilet lotniczy na 13.12.1981 r., ale w ostatniej chwili przedłużył pobyt do końca 1982 r. Po powrocie do Polski przez trzy lata pracował jako specjalista ds. nadzoru mechanicznego w Kopalniach Odkrywkowych Surowców Drogowych we Wrocławiu. Od 1986 r. przez kolejnych pięć lat był inspektorem ds. BHP w Zakładzie Robót Górniczych, Odwodnieniowych i Rekultywacyjnych we Wrocławiu. Jeździł po całym kraju – do Konina, Bełchatowa, Turoszowa – wszędzie tam, gdzie istniały odkrywki. Uczestniczył wówczas w dochodzeniach dotyczących poważnych wypadków w tej branży. Zakład zaczął podupadać ekonomicznie, a Tomasz Gdowski znalazł się w 1991 r. w grupie zwolnionych pracowników. Jako młodego inżyniera poszukującego pracy, zatrudniono Go w Okręgowym Inspektoracie Pracy we Wrocławiu. Nie był przywieziony w teczce ani rekomendowany przez organizację partyjną czy związkową. Przez kilka miesięcy pracował jako podinspektor, przez rok jako inspektor pracy, w następnym roku został nadinspektorem, w kolejnym – zastępcą szefa OIP, a wreszcie – szefem okręgu. Jego hobby była turystyka (zwłaszcza górska), muzyka rockowa (słuchał jej namiętnie w radiu – najczęściej w „Trójce”, miał bogatą kolekcję płyt i kaset z rockiem) i rajdy samochodowe. Jak mawiał, na udział w wyścigach miał za mało pieniędzy, ale jako działacz Automobilklubu Dolnego Śląska i Polskiego Związku Motorowego był organizatorem, sędzią i komisarzem różnych rajdów. Zmarł 1.10.2018 r. (Źródło: miesięcznik „Atest”, 01/1999)

Jerzy Stanisław Gerber

 

(1928 - 2006)

 

Ceniony lekarz ginekolog - położnik. Wybitny naukowiec. Nauczyciel wielu pokoleń lekarzy.

Karol Gerlicz

 

(1903 - 1970)

 

GERLICZ Karol [3-23-3], urodzony 18.08.1903 r. w Zgierzu. Gimnazjum ukończył w Łodzi w 1923 r. W 1927 r. uzyskał dyplom na Wydziale Rolniczym Uniwersytetu Poznańskiego. Stopień doktora otrzymał w 1951 r. na Wydziale Rolniczym Wyższej Szkoły Rolniczej we Wrocławiu. Docentem był od 1956 r. Tytuł profesora nadzwyczajnego uzyskał w 1968 r. Bezpośrednio po ukończeniu studiów pracował w Naukowej Organizacji Gorzelnictwa w Poznaniu, a od 1928 r. był dyrektorem technicznym Fabryki Przetworów Owocowo-Warzywnych w Pudliszkach. W latach 1934–1940 kierował Fabryką Przetworów Owocowo-Warzywnych „Prosna” w Kaliszu, której od 1930 r. był współwłaścicielem. Później, do 1944 r., pracował w Zakładzie Hydrolizatów Białkowych w Winiarach i w Fabryce Czekolady „E. Wedel” w Warszawie. W 1945 r. zorganizował przetwórnię owoców i warzyw koło Zakopanego, a w latach 1945–1947 był kierownikiem Delegatury Zjednoczenia Przemysłu Konserwowego we Wrocławiu. Od 1947 r. aż do śmierci pracował w Katedrze Technologii Rolnej Uniwersytetu i Politechniki Wrocławskiej (później Wyższej Szkoły Rolniczej), równocześnie prowadząc do 1949 r. zajęcia z przetwórstwa owoców i warzyw na Uniwersytecie Jagiellońskim. Był wybitnym specjalistą z zakresu przetwórstwa owoców i warzyw. Swoje kwalifikacje naukowe i zawodowe pogłębiał na stażach w Stacji Doświadczalnej Przemysłu Owocowo-Warzywnego w Brunszwiku w Niemczech (1933) oraz w Anglii i Szwajcarii. W latach 1954–1970 kierował Zakładem Przetwórstwa Owoców i Warzyw w Katedrze Technologii Rolnej WSR we Wrocławiu, a od 1967 do 1970 był kierownikiem tej Katedry. W połowie lat 50. współorganizował Wydział Inżynieryjno-Ekonomiczny Przemysłu Rolno-Spożywczego Wyższej Szkoły Ekonomicznej (Akademii Ekonomicznej) we Wrocławiu i w latach 1960–1962 pełnił funkcję jego dziekana, a w latach 1958–1965 był kierownikiem Zakładu Technologii Przemysłu Spożywczego. W 1947 r. zorganizował Oddział Wojewódzki Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Przemysłu Spożywczego NOT i został jego przewodniczącym oraz rzeczoznawcą. W latach 1954–1957 przy Stowarzyszeniu Inżynierów i Techników Rolnictwa NOT prowadził Ośrodek Konsultacyjny dla kandydatów na stopień inżyniera. Był przewodniczącym Rady Zakładowej ZNP przy WSR we Wrocławiu i członkiem Rad Naukowych: Instytutu Przemysłu Fermentacyjnego i Instytutu do Zagadnień Ziem Zachodnich. Był też rzecznikiem ds. jakości Ministerstwa Handlu Wewnętrznego i rzeczoznawcą Wojewódzkiej Komisji Cen. Był promotorem 3 prac doktorskich i opiekunem 93 prac magisterskich. Opublikował kilkanaście prac naukowych i jeden podręcznik. Był odznaczony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi. Zmarł 22.01.1970 r. we Wrocławiu. (źródło: http://muzeum.upwr.edu.pl)

Krystyna Gerlicz

 

(1915 - 1995)

 

Magister.

Lucyna Gerlicz

 

(1906 - 1992)

 

Magister.

Ludwik Gerlicz

 

(1911 - 1977)

 

Magister.

Helena Getter

 

(1904 - 1983)

 

Pedagog, działacz kultury, założycielka Muzeum w Bystrzycy.

Jerzy Getter

 

(1899 - 1981)

 

Ekonomista.

Stanisław Getter

 

(1895 - 1974)

 

Podpułkownik Wojsk Polskich, uczestnik Kampanii Wrześniowej oraz walk 2. Dywizji Strzelców Pieszych we Francji.

Bronisław Giedrojć

 

(1922 - 1994)

 

Profesor. GIEDROJĆ Bronisław [18-21-9], urodzony 25.04.1922 r. w Opicie, pow. Lida, woj. nowogródzkie, gdzie ukończył szkołę powszechną. W połowie 1944 r. został zmobilizowany i wraz z II Armią Wojska Polskiego przeszedł cały szlak bojowy, biorąc również udział w Operacji Berlińskiej. W czasie walk został ciężko ranny. W roku 1951 ukończył gimnazjum i Liceum Rolnicze i rozpoczął pracę na stanowisku agronoma w powiecie kościańskim. W tym samym roku rozpoczął studia na Wydziale Rolniczym Uniwersytetu Wrocławskiego, które ukończył z tytułem inżyniera w 1954 r. Następnie zatrudniony został w Katedrze Gleboznawstwa Wyższej Szkoły Rolniczej we Wrocławiu. W 1963 r. po obronie pracy uzyskał stopień doktora, a w 1969 r. habilitował się też na Wydziale Rolniczym. Tytuł profesora nadzwyczajnego nauk rolniczych uzyskał w 1982 roku, a profesora zwyczajnego – w 1990 r. W latach 1972–1975 był prodziekanem Wydziału Rolniczego. W 1973 r. powołany został na zastępcę dyrektora Instytutu Chemii Rolniczej, Gleboznawstwa i Mikrobiologii, a w 1982 r. objął funkcję kierownika Katedry Gleboznawstwa. Był członkiem Komitetu Agrofizyki Gleb PAN, Komitetu Gleboznawstwa Chemii Rolniczej PAN, Polskiego Towarzystwa Agrotechnicznego oraz Polskiego Towarzystwa Gleboznawczego. Pod jego kierunkiem prace magisterskie wykonało ponad 50 studentów. Był również promotorem czterech pomyślnie zakończonych przewodów doktorskich. Dorobek naukowy obejmuje ponad 100 publikacji. Prace naukowe Profesora koncentrowały się głównie na badaniach właściwości wodnych gleb, wykorzystywaniu popiołów z elektrowni węglowych w celu poprawienia właściwości wodnych i zasobności gleb lekkich oraz przemianach substancji organicznej w glebach. Wiele prac dotyczyło również zagadnień związanych z rekultywacją gleb. Zorganizował pracownię fizyki gleb i przystosował aparaturę do badania siły wiązania wody w glebie. Podjęte badania w tym zakresie należały do pionierskich w Polsce. Był wyróżniony licznymi odznaczeniami państwowymi, wojskowymi i regionalnymi. Zmarł 24.04.1994 r. we Wrocławiu. (źródło: http://muzeum.upwr.edu.pl)

Wojciech Giel

 

(1948 - 2017)

 

GIEL Wojciech [1-7-11A], urodzony 26.08.1948 r. Meteorolog, długoletni, zasłużony pracownik Państwowej Służby Hydrologiczno-Meteorologicznej. Będąc już na emeryturze, za namową żony zaczął amatorsko występować w chórze przy kościele św. Faustyny. Zmarł 24.12.2017 r. (Źródła: nekrolog – „Gazeta Wrocławska”; mowa pogrzebowa)

Urszula Giersz

 

(1885 - 1971)

 

Zasłużony Pracownik Politechniki Wrocławskiej.

