Helena Amatuni
(1920 - 1998)
Lekarz reumatolog, prezes Koła Zainteresowań Kulturą Ormian w Warszawie Helena była córką Jerzego Amatuni, prawnika z Erywania i Polki, Jadwigi z Ramsza Karweckich. Jej dziadek po kądzieli, Aleksander Ramsza Karwecki (1860, zm. 1914 w Dżulfie w Armenii) studiował medycynę w Petersburgu, po uzyskaniu dyplomu praktykował jako wojskowy okulista na Kaukazie. Z Jadwigą miał czworo dzieci: Jadwigę (1889-1961), zmarłą w Warszawie, Jakuba (1891-1959), Eugenię (1903-1917) oraz Katarzynę (1895-1980), która poślubiła Ormianina Awetisjana, a ich potomkowie mieszkają w Armenii do dzisiaj. Helena studiowała medycynę na tajnych kompletach, które odbywały się w Prywatnej Szkole Zawodowej doc. J. Zaorskiego dla Pomocniczego Personelu Sanitarnego na terenie Uniwersytetu Warszawskiego w Warszawie. W Powstaniu Warszawskim była sanitariuszką na Żoliborzu. Po wojnie praktykowała jako lekarz. Działała aktywnie w organizacjach ormiańskich w Polsce. W 1994 Koło Zainteresowań Kulturą Ormian wydało publikację „Naród zdradzony przez historię” w jej tłumaczeniu. Publikowała także prace z dziedziny medycyny i historii medycyny na łamach czasopism branżowych. Źródło: http://www.wiki.ormianie.pl/index.php?title=Helena_Amatuni
Jadwiga Amatuni
(1889 - 1961)
Pielęgniarka
Kajetan Amirowicz
(1862 - 1934)
Pułkownik piechoty armii Austro-Węgier i Wojska Polskiego. RODZINA I MŁODOŚĆ Był synem Wincentego, kontrolera urzędu podatkowego w Tyśmienicy i Marii z domu Twerdy. W kwestionariuszach osobowych podawał wyznanie ormiańskokatolickie i narodowość polską. Ukończył 6 klas gimnazjum w Stanisławowie i 2 klasy w tamtejszym seminarium nauczycielskim, gdzie zdał maturę w 1881. Następnie przez 3 lata pracował jako nauczyciel w szkołach ludowych. SŁUŻBA W ARMII AUSTRO-WĘGIER W październiku 1884 Amirowicz wstąpił do Szkoły Kadetów Piechoty w Wiedniu. Po jej ukończeniu w lecie 1886, w stopniu chorążego rozpoczął służbę w oddziałach piechoty Obrony Krajowej (Landwehry) w Galicji. W ciągu pierwszych lat służby wojskowej był m. in. młodszym oficerem i adiutantem pułkowym w 18 pułku piechoty Obrony Krajowej w Przemyślu oraz oficerem sztabowym w dowództwie 91 Brygady Piechoty Obrony Krajowej w Krakowie... Więcej: http://www.wiki.ormianie.pl/index.php?title=Kajetan_Amirowicz_(1862-1934)
Józef Antoniewicz
(1880 - 1950)
Jezuita
Jan Augustynowicz h. Odrowąż
(zm. 1845)
Referendarz stanu, naczelnik Komisji Wyznań, kawaler wielu orderów. Jan Odrowąż Augustynowicz (ur. 23.11.1777, zm. 7.04.1845) - referendarz stanu, naczelnik Sekcji Wyznań w Komisji Rządowej Spraw Wewnętrznych i Duchowych. Kawaler wielu orderów. W katakumbach powązkowskich zachowała się tablica nagrobna. Jan był czwartym dzieckiem Floriana i Małgorzaty z Nikorowiczów. Najstarsza siostra Marianna oraz brat Grzegorz ochrzczeni zostali w 1777 r., kolejny brat Paweł w 1781 r., siostra Teofila w 1785 r.; wszyscy we lwowskiej parafii ormiańskokatolickiej. Ojciec Jana był radcą sądu kryminalnego we Lwowie oraz radcą magistratu, matka pochodziła ze znanej ormiańskiej rodziny lwowskiej. W 1780 r. Benedykt Augustynowicz, sekretarz królewski otrzymał szlachectwo z przydomkiem Odrowąż. Do tego herbu w 1795 r. włączeni zostali Florian i Łukasz Augustynowiczowie, być może bratankowie Benedykta. Nabyli oni dobra ziemskie Mikłaszów i Sokolniki w obwodzie lwowskim oraz Oszczany i Szeptyce w samborskim. Florian (zm. 1832), ojciec Jana był kolejno sędzią przy sądzie ormiańskim, asesorem przy sądzie wekslowym oraz radcą magistratu lwowskiego w latach 1789-1824. Z Galicji Jan trafił do Warszawy. Przez wiele lat piastował stanowiska urzędnicze. Pozostał kawalerem. Umarł w Warszawie w domu przy ulicy Wiejskiej. Źródło: http://www.wiki.ormianie.pl/index.php?title=Jan_Odrow%C4%85%C5%BC_Augustynowicz
Grzegorz Axentowicz
(1980 - 2009)
Zginął tragicznie w lawinie pod Rysami
Grzegorz Bagdasarian
(1902 - 1991)
Lekarz, profesor biochemii, kompozytor szachowy
Antoni Euzebiusz Balicki
(1883 - 1956)
Polonista, teatrolog, pisarz, nauczyciel akademicki
Juliusz Ignacy Balicki
(1911 - 1941)
Aktor, reżyser teatralny i scenograf
Zbigniew Józef Balicki
(1919 - 1999)
Księgarz
Barbara Bielecka
(1909 - 2001)
Barbara Bielecka (ur. 26 maja 1909 w Symferopolu/Krym, zm. 3 sierpnia 2001 w Słupsku – tancerka, choreograf Panna Basia Horbaczewska wywodząca się z Mogdesjanców 29 marca 1947 roku wyszła za Wiktora Bieleckiego. Małżeństwo doczekało się dwojga potomstwa: Krzysztofa (ur. 6 marca 1945) i Barbary (ur. 1 listopada 1948). Urodzona w Symferopolu na Krymie. Do Polski przyjechała z matką, Ewą Mogdesjanc, jako dziesięcioletnie dziecko. Od dzieciństwa wykazywała wielki talent taneczny i choreograficzny. Prowadziła klasę tańca w Szkole Muzycznej w Kaliszu. Jako choreograf interesowała się szczególnie tzw. tańcem wyzwolonym, którego prekursorką była Isadora Duncan. Do początku wojny w 1939 roku występowała na scenach głównie teatrów warszawskich (m.in. Morskie Oko). Jej znaczącym osiągnięciem było stworzenie tanecznego spektaklu pt.: „Żywe Szachy”, który był wystawiany podczas Krajowej Wystawy w Poznaniu w 1924 roku. Po wojnie nie wróciła już na scenę. Działała jako choreograf i zajmowała się nauczaniem tańca. Zmarła w Słupsku 3 sierpnia 2001 roku. Źródło: http://www.wiki.ormianie.pl/index.php?title=Barbara_Bielecka
Wiktor Bielecki
(1916 - 1984)
Inżynier, żołnierz AK ps."Srogi", powstaniec warszawski
Kazimierz Borakowski
(1785 - 1841)
Urzędnik ministerstwa skarbu, radca komisji likwidacyjnej w Królestwie Polskim
Antoni Dobrzański
(zm. 1953)
Lekarz, profesor Akademii Medycznej w Warszawie
Krzysztof Daniel Donigiewicz
(1918 - 1986)
Pilot, uczetnik walk 1939-1945
Alina Gawin
(1908 - 1981)
Bibliotekarka
Adam Goltz
(1817 - 1888)
Filozof, ziemianin, literat, działacz gospodarczy i społeczny, radca Komitetu Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego, członek towarzystw literackich i filantropijnych
Krystyna Gutkowska
(zm. 2010)
Filmowiec
Kazimierz M. Gutkowski
(1929 - 2004)
Doktor nauk technicznych, dyplomata
Antoni Stanisław Hankiewicz
(zm. 1942)
Oficer P.P.
Henryk Hankiewicz
(zm. 1972)
Inżynier
Kazimierz Hankiewicz
(zm. 1943)
Zginął w Majdanku
Zbigniew Herbert
(1924 - 1998)
Poeta
Tadeusz Antoni Jaegerman
(1918 - 2008)
Porucznik, żołnierz AK ps. "Klimek"
Helena Jaegermann
(1919 - 1990)
Pedagog
Marianna Jakubowicz
(zm. 1815)
Marianna z Muradowiczów Paschalis Jakubowiczowa (ur. 1752, zm. 21 lutego 1815) - żona Jakuba Paschalis Jakubowicza, matka trzech synów - Józefa, Aleksandra i Feliksa. Pochowana na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie. Epitafium wmurowane w katakumbach brzmi: [Tu] spoczywa ciało Marianni z Muradowiczów Paschalisowej Jakubowiczowey w wieku swoim 63 zmarła dnia 21 lutego 1815 roku. Źródło: http://www.wiki.ormianie.pl/index.php?title=Marianna_Paschalis_Jakubowicz
Paschalis Jakubowicz
(zm. 1817)
herbu Jakubowicz, (ur. 1736, zm. 6 kwietnia 1817), polski kupiec, przedsiębiorca i działacz mieszczański, właściciel ziemski. Działalność kupiecka Syn Jakuba, Ormianina data i miejsce jego urodzenia nie są znane. Wiadomo, że przybył do Polski z Tokatu w Anatolii w latach 60. XVIII wieku. Osiadł w Warszawie, dokąd sprowadził swojego brata Jana. W Warszawie prowadził sklep z towarami orientalnymi, a następnie do spółki z Antonim Kriegerem sklep turecki. 4 czerwca 1773, dzięki poparciu Jana Dekerta (prezydent Warszawy), seniora warszawskiej konfraterii kupieckiej i późniejszego prezydenta miasta, został wpisany do księgi przyjęć prawa miejskiego. 5 września 1788 otrzymał prawo miejskie w Krakowie i nabył dom przy ul. Sławkowskiej[1]. W tym samym roku kupił kamienice w Warszawie przy ul. Krakowskie Przedmieście nr 450, dworek ze stajniami na Mariensztacie. W 1792 wzniósł istniejący do dzisiaj dwór w Lipkowie, a w 1795 kupił dom w Brodach. Założenie manufaktur Przed 1787 pasy kontuszowe dla warszawskiego sklepu Paschalisa Jakubowicza wyrabiano w Krakowie i we Francji, według przesłanych z Polski wzorów. Około 1788 Jakubowicz założył w Warszawie persjarnię, czyli manufakturę pasów kontuszowych. W 1789 ogłosił w Suplemencie do "Gazety Warszawskiej", że każdy może zamówić u niego pas w tym gatunku i guście, jaki zechce[2]. Niezadowolony z jakości pasów produkowanych we Francji zerwał współpracę i w 1790 roku założył manufakturę w Lipkowie pod Warszawą, w majątku kupionym od marszałka wielkiego koronnego Michała Mniszcha. W 1791 persjarnia warszawska przyłączona została do lipkowskiej, gdzie w 1793 pracowało kilkuset pracowników. Jakubowicz sygnował swoje pasy literami P.J., imieniem Paschalis lub barankiem z chorągiewką i literami P.I. Lipkowskie pasy kontuszowe, wytwarzane z jedwabiu, przetykane złotą i srebrną nicią, zyskały taką sławę, że Polacy odwracali na wierzch tę stronę pasa, na której znajdował się napis: Paschalis me facit (wykonał mnie Paschalis)[3]. Pasy kontuszowe były produkowane w manufakturze lipkowskiej do 1794, kiedy zaprzestała ona działalności z powodu zmiany mody, przechodząc na wytwarzanie ozdobnych tkanin obiciowych na meble i ściany. W 1791 manufakturę zwiedził król Stanisław August Poniatowski, który w tym samym roku za pomnożenie pożytecznych rękodzieł, wysokie walory artystyczne produkcji oraz szkolenie fachowych pracowników i majstrów tkackich nobilitował Paschalisa oraz nadał tytuł swego honorowego sekretarza. Paschalis przyjął nazwisko Jakubowicz, herb Jakubowicz (według informacji rodzinnych herb nazywa się "Jakub I"[4]), odmiana herbu Junosza, wyobrażający Baranka Paschalnego z labarum. Majątek ziemski Paschlis Jakubowicz w Lipkowie wybudował pałac, fabryki i domy dla rękodzielników, młyny, gorzelnię[5], założył też angielski park. W 1811 Jakubowicz sprzedał dobra swojemu synowi Feliksowi, lecz w 1812 Feliks zmarł, podobnie jak wkrótce sam Paschalis. Lipków przeszedł w ręce najstarszego syna, Józefa Paschalisa Jakubowicza. Paschalisa Jakubowicza wspominano, jako znakomitego Kupca w Warszawie wyrobów bławatnych tureckich i Właściciela Fabryki pasów złoto-litych Polskich, przez Ojców naszych do ubioru używanych[6] Działalność społeczna W latach 1789-1793 piastował kilka funkcji miejskich, w tym starszego konfraterni kupieckiej, gminnego i ławnika, od 1791 zasiadał w Urzędzie Ekonomicznym Warszawy. Walczył o prawa mieszczan, spisane w akcie i memoriale zjednoczenia miast 27 grudnia 1789. Był członkiem komisji wyznaczonej przez magistrat w celu opracowania projektu policji dla stolicy. W 1792 Paschalis Jakubowicz ufundował kościół w Lipkowie, istniejący do dziś. W 1809 zasiadał w Sejmie Księstwa Warszawskiego jako deputowany gminy i miasta Warszawy. Rodzina Żoną Paschalisa od 1776 była Ormianka, Marianna z Muradowiczów, z którą miał pięcioro dzieci, w tym trzech synów - Józefa, Aleksandra i Feliksa i córki Elżbietę i Mariannę. Zmarł między 6 kwietnia 1817. [D. O. M. urodzonemu Paschalisowi Jakubowiczowi dobremu obywatelowi naylepszemu Oycu osierociałe potomstwo ten pomnik żalu pozney przekazują potomności. Żył lat 81, umarł dnia 6 kwietnia 1817 roku.] to tekst umieszczony na epitafium odnalezionym w krypcie na warszawskich Powązkach, wybudowanej w latach 90-tych XVIII wieku dla zmarłych należących do elity ówczesnej stolicy we wschodniej części obiektu (rząd 1 miejsce 6). (Gazeta Babicka z marca 2016, artykuł Łukasza Kaczmarka). Źródło: http://www.wiki.ormianie.pl/index.php?title=Paschalis_Jakubowicz