Janusz Gierwielaniec

 

(1926 - 2001)

 

Doktor.

Arnold Girke

 

(1877 - 1938)

 

Reg. Sekretär i.R.

Sven Georg Gjesdahl

 

(1939 - 2005)

 

Pisarz.

Eugeniusz Gliksman

 

(1914 - 1977)

 

Żołnierz Armii Krajowej.

Krzysztof Gliksman

 

(1944 - 2021)

 

długoletni pracownik MPWiK

Zofia Gliksman

 

(1917 - 1999)

 

Łączniczka Armii Krajowej.

Zygmunt Gliszczyński

 

(1910 - 1993)

 

Pilot Morskiego Dywizjonu Lotniczego.

Pro Memoria Franciszek Globa

 

(1891 - 1941)

 

bohater wojny polsko-bolszewickiej, kawaler orderu Virtuti Militari

Stanisław Gnot

 

(1946 - 2002)

 

GNOT Stanisław [16B-2G-19],urodzony 10.10.1946 r. w Przemyślu. Tu w roku 1964 ukończył II Liceum Ogólnokształcące. Studia matematyczne na Wydziale Matematyki, Fizyki i Chemii Uniwersytetu Wrocławskiego ukończył w roku 1969. Stopień doktora nauk matematycznych uzyskał w 1974 r. w Instytucie Matematycznym PAN we Wrocławiu. W tym samym roku został zatrudniony jako adiunkt w Instytucie Immunologii i Terapii Doświadczalnej PAN we Wrocławiu, gdzie pracował nieprzerwanie przez 10 lat. Tutaj był głównym konsultantem w zakresie metod matematycznych i statystycznych wielu prac doktorskich i habilitacyjnych pracowników naukowych tego Instytutu. Stopień doktora habilitowanego nauk matematycznych uzyskał w 1984 r. na Wydziale Matematyki, Fizyki i Chemii Uniwersytetu Wrocławskiego. Tuż po habilitacji podjął pracę na stanowisku docenta w Katedrze Matematyki Akademii Rolniczej we Wrocławiu. Tytuł naukowy profesora otrzymał w roku 1991. W latach 1991–1994 był kierownikiem Katedry Matematyki i Zakładu Statystyki Akademii Rolniczej we Wrocławiu. W latach 1990–1994 był także zatrudniony w Instytucie Matematyki Politechniki Opolskiej. W latach 1988–1990 pełnił funkcję Przewodniczącego Komisji ds. Statystyki Matematycznej przy Komitecie Nauk Matematycznych PAN. Jesienią 1994 r. podjął pracę w Wyższej Szkole Pedagogicznej im. Tadeusza Kotarbińskiego w Zielonej Górze, gdzie do roku 1997 był kierownikiem Zakładu Probabilistyki i Statystyki Matematycznej Instytutu Matematyki, a w latach 1997–1999 pełnił funkcję zastępcy dyrektora Instytutu ds. naukowych. W latach 1996–1999 był prorektorem ds. nauki i współpracy z zagranicą. W 1999 r. podjął pracę na Politechnice Zielonogórskiej w Instytucie Matematyki na stanowisku profesora zwyczajnego, a od września 2001 r. w Instytucie Matematyki Uniwersytetu Zielonogórskiego. Opublikował ponad 60 prac naukowych w renomowanych czasopismach o zasięgu międzynarodowym (ponad 20 z Listy Filadelfijskiej), głównie z estymacji i testowania hipotez dotyczących parametrów modeli liniowych oraz z teorii eksperymentu. Był promotorem 3 prac doktorskich. Wykonał 22 recenzje prac doktorskich, 3 recenzje prac habilitacyjnych. Wydał monografię pt. „Estymacja komponentów wariancyjnych w modelach liniowych”. Odbył kilka staży zagranicznych (Tampere, Dortmund, Londyn, Lizbona, Bratysława); brał udział w kilkunastu konferencjach zagranicznych, zwykle wygłaszając wykład. Był uznanym organizatorem lub współorganizatorem wielu konferencji naukowych krajowych i międzynarodowych Był kierownikiem lub głównym wykonawcą kilku projektów badawczych – grantów KBN oraz wielu finansowanych przez różne resorty ministerialne. Zmarł 9 kwietnia 2002 r. po długiej i ciężkiej chorobie. (źródło: http://muzeum.upwr.edu.pl)

Ewa Teresa Gojdź-Czupry

 

(1948 - 2024)

 

GOJDŹ-CZUPRY Ewa Teresa [15-2-18], urodzona 14.02.1948 r. Chemik, wieloletni nauczyciel. Ewa przez wiele lat aktywnie pracowała w Polskim Stowarzyszeniu Nauczycieli Przedmiotów Przyrodniczych, chętnie dzieliła się swoją wiedzą i doświadczeniem podczas corocznych zjazdów. Podziwialiśmy jej ogromne osiągnięcia i zaangażowanie w pracy z uczniami, w szczególności jej pracę w Programie GLOBE. W 2004 roku została laureatką Medalu im. Jana Harabaszewskiego przyznawanego przez Polskie Towarzystwo Chemiczne za wybitne osiągnięcia naukowe w zakresie dydaktyki chemii lub za wybitne osiągnięcia w nauczaniu chemii (https://dydaktyka.ptchem.pl/medal-harabaszewskiego). Będzie nam Jej brakowało! Tak pisze o Ewie Pani Magdalena Machinko-Nagrabecka, koordynatorka Programu GLOBE w Polsce: “Z wielkim smutkiem chcę podzielić się wiadomością. Polska rodzina globoców straciła wspaniałego członka, nauczycielkę Ewę Czupry. Ewa zaangażowana była od początku w budowanie rodziny Programu GLOBE w Polsce. Uczniowie z Wrocławia pod jej opieką przez lata znajdowali się w czołówce szkół Programu nie tylko w Polsce. Składam wielki ukłon za jej pracę i entuzjazm oraz podziękowanie za lata współpracy. Będąc Koordynatorem Programu GLOBE w Polsce w latach 1994-2015 miałam wielką przyjemność współpracować z Ewą. Jej wkład w rozwój Programu był bardzo znaczący. Ewuniu wielkie podziękowania!” Zmarła 20.01.2024 r. (źródło: https://psnpp.org.pl/aktualnosci/pozegnanie-ewy-gojdz-czupry/)

Grzegorz Marek Golas

 

(1986 - 2013)

 

Salezjanin. GOLAS Grzegorz Marek [4-23-10A], urodzony 22.04.1986 r. Ksiądz kleryk SDB (salezjanin). 5.09.2011 r. wstąpił do nowicjatu salezjańskiego w Kopcu. Należał do inspektorii wrocławskiej Towarzystwa Salezjańskiego Świętego Jana Bosko, Został skierowany na miesięczny pobyt do Wielkiej Brytanii, by pomóc salezjanom podczas akcji wakacyjnej z młodzieżą. W październiku miał rozpocząć drugi rok studiów w Wyższym Seminarium Duchownym Towarzystwa Salezjańskiego w Lądzie nad Wartą. Zginął tragicznie 04.08.2013 r. w wyniku uderzenia gałęzią, która oderwała się od wielkiego drzewa w pobliżu domu rekolekcyjnego „Savio House” pod Bollingtonem w Wielkiej Brytanii. Jak zrozumieć sens śmierci tego młodego człowieka? Słowa psalmu 56 – Bogu ufam, nie będę się lękał: cóż może uczynić mi człowiek? Wiążą mnie, Boże, śluby, które Ci złożyłem. Tobie oddam ofiary pochwalne, bo ocaliłeś moje życie od śmierci i moje nogi od upadku, abym chodził przed Bogiem w światłości życia – uzmysławiają fakt konsekracji, całkowitego oddania się Grzegorza na służbę Panu Bogu. Dla zakonników konsekrowanych, śluby są aktem umierania, są zgodą na umieranie, na oddanie życia Bogu, na służbę aż do końca. Grzegorz odszedł w przepięknym, spokojnym miejscu, pośród pięknych, rozłożystych drzew i niezmierzonych łąk, na których pasą się owce. Grzegorz spotkał dobrego Pasterza, spotkał, twarzą w twarz, przechodzącego Jezusa, który dba o swoje owce. (Źródło: strona www, fragment homilii z pogrzebu)

Leokadia Goliszek-Maryniak

 

(1925 - 1993)

 

Lekarz Medycyny. Pediatra.