Jerzy Jarzembski
Bankowiec
Edward Jędrzejewicz
(zm. 1851)
Oficer wojsk polskich, urzędnik Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego
Józef Jędrzejewicz
(1770 - 1833)
Sędzia pokoju powiatu i miasta Warszawy
Marcin Jędrzejewicz
(zm. 1846)
Intendent miar i wag w Warszawie
Adam Kaczyński
(1933 - 2010)
Pianista i kompozytor, profesor Akademii Muzycznej w Krakowie
Hanna Koźmińska
(1916 - 1999)
Lekarz
Józef Kreczunowicz
(1913 - 1996)
Obywatel Ziemi Kaliskiej
Antonina Lalewicz
(1887 - 1969)
Malarka
Jerzy Lalewicz
(ur. 1911)
Zamordowany w Auschwitz
Jerzy Lalewicz
(1875 - 1951)
Pianista
Kazimierz Lalewicz
(zm. 1947)
Adwokat
Marian Lalewicz
(1876 - 1944)
Architekt, profesor Politechniki Warszawskiej
Stanisław Lalewicz
(1850 - 1902)
Lekarz
Zygmunt Lalewicz
(1879 - 1920)
Inżynier
Grzegorz Łazarowicz
(1774 - 1813)
Dziedzic dóbr Świętochów
Jan Klemens Łazarowicz
(1904 - 1983)
Inżynier
Klemens Łazarowicz
(zm. 1954)
Chirurg
Stanisław Łazarowicz
(zm. 1977)
Adwokat
Krystyna Łysakowska
(zm. 2010)
Żołnierz AK ps. "Mak" VII Obwód Obroża, uczestniczka Powstania Warszawskiego
Józef Łysakowski
(zm. 2007)
Żołnierz 2 DSP we Francji, więzień Miranda de Ebro w Hiszpanii, żołnierz 1 DP gen. Maczka, kawaler Legii Honorowej
Florian Makarewicz
(1891 - 1974)
Pedagog
Maria Makarewicz Tyrakowska
(1919 - 2013)
Harcerka, społeczniczka
Zygmunt Makarewicz
(1921 - 1944)
Podchorązy AK ps. "Kmicic", zginął na Pawiaku
Ksawery Makarowicz
(1821 - 1883)
Obywatel ziemski, właściciel dóbr Kramsk
Kazimierz Malhomme de la Roche
(1904 - 1989)
Inżynier chemik, górnik
Leon Malhomme de la Roche
(1881 - 1940)
Polski urzędnik konsularny, dyplomata, polityk przedwojenny
Sergiusz Metaxian Szełkownikow
(1871 - 1929)
Artysta, dyrektor Opery Warszawskiej. Właściwe nazwisko Szełkownikow Sławomir (ur. 12 marca 1871 w Erywaniu, zm. 6 listopada 1929 w Warszawie) śpiewak operowy, dyrektor opery warszawskiej. Pochodzenie, edukacja Pochodził z rodziny ormiańskiej, był jednym z pięciorga dzieci ziemianina Jerzego Szełkownikowa i Zofii Dawnyszew. Do szkoły uczęszczał w Elizawetpolu (dzisiaj Kirowsbad w Azerbejdżanie). W Moskwie ukończył wydział prawa i szkołę oficerską. Będąc oficerem sztabu generalnego, rozpoczął naukę śpiewu w Petersburgu u Sonki i Ferni Giraldoni oraz w Mediolanie u Fareri Arkela, głos miał o barwie barytonowej. Kariera artystyczna Zadebiutował w 1904 w operze warszawskiej, partią Tonia w "Pajacach" R. Leoncavalla. Występował pod nazwiskiem Metaxjan co było tłumaczeniem jego nazwiska Szełkownikow, na język ormiański. Rozpoczął występy z Filharmonią Warszawską i Warszawską Orkiestrą Symfoniczną. Zaangażowany do Warszawskich Teatrów Rządowych, dał się poznać jako zdolny śpiewak o dużych zdolnościach aktorskich. W operze warszawskiej występował przez dziesięć sezonów, śpiewając arie z oper G. Bizeta, G. Verdiego, G. Meyerbeera, P. Mascagniego, G. Pucciniego, J. Offenbacha i innych. Oprócz arii operowych śpiewał pieśni kaukaskie i romanse cygańskie, akompaniując sobie na gitarze. Brał udział w koncertach charytatywnych. W 1909 został dyrektorem opery i z Mikołajem Lewickim przystąpił do skompletowania personelu i przygotowania repertuaru. W sali Teatru Wielkiego, którą wydzierżawił od Dyrekcji Teatrów Rządowych, przystąpiono do przygotowań nad wystawieniem "Halki" S. Moniuszki na rozpoczęcie sezonu 1910. Kierował się zasadą angażowania najlepszych śpiewaków polskich z jedynie gościnnymi występami artystów włoskich. Metaxian w 1910 śpiewał rolę Cilona Chilondesa w "Quo vadis", była to jego najlepsza kreacja wokalna. W okresie przygotowań nad tą rolą kontaktował się z Henrykiem Sienkiewiczem, stosując się do jego sugestii interpretacyjnych. Okres I Wojny Metaxian z wybuchem I wojny światowej powołany został do wojska rosyjskiego, brał udział w walkach na froncie Zbaraż-Równe. Doszedł do stopnia pułkownika, nastepnie był dowódcą "Samarskiej Drużyny" w armii Petlury. Okres powojenny W 1919 powrócił do Warszawy i do Teatru Wielkiego. Z powodu złego stanu zdrowia objął kierownictwo administracyjne opery przy artystycznej dyrekcji E. Młynarskiego. Zajmował się pracą społeczną, założył kasę zapomogową dla artystów, był długoletnim prezesem Stowarzyszenia Emerytów Teatrów Miejskich. W 1924 przeszedł na emeryturę m.in. z powodu głosów krytycznych na temat obsadzania stanowisk kierowniczych ludźmi niepolskiego pochodzenia. Od tego czasu grywał w kabaretach - "Stańczyk", "Nietoperz", i teatrach "Bagatela", Teatrze Polskim. Przez ostatnie cztery lata był kierownikiem administracyjnym "Kuriera Polskiego" do którego również pisywał. Udzielał lekcji muzyki i śpiewu. Życie prywatne Ożeniony był z Felicją Fanny Cejtlin, z którą miał jedną córkę Tamarę (po mężu Simla). Zmarł w listopada 1929, pochowany jest na cmentarzu Powązkowskim. Więcej: http://www.wiki.ormianie.pl/index.php?title=Sergiusz_Metaxian
Felicja Metaxianowa
(1886 - 1944)
Zginęła w Powstaniu Warszawskim
Maksymilian Miedzielski
(zm. 1860)
Radca Dyrekcji Ubezpieczeń
Jan Klemens Minasowicz
(1797 - 1854)