Anna Gołda-Trybucka

 

(1921 - 2014)

 

GOŁDA-TRYBUCKA Anna [18-16-8], urodzona 27.05.1921 r., dr med. pediatra, wieloletni dyrektor szpitala im. J. Korczaka, odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi za niezwykłe oddanie i poświęcenie się pracy i pacjentom. Zmarła 6.07.2014 r. (źródło: siostra)

Roman Gołębiowski

 

(1918 - 2018)

 

GOŁĘBIOWSKI Roman [3-9-15A], urodzony 2.03.1918 r. Pionier Wrocławia, leśnik, myśliwy. Kochał las, przyrodę i zwierzynę. Do Polskiego Związku Łowieckiego wstąpił 1.01.1946 r., kilka miesięcy po przybyciu do Wrocławia. Od lipca 1946 r. pracował w Lasach Państwowych. Bardzo aktywnie organizował życie myśliwskie. Przez bez mała 20 lat pełnił funkcję prezesa Koła Łowieckiego „Leśnik”, był też członkiem Wojewódzkiej Rady Łowieckiej i prezesem Okręgowego Sądu Łowieckiego. Postawa Romana zyskała uznanie całego środowiska łowieckiego – był wzorem prawości, poszanowania przyrody i etycznego wypełniania myśliwskich powinności; pracował społecznie dla dobra przyrody i myśliwskiej braci. Wyrazem uznania były odznaczenia nadane Mu przez władze Związku: otrzymał Brązowy, Srebrny i Złoty Medal Zasługi Łowieckiej, a także najwyższe odznaczenie dla myśliwych – Honorowy Żeton Zasługi (określany jako „Złom"). Roman zmarł 14.05.2018 r. (Źródło: koledzy myśliwi, Okręgowa Rada Łowiecka i Zarząd Okręgowy Polskiego Związku Łowieckiego we Wrocławiu)

Seweryn Marian Gołowin

 

(1927 - 1989)

 

Profesor Doktor Habilitowany.

Franciszek Gomółka

 

(1897 - 1971)

 

Uczestnik Powstania Wielkopolskiego.

Marianna Maria Gorzkowicz

 

(1907 - 1993)

 

Żołnierz Batalionów Chłopskich, odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami.

Wojciech Gorzkowicz

 

(1909 - 1973)

 

Żołnierz Batalionów Chłopskich, odznaczony Krzyżem Virtuti Militari.

Robert Gozdalski

 

(1952 - 1974)

 

student etnografii

Hanna Górska

 

(1955 - 2015)

 

Doktor. Historyk sztuki i architektury.

Irena Górska

 

(1929 - 2022)

 

GÓRSKA Irena [17-21-9], urodzona 24.07.1929 r. w Łachwie na Polesiu. Emerytowana profesor doktor habilitowana Uniwersytetu Przyrodniczego we Wrocławiu. Liceum ogólnokształcące ukończyła w Lublinie w 1949 r. W latach 1949–1954 odbyła studia na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu w Lublinie i na Wydziale Nauk Przyrodniczych Uniwersytetu Wrocławskiego, uzyskując tytuł magistra zoologii. Doktorat z nauk rolniczych obroniła w 1962 r. na Wydziale Zootechnicznym ówczesnej Wyższej Szkoły Rolniczej we Wrocławiu. Stopień doktora habilitowanego nauk rolniczych uzyskała w 1974 r. na Wydziale Rolniczym Akademii Rolniczej we Wrocławiu. W 1985 r. odbyła staże naukowe w Moskwie, a w 1987 r. w Leningradzie. Tytuł naukowy profesora otrzymała w 1991 r. Była członkiem PAN (1980–1982), ekspertem ds. technologii żywności i żywienia przy MEN (1989–1990) oraz członkiem KBN (1996–1997). Była redaktorem merytorycznym serii „Technologia Żywności” (1981–1987) oraz Zeszytów Naukowych Akademii Rolniczej we Wrocławiu. Przewodniczyła lub uczestniczyła w wielu komisjach rektorskich, senackich, uczelnianych i wydziałowych (1971–1987). W latach 1981–1987 pełniła funkcję prodziekana, a od 1987 do 1993 r. dziekana Wydziału Technologii Żywności. Ponadto w latach 1987–1999 była członkiem senatu uczelnianego. Wypromowała 2 doktorów oraz 82 magistrów; recenzowała 7 wniosków o tytuł profesora zwyczajnego, 1 rozprawę habilitacyjną, 5 rozpraw doktorskich, 25 prac wydawniczych i 23 projekty badawcze KBN. Była współautorką 2 skryptów oraz 98 pozycji naukowych, w tym 42 oryginalnych prac twórczych. Wyniki prac prezentowała na dwóch międzynarodowych kongresach. Została odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Komisji Edukacji Narodowej i Medalem „Za Zasługi dla Akademii Rolniczej we Wrocławiu”. Była wyróżniona 18 Nagrodami Rektora. Zmarła 24.04.2022 r. (źródło: http://muzeum.upwr.edu.pl/muzeum)

Józef Grabiński

 

(1913 - 2004)

 

Żołnierz Armii Krajowej ps. "Stefan".

Danusia Grabowska

 

(1925 - 1942)

 

Więzień Oświęcimia nr 18440.

Jerzy Grabowski

 

(1919 - 1944)

 

Robotnik przymusowy w Niemczech.

Grzegorz Gredel

 

(1907 - 1969)

 

Żołnierz Generała Maczka.

Andrzej Gretschel

 

(1937 - 1994)

 

Architekt.

Jan Grieger

 

(1936 - 1984)

 

Muzyk.

Andrzej Antoni Grocholski

 

(1928 - 2016)

 

doktor habilitowany, geolog

Jerzy Zbigniew Gronostajski

 

(1933 - 2007)

 

Profesor Zwyczajny Doktor Habiilitowany.

po ekshumacji grób

 

 

Żołnierz Armii Krajowej, pseudonim "Wilga II".

Jerzy Grudziński

 

(1919 - 1967)

 

Podpułkownik.

Jerzy Grudziński

 

(1923 - 1948)

 

Więzień polityczny obozu koncentracyjnego.

Genowefa Gruszczyńska

 

(1921 - 2015)

 

nauczycielka

Wojciech Gryczyński

 

(1945 - 2022)

 

GRYCZYŃSKI Wojciech [6-6-14], urodzony 8.12.1945 r. we Wrocławiu. Znakomity inżynier o wielkiej wiedzy technicznej, wybitnie zaangażowany w pracę zawodową i społeczną, niebywale pracowity, rzetelny, wytrwały, a przy tym skromny. Bardzo dobry kolega, świetny szef i dobry człowiek – zawsze życzliwy, ciepły, chętny do pomocy, pełen energii, uśmiechnięty, nienagannie ubrany dżentelmen. Należał do grupy 584 dzieci wrocławskich pionierów, które urodziły się we Wrocławiu w rodzinach polskich, znanych pod nazwą „Wrocławianie 45”. To miasto stało się Jego pasją, związał się z nim na zawsze, zabiegał o jego chwałę, a nie swoją. 22 lata życia poświęcił pracy w samorządowych jednostkach Wrocławia i Dolnego Śląska. W latach 1991–1995 i 1999–2013 pełnił funkcję prezesa Zarządu Towarzystwa Miłośników Wrocławia, a w 2013 r. został jego honorowym prezesem. W 2016 r. odebrał w imieniu TMW Dolnośląski Klucz Sukcesu dla najlepszej organizacji pozarządowej na Dolnym Śląsku. W latach 1994–1998 oraz 2001–2011 pracował w Urzędzie Miejskim Wrocławia najpierw jako kierownik działu, a następnie zastępca dyrektora wydziału. Prowadził wiele projektów realizowanych w ramach inicjatyw lokalnych na wrocławskich osiedlach. Nadzorował gospodarkę komunalną miasta oraz jednostki organizacyjne, takie jak Zarząd Cmentarzy Komunalnych, Zarząd Dróg i Komunikacji (obecnie ZDiUM) czy Miejski Ogród Zoologiczny. W latach 1998–2001 był zastępcą dyrektora MOSiR Zachód. W tym czasie nadzorował pracę obiektów zarządzanych przez MOSiR (m.in. kąpielisk przy ul. Wejherowskiej i na Gliniankach) oraz walnie przyczynił się do budowy Hali Orbita. W latach 2004–2008, współpracując w imieniu Wrocławia ze spółką Wrocławski Park Wodny, wykonawcą Aquaparku, uczestniczył aktywnie w nadzorowaniu jego budowy. W latach 2011–2017, jako koordynator ds. budowlanych w spółce Nowy Szpital Wojewódzki, brał udział w realizacji nowego szpitala przy ul. Fieldorfa we Wrocławiu – od etapu projektowania poprzez budowę, do momentu jego pełnego wyposażenia. Aktywnie działał w Stowarzyszeniu na Rzecz Promocji Dolnego Śląska. Przez wiele lat był przewodniczącym Komisji Rewizyjnej Stowarzyszenia. Nie było dla Niego rzeczy niemożliwych, zawsze umiał znaleźć najlepsze wyjście z trudnych sytuacji. Zmarł po długiej chorobie 18.02.2022 r. (Źródło: nekrolog „Gazeta Wyborcza”).

Ryszard Grząślewicz

 

(1953 - 2005)

 

Profesor Doktor Habilitowany. Matematyk PWr

Jadwiga Grzelczyk

 

(1922 - 2021)

 

mama konsula RP z Toronto

Ambroży Grzenia

 

(1936 - 2015)

 

Bibliofil.

Józef Stefan Grzesiak

 

(1922 - 1998)

 

Druh ps. "BOBROWICZ". Podharcmistrz Czarnej 13 Wileńskiej Drużyny Harcerzy. Żołnierz 3 Brygady Armii Krajowej O/Wilno. Więzień Polityczny PRL.

Irena Grzymała Budziszewska

 

(1913 - 2002)

 

Docent.

Aleksander Grzymała Budziszewski

 

(1914 - 1991)

 

Doktor.

Kazimierz Gubrynowicz

 

(1876 - 1958)

 

Księgarz- Wydawca.

Bohdan Guerquin

 

(1904 - 1979)

 

Historyk Architektury.

Zbigniew Gumienny

 

(1923 - 1994)

 

Doktor inżynier.

Janusz Guttry

 

(1928 - 1998)

 

Żołnierz Armii Krajowej. Wiezień Łagrów Sowieckich w Workucie.

Tadeusz Hajdul

 

(1923 - 2016)

 

Żołnierz Armii Krajowej, pseudonim "Lot".

Janina Maria Hajzik

 

(1922 - 2017)

 

Lekarz. Żołnierz Armii Krajowej. HAJZIK Janina Maria z d. Sanecka [15-35-23], urodzona 27.05.1922 r. w Warszawie. Córka Andrzeja i Marii z domu Kulesza. Zasłużona wrocławska lekarka, specjalistka rehabilitacji i medycyny fizykalnej. Jej rodzice byli nauczycielami – ojciec, kierownik szkoły powszechnej, z wykształcenia matematyk, a matka (po ukończeniu Wszechnicy Nauczycielskiej i zdobyciu uprawnień) – nauczycielka biologii, polskiego i historii. Janina uczyła się w Gimnazjum i Liceum im. J. Słowackiego. Żołnierz AK pseudonim „Janka”, „Roma”; kryptonim „892”. W konspiracji od 1939 r.; brat Andrzej (ur. 1920) wprowadził ją do organizacji PLAN (Polska Ludowa Akcja Niepodległościowa). Straciła kontakt z organizacją po jej rozbiciu przez Gestapo w 1940 r. W roku 1941 została wprowadzona przez brata do NOW (Narodowej Organizacji Wojskowej). Przeszła szkolenie ideologiczne, wojskowe i sanitarne, równocześnie uczęszczając na tajne komplety i zdając maturę. Harcerka po przeszkoleniu samarytańskim, uczestniczka obrony Warszawy; początkowo łączniczka, następnie w patrolu sanitarnym na Pradze, a pod koniec walk w filii Szpitala Ujazdowskiego przy ul. Wiejskiej. Jej przydział bojowy to batalion „Gustaw Harnaś” – sanitariat – szpital przy ul. Kopernika 43. Po upadku Powiśla, w drugiej połowie września dołączyła do kompanii „Anna” w Śródmieściu. Jej brat Andrzej walczył w kompanii „Anna” na Starym Mieście, poległ 24.08.1944 r. Po upadku Powstania Warszawskiego Janina dostała się do niewoli niemieckiej. Od 5.10.1944 r. jeniec obozu przejściowego dla AK w Ożarowie, następnie przewieziona do Stalagu XIB Fallingbostel. Od listopada przebywała w części jenieckiej obozu koncentracyjnego KL Bergen-Belsen. 22.12.1944 r. przeniesiona do niemieckiego obozu jenieckiego Stalag VIC w Oberlangen. Numer jeniecki – 141700. Doczekała wyzwolenia obozu 12.04.1945 r. przez kombinowany patrol 3. Szwadronu 10. Pułku Strzelców Konnych 1. Dywizji Pancernej gen. Maczka dowodzonego przez ppłk. Stanisława Pawła Koszutskiego. Wywieziona do Holandii, następnie samolotem do Anglii. Żołnierz Wojska Polskiego w Anglii. Pracowała w dziale rachunkowym, następnie w tajnej kancelarii. 16.07.1946 r. powróciła do kraju. W 1948 r. wyszła za mąż za Romana Hajzika. Skończyła medycynę. Uprawnienia lekarskie otrzymała 1.03.1953 r. Wraz z mężem przeniosła się do Kamiennej Góry, gdzie pracowała przez 12 lat w tamtejszym sanatorium przeciwgruźliczym jako lekarz. W 1962 r. przeprowadziła się do Wrocławia, do męża. Tu kontynuowała studia medyczne podyplomowe w specjalizacjach: Ortopedia i traumatologia, stopień I (12.11.1964 r.); Rehabilitacja, stopień I (5.05.1965 r.); Rehabilitacja, stopień II (18.03.1968 r.); Fizjoterapia i balneoklimatologia, stopień II (11.04.1978 r.). Zaangażowano Ją do pracy na Oddziale Ortopedii Wojewódzkiego Szpitala im. Józefa Babińskiego. Do 1979 r. kierowała Oddziałem Rehabilitacji Leczniczej tego szpitala. Pracowała także w międzyszkolnej Poradni Wad Postawy, której program oraz jego realizacja w licznych agendach uznawane były za wzorcowe w skali kraju. Będąc na emeryturze udzielała porad m.in. w przychodni dla osób głuchych, jako konsultant szpitala w Poświętnem oraz orzecznik sądowy. Działała czynnie w Polskim Towarzystwie Walki z Kalectwem, piastując stanowisko wiceprzewodniczącej Oddziału Wrocławskiego. W wolnej Polsce została awansowana do stopnia podporucznika Armii Krajowej. Została uhonorowana: Krzyżem Armii Krajowej, Warszawskim Krzyżem Powstańczym, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (Polonia Restituta) i innymi odznaczeniami. Była szlachetnym i dobrym Człowiekiem, ukochaną Mamą, Babcią i Prababcią. Janina zmarła 27.01.2017 r. Pochowano Ją 4 lutego z honorami wojskowymi. Syn Andrzej w ostatnim, niezwykle wzruszającym, słowie wspomniał, że silne i kochające się do końca małżeństwo jego Rodziców dało bezcenne fundamenty całej rodzinie – trojgu dzieciom, ośmiorgu wnukom i trzynaściorgu prawnukom. Jej przyjaciele, w obliczu nieuchronnego przejścia Janiny przez Mur Wielkiej Ciszy, przypominali sobie słowa Antoine’a de Saint-Exupéry’ego: Nawet w obliczu śmierci przyjemna jest świadomość posiadania przyjaciela. Nie odeszła więc z tego świata samotnie. (Źródło – Muzeum Powstania Warszawskiego; „MEDIUM”, październik 2017)

Roman Zbigniew Hajzik

 

(1922 - 2013)

 

Lekarz. HAJZIK Roman Zbigniew [15-35-23], urodzony 21.01.1922 r. w Rzeszowie. Lekarz pediatra. Urodził się jako najstarszy z trojga dzieci Antoniego Hajzika – oficera Wojska Polskiego – i Wiktorii z domu Gąsior. W związku z kolejnymi przydziałami służbowymi ojca, rodzina często zmieniała miejsce zamieszkania, więc naukę rozpoczętą w 1928 r. w szkole powszechnej w Tomaszowie Lubelskim, Roman kontynuował m.in. w gimnazjum w Kaliszu, a następnie we Lwowie, w słynnym Korpusie Kadetów Nr 1 Marszałka Józefa Piłsudskiego. W 1939 r. ukończył tam I klasę licealną o profilu matematyczno-fizycznym. Wybuch wojny zastał Go w Gostyninie, gdzie ukrywał się, nawiązując jednocześnie współpracę z komórką AK przy kolportażu tajnej prasy. Zatrzymany przy próbie przekroczenia granicy Generalnej Guberni, przesiedział w niemieckim więzieniu parę miesięcy. Po zwolnieniu, wysiedlony wraz z rodziną do Generalnej Guberni, skierowany został do pracy w fabryce silników lotniczych w Rzeszowie. Opiekował się w tym czasie matką i młodszym rodzeństwem, gdyż jego ojciec, jako polski oficer, został internowany w sowieckim obozie w Kozielsku, a następnie zamordowany w Katyniu. Po zakończeniu działań wojennych R. Hajzik podjął przerwaną naukę w szkole średniej w Rzeszowie, gdzie w czerwcu 1945 r. uzyskał świadectwo dojrzałości. W tym samym roku wyjechał do Wrocławia, gdzie na poniemieckich gruzach odradzała się polska nauka i środowisko akademickie. Wstąpił do Akademickiej Straży Uniwersyteckiej pilnującej budynków i majątku organizującej się uczelni. Jesienią 1945 r. został przyjęty na I rok Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Wrocławskiego, z którego z czasem wyodrębniła się Akademia Medyczna. W tym czasie, oprócz studiowania, aktywnie pracował w Bratniej Pomocy Studentów Uniwersytetu i Politechniki oraz w Opiece Zdrowotnej nad Młodzieżą Akademicką Wrocławia. W 1952 r. otrzymał dyplom lekarski i skierowanie do pracy w Państwowym Sanatorium Gruźlicy Kostno-Stawowej w Kamiennej Górze. Pracował tam przez osiem lat jako p.o. ordynator jednego z oddziałów dziecięco-młodzieżowych. W lutym 1960 r. został zatrudniony w Klinice Chorób Zakaźnych Wieku Dziecięcego Akademii Medycznej we Wrocławiu, gdzie pracował do września 1968 r. jako asystent i starszy asystent. Tam też uzyskał II stopień specjalizacji z zakresu pediatrii. W tym czasie aktywnie uczestniczył w akcji opanowania epidemii ospy we Wrocławiu, za co został uhonorowany Odznaką „Za wzorową pracę w służbie zdrowia”. Po odejściu z Akademii Medycznej zajął się medycyną sportową. Początkowo pracował jako kierownik Poradni Kontroli Lekarskiej Wychowania Fizycznego i Sportu Szkolnego, a po uzyskaniu II stopnia specjalizacji z medycyny sportowej został dyrektorem Wojewódzkiej Przychodni Sportowo-Lekarskiej, mieszczącej się przy Stadionie Olimpijskim we Wrocławiu. Pełnił też funkcję specjalisty wojewódzkiego ds. medycyny sportowej. W wyniku zmian organizacyjnych zmienił miejsce pracy na Ośrodek Matki i Dziecka we Wrocławiu, gdzie zastał Go stan wojenny. Organizowana przez Niego nowa poradnia sportowa dla młodzieży została zawieszona, następnie zlikwidowana, więc podjął na krótko pracę jako pediatra w Domu Małego Dziecka. Wkrótce jednak powrócił do medycyny sportowej i był lekarzem szkolnym wrocławskich szkół sportowych: Szkoły Podstawowej Nr 45 i II Liceum Ogólnokształcącego. Prowadził także zajęcia w liceum dla pielęgniarek i położnych. W ostatnim okresie pracy zawodowej ponownie został zatrudniony w Poradni Kontroli Lekarskiej ds. Wychowania Fizycznego i Sportu Szkolnego w ZOZ dzielnicy Wrocław-Śródmieście. Jako urodzony działacz społeczny i organizator, uczestniczył w tworzeniu i funkcjonowaniu Stowarzyszenia „Zdrowy Człowiek”, współpracował też z poradnią wad postawy. Od 1971 do 2010 r. był członkiem sekcji pionierów Towarzystwa Miłośników Wrocławia. Na emeryturę przeszedł w 1987 r. Współorganizował zarejestrowany w 1991 r. Związek Kadetów II RP, gdzie pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Zarządu Głównego oraz – przez wiele lat – przewodniczącego oddziału wrocławskiego. Aktywnie działał w samorządzie lekarskim, jako członek Dolnośląskiej Izby Lekarskiej i delegat na zjazdy krajowe oraz przewodniczący Komisji ds. Lekarzy Emerytów i Rencistów Naczelnej Izby Lekarskiej. Przez kilka lat był wiceprzewodniczącym i przewodniczącym Klubu Seniorów DIL. Udzielał się czynnie w pracach Polskiego Towarzystwa Walki z Kalectwem, współredagował pismo „Wychowanie Fizyczne w Szkole”, był członkiem władz Stowarzyszenia Lekarzy Dolnośląskich i Wychowanków Medycyny Wrocławskiej. Za pracę i działalność społeczną odznaczono Go Srebrnym Krzyżem Zasługi; najwyższym odznaczeniem Naczelnej Izby Lekarskiej – Meritus Pro Medicis – oraz Medalem im. Jana Mikulicza-Radeckiego, przyznawanym przez Dolnośląską Izbę Lekarską. Był ponadto uhonorowany Złotą Odznaką „Zasłużony dla Województwa Wrocławskiego i Miasta Wrocławia”, przyznawaną przez Towarzystwo Miłośników Wrocławia oraz Złotą Odznaką „Za Zasługi dla Sportu”, z rekomendacji Wojewódzkiej Federacji Sportu. 10.05.2012 r. odebrał z rąk przewodniczącego Zarządu DIL „Piramidę Asklepiosa”, przyznawaną 90-letnim lekarzom, będącym wzorem cnót zawodowych i obywatelskich. Był żonaty od 1948 r. Miał troje dzieci, ośmioro wnuków i jedenaścioro prawnucząt. Zmarł 29.09.2013 r. (Źródło: córka – Ewa)