Artysta malarz. Jan Klemens Minasowicz urodził się 24 listopada 1797 roku w Warszawie jako syn kupca Augustyna Minasowicza i jego żony Agnieszki z Dulskich. Miał dwóch braci: Józefa Dionizego, i Tomasza oraz trzy siostry: Praksedę, Izabellę i Mariannę. Jako młodzieniec rozpoczął naukę w kolegium pijarskim na Żoliborzu, a po jego ukończeniu w 1819 roku wstąpił na Uniwersytet Warszawski, gdzie rozpoczął studia z zakresu malarstwa. Naukę ukończył przed 1828 rokiem po czym na kilka lat wyjechał za granicę. W latach 1829 - 1833 przebywał w Paryżu, a w latach 1833 - 1835 kolejno we Florencji, Neapolu i Rzymie. Podczas pobytu we Francji i na Półwyspie Apenińskim doskonalił swój warsztat malarski oraz malował portrety na zamówienie. W 1835 roku powrócił do Warszawy, gdzie otworzył swoją pracownię malarską otwartą dla szerokiej publiczności. Malował głównie na zamówienie oferując wykonanie portretów zwykłych i pośmiertnych oraz kompozycji. Minasowicz zajmował się również kopiowaniem i gromadzeniem kopii obrazów muzealnych, a także dorabiał jako prywatny nauczyciel rysunku. Obrazy Jana Klemensa Minasowicza były wystawiane na wszystkich organizowanych w Warszawie wystawach malarskich. Pomimo posiadanego talentu podejmowane przez Minasowicza próby znalezienia zatrudnienia w jednej z państwowych szkół w charakterze nauczyciela rysunku odniosły niewielkie skutki. Najprawdopodobniej w 1845 roku otrzymał posadę nauczyciela w szkole obwodowej na Muranowie, jednak pracował w niej tylko przez krótki okres czasu. Jan Klemens Minasowicz zmarł 3 grudnia 1854 roku w Warszawie i został pochowany na cmentarzu powązkowskim. Źródło: http://www.wiki.ormianie.pl/index.php?title=Jan_Klemens_Minasowicz
Józef Dionizy Minasowicz
(1792 - 1849)
Referendarz stanu, poeta, tłumacz, prawnik, kawaler wielu orderów. Józef Dionizy Minasowicz urodził się 3 października 1792 roku w Warszawie jako syn kupca ormiańskiego Augustyna Minasowicza i jego żony Agnieszki z Dulskich. Ojciec chłopca dostrzegając w nim wrodzone zdolności i pracowitość postanowił zapewnić swojemu synowi staranne wykształcenie. Młody Józef Dionizy rozpoczął naukę w Liceum Warszawskim, które ukończył w 1810 roku w wieku osiemnastu lat, następnie zaś udał się do Lipska, gdzie na tamtejszym Uniwersytecie rozpoczął studia z zakresu prawa i administracji. W 1814 roku Minasowicz wrócił do Warszawy i w tamtejszej Szkole Prawa i Administracji zdał egzamin otrzymując patent upoważniający go do pełnienia służby w krajowym sądownictwie. Po zdaniu egzaminu w warszawskiej Szkole Prawa i Administracji Józef Dionizy Minasowicz złożył podanie o zatrudnienie w Trybunale Cywilnym Departamentu Warszawskiego. W przesłanej prośbie o zatrudnienie napisał: usposobiony tak w szkołach jak i przez więcej niż trzyletni pobyt w Uniwersytecie Lipskim, w tem wszystkiem, co tylko dobre i pięknem być uznałem, w szczególności zaś w naukach potrzebnych do Wydziału sprawiedliwości, której całkiem poświęcać się umyśliłem, nie małej ztąd doznaję pociechy, że przebywszy takim sposobem drogę raz obraną, i nie opuściwszy niczego, co tylko z moim mogło być pożytkiem, stanąłem nareszcie na tym stopniu, że ile sobie pochlebiać mogę, wolno mi jest owoce prac moich, ponieść na usługę krajowi. Podanie Minasowicza zostało rozpatrzone pozytywnie i w 1814 roku rozpoczął pracę w Trybunale Cywilnym jako aplikant sądowy. W sądownictwie pracował do 1842 roku dochodząc do stopnia referendarza stanu i referenta przy Ogólnym Zebraniu Warszawskich Departamentów Rządzącego Senatu. Twórczość: Tłumacz poezji Schillera i dramatów scenicznych. Pierwsze próby poetyckie Minasowicz podejmował jeszcze jako uczeń Liceum Warszawskiego. Zachwycony twórczością Fryderyka Schillera rozpoczął w 1809 roku pierwsze prace nad przekładami dzieł niemieckiego poety. Wyjazd do Lipska i obowiązki związane ze studiami uniwersyteckimi nie sprzyjały jednak translatorskim planom Minasowicza. Dopiero powrót do Warszawy i spostrzeżenie, że w kraju nikt nie podjął się przekładu tekstów Schillera, skłoniły Minasowicza do przetłumaczenia kilku dzieł. W 1816 roku na łamach "Pamiętnika Warszawskiego" Minasowicz opublikował tłumaczenia utworów Nurek, Godność niewiast oraz Oda do radości. Przekłady poezji Schillera, których dokonał Józef Dionizy Minasowicz były uważane w tamtym czasie za najlepsze tłumaczenia dzieł niemieckiego poety. Zachęciły one także innych poetów do dokonywania kolejnych przekładów jego utworów. Poza poezją Schillera Minasowicz zajmował się także tłumaczeniem dramatów m. in. Precjozów Aleksandra Wolffa,Otella Williama Szekspira oraz Niemej z Portici Eugène'a Scribe'a i Germaina Delavigne'a.Za najwybitniejszy przekład spośród wymienionych dramatów uznane zostały Precjoza wystawione na deskach teatru warszawskiego 17 marca 1827 roku. Józef Dionizy Minasowicz był ponadto autorem przekładu Króla Olcha Goethego oraz dzieł Horacego. Poeta: Poza licznymi tłumaczeniami Józef Dionizy Minasowicz podejmował również autorskie próby poetyckie. Choć własnych utworów nie publikował zbyt często, były one bardzo przychylnie przyjmowane przez czytelników. W 1844 roku wydał czterotomową antologię pt. Twory Józefa Dyonizego Minasowicza, w której znalazły się tłumaczone przez niego dramaty, utwory autorskie, powstałe z inspiracji wierszy innych poetów oraz przekłady. Czwarty tom zbioru Minasowicz w całości poświęcił dokonywanym przez siebie na przestrzeni lat przekładom Schillera. Śmierć: Józef Dionizy Minasowicz zmarł w Warszawie 26 sierpnia 1849 roku w wieku 57 lat. Został pochowany na cmentarzu powązkowskim. Niedługo przed śmiercią dokonał przekładu Przechadzki między lipami Fryderyka Schillera poprzedzając go autorską przedmową. Rodzina: Braćmi Józefa Dionizego Minasowicza byli malarz Jan Klemens Minasowicz i oficer Wojska Polskiego Tomasz Minasowicz oraz trzy siostry: Prakseda, Izabella i Marianna. Poeta był żonaty z Ludwiką Anthonim, z którą doczekał się trójki dzieci. Źródło: http://www.wiki.ormianie.pl/index.php?title=J%C3%B3zef_Dionizy_Minasowicz