Bogumił Halawa

 

(1932 - 2006)

 

HALAWA Bogumił [2-18-3], urodzony 20.12.1932 r. w Tarnowie. Profesor doktor habilitowany nauk medycznych. Syn Kazimiery. Po ukończeniu szkoły średniej w 1951 r. rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej we Wrocławiu, uzyskując w 1957 r. dyplom lekarza medycyny. Na rok przed ukończeniem studiów rozpoczął pracę w III Klinice Chorób Wewnętrznych, początkowo jako pomocniczy pracownik nauki, a od 1959 r., po odbyciu dwuletniej służby wojskowej, na stanowisku starszego asystenta. Uzyskawszy specjalizację I i II stopnia z zakresu chorób wewnętrznych oraz stopień naukowy doktora nauk medycznych, objął w 1966 r. stanowisko adiunkta. Od chwili powołania Instytutu Chorób Wewnętrznych pracował w Klinice Kardiologii, w której uzyskał kolejno stopnie i tytuły naukowe do profesora zwyczajnego włącznie. W 1989 r. (po odejściu na emeryturę prof. Seweryna Łukasika) objął stanowisko kierownika Katedry i Kliniki Kardiologii i pełnił tę funkcję przez 14 lat. W 2003 r. przeszedł na emeryturę. W latach 70., jako jeden z pierwszych w kraju, zorganizował i wyposażył pracownię badań radioizotopowych, którą stopniowo unowocześniał, rozszerzając stale zakres badań. Dzięki doskonałemu warsztatowi badawczemu należał do nielicznych w Polsce, którzy podjęli szeroko zakrojone i w znacznej mierze nowatorskie badania nad patomechanizmem niewydolności serca, choroby niedokrwiennej serca i nadciśnienia tętniczego samoistnego. Był niezwykle oddanym młodzieży, niestrudzonym wykładowcą – nie szczędził czasu ani wysiłku w promowaniu kolejnych pokoleń młodych lekarzy. Dziesiątki lekarzy zdobyło specjalizację pod jego kierunkiem, kilkudziesięciu uzyskało stopień doktora. Bogumił Halawa wydawał się człowiekiem niezniszczalnym, dlatego tak trudno uwierzyć, że nie zdołał się przeciwstawić niespodziewanej ciężkiej chorobie. Zmarł 22.12.2006 r. (Źródło: prof. dr hab. Walentyna Mazurek „MEDIUM”, luty 2007)

Janusz Stanisław Halawa

 

(1940 - 2023)

 

HALAWA Janusz Stanisław [2-8-10A], urodzony 13.09.1940 r. w Tarnowie. Prof. dr hab. inż. W 1958 r. ukończył I Liceum Ogólnokształcące w Tarnowie. Otrzymał nagrodę Senatu Uniwersytetu Jagiellońskiego dla najlepszego maturzysty tego liceum. W 1958 r. rozpoczął studia na Wydziale Łączności Politechniki Wrocławskiej. Dyplom mgr inż. elektronika z oceną bardzo dobrą uzyskał w 1964 r. i został przyjęty na staż do Katedry Automatyki i Telemechaniki Wydziału Łączności Politechniki Wrocławskiej. Na stanowisko asystenta został powołany w 1965 r., a na starszego asystenta w 1966 r. Od 1964 r. w ciągu czterech lat studiował zaocznie na Wydziale Matematyki, Fizyki i Chemii Uniwersytetu Wrocławskiego, na kierunku matematyka. W 1972 r. obronił pracę doktorską w Instytucie Cybernetyki Technicznej Politechniki Wrocławskiej i został przeniesiony na stanowisko adiunkta. W 1993 roku uzyskał stopień naukowy doktora habilitowanego nadany przez Radę Naukową Wydziału Elektrycznego Politechniki Wrocławskiej. Został powołany na stanowisko profesora nadzwyczajnego Politechniki Wrocławskiej w 1997 r. Tytuł profesora nauk technicznych otrzymał w 2011 r. W latach 1976–1978 organizował i kierował Pracownią Modelowania Systemów. W latach 1996–1999 był prodziekanem ds. dydaktycznych na Wydziale Elektroniki Politechniki Wrocławskiej. Kilka lat kierował Zakładem Automatyki i Modelowania Instytutu Cybernetyki Technicznej i Instytutu Informatyki, Automatyki i Robotyki Politechniki Wrocławskiej. Pełnił funkcje sekretarza, zastępcy przewodniczącego i przewodniczącego Wrocławskiego Oddziału Polskiego Towarzystwa Elektrotechniki Teoretycznej i Stosowanej afiliowanego przy PAN. Był członkiem Zarządu Głównego PTETiS w Warszawie(1996–1999) i (2002–2005). Był przewodniczącym koła nr 75 Oddziału Wrocławskiego Stowarzyszenia Elektryków Polskich (od 1978 r.). Był promotorem 5 obronionych prac doktorskich na Wydziale Elektroniki i jednej na Wydziale Elektrycznym Politechniki Wrocławskiej. Był autorem lub współautorem 70 prac opublikowanych w czasopismach krajowych i zagranicznych w tym współautorem dziesięciu patentów krajowych i zagranicznych i wdrożenia w Zakładach Azotowych w Kędzierzynie oraz 60 prac niepublikowanych. Napisał 3 monografie (w tym monografię habilitacyjną) i dwa skrypty. Recenzował monografie, skrypty, prace doktorskie i artykuły w czasopismach krajowych i zagranicznych. Brał udział w pracach prowadzonych przez Politechnikę Wrocławską w ramach grup uczelniano-przemysłowych nad automatyzacją kopalń odkrywkowych, przemysłu chemicznego (Zakłady Chemiczne Police i Zakłady Azotowe w Kędzierzynie) i w badaniach nad projektami i badaniem filtrokatalizatorów. Za prace dla Zakładów Azotowych w Kędzierzynie został wyróżniony nagrodą zespołową II stopnia Prezydium Rady Oddziału Wojewódzkiego NOT w Opolu (1988 r.) i wyróżnieniem tej Rady (1985 r.) za wybitne osiągnięcia w dziedzinie techniki. W toku pracy otrzymał nagrodę Senatu Politechniki Wrocławskiej, nagrody rektora (18), Dziekana (2) za działalność naukową, dydaktyczną i organizacyjną, oraz Dyrektora Instytutu Technologii Nieorganicznej i Nawozów Mineralnych Politechniki Wrocławskiej (5) za współpracę z przemysłem Został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1985), Złotym Krzyżem Zasługi za Długoletnią Służbę (2009), Srebrną Odznaką Honorową Naczelnej Organizacji Technicznej (1987), Srebrną (2004) i Złotą (2005) Odznaką Stowarzyszenia Elektryków Polskich oraz Srebrną Odznaką Honorową Polskiego Towarzystwa Elektrotechniki Teoretycznej i Stosowanej (2008). W 2010 r. przeszedł na emeryturę i pracował w Wyższej Szkole Technologii Teleinformatycznych w Świdnicy. Zmarł 23.10.2023r. (źródło: Publikacja PWr „60 lat Wydziału Elektroniki”).

Adam Marian Haleczko

 

(1924 - 2016)

 

HALECZKO Adam Marian [17-14-11] urodzony 8.09.1924 r. we Lwowie. Doktor AWF. Długoletni zasłużony pracownik, nauczyciel akademicki, były prodziekan, kierownik Katedry AWF we Wrocławiu. We Lwowie skończył 9. klasę tzw. dziesięciolatki. Przez okres niemieckiej okupacji pracował po dwanaście godzin dziennie w warsztatach samochodowych Luftwaffe, a po przyjściu Armii Czerwonej – w wojskowej firmie budowlanej. W październiku 1944 r. wstąpił ochotniczo do Wojska Polskiego. Po dwuipółletniej służbie został przeniesiony do rezerwy. W Liceum dla Dorosłych w Nysie uzyskał świadectwo dojrzałości. W 1947 roku został przyjęty do Studium Wychowania Fizycznego Uniwersytetu i Politechniki we Wrocławiu. Po trzech latach uzyskał stopień magistra otrzymując wysoką notę, dzięki czemu dostał propozycję pracy na stanowisku asystenta w Zakładzie Lekkoatletki. W 1968 r. uzyskał stopień doktora, objął stanowisko adiunkta, a kilka lat później – docenta. Na początku lat 70. śp. Adam Haleczko został kierownikiem Zakładu Lekkoatletyki, a następnie Katedry Rozwoju Motoryki Człowieka. Był jednym z inicjatorów i organizatorem Oddziału Zamiejscowego dla Pracujących AWF Wrocław w Jeleniej Górze, został kierownikiem tego Oddziału. W kolejnych latach pełnił funkcję prodziekana. Swoje liczne umiejętności i wiedzę oraz doświadczenie wykorzystywał nie tylko w pracy zawodowej, ale również społecznej, działając w wielu organizacjach sportowych i pełniąc ważne, odpowiedzialne funkcje. W dorobku dydaktycznym i naukowym posiada opiekę nad 2 rozprawami doktorskimi i 400 pacami magisterskimi oraz autorstwo wielu prac naukowych. Za całokształt pracy naukowej, organizacyjnej i społecznej był nagradzany przez władze państwowe, resortowe i uczelniane. Został uhonorowany Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi, Złotym Medalem Komisji Edukacji Narodowej oraz innymi odznaczeniami, które potwierdzają Jego kreatywność, a przede wszystkim pasję zawodową. A. Haleczko był człowiekiem sumiennym, odpowiedzialnym i wytrwałym w dążeniu do celu. Wyróżniał się wysoką kulturą osobistą. Swoją pasją potrafił zarażać innych. Szanowano go i podziwiano jako autorytet. Był wielkim patriotą. Przywiązywał dużą wagę do tradycji narodowych – reaktywował przedwojenną Odznakę Sprawności Fizycznej jako Odznakę Sprawności Fizycznej Dolnego Śląska. Nieobojętne były mu tradycje uczelniane, które z pieczołowitością pielęgnował i poszerzał – współtworzył Stowarzyszenie Absolwentów Uczelni. W 1984 r. przeszedł na emeryturę kontynuując działalność dydaktyczną i naukową w niepełnym wymiarze godzin, aż do 2002 r. Śp. Adam Haleczko do końca aktywnie i twórczo pracował naukowo. Na całym świecie znana jest opracowana przezeń Formuła AH, za pomocą której przelicza się wyniki ciężarowców na Igrzyskach Paraolimpijskich. Niestety, nie zobaczy już efektów swojego ostatniego dzieła dotyczącego zawodników pełnosprawnych, które w przeddzień śmierci przesłał do władz światowych federacji sportowych. A. Haleczko był człowiekiem niezwykle skromnym, życzliwym, służącym zawsze pomocą. Mimo podeszłego wieku starał się żyć samodzielnie. Na ogół nie przyjmował pomocy innych, ale sam służył radą i pomocą. Był prawym człowiekiem o głębokiej wierze, który kierował się w życiu wartościami chrześcijańskimi. Zmarł 25.08.2016 r. [Źródło: Rektor, Senat i cała społeczność akademicka AWF we Wrocławiu]

Adam Hałat

 

(1957 - 2016)

 

HAŁAT Adam [12-41-4], urodzony 21.12.1957 r. Doktor inżynier. Długoletni pracownik Wydziału Chemicznego Politechniki Wrocławskiej, uznany specjalista w dziedzinie modelowania i kinetyki procesów wysokotemperaturowych i technologicznych. Absolwent kierunku Inżynieria Chemiczna na Wydziale Chemicznym PWr (1982). Po krótkim okresie pracy w NZPO Rokita, w 1985 r. został zatrudniony w Instytucie Technologii Nieorganicznej i Nawozów Mineralnych na macierzystej Uczelni, najpierw jako asystent, a następnie na stanowisku specjalisty. W 2014 r. obronił pracę doktorską pt. „Oszacowanie indeksu deflagracji gazowej mieszaniny palnej”, której promotorem był prof. dr hab. inż. Józef Głowiński. W tym też roku, w wyniku konkursu, przeszedł na etat adiunkta naukowo-dydaktycznego. Po zmianach organizacyjnych, w 2015 r. został pracownikiem Zakładu Technologii i Procesów Chemicznych. Tematyka prac badawczych dr. Adama Hałata dotyczyła technologii chemicznej nieorganicznej i inżynierii chemicznej. Najważniejsze obszary jego zainteresowań to modelowanie i kinetyka procesów chemicznych, spalanie wybuchowe oraz bezpieczeństwo chemiczne. Był współautorem około 40 prac i 6 patentów. Brał udział w realizacji 2 grantów i licznych prac badawczych wykonywanych na zlecenie przemysłu oraz współredagował raporty z tych prac. Dr Hałat miał duże doświadczenie dydaktyczne – prowadził zajęcia z reaktorów chemicznych, technologii chemicznej, bezpieczeństwa technicznego oraz kontroli i automatyki procesów chemicznych. Posiadał umiejętności praktyczne w zakresie budowy i programowania aparatury kontrolno-pomiarowej. Przez pewien czas pełnił funkcję instytutowego pełnomocnika ds. informatyzacji. Został uhonorowany Złotym Medalem za Długoletnią Służbę i Złotą Odznaką Politechniki Wrocławskiej. Zmarł 5.12.2016. (Źródło: nekrolog; wspomnienie PWr)

Fritz Hanke

 

(1898 - 1939)

 

grób poniemiecki

Stanisław Hartman

 

(1914 - 1992)

 

Matematyk. Profesor Uniwersytetu Wrocławskiego.

Władysław Hasiński

 

(1947 - 2019)

 

dr hab. prof. UWr HASIŃSKI Władysław [18-3-1], urodzony 11.05.1947 r. Doktor habilitowany, emerytowany profesor Uniwersytetu Wrocławskiego, wieloletni nauczyciel akademicki, kierownik Zakładu Geografii Społeczno-Ekonomicznej oraz Instytutu Geografii i Rozwoju Regionalnego UWr. Zmarł 1.08.2019 r. (Źródło: Małgorzata Jurkiewicz)

Władysław Hassny

 

(1878 - 1950)

 

Kierownik Szkoły we Lwowie.

Ryszard Hauze

 

(1898 - 1944)

 

Rozstrzelany w Warszawie.

Jerzy Janusz Heimrath

 

(1958 - 2024)

 

HEIMRATH Jerzy Janusz [4-13-16], urodzony 1.11.1958 r. dr hab. n med., prof. uczelni. Studia na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej we Wrocławiu ukończył w 1983 r. Cztery lata później otrzymał pierwszy stopień specjalizacji z zakresu położnictwa i ginekologii, a w 1990 r. drugi. Doktoryzował się w 1993 r., a habilitował w 2003 r. W latach 2005–2015 był kierownikiem Katedry Ginekologii i Położnictwa Uniwersytetu Medycznego we Wrocławiu, a od 2012 r. także dziekanem Wydziału Nauk o Zdrowiu. Klinicysta, pracownik naukowo-dydaktyczny uczelni, promotor wielu prac dyplomowych. 9 września 2013 r. w liście otwartym poinformował o swojej rezygnacji z funkcji. Zmarł 5.09.2024 r. (źródło: https://www.termedia.pl/mz/Zmarl-Jerzy-Heimrath,57924.html)

Mieczysław Heimrath

 

(1895 - 1973)

 

Nauczyciel i Wychowawca, Wykładowca Korpusu Kadetów w Rawiczu.