Ewa Mogdesjanc Iv. Horbaczewska II v. Klimas
(1884 - 1946)
Ewa Mogdesjanc (ur. 1884 na Krymie, zm. 28 sierpnia 1948 w Warszawie) Profesor wokalistyki. Śpiewaczka operowa, profesor wokalistyki. Primo voto: Bałabanianc, secundo voto: Horbaczewska, tertio voto: Klimas Kilkadziesiąt lat później (2009), jej wnuczka – Barbara Bielecka-Woźniczko, napisze: w ciężkim, starym, drewnianym kufrze mojej babci znalazłam szarfy z napisami: „W dniu Imienin Kochanej p. Profesorce i Dyrektorce Wdzięczni Uczniowie”, „Kochanej Profesorce i Dyrektorce z okazji 5ciolecia Szkoły Muzycznej im. Moniuszki Wdzięczni Uczniowie”. Były to szarfy zdobiące kosze kwiatów i bukietów dla mojej babci, profesorki śpiewu, dyrektorki i założycielki Szkoły Muzycznej w Sosnowcu. Szkoła powstała w 1932 roku i przyjęła imię Stanisława Moniuszki.Arystokratyczny rodowód krwi i ducha… Ewa Mogdensjanc urodziła się na Krymie w arystokratycznej rodzinie ormiańskiej Mogdesjanców (matka Katarzyna z d. Seferianc), w której od lat kultywowane były tradycje muzyczne. Jako młoda dziewczyna wyjechała na studia do Sankt Petersburga, gdzie ukończyła konserwatorium w klasie śpiewu i fortepianu oraz medycynę, co na owe czasy było ewenementem. Jej pierwsze małżeństwo, z którego w 1909 roku urodziła się w Symferopolu córka Barbara, trwało krótko. Owdowiała wyjechała wraz z córką na powrót do Petersburga i poświęciła się karierze śpiewaczej. Śpiewała z powodzeniem Leonorę w operze Giuseppe Verdiego „Trubadur” oraz Elżbietę w „Don Carlosie” również Verdiego. Tu też wychodzi za mąż, za Polaka, inżyniera Antoniego Horbaczewskiego. Z początkiem Rewolucji Październikowej w Rosji Antoni Horbaczewski ucieka do Polski. Ewa przerażona pierwszym okresem rewolucyjnego terroru postanawia podążyć za mężem do Polski. W 1919 roku wraz z córką Barbarą ucieka na Zachód, wykorzystując interwencje białogwardzistów. Pomimo wielu śmiertelnych zagrożeń (cudem uniknęły rozstrzelania przez bolszewików) udało im się dotrzeć do Borysowa nad Berezyną, który właśnie został zdobyty przez oddziały Polskiej Armii pod dowództwem gen. Stanisława Szeptyckiego. Ewa i Barbara znalazły się w nowej ojczyźnie – Polsce. W Polsce – czas międzywojenny Początki w Polsce okazały się bardzo trudne. Najpierw mieszkały w Warszawie. U progu lat 30-tych XX wieku, szczęśliwym trafem, Ewa otrzymała propozycje zorganizowania średniej szkoły muzycznej w Sosnowcu. Szkoła założona w 1932 roku otrzymała imię Stanisława Moniuszki. Szkoła prowadzona przez Ewę Horbaczewską stała się jednym z najważniejszych centrów kulturalnych miasta w okresie międzywojennym. Świadczą o tym zachowane do dziś wycinki prasowe o tamtego okresu. Uczniowie uczestniczyli w wielu imprezach organizowanych w Sosnowcu z okazji polskich świąt państwowych i lokalnych; występowali tez na antenie Polskiego Radia Katowice. W 1937 roku szkoła obchodziła pięciolecie powstania, szeroko komentowane w lokalnej prasie. Szczególnym uznaniem cieszyły się osiągnięcia wydziału wokalnego kierowanego przez profesor Ewę Horbaczewską, która wychowała wielu śpiewaków operowych. Po wojnie zrobili oni wielkie kariery na deskach teatrów operowych w Polsce i na świecie. Wśród najwybitniejszych należy wymienić: Natalię Stokowacką (sopran), Mariana Woźniczkę (baryton), Mariana Porębskiego (tenor), który zrobił karierę we Francji, zwłaszcza w rolach wagnerowskich, tenora Franco Bevala (właściwie Franciszek Bawół), który jeszcze przed wojną wyjechał z Sosnowca i śpiewał na włoskich scenach operowych. Ewa Horbaczewska cieszyła się wielkim szacunkiem zarówno władz lokalnych, jak i społeczeństwa przedwojennego Sosnowca. Była osoba lubiana i szanowaną: stąd te kosze, kwiaty i piękne obrazy, które jej ofiarowywano. Od uczniów utalentowanych, którzy znajdowali się w trudnych warunkach materialnych nie pobierała opłaty za naukę. Pod niemiecką okupacją W czasie okupacji niemieckiej – Sosnowiec został włączony do Rzeszy niemieckiej – Ewa Horbaczewska nie mogła prowadzić szkoły muzycznej. Jednak kontynuowała nauczanie w formie spotkań przy muzyce, które miało charakter tajnego nauczania. Zmarła krótko po wojnie w Warszawie w wieku 64 lat. Była świadkiem i uczestnikiem światowych tragicznych zawirowań. Nie o wszystkim chciała pamiętać, w tym z osobistego życia również. Siłę aby przetrwać i BYĆ – na przekór niesprzyjającym okolicznościom, wyraziście, twórczo, ofiarnie – czerpała z mocnego zakorzenienia w ormiańskim rodowodzie. Zda się mówić o tym przywiązanie do rodowego nazwiska Mogdesjanc, pod którym lubiła występować. Duma z wywodzenia się z Mogdesjanców nie opuszcza potomków Wspaniałej Ormianki z Krymu do dziś. Źródło: http://www.wiki.ormianie.pl/index.php?title=Ewa_Mogdesjanc
Bolesław Moniuszko
(zm. 1902)
Artysta Teatru Wielkiego
Stanisław Moniuszko
(1819 - 1872)
Kompozytor, dyrektor Opery Warszawskiej
Bogdan Moszoro
(1925 - 2013)
Uczestnik Powstania Warszawskiego ps. "Bazyl"