Tadeusz Edward Heimrath

 

(1927 - 2007)

 

Profesor. Nauczyciel Akademicki. Harcerz Szarych Szeregów. HEIMRATH Tadeusz Edward [15-29-2], urodzony 2.12.1927 r. w Poznaniu. Lekarz, ginekolog położnik, nauczyciel akademicki, profesor. Syn Mieczysława (1895-1973), absolwenta Akademii Sztuk Pięknych we Wiedniu, nauczyciela w II Korpusie Kadetów w Rawiczu, a po wojnie nauczyciela w Liceum w Rawiczu. Jego matką była Stanisława z d. Kazik (1902–1967). Nie miał rodzeństwa. Dzieciństwo spędził w Rawiczu, skąd w 1939 roku wraz z rodziną został wysiedlony przez Niemców do Tarnobrzega (po odmowie podpisania volkslisty). Następnie rodzina przeprowadziła się do Krakowa, gdzie Tadeusz rozpoczął naukę w szkole zawodowej handlowej uczęszczając równocześnie na tajne komplety. Był harcerzem krakowskich Szarych Szeregów, ps. "Hardy", a po zakończeniu okupacji drużynowym 19 Krakowskiej Drużyny Harcerzy (II-IX 1945). Następnie powrócił wraz z rodziną do Rawicza, gdzie kontynuował działalność harcerską, pełniąc również funkcję drużynowego. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Rawiczu w 1947 roku i Wydziału Lekarskiego Akademii Medycznej we Wrocławiu w 1952 roku. W latach 1952–1971 pracował w I Klinice Położnictwa i Chorób Kobiecych AM we Wrocławiu jako asystent, starszy asystent i adiunkt. W latach 1971–1981 adiunkt i docent w Klinice Patologii Ciąży i Porodu AM we Wrocławiu, następnie profesor nadzwyczajny w I Katedrze i Klinice Położnictwa. W latach 1990–1993 prorektor ds. klinicznych tej uczelni. Był rzecznikiem odpowiedzialności zawodowej Dolnośląskiej Izby Lekarskiej pierwszej kadencji, członkiem honorowym Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego, Polskiego Towarzystwa Ginekologicznego, Polskiego Towarzystwa Historii Medycyny i Farmacji oraz Stowarzyszenia Lekarzy Dolnośląskich i Wychowanków Medycyny Wrocławskiej. W 1954 roku zawarł związek małżeński z Zofią Spatz doktor nauk medycznych. Mają synów Adama (ur. 1955) i Jerzego (ur. 1958). Był wielokrotnie odznaczany m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1983), Złotym Krzyżem Zasługi (1975), Medalem wojska, Krzyżem Armii Krajowej (1988), Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1997), Krzyżem „Za Zasługi dla ZHP” z „Rozetą-Mieczami” (1988). Otrzymał także Honorowe Odznaczenie Szczepów Lotniczych – 13 V 1981. Zmarł 11.11.2007 r. (źródło: https://wydawnictwo.umw.edu.pl; hm. Krzysztof Wojtycza; http://wroclaw.gazeta.pl/wroclaw/1,35779,5871989, Ktorzy_odeszli.)

Zofia Maria Heimrath

 

(1929 - 2014)

 

Doktor. Lekarz małych Wrocławian.

Zofia Helwing

 

(1925 - 2016)

 

Pseudonim literacki "Zofia Tarkocińska"sybiraczka

Izabela Hermach

 

(1909 - 1963)

 

Sybiraczka.

Wacław Hermach

 

(zm. 1940)

 

Porucznik. Rozstrzelany w Katyniu w 1940r.

Dyonizy Hermanowski

 

(1887 - 1972)

 

Podpułkownik Wojska Polskiego.

Jan Hexel

 

(1937 - 2012)

 

HEXEL Jan [11-16-9], urodzony 11.06.1937 r. w okolicach Wrocławia (Breslau). Po wojnie pracował w szpitalu na pl. Jana Pawła II jako malarz. Zmarł 9.02.2012 r. (Sąsiadka, przyjaciel rodziny)

Maria Hexel

 

(1940 - 1994)

 

HEXEL Maria [11-16-9], urodzona 28.08.1940 r. w okolicach Warszawy. Po wojnie przyjechała na Ziemie Odzyskane do Wrocławia, gdzie podjęła pracę jako bibliotekarka w bibliotece Ossolineum. Zmarła przedwcześnie na ciężką grypę z powikłaniami 30.01.1994 r. Podczas pogrzebu żegnała Ją spora grupa studentów i rodzina z Warszawy. (Sąsiadka, przyjaciółka Marii, 30.01.2017 r.)

Wanda Hilarowicz

 

(1895 - 1972)

 

doktor chemik

Zofia Hładowska

 

(1896 - 1976)

 

HŁADOWSKA Zofia z d. Jaźwińska [9-1-11], urodzona 6.08.1896 r. Kresowianka, wychowywała się u swego brata Władysława Jaźwińskiego na Syberii. W 1920 r. wrócili do Polski uciekając przed inwazją bolszewicką. Zamieszkali w Milanówku k/Warszawy. Pracowała jako nauczycielka do 1960 r. Po przejściu na emeryturę Zofia przeprowadziła się do Wrocławia, do córki z rodziną. Była pogodną i wesołą osobą, miała doskonały kontakt z wnukami, rodziną i otoczeniem. Przez lata otrzymywała korespondencję od swoich uczennic spod Warszawy. Działała społecznie na rzecz PCK, za co została uhonorowana medalem. Żona Michała. Zmarła 18.12.1976 r. (Nekrolog: córka, Anna Hładowska-Koch)

Michał Hładowski

 

(1898 - 1950)

 

HŁADOWSKI Michał [9-1-11 pro memoria], urodzony w 1896 r. na Kresach Wschodnich, w majątku ziemskim swoich rodziców. Do szkoły uczęszczał w Słucku. W czasie I wojny światowej szkoła została ewakuowana w związku ze zbliżaniem się Niemców do Moskwy. Michał służył w Wojsku Polskim w Mokotowie, Lidzie i Mińsku (obecnie Białoruś) jako łącznik 4. Eskadry Lotniczej ze sztabem dywizji. W 1920 r. wraz z rodzicami uciekł przed inwazją bolszewicką i osiedlił się w Grodzisku Mazowieckim. W 1926 r. ożenił się z Zofią Jadźwińską, z którą miał córkę Annę. W czasie II wojny światowej był wywieziony do Niemiec, gdzie pracował w kamieniołomach. W 1945 r. wrócił do rodziny z wyniszczonym zdrowiem. Zmarł w 1950 r. (Nekrolog: córka Anna Hładowska-Koch).

Jadwiga Janina Holcman

 

(1952 - 2021)

 

pracownica Politechniki Wrocławskiej

Jan Hołownia

 

(1919 - 2000)

 

Profesor Politechniki Wrocławskiej.

Lesław Hołub

 

(1920 - 2000)

 

Nauczyciel i Wychowawca młodzieży.

Karl Hornig

 

(1869 - 1935)

 

Profesor.

Anna Hryniewicz

 

(1950 - 2007)

 

Architekt.

Mieczysław Hrynkiewicz

 

(1926 - 1985)

 

Architekt.

Ewa Hrynkiewicz-Kacała

 

(1940 - 2023)

 

HRYNKIEWICZ-KACAŁA Ewa [12-5-11], urodzona 10.11.1940 r. radca prawny, wieloletni pracownik biura Dolnośląskiej Izby Aptekarskiej we Wrocławiu. Zmarła 30.11.2023 r. (źródło: https://dia.oia.gov.pl/informacje/nekrologi/kondolencje-74/)

Stanisław Leon Hubert

 

(1905 - 1983)

 

Doktor Praw. Profesor Prawa Narodów Uniwersytetów we Lwowie i Wrocławiu.

Anna Dioniza Huskowska

 

(1925 - 2018)

 

HUSKOWSKA Anna Dioniza [15-13-22], urodzona 8.04.1925 r. w Warszawie. Sanitariuszka w Powstaniu Warszawskim. Jej ojciec zmarł w 1926 r., wychowywała Ją babcia. Anna przed wojną ukończyła dwie klasy gimnazjum, w czasie wojny kontynuowała naukę na tajnych kompletach, a w harcerstwie ukończyła kurs sanitarny. Matka Anny zginęła 15.08.1944 r. na Starym Mieście od wybuchu pocisku i została pochowana w zbiorowej mogile na Placu Krasińskich. Anna pracowała jako salowa w szpitalu na Bielanach (sierociniec Korczaka zamieniony na szpital powstańczy) przez 63 dni, do końca Powstania. 3.10.1944 r. Niemcy ewakuowali szpital (pacjentów i personel) do obozu w Pruszkowie. Po trzech dniach Anna, wraz z częścią pacjentów, została wywieziona przez Częstochowę do Koniecpola, a następnie do Witowa. Wraz z koleżanką Wandą i jej mamą przeniosła się do wsi Nakło; przebywała tam do kwietnia 1945 r. Po wojnie przyjechała do Kielc i pracowała jako pomoc pielęgniarska. W październiku 1945 r. Annę odnalazła ciotka, która zabrała Ją wraz z przyjaciółką Wandą i jej matką do Sycowa. Następnie Anna przeniosła się do Wrocławia, gdzie ukończyła studia matematyczne. Jak sama mówiła – żyła w cieniu zasłużonego męża Tadeusza. Zmarła 30.08.2018 r. (Źródło: Muzeum Powstania Warszawskiego)

Tadeusz Huskowski

 

(1924 - 1984)

 

Żołnierz Armii Krajowej, pseudonim "Tadeusz". Dowódca I Plutonu I Kompanii Batalionu "Zośka". Odznaczony w Powstaniu Warszawskim Krzyżem Virtuti Militari I Krzyżem Walecznych. Matematyk, Członek Prezydium Komisji Zakładowej "Solidarność" Politechniki Wrocławskiej.

Alfred Huszcza

 

(1920 - 1993)

 

Profesor doktor habilitowany medycyny.

Lesław Idzikowski

 

(1924 - 1994)

 

Kadet Lwowski.

Zenon Ingier

 

(1914 - 1983)

 

Adwokat.

Ewa Maria Ingier-Stocka

 

(1946 - 2021)

 

INGIER-STOCKA Ewa Maria [12-54-5], urodzona 9.12.1946 r. dr hab. inż. prac. Zakładu Metalurgii Chemicznej, Wydziału Chemicznego, Politechniki Wrocławskiej. Zmarła 24.04.2021 r. (źródło: nekrolog PWr)

Alicja Inwał

 

(1936 - 2022)

 

doktor nauk medycznych anestezjolog

Grzegorz Issel

 

(1970 - 2022)

 

ratownik medyczny

Marian Issel

 

(1939 - 2012)

 

ISSEL Marian [18-18-10], urodzony 15.10.1939 r. w Tucznej, koło Lwowa. Jego rodzice byli właścicielami młyna. Ojciec – Jan, zginął 17 kwietnia 1945 r. jako żołnierz na froncie, podczas forsowania Odry pod Siekierkami. Marian maturę zdał latem 1956 r., w polskiej szkole nr 10 imienia Marii Magdaleny, w swoim ukochanym Lwowie. W ramach drugiej tury repatriacyjnej, wraz z matką oraz braćmi Adamem i Wojtkiem (pracownikiem w zakładzie gimnastyki) przybył w grudniu 1956 r. do Wrocławia. Był absolwentem WSWF, z rocznika 1959-1963 i podporą ekipy wrocławskiego AZS-u. Walnie przyczynił się do jego awansu do ekstraklasy w 1963 r. na zawodach w Olsztynie. Po ukończeniu studiów podjął pracę wykładowcy w Studium WF na Politechnice Wrocławskiej, gdzie owocnie przepracował ponad 40 lat, do emerytury. Należał do czołówki dolnośląskich biegaczy, a zwłaszcza pionu AZS w Polsce w biegach średnich. Specjalizował się głównie w biegach z przeszkodami. Był akademickim mistrzem Wrocławia oraz mistrzem Polski WSWF/AWF w tej dyscyplinie. W pierwszym roku swej pracy zdobył tytuł mistrza Polski w biegu na 800 metrów, podczas mistrzostw Polski Uczelni Technicznych w Warszawie w 1963 r. Był to jedyny złoty krążek reprezentacji Politechniki Wrocławskiej. Z rąk Prezesa OZLA Mariana Dobiji, w otoczeniu dawnych asów bieżni, odbierał na Stadionie Olimpijskim pamiątkowy Medal Zasługi – w 65. rocznicę działalności Dolnośląskiej Lekkiej Atletyki. W pracy zawodowej często był nagradzany. Solidny, opanowany, uśmiechnięty. Bardzo lubiany przez studentów, przełożonych i nas, kolegów z „paczki AZS”. Jako pierwszy we Wrocławiu, a może i nawet w całej Polsce, nauczał programowo studentów gry w golfa, która przerodziła się w jego pasję. Stało się to za sprawą wujka, mieszkającego w Kanadzie, który przysyłał mu w latach siedemdziesiątych, cenne opracowania i czasopisma na temat golfa. Z tej okazji stał się kolekcjonerem różnych kijów golfowych – ostatnio dla osób leworęcznych. Posiadał też dużą kolekcję sportowych medali, począwszy od okresu przedwojennego – zwłaszcza zrzeszenia AZS. Zakochany w Kresach, skrupulatnie gromadził opracowania historyczne dotyczące Lwowa oraz pamiątki rodzinne. Po przejściu na emeryturę przeniósł się do swojego nowego domu w podwrocławskich Nadolicach. Stąd miał też bardzo blisko do ukochanego mistrza i trenera dr. Jana Bąkowskiego, na pobliskim Swojcu. Nasze częste koleżeńskie spotkania u pana Jana były bardzo radosne. Marian Issel zmarł 17.11.2012 r. w wieku 73 lat, po krótkiej a nieuleczalnej chorobie. Na pogrzebie żegnała go rodzina, liczni sąsiedzi i grono przyjaciół z AZS. Cześć jego pamięci. (Kazimierz Niemierka)

Bogusław Iwanuś

 

(1928 - 1995)

 

Profesor.

Bronisława Wanda Iżewska

 

(1903 - 1979)

 

Żołnierz Armii Krajowej Obwodu Lwowskiego Inspektorat Stanisławów.

Maciej Grzegorz Jabłonka

 

(1968 - 2024)

 

JABŁONKA Maciej Grzegorz [10-2-16], urodzony 3.03.1968 r. nasz Przyjaciel Maciej Jabłonka, syn Patrona naszej Fundacji Stacha Jabłonki. Maciek był człowiekiem wyjątkowym, ujmującym swoją serdecznością, uśmiechniętym, radosnym, niezwykle szarmanckim, bardzo uczuciowym i towarzyskim. Zmarł 18.11.2024 r. w wieku zaledwie 56 lat. Tak po ludzku, będzie nam Maćka bardzo brakować… Wiemy jednak, że mamy kolejnego pięknego Orędownika w Niebie … (źródło: https://przyjaznydom.wroclaw.pl/aktualnosci/pozegnanie-naszego-przyjaciela-sp-macka-jablonki)

Stanisław Jabłonka

 

(1937 - 2005)

 

doktor inżynier Politechniki Wrocławskiej chemik, społecznik.JABŁONKA Stanisław [10-2-16], urodzony 31.03.1937 r. w Chorzowie, doktor Politechniki Wrocławskiej chemik fototechnik. Uczęszczając do gimnazjum Stanisław ukończył jednocześnie szkołę muzyczną i grywał na swojej wysłużonej pianoli muzykę rytmiczną, głownie rec-tim’y i muzykę jazzową, będąc miłośnikiem gry Adama Makowicza. W liceum ujawnił swoje zainteresowania wygrywając I Ogólnopolską Olimpiadę Chemiczną. Potem były studia na wydziale Chemicznym Politechniki Śląskiej. W 1962 roku na specjalizację Fototechniki zapisał się absolwent Politechniki Śląskiej mgr inż. Stanisław Jabłonka, wybitnie zdolny chemik. Główną motywacją tego transferu, było duże zainteresowanie fotografią, którą już uprawiał będąc studentem na śląskiej uczelni i zamiar pogłębienia wiedzy i dalszych studiów w tym kierunku. Była to dla niego poważna w skutkach decyzja, pociągała bowiem za sobą zmianę miejsca zamieszkania, a zatem przeprowadzkę do innego miasta razem ze schorowaną matką, której był jedynym opiekunem. Wkrótce dostał mieszkanie we Wrocławiu, w którym zamieszkał i ożenił się z mgr bibliotekarstwa Hanną Zakrzewską. U Państwa Jabłonków przychodzą na świat dwaj synowie – Maciej (1968) i Bartosz (1975). Prof. W. Romer wysoko ocenił Stanisława, który zaliczył IV i V rok specjalizacji Fototechnika i zatrudnił go na stanowisku asystenta w Katedrze Fototechniki. Harmonijnie wkomponował się w zespół i stał się jego bardzo wartościowym członkiem. Był człowiekiem bezkonfliktowym, a głównym tego powodem była, moim zdaniem, odwaga w podejmowaniu najtrudniejszych zadań w zespole, dążność do samodzielnego rozwiązywania problemów bez liczenia na czyjąś pomoc. Był z „krwi i kości” Ślązakiem i bardzo się tym chlubił, wykazując typowe cechy tej etnograficznej grupy ludności polskiej – pracowitość, inicjatywę, rzetelność, nieustępliwość i odwagę w trudnych sytuacjach życiowych. Czasami demonstrował nam bardzo dobrą znajomość śląskiej gwary i zwyczajów, ponieważ Ślązacy zachowują swoją odrębność kulturową i językową. Jego śląskie korzenie były bardzo mocne – dziadek – górnik – sztygar był na Śląsku funkcjonariuszem i działaczem Plebiscytu od strony polskiej po I Wojnie Światowej. Zginął w pierwszych dniach II Wojny Światowej. – również Ślązaka. W roku 1969 uzyskał stopień doktora nauk chemicznych. W zdobywaniu dalszych cenzusów naukowych, które jako człowiek bardzo zdolny mógł niewątpliwie, bez większego wysiłku uzyskać, przeszkodziła mu wielka aktywność w technologii przemysłowej, z której nie chciał rezygnować, a także zaangażowanie w działalności politycznej, a szczególnie – społecznej, co uznawał m.in. ze względów rodzinnych, za niezwykle ważne . Był działaczem Solidarności, na szczęście unikając aresztowania. był członkiem uczelnianych i regionalnych władz NSZZ „Solidarność”. Bardzo aktywnie i z wielkim poświęceniem angażował się w kreowaniu warsztatów terapii zajęciowych dla niepe