Krystyna Moszoro
(zm. 1944)
Łączniczka AK, zginęła w Powstaniu Warszawskim
Ks. Stefan Moysa-Rosochacki
(1922 - 2007)
Jezuita, autor i tłumacz rozpraw teologicznych, wykładowca "Bobolanum" Papieskiego Wydziału Teologicznego w Warszawie. (ur. 11 października 1922 w Rudnikach, zm. 20 listopada 2007 w Warszawie) – polski duchowny katolicki, pochodzenia ormiańskiego, jezuita. Pochodzenie Pochodził z rodziny ormiańskich ziemian, syn Michała i Kingi z Trzecieskich, wnuk Stefana. Był uczniem Gimnazjum Jezuitów w Chyrowie w latach 1935 - 1939. W 1941 rozpoczął studia na wydziale chemii Technisch Hochschule na Politechnice Lwowskiej, gdzie zaliczył dwa lata. Po wojnie w 1945, zdał eksternistycznie maturę. Działalność naukowa i duszpasterska Autor i tłumacz rozpraw teologicznych, wykładowca i kierownik Katedry Teologii Systematycznej i Ekumenicznej Sekcji św. Andrzeja Boboli Bobolanum Papieskiego Wydziału Teologicznego w Warszawie. Wraz ze Stanisławem Głową, był współorganizatorem mszy francuskojęzycznych w Sanktuarium św. Andrzeja Boboli na warszawskim Mokotowie. Źródło: http://www.wiki.ormianie.pl/index.php?title=Ks._Stefan_Moysa-Rosochacki
Feliks Mysyrowicz
(zm. 1923)
Obywatel ziemski i miasta Warszawy Feliks Franciszek Jan Mysyrowicz (ur. 1877, zm. 4 grudnia 1923 r. w Warszawie) – ziemianin, właściciel majątku Łoś na Mazowszu. W linii męskiej Ormianin, był najmłodszym synem Władysława i Jadwigi z Ryxów, bratem Władysława, Edmunda, Zygmunta, Aleksandra, Aleksandry i Amelii (zm. w dzieciństwie), ale po kądzieli także spowinowacony z warszawskimi rodzinami ormiańskimi. W 1907 r. Feliks poślubił siedemnastoletnią Jadwigę Marię Suską (1889-1978), córkę Władysława z Warpęs. Z małżeństwa urodziło się dwóch synów: Tadeusz i Julian. Wychowany w patriotycznej tradycji, w 1918 roku Feliks złożył hojną ofiarę na „Skarb Narodowy”, a mianowicie: obrączkę ślubną ojca, dwie obrączki dziadków, obrączkę pradziadka, złoty medalionik, sześć szpilek do krawatów, w tym jedna z miniaturą gen. Sowińskiego, złote spinki do mankietów, srebrną papierośnicę ze złotym herbem i monogramem, spinki do mankietów z granatami oraz własny zaręczynowy pierścionek z szafirem. W ten sposób rodzinne precjoza ormiańskiej rodziny Mysyrowiczów przeznaczono na odbudowę polskiej ojczyzny. Niedługo Feliks cieszył się odzyskaną wolnością kraju. Zmarł w wieku zaledwie 46 lat w 1923 r. Źródło: http://www.wiki.ormianie.pl/index.php?title=Feliks_Mysyrowicz
Julian Mysyrowicz
(zm. 1937)
Oficer 8 Pułku Ułanów im. Ks. Józefa Poniatowskiego
Władysław Aleksander Mysyrowicz
(1863 - 1884)
Student Politechniki w Rydze
Feliks Paschalis-Jakubowicz
(1781 - 1811)
Feliks Paschalis Jakubowicz (ur. 1781, zm. 1811) - syn Paschalisa Jakubowicza, brat Józefa Paschalis Jakubowicza
Karolina Passakas-Felińska
(1860 - 1927)
Artystka dramatyczna
Felicjan Passakas-Feliński
(1855 - 1914)
Aktor i dyrektor teatru. Był synem ormiańskiego ziemianina Teodora Passakasa i Krystyny Strzęboszówny. Ukończył gimnazjum we Lwowie, przez pewien czas uczęszczał na wykłady prawa na lwowskim Uniwersytecie. Mimo szerokich możliwości jakie dawała mu pozycja majątkowa rodziców, Felicjan wybrał aktorstwo, co wówczas nie przysparzało prestiżu. Z tego powodu aby nie obciążać szacownego nazwiska występował pod pseudonimem Feliński. Debiutował na scenie lwowskiego teatru w 1875, w 1876 występuje w teatrze krakowskim, a w 1889 w warszawskim teatrzyku ogródkowym. Po latach grania w różnych objazdowych trupach teatralnych w 1895 zdecydował się na założenie własnej trupy z którą osiadł w Lublinie. Kierował tą sceną do 1898, jednak często występując poza Lublinem. Zabiegał o udział w występach swojego teatru najlepszych aktorów, dzięki czemu lubelski teatr zyskał opinię jednego z najlepszych teatrów prowincjonalnych. Kierował teatrami w Lublinie, Sosnowcu i Częstochowie dbając o ambitny dobór repertuaru. Spory talent komiczny wykorzystywał w operetkach, grając również w poważniejszym repertuarze współczesnym. Ożenił się z warszawską aktorką Karoliną Bitkowską, z którą miał syna Mieczysława Teodora Kajetana Passakasa. Syn po kilku latach pracy w Warszawie przeniósł się do Krakowa, gdzie objął profesurę w tamtejszej Akademii Handlowej. Feliks Passakas zmarł w Warszawie, pochowany na Starych Powązkach. Źródło: http://www.wiki.ormianie.pl/index.php?title=Felicjan_Passakas_Feli%C5%84ski
Zofia Piramowicz
(1880 - 1958)
Malarka '''Zofia Piramowicz''' (ur. [[13 września]] [[1880]] w Radomiu, zm. [[16 lutego]] [[1958]] w Clichy) - artystka-malarka, uczestniczka życia bohemy polskiej w Paryżu Ojciec Zofii, [[Witold Piramowicz]] - adwokat i rejent pochodził z Radomia, matka Klementyna Malhomme, z ziemiańskiej rodziny francuskiej. Zofia studiowała malarstwo w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych. W 1901 poznała w Zakopanem Kazimierza Przerwę-Tetmajera, narzeczeństwo tej pary trwało latami, obydwoje nigdy nie założyli rodziny. Zofia kontynuowała studia w Dreźnie, a w 1913 przeprowadziła się do Paryża. W swojej twórczości podejmowała wiele tematów: portrety, pejzaże, martwe natury i kwiaty po ilustracje książkowe i lalki, stosując wiele technik malarskich gwasze, akwarele i obrazy olejne. W Paryżu w latach 20. i 30. wystawiała swe prace regularnie m.in. w paryskim Salonie Niezależnych, w Polsce pokazywała je sporadycznie. Zmarła w Clichy w 1958 i pochowana została na cmentarzu Père-Lachaise w Paryżu. Jej symboliczny grób znajduje się na Starych Powązkach w Warszawie. Zbiory Zofii Piramowicz trafiły do rodziny w Warszawie. W 1972 roku w Krakowie urządzono wystawę jej malarstwa. Źródło: http://www.wiki.ormianie.pl/index.php?title=Zofia_Piramowicz
Franciszek Potrzobowski
(1802 - 1967)
Sędzia sądu apelacyjnego w Królestwie Polskim
Stanisław Rosco Bogdanowicz
(1849 - 1923)
Szambelan, kawaler Zakonu Rycerzy Maltańskich, b. właściciel dóbr
Teresa Sahakian
(1915 - 2007)
Teresa Sahakian z domu Schmidt, (ur. 11 kwietnia 1915, zm. 29 grudnia 2007) - kolekcjonerka Urodziła się w Warszawie, maturę zadała w gimnazjum Heleny Gepnerówny przy ulicy Moniuszki. Ukończyła studia w Wyższej Szkole Nauk Politycznych. W 1938 wyszła za mąż za Georga Sahakiana. W czasie wojny zajmowała się działalnością charytatywną na rzecz Polaków, prowadziła dożywianie więźniów obozów jenieckich. Razem z mężem z ogromnym narażeniem usiłowali chronić swoją kolekcję, która w założeniu miała trafić do Polski. 4 lutego 1993 założyła Fundację Teresy Sahakian, przekazując swoje zbiory Polsce. Źródło: http://www.wiki.ormianie.pl/index.php?title=Teresa_Sahakian
Stefania Sempołowska
(1869 - 1944)
Działaczka oświatowa, nauczycielka, społeczniczka
Tamara Simla
(1918 - 1993)
Filolog klasyczny
Wanda Świderska
(1898 - 1982)
Pianistka
Iwo Świderski
(zm. 1983)
Dr chemii Uniwersytetu Warszawskiego
Jan Świderski
(zm. 1960)
Absolwent studiów prawniczych i filozoficznych, sędzia sądu grodzkiego w Warszawie, adwokat
Leon Ter-Oganjan
(1910 - 2002)
Anglista, tłumacz, niezwykle zasłużony dla integracji środowisk ormiańskich w Polsce. Jego ojciec był ormiańskim kupcem, a matka Rosjanką. Rodzice rozstali się wkrótce po jego narodzinach i odtąd był wychowywany przez matkę, ojczyma-Polaka i ciotkę. W okresie pierwszej wojny światowej mieszkał w Charkowie. Wojenna zawierucha rozdzieliła go z matką, którą szczęśliwie odnalazł w Warszawie. Tu w 1922 podjął studia na Politechnice Warszawskiej, a następnie w Szkole Głównej Handlowej. Już w okresie studiów wykazywał talent organizatorski, angażując się w ruch korporancki. W 1929 przyjęty do Korporacji Akademickiej Varsovia, działał również w Ogólnopolskim Związku Kół Naukowych oraz Naczelnym Komitecie Akademickim. Wyjazd do Stanów Zjednoczonych, powrót do Polski i II wojna światowa W 1930 wyjechał do Nowego Jorku, gdzie jego ojciec – już jako nauczyciel muzyki – osiadł i założył rodzinę. Wówczas przyjął obywatelstwo amerykańskie, ale nie mogąc przystosować się do amerykańskiego stylu życia, podjął decyzję o powrocie do Polski. W roku 1936 otrzymał polskie obywatelstwo, rezygnując z obywatelstwa amerykańskiego. W tym samym roku wstąpił do Szkoły Podchorążych Rezerwowych Artylerii, w której odbył dwuletnią służbę wojskową. Po wybuchu drugiej wojny światowej przebywał początkowo w Wilnie, gdzie nauczał języków obcych oraz wydał swoją pierwszą książkę "First English Steps". 14 czerwca 1941 został aresztowany przez władze sowieckie i zesłany do syberyjskiego łagru, gdzie pracował przy wyrębie i spławianiu drewna. W 1942 odrzucił propozycję uwolnienia w zamian za przyjęcie obywatelstwa ZSRR (zaproponowano mu to ze względu na jego ormiańskie nazwisko). W 1944 zwolniony dzięki wstawiennictwu sowieckiego generała, zaintrygowanego jego niezwykłą historią. Do Polski wrócił wraz z Ludowym Wojskiem Polskim, zdemobilizowany w 1945. Działalność zawodowa i społeczna W 1951 otrzymał tytuł magistra filologii angielskiej. Wykładał język rosyjski w warszawskiej Akademii Muzycznej, następnie zatrudniony w Katedrze Anglistyki Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie pracował do przejścia na emeryturę w 1975. Działalność na rzecz Ormian Równolegle, już od 1953 podejmował ostrożne działania na rzecz propagowania ormiańskiej kultury, organizował nieformalne, często zakonspirowane, spotkania, na których gromadzili się Ormianie i sympatycy ormiańszczyzny. Następnie przez pół wieku wytrwale działał na rzecz podtrzymania ormiańskiego życia kulturalnego i intelektualnego oraz integracji środowiska Ormian warszawskich. Był autorem około 30 publikacji poświęconych Ormianom i Armenii. Tłumaczył również na język polski (z języka angielskiego i rosyjskiego) literaturę ormiańską. W 1981, w okresie częściowej politycznej odwilży, założył w Warszawie Koło Zainteresowań Kulturą Ormian przy Polskim Towarzystwie Ludoznawczym (podobne koło powstało nieco wcześniej w Krakowie), którego został opiekunem. Dzięki jego zapałowi i doskonałym umiejętnościom organizatorskim, rozwinęło ono wkrótce ożywioną działalność i skupiło liczne grono warszawskich Ormian i ich sympatyków. Pasje i uznanie Leon Ter-Oganjan, tytułowany powszechnie „profesorem” ze względu na ogromne poważanie, jakim był darzony, pozostał aktywny do końca swoich dni. Jego niezwykła aktywność sprawiła, że był człowiekiem-instytucją nie tylko dla Ormian, ale również przez lata stanowił podporę Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Islandzkiej (które założył i którym przez wiele lat kierował). Był pasjonatem ruchu korporanckiego (przyczynił się do jego odrodzenia po 1989) Zmarł 12 lutego 2002 w Warszawie w wieku 91 lat. Lubił powtarzać, że ormiańska krew jest silna – wystarczy jej 10% w żyłach, by czuć się Ormianinem. – W moich żyłach płynie jej 50% – dodawał zaraz – dlatego muszę być bardziej aktywny niż inni. Ten nestor środowiska ormiańskiego zarażał entuzjazmem i niespożytą energią. Urodzony społecznik, doskonały organizator, był przy tym obdarzony ujmującą osobowością. Wytrwale propagował ormiańską kulturę wśród Polaków i samych Ormian. To jego wieloletniej działalności można zawdzięczać to, że mieszkający w Warszawie Ormianie nie tylko nie zatracili w okresie PRL swojej tożsamości, ale weszli do III RP jako wspólnota. Źródło: http://www.wiki.ormianie.pl/index.php?title=Leon_Ter-Oganjan
Olga Tomkiewicz
(1920 - 2004)
Historyk sztuki, pisarka ps. Klara S. Meralda
Dawid Torosiewicz
(1785 - 1849)
Adwokat. Adwokat i prekursor zasad etyki adwokackiej w Polsce. Po uzyskaniu uprawnień adwokackich występował w sądach apelacyjnych. Niektóre z mów i pism publikował, m.in. Odpowiedź w sprawie Nikorowiczów i Odpowiedź Nikorowiczów na rekurs AP Popławskiej. Dzięki uzyskanym uprawnieniom mecenasa mógł występować w sprawach przed wszystkimi instancjami, włącznie z Sądem Najwyższej Instancji, Senatem i Radą Stanu. Torosiewicz jest autorem jednej z pierwszych polskich książek o adwokaturze — Myśli o powołaniu obrońców sądowych wydanej w 1822 roku. Podkreślał w niej wagę zawodu adwokackiego, kładł nacisk na piękno wypowiedzi, ale także oczekiwał od adwokatów wyłącznie obrony prawdy. Pisał m.in.: Piękność wszelako musi zawsze prawdzie ustąpić. (...) Obrońca (...) winien wobec zebranego sądu, wobec stawającej publiczności bez najmniejszej obrazy prawdę przedstawić (...) Publicznie śmiało niewinność bronić, prawość samą wspierać, zasady słuszności i prawa umieć wynajdywać, i to jasno i dokładnie przedstawić, przeciw przemocy i każdemu przywłaszczeniu śmiało nastawać. Adwokata, spełniającego powyższe oczekiwania, określał mianem artysty. Myśli o powołaniu obrońców sądowych stały się jedną z podstaw opracowanych przeszło sto lat później zasad etyki adwokackiej (książkę wznowiono w 1917). Podobnie po wielu latach spełnienia doczekał się inny postulat Torosiewicza — zrzeszania się adwokatów w izbach obrończych. Dawid Torosiewicz zmarł 8 sierpnia 1849 roku i został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim. Napis na epitafium znajdującym się w katakumbach brzmi: David Torosiewicz Mecenas żył lat 64 umarł dnia 8 sierpnia 1849 r. przywiązane dzieci Najukochańszemu Ojcu tę pamiątkę składają.[1] Działalność patriotyczna Po utworzeniu przez cesarza Napoleona 4 marca 1807 roku pułku huzarów Księstwa Warszawskiego. Pół roku później po rozwiązaniu tej jednostki wojskowej przeszedł w randze porucznika do legionu polsko - włoskiego. Z czasu jego służby w pułku huzarskim pochodzi portret olejny Dawida Torosowicza, na podstawie którego w 1934 roku rysunek wykonał Bronisław Gembarzewski. Ciekawostki Dawid Torosiewicz był członkiem loży masońskiej Zur Halle der Beständigkeit. Źródło: http://www.wiki.ormianie.pl/index.php?title=Dawid_Torosiewicz
Michał Torosiewicz
(zm. 1856)
Prawnik. Był warszawskim obrońcą, z Dawidem Torosiewiczem spotkali się w sądzie apelacyjnym w skomplikowanym procesie o ordynację myszkowską. Sentymentalnie związany z Galicją, tam nabył dobra ziemskie, których spadkobiercą uczynił swego imiennika, tamtejszego krewnego. Pochowany na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie; napis na epitafium umieszczonym w katakumbach: Ś. P. Michał Torosiewicz b. Mecenas w wieku 74 d. 8 maja 1856 r. zmarły Pokój Jego Duszy. Źródło: http://www.wiki.ormianie.pl/index.php?title=Micha%C5%82_Torosiewicz
Benon Benedykt Tykel
(1791 - 1859)
Radca rzeczywisty stanu, cywilny gubernator augustowski, kawaler wielu orderów
Mieczysław Tyrakowski
(1912 - 1996)
Lekarz radiolog
Anna Winiarska I v. Sokołowska
(1908 - 1998)
Anna z Abgarowiczów Winiarska I v. Sokołowska (ur. 13 sierpnia 1908 w Stanisławowie, zm. 4 października 1998 w Warszawie) – pielęgniarka, nauczycielka pielęgniarstwa, przewodnicząca Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Pielęgniarskiego. Anna była córką Ludwika Abgarowicza i Hersylii z Głuchowskich. Miała liczne rodzeństwo. Jej siostrą była m.in. Maria, żona pisarza Jerzego Andrzejewskiego. W Stanisławowie ukończyła szkołę powszechną i cztery klasy gimnazjum. Do 1929 r. uczyła się w seminarium nauczycielskim w Kołomyi. Z Warszawą związała się rok później, kiedy to rozpoczęła naukę w Warszawskiej Szkole Pielęgniarstwa. Jako dyplomowana pielęgniarka trafiła do ośrodka zdrowia w Pustelniku pod Warszawą. W 1937 r., jako inspektor pielęgniarstwa powróciła na krótko do Stanisławowa. Po ślubie z Kazimierzem Sokołowskim zamieszkała ponownie w Pustelniku i rozpoczęła pracę instruktorki pielęgniarstwa w powiecie warszawskim. W czasie wojny wstąpiła do Armii Krajowej, prowadziła kursy sanitarne. W latach 1951-1970 (do emerytury) związana była z Wojewódzką Przychodnią Przeciwgruźliczą. Źródło: http://www.wiki.ormianie.pl/index.php?title=Anna_Winiarska_I_v._Soko%C5%82owska_z_domu_Abgarowicz
Ignacy Jerzy Zacharyasiewicz
(zm. 1985)
Chirurg ortopeda
Tadeusz Zadykowicz
(1930 - 1963)
Jezuita
Józafat Zapolski
(1792 - 1856)
Sędzia sądu apelacyjnego w Królestwie Polskim
Lucjusz Zapolski
(1859 - 1887)
Nauczyciel V Gimnazjum Męskiego w Warszawie